Κυριακή 21 Ιουλίου 2019

Μια αγκαλιά σήμα κατατεθέν.


Εκπαιδεύοντας έναν άγγελο…


Μπαίνω στην αίθουσα, Τρίτη απόγευμα. Έξι παιδιά με περιμένουν. Ηλικίες από 14 έως 16 χρονών. Τους βάζω σε γραμμές, με κινήσεις που, σε ένα έμπειρο μάτι, προδίδουν αμηχανία. Εγώ αμηχανία;

Διδάσκω taekwondo (Τάε κβον ντο) πάνω απο 15 χρόνια, είναι δυνατόν να νοιώθω αμηχανία;

«Charyot – Kyung nae»… (Come to attention- Bow)



Οι εντολές δίνονται στα κορεάτικα, σύμφωνα με το επίσημο τελετουργικό της πολεμικής τέχνης.

Οι μαθητές, όλοι αυτιστικοί, μέσης λειτουργικότητας (με νοητική υστέρηση), μιμούνται τις κινήσεις μου και ξεκινάει το μάθημα.


Μετά τις δύο πρώτες ασκήσεις παίρνει το μάτι μου έναν κύριο μαζί με ένα παιδί να μπαίνουν στην αίθουσα. Βλέποντας το αγόρι καταλαβαίνω ότι έχει κάποια ιδιαιτερότητα. Του κάνω νόημα και τρέχει προς το μέρος μου, κλείνοντας με τα δάχτυλα των χεριών του τα αυτιά του και μουρμουρίζοντας κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω. Όλη αυτή την ώρα ο πατέρας παρακολουθεί με βλοσυρό ύφος τις κινήσεις μου. Με φωνάζει πρός το μέρος του και μου λέει, σε ύφος αυστηρό: «Καλησπέρα. Έχεις ξανασχοληθεί με αυτά τα παιδιά;»

» Όχι,» απαντώ, «αλλά δεν νομίζω να έχω ιδιαίτερο πρόβλημα.» Πράγματι, στο πρόσφατο παρελθόν είχα μαθητές με σύνδρομο Down, με σύνδρομο Asperger, με αναπηρίες άνω και κάτω άκρων, αλλά ποτέ μα ποτέ, αυτιστικούς.

Ο πατέρας με ενημέρωσε ότι το αγόρι, ο Βασίλης, είναι αυτιστικός χαμηλής λειτουργικότητας, με ικανοποιητική, όμως, βλεμματική επαφή.


Παίρνω τον Βασίλη δίπλα μου και με ήρεμη φωνή δίνω τις πρώτες εντολές. Ανταποκρίνεται, με σχετική ευκολία, στην εκτέλεση των εντολών. Εκτελώ την άσκηση πρώτα εγώ και μετά αυτός. Ψάχνω να βρω τρόπους να τον κρατήσω, να του κεντρίσω το ενδιαφέρον, Χρησιμοποιώντας μπαλάκια, κορίνες, τουβλάκια. Τον πιέζω, για να δω τα όριά του. Συμπεριφέρομαι σαν να προπονώ ένα παιδί 3 ετών. Προσπαθώ να τον αγγίξω και τραβιέται.



Βάζω στην ομάδα την επόμενη άσκηση. Εκτελούν όλοι, μαζί και ο Βασίλης. Οι ασκήσεις, για 20 λεπτά, διαδέχονται η μία την άλλη. Η ομάδα πάει πολύ καλά, για πρώτη μέρα. Δίνω εντολή για διάλειμμα. Όλα τα παιδιά πηγαίνουν για να πιούν νερό.

Παρατηρώ τον πατέρα του Βασίλη να με κοιτά με ένα βλέμμα που δείχνει αμφιβολία, ίσως απαισιοδοξία. Ξαφνικά ό Βασίλης φεύγει από το πλευρό του πατέρα του και τρέχει προς το μέρος μου, με τα χέρια ανοιχτά. Πέφτει με δύναμη επάνω μου και με παίρνει αγκαλιά. Ω! Θεέ μου, τι αγκαλιά ήταν αυτή. Τόσο δυνατό συναίσθημα δεν είχα νοιώσει, σχεδόν ποτέ στη ζωή μου, μέχρι εκείνη την στιγμή. Ένοιωσα μια έκρηξη αγνής και άδολης αγάπης να μου δίνεται απλόχερα από αυτό το παιδί. Ο πατέρας κοιτάει σαστισμένος. Του κάνω νόημα με τα χέρια και του λέω: «Φίλε, τώρα δεν τον χάνουμε.»



Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα έχουν περάσει πέντε χρόνια και δεκάδες μαθητές. Ο Βασίλης αποτελεί πηγή δύναμης και θέλησης για όποιον τον έχει γνωρίσει και οι γονείς του αποτελούν δείγμα του τί μπορεί να καταφέρει η εξωστρέφεια και η αποδοχή, σε ένα αυτιστικό παιδί.

Αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της ομάδας Special Needs Taek Won Do αλλά και καλό «παρεάκι» για να βλέπουμε τον αγαπημένο του Ολυμπιακό, εκεί, στο στέκι του στον Κορυδαλλό, τρώγοντας τοστ και πίνοντας χυμό.

Εκείνη η τρομερή αγκαλιά του έγινε το σήμα κατατεθέν της ομάδας μας. Δεν υπάρχει προπόνηση της ομάδας που να μην κλείνει με μια αγκαλιά.

Κάποια στιγμή με ρώτησε μία συνάδελφος, προπονήτρια taekwondo, πώς είναι να δουλεύεις με αυτιστικούς. Της απάντησα πως από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω με αυτά τα παιδιά, πήρα τόση αγνή αγάπη που σιχάθηκα τον υπόλοιπο κόσμο.
Μια αγάπη που μόνο άγγελοι μπορούν να στην δώσουν, με αυτόν τον τρόπο.



Γράφει: ο Νικηφόρος Κοτρίδης (Προπονητής WTF & ITF Tae Kwon Do



πηγη AMEA Care

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

Κάλεσμα προς όλα τα κόμματα της βουλής

  Την παρούσα ανάρτηση  την οποία συνηγορούμε και συνυπογράφουμε ανεπιφύλακτα, θεωρούμε αναγκαία.
Ελπίζομε να έχει καλύτερη τύχη από την δική μας  έκκληση
" Προς κάθε κατεύθυνση https://pygemos.blogspot.com/2019/06/blog-post.html" που προηγήθηκε και δεν είχε καμία συγκεκριμένη ανταπόκριση ή, τοποθέτηση  πάνω σε κανένα από τα διαχρονικά έωλα προβλήματα  των ΑμεΑ
.
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ε.Σ.Α.μεΑ.: Η Αναπηρία στο προσκήνιο, κάλεσμα να πάρουν θέση όλα τα κόμματα της Βουλής!

Να πάρουν θέση και να μην υπεκφύγουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους, καθώς και το πώς αυτή θα βελτιωθεί.
Αυτό είναι το κάλεσμα που απευθύνουν η ΕΣΑμεΑ και οι Οργανώσεις της από όλη την Ελλάδα στους πολιτικούς αρχηγούς, μέσω επιστολής που τους απευθύνεται. Την Τρίτη 16 Ιουλίου παρόμοια επιστολή απευθύνθηκε στον πρωθυπουργό της χώρας Κυριάκο Μητσοτάκη. 
Η ΕΣΑμεΑ, πιστή τόσο στον θεσμικό όσο και στον αντιπροσωπευτικό και αγωνιστικό της ρόλο, καλεί τώρα τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου να τοποθετηθούν επί του Εθνικού Προγράμματος για την εφαρμογή της Σύμβασης για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία που συνέταξε. Το Πρόγραμμα έχει  στόχο την ένταξη και την κοινωνική προστασία των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία και την άρση όλων των μορφών διάκρισης σε βάρος τους, έχει βάθος τετραετίας και πρέπει να ενταχθεί στις προτεραιότητες της κυβέρνησης και στο σύστημα παρακολούθησης και συντονισμού του κυβερνητικού έργου. 
Το πολιτικό σύστημα της χώρας οφείλει άμεσα να πάρει θέση απέναντι στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, η οποία επιδεινώθηκε άγρια τα χρόνια της κρίσης. Η Σύμβαση του ΟΗΕ που έχει υπογράψει η χώρα φέρνει υποχρεώσεις- αν και μεγαλύτερες υποχρεώσεις φέρνει η σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει το 10% του πληθυσμού. 
Η ΕΣΑμεΑ και οι Οργανώσεις της, σύσσωμο το αναπηρικό κίνημα, εξακολουθούν να προασπίζονται δικαιώματα και παροχές, να καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα στην Κοινωνία και στην Ευρώπη και να αγωνίζονται για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης όλων των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους.

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2019

Στα βαθειά


Δεν έρχομαι  μονάχη στα βαθειά σου....  θάλασσά μου.
Φοβάμαι.Δεν ξέρω καλό κολύμπι  κι αν με λαχταρίσει κανένα πελώριο κύμα σου πως θα του ξεφύγω να ξαναδώ  στεριά ;

Στα ....ρηχά  σου πάλι δεν συχνάζω.Έχεις πολύ συνωστισμό εκεί ...δεν  χωράω εγώ..

Προτιμώ να σε χωρέσω μέσα μου .Να έρχομαι στα χέρια
μονάχη με τις φουρτούνες σου
Να  παραδίδω την ψυχή μου στη γαλήνη σου
Να ντύνω  το κορμί μου στο βαθύ γαλάζιο σου
Να ονειρεύομαι  τον Ήλιο μου πως  κάποτε θε νάρθει  πίσω
με  ανοιχτή αγκαλιά  ηλιακτιδο καμωμένη  
να με τυλίξει  και μαζί να ταξιδέψουμε ως την άκρη τ 'ουρανού.

Από κεί ψηλά μαζί του, θα καθρεπτίζεται η ψυχή μου
  στα βαθειά νερά σου
Τότε  θα γνωριστούμε  απ' την αρχή θάλασσα ζωή μου.

                                                                         λυγερή




Η ζωή είναι σαν τη θάλασσα, δε δίνει δεκάρα αν δεν ξέρεις κολύμπι. Ανατρεπτική, άδικη και σκληρή πολλές φορές, αλλά και τόσο προκλητικά εθιστική, που θες να ρουφήξεις κάθε σταγόνα της.
Σαν τη θάλασσα κι αυτή, πότε φουρτουνιάζει και πότε γαληνεύει. Πότε πλατσουρίζεις ανέμελα στις στιγμές της, πότε απολαμβάνεις την ανατολή και το λιόγερμα που καθρεφτίζονται μέσα τους και πότε πέφτεις στα βαθιά και τις κολυμπάς.
Κι αυτό το βάθος είναι που τρομάζει. τον άνθρωπο Δεν έχει καμιά σημασία αν ξέρεις ή όχι κολύμπι. Το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι πως πρέπει να την επιβιώσεις την κακιά την ώρα, να δαμάσεις το κακό που έχει πέσει μανιασμένο πάνω σου. Και γίνεται ολάκερη η ύπαρξή σου το «σωσίβιο» που θα σε κρατήσει ασφαλή στην επιφάνεια. Μυαλό, καρδιά και κορμί συντονίζονται αυτόματα για να σου δώσουν τις απαραίτητες αντοχές που απαιτεί η κάθε περίσταση.
Το σίγουρο είναι ότι μετά από κάθε φουρτούνα της ζωής, γίνεσαι πιο δυνατός. Και πιο αποφασισμένος να αλλάξεις όλα όσα περνούν από το χέρι σου και σου τη δυσκολεύουν χωρίς λόγο. Αυτά που νομίζεις περιττά κι ασήμαντα. Είτε πρόκειται για συνθήκες είτε για ανθρώπους.
Κι από την ανθρώπινη λαχτάρα μας να αδράξουμε μόνο τις καλές στιγμές της, είναι  εκεί ακριβώς που χάνουμε κάποιες φορές την ουσία της ύπαρξης και της συνύπαρξής μας. Αντί να παλέψουμε για το ουσιαστικό, αφηνόμαστε στη ασφαλή ρηχότητα του εφήμερου. Υιοθετούμε το ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι προλάβει να αρπάξει το κορμί ως στάση ζωής, με την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα δαμάσουμε το αδυσώπητο ροδάνι της
Και καταλήγουμε να ξεπουλάμε τις στιγμές μας όσο-όσο. Κι «ονειρο-πωλώντας , ονειρο-πωλώντας» ξεχνάμε να ονειρευτούμε. Και να εμπιστευτούμε. Και να αφεθούμε.  Κάνουμε λάβαρο το «εγώ» μας, λες κι αυτό θα εξασφαλίσει την ασφάλειά μας. Αρπάζουμε το «σωσίβιο» του διπλανού μας χωρίς ενοχές γιατί μια ζωή την έχουμε και είναι μόνο δική μας. Κάνουμε την πράξη χτύπημα στο πληκτρολόγιο και τα συναισθήματα λόγια χωρίς αντίκρισμα. Επιτρέπουμε στην κακεντρέχεια και στη μικροπρέπεια να δηλητηριάζουν με τη χολή τους το ξένο χαμόγελο, γιατί σημασία έχει μόνο το δικό μας.
Στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε το κεφάλι μας έξω από το νερό, πέφτουμε στην παγίδα του εγωκεντρισμού και κολυμπάμε πλέον στα βαθιά ουσιαστικά μόνοι μας. Μεγάλο το τίμημα, δε νομίζεις; Δεν παλεύεται έτσι η ζωή, όσες ευκαιρίες κι αν σου δώσει. Γιατί ο άνθρωπος αγαπιέται μόνο στα βαθιά.
Γι’ αυτό, ας αναθεωρήσουμε. Ας προσπαθήσουμε. Ας τολμήσουμε!

Συγγραφέας άρθρου
Γεωργία Ανδριώτου