Χωρίς διπλανό
Άντρας γύρω στα τριανταπέντε, με την ομπρέλα του ανοιχτή κάτω από την καταρρακτώδη βροχή, εκλιπαρεί για χρήματα. Τίποτε στο παρουσιαστικό του δεν δείχνει να ταιριάζει με την εικόνα, αφού, τόσο το ντύσιμο όσο και το γενικότερό του στήσιμο, παραπέμπει μάλλον σε κάποιο ανώτερο στέλεχος πολυεθνικής και καθόλου σε επαγγελματία επαίτη.
Ένας περαστικός, προφανώς απορημένος για το …ασύνδετο του πράγματος, σταματάει μπροστά του και η μεταξύ τους στιχομυθία τους παρατίθεται αυτούσια:
- Τι συμβαίνει ρε φίλε;
- Τι να συμβαίνει; Είχα μια καλή δουλειά και απολύθηκα. Προσπαθώ να βρω ο,τιδήποτε από δουλειά, μα εδώ και δυό χρόνια είμαι άνεργος. Κοίτα δώ... τα βιβλιάρια του ΟΑΕΔ.... Είχα αγοράσει κι ένα σπίτι με δάνειο και επειδή δεν μπορούσα πια να το πληρώνω μου το πήρε η τράπεζα. Τώρα κοιμάμαι έξω και δεν έχω ούτε να φάω. Κοιτάω να μαζέψω κανένα κέρμα μπας και πάρω κάνα σουβλάκι…
-……………..
- Τι θες να κάνω; Να μπω να κλέψω το σπίτι του διπλανού μου; Δεν ξέρω, ίσως και να τόκανα, μα βλέπεις, τώρα που μένω στο δρόμο, δεν έχω καν …διπλανό.
Ο περαστικός, κυριολεκτικά αποσβολωμένος και έχοντας ξεχάσει πως έχει γίνει μουσκίδι από τη βροχή καθώς ο ίδιος δεν είχε ομπρέλα, βάζει το χέρι του στο πορτοφόλι και πιάνει στα τυφλά ένα χαρτονόμισμα χωρίς να τον νοιάζει για το
"τι χαρτονόμισμα" ήταν.
Κι εκεί ακριβώς δοκιμάζει τη δεύτερη έκπληξη.
"Δε θέλω χρήματα από σένα φίλε" του απαντά ο "επαίτης". Ο περαστικός γουρλώνει τα μάτια του ρωτώντας τον "γιατί".
------"Επειδή σταμάτησες και μιλήσαμε" !
Μια δεύτερη προσπάθεια του περαστικού να τον βοηθήσει, πέφτει κι αυτή στο κενό. ----"Μάλλον δεν με καταλαβαίνεις φίλε… Σου είπα… δεν θέλω χρήματα από σένα. Μαζί σου μίλησα και δεν μπορώ να πάρω χρήματα από σένα".
Είναι στιγμές που ο γραφιάς πρέπει να σωπαίνει. Να γυρνάει την πένα του ανάποδα όπως ακριβώς γυρνάει ανάποδα τα όπλα του ένα άγημα που αποδίδει τιμές σε κάποια κηδεία.
Μια από αυτές τις στιγμές πιστεύω πως είναι και τούτη. Κάτω από αυτό το οδυνηρά ασυνάρτητο, προσωπικά αρνούμαι να προσθέσω ο,τιδήποτε και να ταΐσω έτσι το δημοσιογραφικό μου ναρκισσισμό με σκυλεμένα πτώματα.
Κι αν θεωρώ ότι έχω κάτι δικαίωμα να κάνω, είναι να κλίνω το κεφάλι με περισυλλογή. Κι από κει και πέρα να πράξω ό,τι η περισυλλογή αυτή με ορμηνέψει. ('Ο,τι)
.
Zougla.gr
Παύλος Κιρκασίδης
Ακούγεται απίστευτο το περιστατικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως θα μπορούσε να ήταν απόλυτα αληθινό.
Έχω ζήσει κάτι ανάλογο και σας βεβαιώ του λόγου το αληθές.
---Κάθε πρωί στο ίδιο πόστο ,πηγαίνοντας στο γραφείο, συναντούσα μια κυρία φτωχά ενδεδυμένη.
Καθόταν σε μιαν άκρη , κι είχε δίπλα της έναν σάκκο με βιβλία, έντυπα, εφημερίδες… Έμοιαζε μάλλον με ρακοσυλλέκτρια .
Πάντα την έβλεπα με ένα βιβλίο στο χέρι να διαβάζει..Μπροστά της υπήρχε ένα δισκάκι με ελάχιστα κέρματα που άφηναν προφανώς όσοι περαστικοί είχαν την διάθεση να της προσφέρουν τον οβολό τους.
Μου έκανε εντύπωση και μια μέρα που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας , προσπάθησα να την προσεγγίσω.
----Καλημέρα !!! της είπα με ένα ελαφρύ φιλικό χαμόγελο . Μου το ανταπόδωσε
----Καλημέρα σας ,αποκρίθηκε. Την προσπέρασα…
Αυτή η « αμοιβαία καλημέρα» επαναλαμβανόταν για εβδομάδες…
Κάποια φορά ,κοντοστάθηκα. Έβγαλα ένα χαρτονόμισμα να το ρίξω στο δισκάκι της. Αντέδρασε.
----Όχι ,σας παρακαλώ, όχι από εσάς ,δεν το δέχομαι…
----Μα…γιατί, ευχαρίστησή μου.
----Όχι ,Εσείς μούχετε προσφέρει τόσες καλημέρες . Δεν δέχομαι χρήματα από σας.
Με αφόπλισε η σοβαρότητα και η αποφασιστικότητα της.
Έκτοτε ,συνεχίσαμε να ανταλλάσουμε μερικές κουβέντες στο πόδι, ακόμη και για τον καιρό μιλούσαμε , σαν γείτονες πλέον που μας άρεσε να επικοινωνούμε σαν άνθρωποι κι ας είμαστε δυο ξένες. Ούτε το όνομα η μιας της άλλης δεν ήξερε . Κι όμως την φυσιογνωμία της την θυμάμαι ακόμη κι ας έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια από τότε.
Καλή της ώρα !!!
Καλημέρα Λυγερή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μέρα κι αυτή σήμερα,πιο μαύρη κι από Μ. Παρασκευή.
===
"...όπως ακριβώς γυρνάει ανάποδα τα όπλα του ένα άγημα που αποδίδει τιμές σε κάποια κηδεία"!
Ακριβώς έτσι όπως τα λέει ο καλός γραφιάς,με τη μικρή διαφορά ότι παριστάμεθα στη δική μας κηδεία αν και εν ζωή ευρισκόμενοι!
Οπως σου έχω ξαναπεί εγώ τουλάχιστον διαπιστώνω πως η κρίση έφερε κοντά μας περισσότερους διπλανούς που μάλιστα μιλάνε.
Δημήτρη μου καλή σου μέρα ειδικά σε Σένα και τον Αντρίκο σου.
ΔιαγραφήΈνδον σήμερα έ;;; κυνηγητό μες το σπίτι .Ωραία είναι και μέσα όταν έχετε ο ένας τον άλλον παρέα.
Πράγματι καλός ο "γραφιάς" όχι μόνο επιδέξιος στην γραφή αλλά και πολύ προσεκτικός στην προσέγγιση του θέματος από συναισθηματικής πλευράς. Χωρίς να το γυρίζει σε μελό, το χειρίζεται με ευαισθησία και σεβασμό στον αναγνώστη που του αφήνει το περιθώριο να σκεφτεί και να συζητήσει πάνω σ' ένα τέτοιο ακραίο περιστατικό.
Κι όμως συμβαίνουν κι αυτά στην κοινωνία των ανθρώπων ,σαν αυτό που περιγράφω και στο δικό μου σχόλιο.
Αν είχαμε την τάση να ερχόμαστε όλοι πιο κοντά, θα γινόμαστε σοφότεροι ο ένας από τα βιώματα του άλλου.
Τώρα όπως λες και συ η ανάγκη επαφής με τον διπλανό είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Μου θυμίζει ένα βίωμά μου από τον τελευταίο ισχυρό σεισμό που συνέβη στην Αθήνα.
Εγώ πάντα μου υπεραπασχολημένη σαν κοπέλα και απορροφημένη από τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα ,δεν ήμουν επιρρεπής στα πολλά σούρτα φέρτα με τους συνοίκους της πολυκατοικίας ( ούτε τώρα είμαι για να λέμε την αλήθεια).Ούτε που τους ήξερα . Άνθρωποι της διπλανής αλλά κλειστής πόρτας οι περισσότεροι.
Το βράδυ λοιπόν του σεισμού ,άνοιξαν ξαφνικά ΟΛΕΣ οι πόρτες και βγήκαμε έξω. Εκεί, έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας, ,συζητούσαμε μεταξύ μας μεγαλόφωνα με την οικειότητα παλιών φίλων .
Αυτό στάθηκε αφορμή να τους γνωρίσω όλους .Και έκτοτε να τους απευθύνω το λόγο προσφωνώντας τους με τα μικρά τους ονόματα…’αντε και με το πρόθεμα κυρία /κύριε τάδε....
Αχ, μακριά από μας οι …νεκρώσιμες ακολουθίες . Ας ζούμε, ας είμαστε καλά και ας ζήσουμε φτωχοί μωρέ , που να τους πάρει και να τους σηκώσει όλους αυτούς που μας αναγκάζουν να συμβιβαζόμαστε σήμερα με το μη χειρότερο.
Να μη μας πάρει η μπόρα Δημήτρη μου και χαθούμε μες την καταιγίδα.
Για να δούμε . Οψόμεθα !!!
Χάθηκε ο διπλανός, χρόνια τώρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήαπομείναμε στην μοναξιά μας = Μόνη+Αξία
μα πώς τούτο το πλήθος να γίνει Ένα..
μονάχα μετά απο μεγάλο κακό αν το εύρει..
όπως κείνος ο σεισμός που ανέφερες..
καλημέρα Λυγερή..
Ευρύνοος!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρειάζεται να στο πω ότι είναι σημαντικό
ν'ανταμώνουμε κάπου-κάπου εδώ και εκεί, αφού καμιά μας λέξη δεν είναι περιττή και όλο και κάτι έχει να πει ;;;;;
Δεν την είχα συλλάβει την ετοιμολογία της λέξης μοναξιά=Μόνη+Αξία, και σε ευχαριστώ ειλικρινά.
Είμαι λάτρης της Ελληνικής γλώσσας και θέλω να ξέρω (καίτοι δεν είμαι ξερόλας) τι λέω με ακρίβεια και νόημα...
πριν φύγουμε όμως απ' αυτή σου την επισήμανση, που σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει μοναδική αξία που μας απομένει όταν τελικά είμαστε πραγματικά μονάχοι ,αντικειμενικά και σε ρεαλιστική βάση, θεωρώ την μοναξιά έλλειμμα .
Η "Μοναχικότητα" είναι επιλογή και αν μη τι άλλο ταυτίζεται με την Αξία της επιλογής...
Εν τάξει, δεν φιλοδοξώ ούτε ελπίζω τούτο το ετερόκλητο πλήθος να γίνουμε όλοι ένα.
Θα μπορούσαμε όμως με λίγη καλή θέληση, κάτω από πιο ανθρωπινές περιβαλλοντολογικές συνθήκες κι όχι μόνο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης όπως ένας σεισμός, ή ένας πόλεμος, η το τέλος του κόσμου, να έλθουμε πιο κοντά.
Με στοιχεία δανεισμένα από την πολιτισμική μας παράδοση, να μην είμαστε τόσο ΞΕΝΟΙ. Κοντεύουμε να γίνουμε χειρότεροι ξένοι κι από τον «ξένο του ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ μπροστά στην θέα του εαυτού του απόντα από την ίδια την ζωή του.
Αυτήν την Απουσία φοβάμαι φίλε μου τόσο σε ατομικό επίπεδο ,όσο και συλλογικό.
Σαν λαός υπάρχει λόγος, να είμαστε ΠΑΡΟΝΤΕΣ όσο ποτέ άλλοτε.
Χαιρετώ σε και ευχαριστώ σε.
ΥΓ: Με κείνη την υπέροχη φαντασίωση να πάρεις την κυρά σου, τα όρη και τα βουνά τι έκανες;;;
Δεν ξεχνώ τα μηνύματα που έχω πάρει απ’ την σελίδα σου.
η απουσία μου αρκετό καιρό τώρα, συνάδει με την πτώση της κοινωνίας..
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγνώμη για αυτή μου την γνώμη- άποψη, μα βλέπω πως πολλοί παλιοί φίλοι ιστολόγοι, στράφηκαν στο φεις περιμένοντας ίσως μεγαλύτερη αποδοχή..
δυστυχώς ΑΥΤΟΙ είμαστε..
το δήθεν και το πρέπον, παρέκαμψαν την Λογική και την Ελευθερία..
οι καρποί σε λίγο θα συγκομιστούν για να δούμε τί έβγαλε το "δένδρο"..
η δική μου κατεύθυνση δεν έχει να κάνει με την τωρινή κατάσταση.. προσπαθώ να απαλλαγώ απο κάθε μορφή ιδιοκτησίας για να γίνω ξανά Ελεύθερος..
δεν είμαι ο τύπος που θα πεί "όλα θα φτιάξουν", είμαι ο τύπος που απολαμβάνει κάθε στιγμή στην Ζωή που του χαρίστηκε..
που απολαμβάνει κάθετι μια και για μένα δεν υπάρχει καλό και κακό.. απλά Είναι..
όσο για την φυγή μου, ελπίζω οι συνθήκες να βοηθήσουν σύντομα (αν και κάτι μου λέει πως έρχεται η ώρα) ώστε να γίνει αληθινό το όνειρο..
εγώ σε ευχαριστώ που έμεινες εδώ και συνεχίζεις την πολύτιμη Γραφή σου..
ασπασμοί..
΄Μη νομίζεις ότι απέχω μακράν της οπτικής γωνίας που θωρείς τα πράγματα ...Εγώ μάλιστα 'έφτασα στο οριακό σημείο να πω: "γειά σας, παιδιά στο επανειδείν"
ΔιαγραφήΑλλά ύστερα από μια κατά μόνας αυστηρή ενδοσκόπηση δεν κατάλαβα γιατί, το ένιωσα όμως, η απόφασή μου αυτή δεν είχε σύμμαχο την θέληση μου, όπως συμβαίνει με Σένα ,αλλά την αδυναμία μου να συνεχίσω όπως πριν ,ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το ταξίμι μου στον ΠΗΓΑΙΜΟ στον Path (http://ligery.pblogs.gr/)
Αυτή η ενσυναίσθηση έγινε αιτία μιας θλίψης που τελικά απέρριψα. Δεν μου πάει αυτή η θλίψη.
Αν πρέπει να συγκρουστώ με τις επιλογές μου,ας το κάνω όταν έλθει η ώρα γεναιοπρεπώς, με τον ίδιο τον εαυτό μου κι ας αναλάβω την ευθύνες μου.
Για την ώρα θέλω να τα έχω καλά μαζί του. Τον χρειάζομαι για σύμμαχο .Δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα μαζί του ως αντίπαλο.
Αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζω ακόμη να γράφω με πολύ τράκ ομολογώ .....
Εύχομαι να υλοποιήσεις τα σχέδια που οργανώνεις και τροφοδοτούν τα όνειρά σου.
Μόνο σε παρακαλώ μην παραλείψεις να μου το γνωρίσεις για να χαρώ… Ξέρεις, έχει ιδιαίτερη γλύκα το μερτικό στην χαρά των άλλων.
Ότι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας, καλά μόνο νάβρεις.
Eιναι χρόια τώρα που ξεμεινα από διπλανους Λυγεριτσα μου! Δυστυχως ..Αγρια πόλη ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλια στη συνονοματη μου! ( και σε εσενα εννοειται!
Κοίτα ποιος μιλάει!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ ρε κορίτσι το λές αυτό;
Όταν είμαστε ,γλυκιά μου,πλήρεις δεν χωράνε και πολλοί στην ζωή μας κι ας μένουν στην διπλανή μας πόρτα....
Η εσωτερική ανάγκη είναι αυτή που μας οδηγεί στου διπλανού την πόρτα.Είναι μια αλήθεια όχι και τόσο "ιδανική" όπως οι περισσότερες αλήθειες στην ζωή μας.
Φιλιά και πάντα πλήρης σου εύχομαι
Διαβασα την ιστορια αυτη και τη δικη σου επισης και θυμηθηκα τον κυριο Γιωργο, εναν ρακενδυτο παππουλη που καθοταν στο προαυλιο της εκκλησιας του Αγ. Σπυριδωνα στον Πειραια. Ετσι κι αυτος, τον εβλεπα ωσπου κοντοσταθηκα μια μερα και μιλησαμε. Χαρτομαντηλα πουλουσε, με χιλια ζορια μου πουλησε ενα πακετο, δεν δεχτηκε ξανα χρηματα που και που του πηγαινα κανενα κουλουρι. Ομως συζητουσαμε, μου ελεγε για την οικογενεια που ειχε και εχασε, οτι ντρεποταν να γυρισει στα παιδια του μετα τοσα χρονια, για την υγεια του, τη βοηθεια που ειχε δεχτει απο απλο κοσμο. Χαιροταν πολυ! Με ειχε καλεσει να παω σπιτι του στο Περαμα με τον αντρα μου, "δεν εχω ρευμα, ουτε ψυγειο, αλλα αμα ερθετε μια πορτοκαλαδα θα τη βρουμε οπωσδηποτε". Σκοπευα να παω... ο φοβος του "αγνωστου διπλανου" με νικησε και δεν πηγα...λυπαμαι για αυτο... εδω και 2, 2μιση χρονια δεν τον εχω πετυχει ξανα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου Χριστινάκι μου.
ΔιαγραφήΑν,έστω και μισάνοιχτη,αφήνει κάποιος την πόρτα της καρδιάς του, δεν μπορεί κάποια μνήνη θα περάσει μέσα από την ζωή
του διπλανού ,"του άλλου", "του αγνώστου που φοβόμαστε να ανοιχτούμε μαζί του ,λες και με όσους παρα-γνωριζόμαστε μπορούμε να αισθανόμαστε ασφαλείς.
Aυτό όμως είναι ένα άλλο μέγα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση. Μην πας μακριά .
Ο παγκόσμιος ειδικός, πασίγνωστος ολυμπιονίκης ,το ίνδαλμα της εποχής για το φρόνημα, την δύναμη της ψυχής και τις υπερφυσικές ικανότητές του, ο Όσκαρ Πιστόριους μας προέκυψε ένα πρωί δολοφόνος. Θεός φυλάξει. Είναι μια ακραία περίπτωση . Αν μπορούν όμως να συμβούν και συμβαίνουν τέτοια τραγικά περιστατικά σε ανθρώπους του αναστήματος ενός ήρωα τότε γιατί ένας οποιοσδήποτε ταλαίπωρος ανθρωπάκος να μην αποδειχτεί το λιγότερο, κάποια στιγμή επικίνδυνος;;;;
Γι αυτό δεν σου κρύβω ότι συμμερίζομαι απόλυτα την επιφύλαξη σου. Δεν το συζητώ…
Επειδή παραδέχομαι ότι σας…μαυρίζω την ψυχή με τα τούτα και με τα άλλα μου, κι απορώ πως με αντέχετε, πετάξου στην άλλη μεριά του φεγγαριού εκεί , που καθ’ ομολογία σου ,
σ’ αρέσει να περιπλανάσαι. http://lygeri.pblogs.gr/2013/02/zwgrafismena-aisthhmata.html. Και μένα μ’ αρέσει αλλά δυστυχώς δεν με βγάζουν τα βήματά μου.
Αραιά και που μονάχα…
Φιλιά ( στο Δημητάκη σου τα περισσότερα)
Το μεγαλύτερο κακό που μας έκανε η κρίση και τα όσα προηγήθηκαν απ' αυτήν είναι η έλλειψη επικοινωνίας ... Κι εδώ είναι νομίζω το κλειδί για το ξεπέρασμά της !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου ...
Μια πολύπλευρη κρίση και όχι μόνο οικονομική, σαν αυτή που βιώνουμε , σίγουρα ένα από τα κακά που εμπεριέχει είναι η ερμητική μας εσωστρέφεια στο χώρο των προσωπικών μας συμφερόντων.
ΔιαγραφήΗ απομόνωση μας μέσα σε μιαν πολυπληθή κοινωνία, σε βαθμό οχι μόνο να μην επικοινωνούμε αλλά να μην γνωρίζουμε σχεδόν τους διπλανούς μας στην ίδια πολυκατοικία. Κι αν τους θυμόμαστε κατ' όψη ,δεν ξέρουμε τίποτα για τους περισσότερους.
Τώρα θυμήθηκα, μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία μου.
Ένα βράδυ, έπαθε το παιδί μου ένα λιποθυμικό επεισόδιο, της έπεσε η πίεση. Στην αρχή αντέδρασα με φωνές, φώναξα βοήθεια!!!!.Δεν μου χτύπησε κανείς την πόρτα.
Στην συνέχεια βέβαια έπραξα τα δέοντα και μέχρι να έλθει το ΕΚΑΒ το παιδί είχε συνέλθει.
Την άλλη μέρα συνάντησα στο ασανσέρ την διαχειρίστρια
( αυτήν την ξέρουμε όλοι)
-----Συγνώμη, της είπα, αν ενόχλησα με τις φωνές μου χτες βράδυ,αλλά πανικοβλήθηκα γιατί λιποθύμησε το Μαράκι μου.
-----Δεν πειράζει ,μου απάντησε, μήπως μπορεί να κάνει και κανείς τίποτα ; Δεν μπορεί να ξέρει τι συμβαίνει...ΦΟΒΑΤΑΙ όταν ακούει κάτι και κλειδαμπαρώνεται.
Όσο σοκαριστική αν ήταν η απάντηση ,ήταν όμως αφοπλιστικά ειλικρινής . Σε ώρα ανάγκης συνειδητοποιούμε πόσο ξένοι είμαστε με τον διπλανό μας και κείνο που κυριαρχεί ανάμεσα στην βουβή κι αόρατη γειτονία μας είναι ο ΦΟΒΟΣ.
Πώς να αλλάξει τώρα αυτό σε μιαν εποχή κρίσης που η επικινδυνότητα ,η εγκληματικότητα οργιάζει ιδιαίτερα στις πόλεις ; Φοβάσαι να βγεις έξω από την πόρτα σου.
Προσωπικά ούτε που το διανοούμαι μετά τις δέκα να κυκλοφορήσω πεζή. Μόνο με ταξί.
Νάσαι καλά Σιδερή μου, και ευχαριστώ πολύ για την χαρά της παρουσίας σου εδώ ,γιατί στην ζεστή σελίδα σου, περνώ ξαναπερνώ αλλά δεν σε βλέπω…διπλανέ μου......
Καλή σου νύχτα