μια στάλα ελπίδα

Συνταξιδιώτη Εσύ  λαθρεπιβάτη στ' όνειρο

κάνε μια στάση Εδώ ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ
Σε σένα τον  "περαστικό"

Καλά Χριστούγεννα

Με ζεστή καρδιά
μια ανοιχτή αγκαλιά 

Αγάπη σε όλου του κόσμου τα παιδιά
ευχές για έναν κόσμο Ειρηνικό
 
Μια στάλα ελπίδα σε κερνώ
Στην Υγειά σου, στην Χαρά σου

Σ΄ αγαπώ

Christmas nigcht melody -christos efs dimakis

Από τον christos efs dimakis συνοδοιπόρο στον ΠΗΓΑΙΜΟ της Ψυχής μου
για την ΜΑΡΙΑ που λατρεύει τα Χριστούγεννα μετά μουσικής !!!!

Αντί άλλων Ευχών....

Η απώλεια  κεκτημένων    στο παρόν και στη  ζωή του μέλλοντος μας
  είναι γεγονός αναμφισβήτητο.

 Θα αποφύγω τον πειρασμό να αναλύσω εδώ και τώρα  τα πως και  τα  γιατί   φτάσαμε  ως εδώ.   Ένα  είναι  δεδομένο  .
Οι ανατροπές  στην καθημερινότητα   μας εξ' αιτίας της  απίστευτης οικονομικής ένδειας  που περιήλθε  η χώρα μας  κατά την  μνημονιακή οκταετία , απαιτεί  εντονότερες προσπάθειες, σκληρότερους  αγώνες, από εκείνους  του παρελθόντος για τα  κοινωνικά-εργασιακά-συνταξιοδοτικά  μας  δικαιώματα .

Πρώτα  απ' όλα  αγώνα με τον εαυτό μας, την νοοτροπία μας.
Αγώνας ν' απαλλαγούμε  από τα λάθη του παρελθόντος.

Το βόλεμα, την συναλλαγή, την μίζα, το μπαξίσι, την  ανοχή
 και την επιείκεια  για τον βίο και την πολιτεία  των κυβερνώντων
και της  αυλής τους.

 Αγώνας  να  σωθούμε, να ξεφύγουμε  από  αυτήν την φρενίτιδα  της  απόλαυσης
των υλικών αγαθών   που είναι πλέον  αυταπόδεικτο  ότι  δεν στάθηκαν ικανά να  καλύψουν την απύθμενη, την ακόρεστη πλεονεξία  μας
ούτε την ανασφάλειά μας να θεραπεύσουν.

Βιώνουμε την  ύστατη ώρα  της  εκ των   έσωθεν Αναγέννησης
  του πολύπαθου λαού μας .

Υπερηφάνεια, Φιλότιμο, Αξιοπρέπεια
(Οι σταθερές μας)  
αποτελούν το μοναδικό  Ελληνικό όχημα  τριών αξόνων
του ευλογημένου από τον Θεό λαού  μας.
 
           Πάνω σε αυτούς τους άξονες
 (πάντα κατά την προσωπική μου άποψη κι ελπίδα)
πρέπει να κινηθούμε  ως  Άτομα αλλά και ως Πολιτεία.

Δεν έχει σημασία ποιος   ηγείται  σήμερα ή,
 ποιος θα ηγηθεί αύριο   της χώρας  μας.
Όποιος και αν είναι  δεν μπορεί να σταθεί σαν ηγέτης
 αν δεν  διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού
δεν  αξιοποιήσει  και δεν τιμήσει  αυτές τις αξίες
που  μεταβιβάζονται  γονιδιακά
 ως ιδιότητες  από  γενιά σε γενιά μας.

                                             Αυτά τα  ολίγα  από καρδιάς  και   με περίσκεψη  
                                                 από μια   Ελληνίδα μητέρα  ΑμεΑ

μεδούλι αορίστου χρόνου

  Γιατί εμένα με πήραν  δάκρυα ? Μήπως από φόβο πως  το μεδούλι της  δικής μου καρδιάς έχει ημερομηνία λήξης και δεν είναι αορίστου χρόνου ????
````````````````````````````````````````````

Είναι κάποιοι άνθρωποι, ρε φίλε, παραδείγματα ζωής

Είναι κάποιοι άνθρωποι ρε φίλε, παραδείγματα ζωής. Υποδείγματα αξιοπρέπειας και αντοχής. Σύμβολα επιμονής και υπομονής.

Γιατί έχουν μάθει να μετατρέπουν την αδυναμία τους σε δύναμη. Τις ευαισθησίες τους σε αντίσταση. Και την καρτερικότητά τους σε ανοχή. Από ανάγκη και όχι επιλογή. Και είναι αυτοί που σου προκαλούν δέος και θαυμασμό μαζί.

Είναι εκείνοι που η ζωή δεν τους χάρισε τα πολλά και μοχθούν για τα λίγα. Τους χρεώνει με τα δύσκολα και ποτέ δεν τους ξεχρεώνει. Τους δανείζει λιγοστές χαρές και παίρνει τον τόκο από την ψυχή τους. Τους ρίχνει στον πάτο της και κολυμπούν με τα ανταριασμένα κύματά της για να αναδυθούν στην επιφάνεια. Κι όμως με την αξιοπρεπή τους στάση, το αστείρευτο σθένος τους και την άμετρη καρτερικότητα που επιδεικνύουν, γίνονται φάροι που φέγγουν και καθοδηγούν τα σκοτάδια μας.

Ορθώνονται παλικαρίσια σε κάθε λάβωμα. Κάνουν σημαία την πίστη τους και αντιμετωπίζουν με θάρρος τις κακουχίες. Πολεμούν μόνοι στην αρρένα αυτού του κόσμου και δέχονται τις νίκες με ταπεινοφροσύνη. Τις ήττες με περηφάνια. Υψώνουν τη δύναμή τους λάβαρο κόντρα στον άνεμο της μοίρας τους. Και μάχονται ενάντια στα βάσανα που τους έριξε το ριζικό τους. Σφίγγουν τις παλάμες. Τρίζουν τα δόντια στα δύσκολα. Αλλά δεν σταματούν ποτέ να αγωνίζονται. Γιατί γνωρίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να λυγίζουν, αλλά όχι την επιλογή να σπάσουν.

Δε θα τους αντικρίσεις ποτέ να δειλιάζουν. Δεν θα τους ακούσεις ποτέ να λιποψυχούν ή να μιζεριάζουν .Ανταμώνουν με τις ταλαιπωρίες και τους δίνουν να πιουν από τη δύναμή τους. Μεθούν τα βάσανά τους από την ψυχική τους ομορφιά. Ποτίζουν από την αντοχή τους τις αγωνίες τους. Φιλεύουν τον πόνο από το μεδούλι της καρδιάς τους. Τον κερνάνε κούπες κρασί βγαλμένες από την ελπίδα και την αισιοδοξία τους. Γίνονται θάλασσες και πνίγουν τις αδυναμίες και τους φόβους τους.

Αναρριχώνται σέρνοντας στις δύσβατες βουνοκορφές της. Και κοπιάζουν σπέρνοντας στις πλαγιές της απόγνωσής τους, τους σπόρους της ελπίδας. Φυτεύουν τις ρίζες της υπομονής στην οντότητά τους. Σκαλίζουν στους βράχους της ζωής τους, τη στωικότητα. Σμιλεύουν στο κουφάρι τους τη θέλησή τους. Και αφήνουν την εσωτερική ομορφιά τους να ανθίσει στις καταιγίδες που σείουν συθέμελα τον ουρανό τους.

Είναι κάποιοι άνθρωποι ρε φίλε, που τα ζεστά τους βλέμματα κρύβουν τις φωτιές στις οποίες έχουν γίνει παρανάλωμα. Τα χαμόγελά τους έχουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου, κλείνοντας μέσα τους τα μαύρα σύννεφα που τους σκεπάζουν. Και στα μάτια τους ανάβουν φωτεινές σπίθες, αδιόρατα σημάδια των πυρκαγιών στις οποίες έγιναν στάχτη. Το γέλιο τους πηγαίο. Η χαρά τους αυθεντική. Και η πρόσχαρη όψη τους δε θα σου δώσει ποτέ να καταλάβεις σε πόσα πέλαγα έχουν πνιγεί.

Κι όταν ανοίγει το καβούκι της μοναξιάς τους, κλείνονται μέσα του ερμητικά και γίνονται ένα κουβάρι δάκρυα. Τρυπάνε τις ψυχές τους με τα νύχια τους αποκαλύπτοντας την ανείπωτη κούραση που τους καθηλώνει. Σπαράζουν αντικρίζοντας τους φόβους που ρημάζουν τα σωθικά τους. Τρέμουν  από την αδυναμία και λυγίζουν μαζεύοντας τα θρύψαλά τους. Κυριεύονται από τις ανασφάλειες και τους φόβους που τους πολιορκούν. Και παλεύουν με τα θεριά τους. Χτυπιούνται όταν κανείς δε τους βλέπει. Ουρλιάζουν από τον πόνο όταν κανείς δεν μπορεί να τους ακούσει. Και αιμορραγούν όταν κανείς δεν αντικρίζει τις πληγές τους.

Είναι κάποιοι άνθρωποι ρε φίλε σε τούτο τον κόσμο, που είναι αναγκασμένοι να στέκονται όρθιοι και αγέρωχοι. Πρότυπα σεβασμού, δύναμης ψυχής και ανεξάντλητης αντοχής. Γιατί δεν είχαν ποτέ την πολυτέλεια να καταρρεύσουν και ούτε τους δόθηκε η επιλογή.



Συγγραφέας άρθρου: Λίτσα Φιλίππου - ewoman.gr

Επί του πρακτέου

  Αυτή η ανάρτηση είναι συνέχεια και  σε συνάρτηση με την αμέσως προηγούμενη.

Ας μου επιτραπεί η δημόσια έκφραση αναγνώρισης  και ευγνωμοσύνης προς τον  πολιτικό άνδρα( τον οποίο ουδέποτε γνώρισα προσωπικά) και σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο.

Υπήρξε ο  αρμόδιος Υπουργός (δεν έχει σημασία  με ποια Κυβέρνηση)  που έδωσε σκληρή  μάχη με την Ευρωπαϊκή Ένωση  για την μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου εργασίας των ΑμεΑ στους Δήμους (και αλλαχού νομίζω) σε αορίστου και την παραμονή  στην εργασία τους .

 

Είναι συγκινητικά αυταπόδεικτη και εντυπωσιακή η ανάπτυξης της προσωπικότητας των Ατόμων με Αναπηρία και η κοινωνική προσαρμογή τους μέσω της εργασίας όσο και  η  αξιοποίηση των δυνατοτήτων   και της λειτουργικότητάς τους στο χώρο της εργασίας τους.

 

Το Προεδρικό σημερινό μήνυμα υπέρ των ΑμεΑ   είχε γίνει πράξη από τον Έλληνα Υπουργό  Παυλόπουλο , πριν  10 χρόνια περίπου.

````````````````````````````````````

Παυλόπουλος: Θεμελιώδης αρχή κοινωνικής δικαιοσύνης η στήριξη των ΑΜΕΑ

02/12/2018, 19:12 1

Το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας ενόψει της αυριανής Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία

«Η προστασία της αξίας και η εγγύηση της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας των Ατόμων με Αναπηρία συνιστά, ταυτοχρόνως, θεμελιώδη αρχή Κοινωνικής Δικαιοσύνης αυτού τούτου του Πολιτισμού μας, αλλά και ρητή επιταγή του Συντάγματος», τονίζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος στο μήνυμά του ενόψει της αυριανής Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία.

Ο κ. Παυλόπουλος σημειώνει τις αναφορές του Συντάγματος στην προστασία των ΑμεΑ, επισημαίνοντας ότι προωθώντας αποτελεσματικές δράσεις για την ομαλή και αποδοτική κοινωνική ένταξη των Ατόμων με Αναπηρία, τα στηρίζουμε ώστε, υπό όρους σεβασμού της αξίας τους και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς τους, να συμμετέχουν ισοτίμως στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

«Και τούτο διότι, υπό τις συνθήκες αυτές, τα Άτομα με Αναπηρία μπορούν, κατά το δυνατόν, να ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και να έχουν ίσες ευκαιρίες με τα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου, προκειμένου να συμμετέχουν ενεργώς και ισοτίμως στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας», καταλήγει στο μήνυμά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Από πρώτο χέρι

Αύριο,  3η Δεκέμβρη, είναι μέρα αφιερωμένη στην Αναπηρία .
Σε μια προσπάθεια να ξορκίσουμε την αναπηρία από τις υπόλοιπες 365 ημέρες του χρόνου την..... γιορτάζουμε !!!!

Αυτή την μέρα διάλεξα να δώσω τον λόγο σε έναν από τους Υγιέστερους Ανθρώπους που γνώρισα στον χώρο της Αναπηρίας τον Χρήστο Χονδροματίδη ετών 33

                               Γράφω με την ανάσα μου.


Αναπηρία χωρίς «ιδιαιτερότητες»

Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν ο πόνος μετά την απόκτηση της αναπηρίας μου, με έχει κάνει σκληρό.

Άλλες φορές σκέφτομαι ότι όλοι εμείς τα άτομα με αναπηρίες λόγο της δύσκολης θέσεως μας, βλέπουμε «ανάπηρους» παντού.

Μέσα σε αυτούς και εγώ παπαγαλίζω την ίδια καραμέλα. Ποια;

Αυτή πως όλοι μας κάποια στιγμή σίγουρα θα βιώσουμε την αναπηρία.

Αν έχουμε την τύχη να γεννηθούμε αρτιμελείς, έχουμε μεγάλες πιθανότητες να βιώσουμε ένα σοβαρό ατύχημα που θα μας δημιουργήσει αναπηρία, είτε από τροχαίο είτε από οποιοδήποτε άλλο ατύχημα μας.

Εάν καταφέρουμε και την «γλιτώσουμε» από τα παραπάνω έχουμε πολλές πιθανότητες να αρρωστήσουμε και να πέσουμε στο κρεβάτι για πολύ καιρό.

Αν τελικά τίποτε από όλα αυτά δεν μας συμβεί, δεν την γλιτώνουμε την αναπηρία παρόλα αυτά, λόγω γήρατος.

Βλέπεις μόλις κλείσεις το 65ο έτος τις ηλικίας σου και μετά, δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν περπατάς όπως όταν ήσουν νέος.

Με λίγα λόγια όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι;;;;

ΟΧΙ δεν συμφωνώ καθόλου . Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει αρτιμελείς,. Απλά η ιατρική (η) η επιστήμη γενικότερα δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να μας βοηθήσει όλους.

Το να δημιουργούμε ένα ανάπηρο κόσμο επειδή εμείς βιώνουμε μια αναπηρία και τις δυσκολίες που αυτή επιφέρει, όπως τον αποκλεισμό μας, είναι άδικο.

Μεταπηδούμε δυστυχώς στην απέναντι όχθη γινόμαστε και εμείς «ρατσιστές» σε έναν κόσμο που οι δυνατοί αρτιμελείς επιβιώνουν.

Δηλαδή τι θα θέλαμε; Να επιβίωναν στο κόσμο μας μόνο οι «ανάπηροι» και όσοι δεν ήταν θα έπρεπε να γίνουν για να νιώθουμε εμείς καλά;

Τίποτα από τα δυο, εγώ θα ήθελα να ζούσα σε μια κοινωνία που όλοι μας θα είχαμε τις ίδιες ευκαιρίες, είτε είχαμε αναπηρία είτε όχι.

Σε μια κοινωνία που ο κάθε «αρτιμελής» πολίτης να έχει την παιδεία να μην καταπατά τα δικαιώματα των αναπήρων.

Να σταματήσουμε να μιλάμε με λύπηση για κάποιον που έχει αναπηρία.

Να μην θεωρούμε ότι το άτομο με αναπηρία είναι μια τελειωμένη υπόθεση, που ούτε και η επιστήμη δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα.

Μήπως αυτά που γράφω είναι άπιαστο Όνειρο και μόνο σε μια κοινωνία αγγελικά πλασμένη θα συνέβαιναν τα παραπάνω;

ΟΧΙ βέβαια .

Ας αγωνιστούμε, ας ματώσουμε αν χρειαστεί περιορίζοντας κάποια συμφέροντα μας για μια κοινωνία ίσων πολιτών χωρίς «ιδιαιτερότητες»
Χρήστος Χονδροματίδης
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Λυγερή Βασιλείου Η  εγγραφή είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Χρήστου Χονδροματίδη που έχασε την μάχη με την ζωή στις
8 Μάη του 2010.
Έφυγε ταλαιπωρημένος, πονεμένος, αφήνοντας όμως , παρακαταθήκη στο χώρο της Αναπηρίας, μία δέσμη Αξιών από τις οποίες υπηρετήθηκε και υπηρέτησε όπως Αξιοπρέπεια ,Αποδοχή, Κατανόηση, Σεβασμό στον Άνθρωπο, Αγωνιστικότητα, Υπομονή, Πίστη, Ελπίδα.