Μια ζωή δεν φτάνει...

Αποστολή του  ο ΠΗΓΑΙΜΟΣ δεν έχει να μας ψυχοπλακώνει…ή, να ρίχνει «δακρυγόνα» στης καρδιάς μας τα ματόκλαδα.
Απεναντίας ύστερα από τους κραδασμούς της πρώτης συγκίνησης από παρόμοια περιστατικά με αυτό που ακολουθεί,    παρήγορα συμπεράσματα ,ισχυρά κίνητρα και αισιόδοξες  σκέψεις δρουν  ευεργετικά  στην ψυχή μας .
Στην ψυχή των παροικούντων στην Ιερουσαλήμ των ΑμεΑ γενικώς.

Συμπεράσματα όπως:

----Η δίψα για ζωή νικά την μεμψιμοιρία  και την  κατάθλιψη

----Η πεποίθηση ότι κανένας άνθρωπος   δεν είναι παιδί "ενός κατώτερου θεού" και πως όλοι δικαιούμεθα  τη θέση μας κάτω απ’ τον ήλιο.

----Η αποδοχή της όποιας διαφορετικότητας δεν είναι παρά  εύηχη θεωρία αν δεν πραγματώνεται εμπράκτως.

----ΟΧΙ δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και ίσοι. Έχουμε όμως  Όλοι δικαίωμα  ισότιμης  ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ στην ζωή, την Εκπαίδευση, την Υγεία, την Ψυχαγωγία, τον Πολιτισμό, την Ανθρώπινη Επικοινωνία.
 

Το αντιφατικό  με όλα αυτά και άλλα αυτονόητα, είναι ότι δεν συμβαίνουν αυτεπάγγελτα.

Απαιτούν  σκληρούς προσωπικούς αγώνες   και μάχες συλλογικές.
Και ποιοι είναι αυτοί που πρέπει ν' αγωνίζονται;  Πόσες  μάχες δικαιώνονται ;

Ποιοι άλλοι από τους ίδιους τους γονείς ,τις οικογένειες των ΑμεΑ και εκείνους που τους εκπροσωπούν ...

Μια ζωή δεν φτάνει να κάνει κανείς τον απολογισμό του  σε πόσους  "τοίχους" πάνω έχει συντριβεί και πόση δύναμη , κόπο και πόνο χρειάστηκε να μαζεύει κάθε φορά  τα κομμάτια του για ν’αρχίζει απ’ την αρχή.

Λυγερή Βασιλείου μητέρα ΑμεΝΥ

---------------------------------------------------

Αριστείο στη ζωή και στο σχολείο για τον 15χρονο Νικόλα που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση

Η ακαταμάχητη «δίψα» για ζωή και η ισχυρή θέληση είναι κάποια μόνο από τα χαρακτηριστικά που μπορεί να προσδώσει κανείς στον 15χρονο μαθητή από την Κύπρο Νικόλα Μαρκαντώνη. Καθισμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο και χωρίς να μεμψιμοιρεί – όπως πολλοί αρτιμελείς – ο Νικόλας που γεννήθηκε πρόωρα με εγκεφαλική παράλυση, τετραπληγία και απώλεια ακοής, επιδεικνύει ιδιαίτερο ζήλο για μάθηση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως τη φετινή χρονιά αποφοίτησε από τη Β’ Γυμνασίου με γενικό μέσο όρο πάνω από 18,5.

Για όλα τα παραπάνω, ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι μάχες που για χρόνια δίνουν οι γονείς του με το κυπριακό κράτος προκειμένου να αποδείξουν πως ο Νικόλας δεν είναι παιδί ενός κατώτερου Θεού και να τον εντάξουν σε κανονικό σχολείο, μιας και στην ειδική μονάδα που ήταν μέχρι πρότινος, δεν παρουσίαζε κάποια εξέλιξη. 

Όπως μου εξηγεί η μητέρα του κ. Γιούλα Πιτσιάλη, ο γιος της κατά τη φοίτησή του σε ειδική μονάδα στο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Αντωνίου έχασε πολύτιμο χρόνο εξαιτίας της έλλειψης ειδικής δασκάλας που να γνωρίζει τη νοηματική γλώσσα αλλά και ειδικού υποστηρικτικού τεχνολογικού εξοπλισμού, όπως είναι ο υπολογιστής βλεμματικού ελέγχου. «Όσο περνούσε ο καιρός, διαπίστωνα ότι ο Νικόλας ενώ είχε δυνατότητες, δεν προχωρουσε εκπαιδευτικά κι έμεινε στο ίδιο επίπεδο για πολλά χρόνια. Έπειτα από ειδικά σεμινάρια που παρακολούθησα και κουβέντες με κορυφαίους επιστήμονες του είδους, επιβεβαίωσα το ότι δεν του παρείχαν όλα όσα έπρεπε κι έκτοτε ξεκίνησα με το σύζυγό μου έναν μεγάλο αγώνα για τα δικαιώματα του παιδιού μας». Μετά από πολλές συγκρούσεις με το κυπριακό υπουργείο Παιδείας, οι μάχες σταδιακά κερδήθηκαν και ο Νικόλας εντάχθηκε επιτυχώς σε ενιαίο Γυμνάσιο με συνοδεία πεπειραμένου καθηγητή νοηματικής γλώσσας, ο οποίος βοηθά και τον ίδιο αλλά και τους καθηγητές κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. «Ο συγκεκριμένος διερμηνέας είναι και το μυστικό της επιτυχίας του παιδιού μου καθώς εκτός των άλλων, τον βοήθησε πολύ να ενταχθεί στο σύνολο. Ξεκίνησε την πρώτη τάξη του Γυμνασίου με νέα δεδομένα και για πρώτη φορά είχε την ευκαιρία να μάθει για όλα τα μαθήματα. Έμαθε γεωγραφία, βιολογία, διδάχθηκε για το Διάστημα και τους πλανήτες και παρά το γεγονός ότι δε μπορούσε να μιλήσει, στα μάτια του μπορούσε να διακρίνει κανείς τον ενθουσιασμό του. Το ενδιαφέρον του για μάθηση ήταν τεράστιο», εξηγεί η κ. Πιτσιάλη. Μάλιστα, μετά από πιέσεις που άσκησε η ίδια μέσω επιστολών προς την Επαρχιακή Επιτροπή Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης , η ύλη διαφοροποιήθηκε με την ένταξη ενός ειδικού συστήματος ανάγνωσης που λέγεται συμβολογράφος και επιτρέπει στα παιδιά με αναπηρία να βλέπουν σε εικόνες οτιδήποτε είναι γραμμένο στα βιβλία.

«Δεν λήφθηκαν υπόψιν οι ανάγκες αυτών των παιδιών κι αυτό αποτελεί διάκριση διότι τα σχολεία απευθύνονται σε όλους τους και όχι μόνο σε μια μερίδα μαθητών», προσθέτει η μητέρα του Νικόλα.

Πλέον, ο 15χρονος έχει ενταχθεί πλήρως στο σχολείο και με τη βοήθεια του ειδικού διερμηνέα, οι συμμαθητές του κατανόησαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και διδάχθηκαν τη νοηματική προκειμένου να επικοινωνούν μαζί του.
Μάλιστα, τα περσινά Χριστούγεννα οι 460 συνολικά μαθητές του Γυμνασίου έμαθαν ένα τραγούδι στη νοηματική και γιόρτασαν όλοι μαζί αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι αποδέχονται τη διαφορετικότητα. «Ο Νικόλας δεν είναι το παιδί – θαύμα. Αν τον αφήναμε χωρίς διερμηνέα και χωρίς διαφοροποιημένη ύλη, δεν θα τα κατάφερνε. Απλά επιτρέψαμε σε ένα παιδί να έχει πρόσβαση στην ενιαία εκπαίδευση κι αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω. Όλα τα παιδιά μπορούν να μάθουν, αρκεί να τους δώσουμε την ευκαιρία».

Επόμενος στόχος για τον 15χρονο Νικόλα είναι, όπως λέει η μητέρα του, η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας χωρίς τη συνοδεία εικόνων και καθηγητή νοηματικής. Επίσης, η ίδια σε συνεργασία με έναν καθηγητή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι σε αναζήτηση της κατάλληλης υποστηρικτικής τεχνολογίας που θα επιτρέπει στο Νικόλα να διαβάζει αλλά και να είναι αυτόνομος στην καθημερινότητά του. «Έχει έναν υπολογιστή βλεμματικού ελέγχου στον οποίο έχει πρόσβαση με τα μάτια του αλλά η σπαστικότητα του σώματός του επηρεάζει την εστίασή του», εξηγεί η κ. Πιτσιάλη τονίζοντας πόσο σημαντικό είναι να παλεύουν οι γονείς αυτών των παιδιών για τα δικαιώματά τους.
«Δεν πρέπει να στερούμε σε κανένα παιδί με αναπηρία το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Οφείλουμε να βρίσκουμε τρόπους ώστε η εκπαίδευση να προσαρμόζεται στις ανάγκες τους. Αυτή είναι και η επιτυχία του Νικόλα. Ένα παιδί με πολύ σοβαρή αναπηρία κατάφερε να αριστεύσει μόλις οι γύρω του δημιούργησαν το κατάλληλο περιβάλλον».

Κέλλυ Φαναριώτη