Μια αγκαλιά σήμα κατατεθέν.

Εκπαιδεύοντας έναν άγγελο…

Μπαίνω στην αίθουσα, Τρίτη απόγευμα. Έξι παιδιά με περιμένουν. Ηλικίες από 14 έως 16 χρονών. Τους βάζω σε γραμμές, με κινήσεις που, σε ένα έμπειρο μάτι, προδίδουν αμηχανία. Εγώ αμηχανία;

Διδάσκω taekwondo (Τάε κβον ντο) πάνω απο 15 χρόνια, είναι δυνατόν να νοιώθω αμηχανία;

«Charyot – Kyung nae»… (Come to attention- Bow)

Οι εντολές δίνονται στα κορεάτικα, σύμφωνα με το επίσημο τελετουργικό της πολεμικής τέχνης.

Οι μαθητές, όλοι αυτιστικοί, μέσης λειτουργικότητας (με νοητική υστέρηση), μιμούνται τις κινήσεις μου και ξεκινάει το μάθημα.

Μετά τις δύο πρώτες ασκήσεις παίρνει το μάτι μου έναν κύριο μαζί με ένα παιδί να μπαίνουν στην αίθουσα. Βλέποντας το αγόρι καταλαβαίνω ότι έχει κάποια ιδιαιτερότητα. Του κάνω νόημα και τρέχει προς το μέρος μου, κλείνοντας με τα δάχτυλα των χεριών του τα αυτιά του και μουρμουρίζοντας κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω. Όλη αυτή την ώρα ο πατέρας παρακολουθεί με βλοσυρό ύφος τις κινήσεις μου. Με φωνάζει πρός το μέρος του και μου λέει, σε ύφος αυστηρό: «Καλησπέρα. Έχεις ξανασχοληθεί με αυτά τα παιδιά;»

» Όχι,» απαντώ, «αλλά δεν νομίζω να έχω ιδιαίτερο πρόβλημα.» Πράγματι, στο πρόσφατο παρελθόν είχα μαθητές με σύνδρομο Down, με σύνδρομο Asperger, με αναπηρίες άνω και κάτω άκρων, αλλά ποτέ μα ποτέ, αυτιστικούς.

Ο πατέρας με ενημέρωσε ότι το αγόρι, ο Βασίλης, είναι αυτιστικός χαμηλής λειτουργικότητας, με ικανοποιητική, όμως, βλεμματική επαφή.

Παίρνω τον Βασίλη δίπλα μου και με ήρεμη φωνή δίνω τις πρώτες εντολές. Ανταποκρίνεται, με σχετική ευκολία, στην εκτέλεση των εντολών. Εκτελώ την άσκηση πρώτα εγώ και μετά αυτός. Ψάχνω να βρω τρόπους να τον κρατήσω, να του κεντρίσω το ενδιαφέρον, Χρησιμοποιώντας μπαλάκια, κορίνες, τουβλάκια. Τον πιέζω, για να δω τα όριά του. Συμπεριφέρομαι σαν να προπονώ ένα παιδί 3 ετών. Προσπαθώ να τον αγγίξω και τραβιέται.

Βάζω στην ομάδα την επόμενη άσκηση. Εκτελούν όλοι, μαζί και ο Βασίλης. Οι ασκήσεις, για 20 λεπτά, διαδέχονται η μία την άλλη. Η ομάδα πάει πολύ καλά, για πρώτη μέρα. Δίνω εντολή για διάλειμμα. Όλα τα παιδιά πηγαίνουν για να πιούν νερό.

Παρατηρώ τον πατέρα του Βασίλη να με κοιτά με ένα βλέμμα που δείχνει αμφιβολία, ίσως απαισιοδοξία. Ξαφνικά ό Βασίλης φεύγει από το πλευρό του πατέρα του και τρέχει προς το μέρος μου, με τα χέρια ανοιχτά. Πέφτει με δύναμη επάνω μου και με παίρνει αγκαλιά. Ω! Θεέ μου, τι αγκαλιά ήταν αυτή. Τόσο δυνατό συναίσθημα δεν είχα νοιώσει, σχεδόν ποτέ στη ζωή μου, μέχρι εκείνη την στιγμή. Ένοιωσα μια έκρηξη αγνής και άδολης αγάπης να μου δίνεται απλόχερα από αυτό το παιδί. Ο πατέρας κοιτάει σαστισμένος. Του κάνω νόημα με τα χέρια και του λέω: «Φίλε, τώρα δεν τον χάνουμε.»

Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα έχουν περάσει πέντε χρόνια και δεκάδες μαθητές. Ο Βασίλης αποτελεί πηγή δύναμης και θέλησης για όποιον τον έχει γνωρίσει και οι γονείς του αποτελούν δείγμα του τί μπορεί να καταφέρει η εξωστρέφεια και η αποδοχή, σε ένα αυτιστικό παιδί.

Αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της ομάδας Special Needs Taek Won Do αλλά και καλό «παρεάκι» για να βλέπουμε τον αγαπημένο του Ολυμπιακό, εκεί, στο στέκι του στον Κορυδαλλό, τρώγοντας τοστ και πίνοντας χυμό.

Εκείνη η τρομερή αγκαλιά του έγινε το σήμα κατατεθέν της ομάδας μας. Δεν υπάρχει προπόνηση της ομάδας που να μην κλείνει με μια αγκαλιά.

Κάποια στιγμή με ρώτησε μία συνάδελφος, προπονήτρια taekwondo, πώς είναι να δουλεύεις με αυτιστικούς. Της απάντησα πως από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω με αυτά τα παιδιά, πήρα τόση αγνή αγάπη που σιχάθηκα τον υπόλοιπο κόσμο.

Μια αγάπη που μόνο άγγελοι μπορούν να στην δώσουν, με αυτόν τον τρόπο.

Γράφει: ο Νικηφόρος Κοτρίδης (Προπονητής WTF & ITF Tae Kwon Do

πηγη AMEA Care