Κανένα σύννεφο δεν μπορεί να κρύψει το Φως το Ελληνικό.

Δεν είναι ρητορικό απόφθεγμα .Δεν είναι μύθος για μικρομέγαλα παιδιά.
Δεν είναι ψευδαίσθηση ,ούτε ουτοπία.

Δεν είναι "δάφνες", στρώμα  να αναπαύονται κάποια κουρασμένα παλικάρια...
Δεν είναι εθνικιστικό παραλήρημα, βουή στην ακοή  να μην μπορεί να προσλαμβάνει  τα μηνύματα των καιρών μας.

Είναι "το  Φως του κόσμου το Αληθινό". Αυτό που γεννιέται  την ώρα και στιγμή που έρχεται κάθε άνθρωπος στην Γη. Αυτό που χαράσσει με φωτεινά γραφικά στην καρδιά μας την  Αγάπη, την Θέληση,την Πίστη για Ζωή .

Το "δικό" μας φως  το ΕΛΛΗΝΙΚΟ  έχει την  διακριτή ιδιαιτερότητα  να  κληροδοτείται  από γενιά σε γενιά και να καταγράφεται συλλογικά στο DNA  του λαού μας.
Γ΄αυτό δεν  έσβησε και  δεν θα σβήσει ποτέ στην Ιστορία της Ανθρωπότητας .
``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Το φως που λάμπει στην Ελλάδα μας, έστω και για λίγο 'μπορεί να κρύβεται', αλλά εγώ, ένας τυφλός αθλητής, μπορώ να σας πω ότι δεν θα σταματήσει να υπάρχει και να φωτίζει και να δυναμώνει τις καρδιές μας".

                  

Γεννήθηκε στο Νεοχωράκι Αλμυρού Βόλου το 1961. Έχει σπουδάσει στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, είναι απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και κάτοχος Διδακτορικού Διπλώματος. Εργάζεται στο Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και είναι μέλος του γονικού και αναπηρικού κινήματος για την προστασία των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία.

Ο Στέργιος Σιούτης είναι τυφλός, αλλά δεν επέτρεψε ποτέ σε αυτήν την λεπτομέρεια να μπει εμπόδιο στον δρόμο του.

Καθώς ετοιμάζεται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον επερχόμενο Μαραθώνιο στη Βοστόνη, στις 18 Απριλίου, μίλησε στο Pathfinder.gr και με σημαία το μότο του, "Η ζωή είναι ωραία και τρέχω για αυτό", μας παίρνει από το χέρι και μας ταξιδεύει στον δικό του μαραθώνιο ζωής, δείχνοντας μας πως υπάρχει φως, το οποίο μπορούμε να δούμε όλοι.

Πείτε μας λίγα πράγματα για την συμμετοχή σας στον Μαραθώνιο της Βοστόνης. Ήταν δύσκολο να γίνει δεκτή η συμμετοχή σας;

"Έχω συμμετάσχει σε 32 Μαραθώνιους, μεταξύ άλλων σε αυτόν της Νέας Υόρκης, στο Τόκιο, στο Ριτσιόνι της Ιταλίας, στο Κόσιτσε της Σλοβακίας και αλλού. Το να τρέξω στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, για εμένα αποτελεί μια πρόκληση και ένα προσωπικό στοίχημα.

Είναι η αφοσίωσή μου σε αυτό που αγαπώ και θέλω να κάνω: να τρέχω, να αισθάνομαι τη χαρά της συμμετοχής και να μοιράζομαι τις στιγμές αυτές, τις δύσκολες και επίπονες ώρες του αγώνα, με τον συνοδό μου και με τους ανθρώπους που νιώθω να χαίρονται μαζί μου. Η Βοστόνη είναι ένας στόχος για εμένα, που με γεμίζει ενέργεια και δύναμη.

Όσο οι ημέρες πλησιάζουν και η προετοιμασία μου είναι στο τελικό της στάδιο, σκέφτομαι πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός από την αρχική μου διερεύνηση για τις προϋποθέσεις συμμετοχής σε αυτόν τον αγώνα. Αρχικά υπήρχε άγχος για το κατά πόσο θα μπορούσα να βρεθώ ανάμεσα στους τυχερούς που επιλέγονται να συμμετάσχουν.

Ομολογώ ότι οι πληροφορίες και η διαδικασία για να υποβάλει κάποιος αίτηση για συμμετοχή είναι αρκετά εύκολη και αρκετά ξεκάθαρη, με την προϋπόθεση ότι έχει 'πιάσει τα όρια' που απαιτούνται, μιας και ο Μαραθώνιος της Βοστόνης είναι αρκετά ανταγωνιστικός. Το όριο για τους τυφλούς είναι 5 ώρες και η επίδοσή μου, από τον Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος το 2015, είναι 3:50:08".

Ποιος είναι ο στόχος σας εκεί;

"Θα έλεγα με απλά λόγια ότι είναι διπλός. Προσωπικός, να βιώσω τη χαρά της συμμετοχής και την απόλαυση ενός καλού αγώνα, με αθλητές υψηλού επιπέδου και φυσικά, αν μου επιτρέπετε να πω, εθνικός. Να προβάλω την χώρα μας, όσο μπορώ από την πλευρά μου, στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Δεν υπάρχει η Ελλάδα μόνο της κρίσης και της ήσσονος προσπάθειας.

Το φως που λάμπει στην Ελλάδα μας, έστω και για λίγο 'μπορεί να κρύβεται', αλλά εγώ, ένας τυφλός αθλητής, μπορώ να σας πω, ότι δεν θα σταματήσει να υπάρχει και να φωτίζει και να δυναμώνει τις καρδιές μας. Στη Βοστόνη, θέλω να εκπροσωπήσω την Ελλάδα και να δείξω σε όλους, ότι παρά τη κρίση που βιώνουμε, ήμαστε δυνατοί και θα τα καταφέρουμε.

Είναι σαν τον αγώνα που κάνω, δύσκολος αλλά η χαρά του τερματισμού είναι απερίγραπτη. Η χαρά της επίτευξης του στόχου".

Υπήρξαν άνθρωποι που ήταν στο πλευρό σας μέχρι τη διαδρομή στη Βοστόνη και γενικότερα; Υπήρξε βοήθεια από το ελληνικό κράτος και τους θεσμούς του;

"Λίγες ημέρες πριν βρεθώ στη Βοστόνη δεν μπορώ να μη θυμηθώ τα λόγια του πρώην Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Τ. Φ. Κέννεντι: 'Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου' και πράγματι έτσι είναι.

Τη χώρα μου την αγαπώ, έχω την οικογένεια μου, εργάζομαι και μου δίνει την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Η συμμετοχή μου στη Βοστόνη είναι ατομική μου υπόθεση και λίγων καλών φίλων που την στηρίζουν, ο καθένας με τον τρόπο του και από το μετερίζι του.

Αυτούς θέλω να τους ευχαριστήσω από καρδιάς, που με συντροφεύουν σε αυτό το ταξίδι, που με βοηθούν να ζήσω το 'όνειρο'…το δικό μου 'όνειρο στην Αμερική'.

Ξέρω ότι η σκέψη τους θα είναι κοντά μου και ειλικρινά, αυτό μου δίνει κουράγιο και θα ελαφραίνει το κάθε βήμα μου στον Μαραθώνιο. Ιδιαίτερες ευχαριστίες, θέλω να δώσω στον καλό μου φίλο και προπονητή Γιώργο Δούση, που από το 2001 υποστηρίζει τη προσπάθεια μου με τις οδηγίες του και τον επαγγελματισμό του.

Στη Βοστόνη, συνοδός μου θα είναι ο συναθλητής μου Βασίλης Πιπέρης, ο οποίος παρά τις επαγγελματικές και οικογενειακές του υποχρεώσεις, έχει αφοσιωθεί στο κοινό μας στόχο, να κρατήσουμε 'ψηλά τη σημαία της Ελλάδας' στη Βοστόνη. Έχω μάθει να προσέχω τα βήματα μου όταν περπατώ και να νιώθω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Και είμαι τυχερός που νιώθω την αγάπη τους και το ενδιαφέρον τους"
.

Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζει ένας τυφλός άνθρωπος για ένα τέτοιο αθλητικό γεγονός και εσείς προσωπικά πώς τις αντιμετωπίζετε;

"Σε κάθε Μαραθώνιο αγώνα υπάρχει η πρόκληση της συμμετοχής, του καλώς νοούμενου ανταγωνισμού, του 'ευ αγωνίζεσαι' που μπορεί από μόνο του να σε κάνει να ξεπεράσεις τα όποια προβλήματα. Όταν βρεθώ στην αφετηρία, στη Βοστόνη, το μυαλό μου θα είναι καθαρό και η ψυχή μου δυνατή. Αυτά κρατούν σε αφύπνιση το σώμα για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα.

Πριν από εκεί, όμως, υπάρχει ο δρόμος της προετοιμασίας, της καλής οργάνωσης του χρόνου που αυτή απαιτεί χωρίς να αφήνεις πίσω τις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις. Τρεις λέξεις που σημαίνουν πολλά: Προετοιμασία, αγώνας, χαμόγελο. Από τη Βοστόνη θέλω να βγω 'πλούσιος' σε εμπειρίες και σε αισθήματα μιας και η αντίληψή μου για τη ζωή περικλείεται στη φράση: Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις".

Βλέπετε τη συμμετοχή σας ως ένα μέσο που θα μπορούσε να περάσει ένα μήνυμα και αν ναι, ποιο είναι αυτό το μήνυμα και σε ποιους;

"Η συμμετοχή μου σε κάθε αγώνα, είτε αυτός είναι Μαραθώνιος είτε οποιοσδήποτε άλλος, ανεξαρτήτου απόστασης, θέλω να εκπέμπει ένα μήνυμα. Της ισότιμης συμμετοχής των ατόμων με αναπηρία σε δραστηριότητες της καθημερινότητας, οποιεσδήποτε κι αν είναι αυτές.

Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, υπάρχει μια εσφαλμένη εικόνα για τα άτομα με αναπηρία και των ικανοτήτων τους. Είμαστε διαφορετικοί αλλά ήμαστε ίσοι. Η κοινωνία πρέπει να αποδεχτεί το διαφορετικό ως ισότιμο μέλος της, μακριά από 'συμπόνια και παρήγορα λόγια'. Δεν μας αρμόζουν.

Αντίθετα, χρειαζόμαστε πολιτικές που θα επιτρέπουν στα Άτομα με Αναπηρία να έχουν περισσότερες ευκαιρίες για εκπαίδευση, επαγγελματική απασχόληση, ψυχαγωγία ώστε να μπορούμε να μιλάμε για τη πλήρη ένταξή τους στον κοινωνία. Ξέρω ότι ο 'δρόμος αυτός' είναι δύσκολος και επίπονος, αλλά πιστέψτε με, ως Μαραθωνοδρόμος, ξέρω να προσπαθώ και να αγωνίζομαι.

Είμαι μέλος του Αθλητικού Σωματείου Στίβου Τυφλών (Α.Σ.ΣΤ.Υ.) και η δουλειά που γίνεται εκεί είναι ιδιαίτερα σημαντική και ουσιαστική στη κατεύθυνση της ένταξης των ατόμων με τύφλωση στον αθλητισμό και τον πολιτισμό".

Πότε και πώς ξεκινήσατε με τον αθλητισμό;

"Ξεκίνησα το 1980 στις μικρές αποστάσεις και από το 1984 'ανέβηκα κατηγορία', στους δρόμους αντοχής. Θυμάμαι σαν τώρα, τον πρώτο μου Μαραθώνιο στη δύσκολή και επίπονη κλασική διαδρομή της Αθήνας, το 1995, και την απερίγραπτη χαρά που ένιωσα στον τερματισμό.

Ο αγώνας αυτός, μπορώ να πω, ότι ήταν μια μεγάλη δοκιμή για τις ψυχικές και σωματικές μου δυνάμεις. Κατόπιν, ήξερα, ότι θα ακολουθούσαν κι άλλοι τέτοιοι τερματισμοί, απόρροια καλής προετοιμασίας και συνεχούς προσπάθειας. Γνωρίζω ότι Αθλητισμός δίνει χαρές πράγματι αλλά απαιτεί προσήλωση και επιμονή".

Βλέπετε τον εαυτό σας ως πρότυπο για άλλους ανθρώπους ή η ενασχόλησή σας με τον αθλητισμό είναι αποκλειστικά μία προσωπική επιθυμία;

"Πάντα η ενασχόληση με τον αθλητισμό ξεκινάει από μια προσωπική ανάγκη. Βρίσκεις τους δικούς σου λόγους για να προπονηθείς και μέσα από εκεί, πιθανότατα, να βρίσκεις τις 'διεξόδους' σου. Ο αθλητισμός βοηθάει να σε κρατάει σε ψυχική ηρεμία και γαλήνη, εξάλλου οι αρχαίοι πρόγονοί μας κάτι περισσότερο ήξεραν λέγοντας 'Νους υγιείς εν σώματι υγιή'.

Εάν μέσα από τη δική μου εμπειρία, της συνεχούς προσπάθειας, κάποιοι βρίσκουν έναν καλό λόγο να 'σηκωθούν από τον καναπέ' και να αθληθούν, τότε ακόμα καλύτερα. Δεν θα ξεχάσω, μια προσωπική μου εμπειρία, όταν είχα τερματίσει σε έναν αγώνα 10 χλμ. και με πλησίασε ένας πατέρας, για να με συγχαρεί και μιλώντας στον γιο του είπε: Μαζί κι εμείς μπορούμε.

Πράγματι, κανείς δεν μπορεί μόνος του. Οι δικοί μου στυλοβάτες στη προσπάθεια αυτή, είναι οι συνοδοί μου, οι καλοί μου φίλοι και συναθλητές που χωρίς την παρουσία τους δίπλα μου, ο αγώνας θα ήταν αδύνατος για εμένα.

Οι συνταξιδιώτες μου όλα αυτά τα χρόνια, οι Μαραθωνοδρόμοι και συνοδοιπόροι Διακουμάκος Παύλος, Πιπέρης Βασίλης, Ψαρράς Γιάννης, Φωτόπουλος Φώτης, Αστερής Θεόδωρος, Ζαχαρίου Νικόλαος, Τσεπαπαδάκης Χάρης, Γκέκας Σταμάτης, Κασανής Θεόδωρος, Πάνος Γιώργος, Τσαγκαράκης Κώστας, Καρανάσιος Στέλιος, Τεκτωνίδης Δημήτρης, Φιλιμέγκας Γιώργος, Πιπέρης Αλέξανδρος, ο γιος μου Σιούτης Σπύρος κ.α.

Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω τους Γυμναστές του Δημοτικού Γυμναστηρίου Νέας Ιωνίας καθώς και τα γυμναστήρια Golden Gym και Fitness της ίδιας περιοχής. Μαζί με αυτούς, μπορώ κι εγώ".

Ένας τυφλός άνθρωπος στην Ελλάδα του 2016 πόσο αισθάνεται τη στήριξη της κοινωνίας και του κράτους; Ποια προβλήματα και δυσκολίες αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του; Τι θα θέλατε να είναι διαφορετικό όσον αφορά την αλληλεπίδρασή σας με το κράτος και τους συμπολίτες σας;

"Νομίζω ότι αν απαντήσω με λεπτομέρεια σε αυτή την ερώτηση, θα είναι σαν να σχεδιάζω την πολιτική για την αναπηρία από την αρχή ή με κάποιες σημαντικές διορθώσεις. Πολλές φορές λέμε ότι το κράτος δεν είναι αρωγός στα άτομα με αναπηρία ενώ εμείς όλοι, μέλη μια κοινότητας, ξεχνάμε ή ακόμα χειρότερα αδιαφορούμε για τα απλά που μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουν τη ζωή όλων εμάς που έχουμε κάποια αναπηρία.

Πρακτικά, όμως, θα ήθελα περισσότερα κείμενα να είναι διαθέσιμα και σε μορφή Braille, να υπάρχει επαρκής πρόσβαση σε μέσα τεχνολογίας, σε εξειδικευμένο λογισμικό για όλους τους τυφλούς.

Θέλω ο συνάνθρωπός μου να σέβεται τη διαφορετικότητά μου, την αναπηρία μου. Δεν μου αρκεί να με πιάνει από το χέρι για να με περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο αλλά θα χαρώ να μην παρκάρει και να μην καταπατά την ειδική σήμανση που είναι για τους τυφλούς.

Αυτό είναι καλύτερο και αυτό δείχνει την αλληλεγγύη του. Το ίδιο ισχύει και για το κράτος. Περισσότερες ευκαιρίες για μόρφωση και δουλειά. Μπορούμε κι εμείς το ίδιο καλά με όλους τους υπόλοιπους. Να αλλάξει η προκατάληψη και τα αρνητικά στερεότυπα που υπάρχουν για εμάς. Απλά, ισότητα και ένταξη στη κοινωνία.

Προσωπικά, μπορεί να είμαι και τυχερός ή ικανός. Οι σπουδές μου, η εργασία μου, η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό και τα κοινά με κάνουν να αισθάνομαι πλήρως ενταγμένος στη ζωή της κοινωνίας. Δυστυχώς, πολλοί φίλοι μου, άτομα με αναπηρία, δεν είχαν ίσως τις ευκαιρίες ή και την κατάλληλη υποστήριξη να αποκτήσουν εφόδια ώστε να μην βιώνουν την κοινωνική περιθωριοποίηση".

Τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη να τα καταφέρνετε και ποιοι είναι οι στόχοι σας στο μέλλον, τόσο στο αθλητικό κομμάτι, όσο και γενικότερα;

"Η οικογένεια μου, η σύζυγος και τα δυο μου παιδιά, με συντροφεύουν, με συμπαραστέκονται και αποτελούν το δικό μου 'λιμάνι' στις δύσκολες στιγμές και σίγουρα υπάρχουν αρκετές.

Με τη βοήθεια του Θεού, να είμαι γερός, να τρέξω σε ακόμα περισσότερους Μαραθώνιους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό με βοηθάει να βάζω στόχους και προσωπικά 'να σηκώνω τον πήχη ψηλά'.

Ανεξαρτήτου στόχου, επαγγελματικού ή αθλητικού, αυτό που μετράει για ‘μένα, είναι να απολαμβάνω τον αγώνα και να χαμογελάω στον τερματισμό.

Εξάλλου, το δικό μου μότο είναι: Η ζωή είναι ωραία και τρέχω για αυτό"

Πηγή:Pathfinder.gr