Υπάρχει χώρος στην καρδιά μας για κάτι ..πιότερο

Το δημοσίευμα που ακολουθεί το διάβασα στα «Ιατρικά Νέα» και το βρήκα "αλλιώτικο" από  άλλα του είδους ,που σκοπεύουν αποκλειστικά  στην πληροφόρηση του αναγνώστη.

  Μια άλλη οπτική του θέματος με άγγιξε   πέρα από την ενημέρωση.
 Μια οπτική που επέτρεψε  στην ψυχή μου την ανάγνωση με τα δικά της μάτια  .
Την κατανόηση και τον σεβασμό  στον άγνωστο πάσχοντα ( που τις περισσότερες φορές είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας )  και τον αγώνα  που κάνει , αν όχι για να επιβιώσει ,όπως σε  βαρύτερες  καταστάσεις ,αλλά για να διαχειριστεί  τον πόνο, τις ματαιώσεις, τις απώλειες της ζωής του, στις οποίες  τελικά το ίδιο το ταλαίπωρο σώμα μας  αντιδρά με αυτοάνοσα νοσήματα.
Νοσήματα τα οποία  τις περισσότερες φορές μας  ταλαιπωρούν σε όλη μας  την ζωή…

Ο πόνος,η στεναχώρια ,οι καημοί είναι το τίμημα της έλευσή μας στη ζωή που αγαπάμε ,που θέλουμε, κι ενίοτε απολαμβάνομε τα χίλια μύρια αγαθά της.

Ας θωρακιστούμε με αισιοδοξία ,σύνεση,αγάπη κι ελπίδα  πρωτίστως για τον ίδιο τον εαυτό μας  και με κατανόηση,σεβασμό για τους άλλους.

Λίγο να ψάξουμε  θα δούμε ότι πάντα υπάρχει χώρος στην καρδιά μας για  "αισθήματα" που λυτρώνουν  .
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Για όλους αυτούς που έκαναν τη στεναχώρια τους αυτοάνοσο

Σκέφτομαι πάνω από ένα μήνα να αγγίξω αυτό το θέμα. Είναι ευαίσθητο. Είναι σοβαρό. Είναι όσα δεν μπορείς να περιγράψεις μέσα σε 10 γραμμές.

Αρχικά να σου πω πως οι λόγοι που ένας άνθρωπος εμφανίζει αυτοάνοσο νόσημα μπορεί να είναι πολλοί. Δεν θα σταθώ στα ιατρικά κομμάτια του θέματος καθώς δεν είμαι γιατρός.

Ζώντας από πολύ κοντά ανθρώπους που έχουν αυτοάνοσο νόσημα έμαθα να τους σέβομαι, λίγο παραπάνω απ’ όλους τους άλλους, να τους εκτιμώ και να τους θαυμάζω καθημερινά.

Για σένα λοιπόν που έκανες τη στεναχώρια σου αυτοάνοσο.

Για σένα που κατάπιες όλη τη δυστυχία σου και αυτή μη έχοντας να ξεσπάσει πουθενά, επιτέθηκε στον ίδιο τον οργανισμό που την “φιλοξενούσε”.

Για σένα που ξύπνησες ένα πρωί και είδες τα χέρια σου πιο άσπρα από τη λεύκη.

Για σένα που ενώ πήγες στη δουλειά σου κανονικά, ξαφνικά θόλωσαν τα μάτια σου και η σκλήρυσνη κατα πλάκας θα είναι μόνιμη σύντροφός σου στα δύσκολα.

Για σένα που βγήκες μία βόλτα και η δύσπνοια σου “έκοψε” τα πόδια, το άσθμα δεν έκανε πλάκα και από εκείνη τη στιγμή δεν πας ούτε στο διπλανό δωμάτιο χωρίς την εισπνοή σου.

Για σένα που κοιτάχτηκες στον καθρέφτη, είδες μια κοκκινίλα στα μάγουλα και ο λύκος θα σου γρυλίζει κάθε μέρα για να σου δείξει την παρουσία του.

Για σένα που ο οργανισμός σου δεν άντεξε και σου επιτέθηκε.

Για σένα που στο μόνο που έχεις φταίξει, είναι που δεν γύρισες πίσω όση “σαπίλα” δέχτηκες και τελικά θα πρέπει να μάθεις να ζεις με τις επιπτώσεις αυτές.

Για σένα που δεν σε λυπάμαι γιατί με έμαθες μόνο να σε θαυμάζω.

Γράφω και γεμίζει η καρδιά μου συναισθήματα.

Αν με διαβάζεις, τα μόνα που θέλω να σου πω είναι ένα μεγάλο “Μπράβο που με δίδαξες να παλεύω” κι ένα “Συνέχισε να προσπαθείς”. Ίσως κλήθηκες να κάνεις το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου, ίσως να νιώθεις πως οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι περνάς, ίσως να σκέφτεσαι “γιατί σε μένα”. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έφταιξες σε τίποτα.

Αν είσαι απόλυτα υγιής και διαβάζεις αυτό το άρθρο να θυμάσαι πως και σήμερα έχεις μια ευκαιρία να ζήσεις καλά. Εκμεταλλεύσου την!