Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Ας στοιχηθούμε σε κοινωνίες ανθρώπων

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του εξαιρετικού ρεπορτάζ που ακολουθεί, και παρακολουθώντας το σκεπτικό του Καθηγητή κ.Σακελαρόπουλου ένοιωσα την απαίτηση πρόσβασης στη Ζωή ,όλωντων ανθρώπων χωρίς διακρίσεις. Αυτό που λέγεται κατά κόρον και δεν αναγνωρίζεται
σε όλους μας.
" ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ'


Τι πάει να πει η Άμφισσα γειτονιά της Ψυχιατρικής
και όχι "η γειτονιά των ανθρώπων"?
Ποιοι από μας τους " υγιείς " δεν έχουμε απόλυτη ανάγκη πρόσβασης στην εργασία, στην κοινωνικοποίηση, στα πολιτιστικά δρώμενα, στη

ν συντροφικότητα ,στην χαρά της Ζωής και της ανθρώπινης επικοινωνίας ?

Αν για τα
ΑμεΑ ένας φυσιολογικός τρόπος Ζωής αποτελεί θεραπευτική αγωγή ,θεωρώ,ότι η απουσία φυσιολογικών συνθηκών διαβίωσης οδηγεί όλους τους ανθρώπους ,χωρίς διάκριση , στην νοσηρή σφαίρα των ασθενειών που εκδηλώνονται με χίλια δυο ψυχοσωματικά

συμπτώματα. Είναι γνωστό αυτό, χωρίς να επιχειρώ να μπω στα χωράφια της Ιατρικής επιστήμης.

Δεν είναι α-δύνατον να σπάσουμε σαν κοινωνία όλα αυτά τα δεσμά που μας κληροδοτήθηκαν από γενιά σε γενιά ..


Και δεν είναι αδύνατον γιατί σάπισαν πια, κατέρρευσαν.. !
Δεσμώτες μας οι πάσης φύσεως αγκυλώσεις προκαταλήψεις, φανατισμοί, εμμονές και πρότυπα μιας ζωής αφύσικης τε

χνητής, ανταγωνιστικής .

Δέλεαρ, υποσχέσεις επίπλαστης ομορφιάς χλιδής και υπερκατανάλωσης υλικών αγαθών.Ταξίματα κοινωνικής ανάδειξης και επαγγελματικής ανέλιξης
δια πυρρός και σιδήρου.
Καιρός να ξεφύγουμε απ' όλα όσα μας κρατούν δέσμιους μιας αποδεδειγμένα νοσηρής νοοτροπίας και λαθεμένης στάσης ζωής .
Καιρός να στοιχηθούμε

ως κοινωνία σε "γειτονιές ανθρώπων " με αξιακό υπόβαθρο και αντίδωρο στέρεους ανθρώπινους δεσμούς.
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````


Θεραπεία δίχως άσυλο

Η γειτονιά της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης βρίσκεται στην Αμφισσα, όπου οι ασθενείς της Εταιρείας Ψυχικής Υγείας Φωκίδας εργάζονται, επισκέπτονται μουσεία, κάνουν διακοπές, χαμογελούν


Κάποτε ήταν στα αζήτητα. Ξεχασμένοι στους θαλάμους ψυχιατρείων, εκεί όπου η όψη τους δεν θα δοκίμαζε τα φοβικά σύνδρομα της άγνοιας. Επειτα από χρόνια εγκλεισμού, αρκετοί επέστρεψαν στην κοινωνία. Σήμερα έχουν γείτονες, δουλειές και φίλους. Οι σκέψεις τους δεν είναι η μόνη τους συντροφιά.

Το περιβόλι τους βρίσκεται εκεί όπου ο Παρνασσός ανταμώνει την Γκιώνα. Είκοσι λεπτά ποδαρόδρομος από το κέντρο της Αμφισσας, σε μια πλαγιά που μυρίζει χαμομήλι. Οκτώ άντρες τσαπίζουν τη γη, κουρεύουν τα αγριόχορτα, ποτίζουν τις καλλιέργειές τους. Κάθε τόσο σταματούν. Στέκουν ασάλευτοι. Ταξιδεύουν στους λαβυρίνθους του νου. Ενας θυμάται κάποιο παλιό, δημοτικό τραγούδι: «Πάν' τα νιάτα/ Πάν' τα νιάτα/ Τα 'φαγε μια μαυρομάτα/ Μαυρομάτα, μαυρομάτα/ Ομορφη και διπλωμάτα/ Συ μου μάρανες τα νιάτα». Φορά λευκό καπέλο, μπλε ζακέτα και έχει ανεβάσει το παντελόνι της φόρμας του αρκετά πιο πάνω από τη μέση. Τον λένε Θανάση και ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το πέρασε στο ψυχιατρείο της Λέρου.

Μετρά είκοσι χρόνια στο χωράφι, στην Αμφισσα, στη νέα του ζωή. Από εδώ, τον τόπο καταγωγής του, ξεκίνησε - για πρώτη φορά στην Ελλάδα - το 1981 ο ψυχίατρος Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος την αποασυλοποίηση των ψυχικά ασθενών. Πρώτο βήμα ήταν η δημιουργία μιας κινητής μονάδας που περιέθαλπε στα σπίτια τους όσους είχαν ανάγκη. Το 1984 το οικοτροφείο και τα πρώτα ημιαυτόνομα διαμερίσματα υποδέχονται τροφίμους ψυχιατρείων με σκοπό την κοινωνική τους επανένταξη. Το 1989 φτάνουν και οι πρώτοι ασθενείς από τη Λέρο. Δώδεκα στο σύνολο. Από αυτούς σήμερα ζουν οι έξι. Αλλοι πέθαναν, κάποιοι επέστρεψαν στις οικογένειές τους. Οσοι έφτασαν από το νησί ήταν από τα πιο δύσκολα περιστατικά. Για χρόνια η Λέρος συγκέντρωνε τις πιο βαριές μορφές ψυχώσεων. Τη δεκαετία του '60, μια υπογραφή του κοινοτάρχη ή η έλλειψη πολιτικού μέσου μπορούσε εύκολα να στείλει κάποιον εκεί.

Η ομάδα της Εταιρείας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας Φωκίδας έπρεπε να τους μάθει βασικές δεξιότητες τις οποίες είχαν χάσει μέσα στο ίδρυμα. Οπως θυμάται η Αγγελική Καράμπελα, διοικητικά υπεύθυνη της εταιρείας, οι ασθενείς έτρωγαν μόνο με τα χέρια, δεν ήξεραν πώς να κοιμούνται σε κρεβάτι, ένας από αυτούς αντί να μιλάει γρύλιζε. Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια για να πει ξανά τις πρώτες λέξεις. Στη Λέρο κυκλοφορούσαν γυμνοί, τους είχαν χορηγηθεί υπερβολικές ποσότητες φαρμάκων και είχαν υποστεί αμέτρητα ηλεκτροσόκ. Δεν είχαν χαρτιά, ταυτότητες, ληξιαρχικές πράξεις γέννησης. Αγνωστη η ηλικία τους. Κάποιοι είχαν γεννηθεί στο ψυχιατρείο. Παιδιά ασθενών. Οι περισσότεροι είχαν μείνει στάσιμοι στο παρελθόν. Μετρούσαν ακόμα με το δράμι, έλεγαν ότι θα ψηφίσουν πολιτικούς που είχαν πεθάνει. Λες και σταμάτησε γι' αυτούς ο χρόνος όταν άνοιξαν οι πύλες του ψυχιατρείου. «Ακόμα και εμένα αν κλείσουν σε άσυλο και δεν μου δώσουν τη δυνατότητα να μιλάω ή να έχω ασχολίες, θα γίνω ένα αγρίμι» λέει η Χριστίνα Ζαχαροπούλου, η ψυχίατρος που τους παρακολουθεί στην Αμφισσα.

Σήμερα, οι ασθενείς της Λέρου μένουν μαζί με άλλους που βρίσκονταν στο Δαφνί, το Δρομοκαΐτειο ή την Τρίπολη σε ένα οικοτροφείο και σε επτά ημιαυτόνομα διαμερίσματα στην Αμφισσα. Καλλιεργούν για μία ώρα κάθε πρωί ένα κτήμα που παραχωρήθηκε από τον δήμο. Εχουν οργανωθεί σε Κοινωνικό Συνεταιρισμό Περιορισμένης Ευθύνης, όπως προβλέπεται από τον νόμο για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση, και δουλεύουν στο «Πράσινο Σπίτι», το μοναδικό μαγαζί με βιολογικά προϊόντα που λειτουργεί στην πόλη. Σε κάθε ασθενή αντιστοιχούν δύο πρόσωπα αναφοράς (νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί ή ψυχολόγοι). Η φαρμακευτική αγωγή έχει μειωθεί. Επισκέπτονται μουσεία και κάθε καλοκαίρι κάνουν διακοπές στη θάλασσα. Την αλλαγή τη βλέπεις στο χαμόγελό τους και τη ζωηράδα των ματιών τους. Στόχος ήταν σύμφωνα με τον κ. Σακελλαρόπουλο να «αντικατασταθούν τα δεσμά με ανθρώπινους δεσμούς».


ΤΟ ΣΠΙΤΙ. Μετά την επίσκεψη στο χωράφι ακολουθούμε την ομάδα σε ένα από τα ημιαυτόνομα διαμερίσματα. Η πόρτα του είναι ξεκλείδωτη. Ψηλοτάβανο, με τρία δωμάτια και ένα μεγάλο καθιστικό. Πέντε άνθρωποι ζουν εδώ. Ο κ. Γιάννης, ένας από τους ψυχικά ασθενείς, μας συναντά εκεί. Φτάνει με ταξί. Σπάνια δουλεύει στο χωράφι. Προτιμά να διαβάζει. Στη βιβλιοθήκη του ανάμεσα σε δεκάδες εικόνες αγίων έχει από κόμικς μέχρι λεξικό φιλοσοφικών όρων και συγγράμματα για την εξωτερική πολιτική της Κίνας. Παίζει βιολί και θαυμάζει τα έργα του Μπαχ. Οταν τον βλέπουμε, φορά σακάκι και πουκάμισο. Εχει μακριά, ανάκατα μαλλιά, λευκή γενειάδα και δύο πάνω δόντια. Η γλυκιά φωνή του τρέχει με πάθος μικρού παιδιού. «Εχουμε ψυχολόγους να μας φροντίζουν γιατί εμείς οι ψυχοπαθείς είμαστε τόσο αφηρημένοι που δεν μπορούμε να συντηρηθούμε» λέει. «Ούτε τη ζάχαρη από το τραπέζι δεν μπορούμε να καθαρίσουμε. Μας θυμίζουν όμως να πλύνουμε τα πιάτα, να απλώσουμε τα ρούχα, να μαγειρέψουμε».

Στην κουζίνα ο κ. Κώστας ετοιμάζει σπανακόρυζο. Σε έναν πίνακα ανακοινώσεων δίπλα του κρέμεται το πρόγραμμα της ημέρας με τις δουλειές του σπιτιού που θα αναλάβει κάθε συγκάτοικος. Πριν να εκδηλωθεί η νόσος ο κ. Κώστας δούλευε στη νηματουργία. Είχε γυναίκα και δύο παιδιά. Στο δωμάτιό του κρέμεται η φωτογραφία από τον γάμο τού γιου του. Οταν φεύγουμε, δίνει στην ψυχολόγο Μαρία Τσαλαπατάνη έναν ασημένιο σταυρό που αγόρασε με τα λεφτά του. «Μου θυμίζεις την κόρη μου», της λέει.

Οι υπεύθυνοι του προγράμματος προσπαθούν να φέρουν ξανά σε επαφή τους ασθενείς με τις οικογένειές τους. Δεν πετυχαίνουν πάντα. Εκτός από την απόρριψη, οι ψυχωσικοί ασθενείς αντιμετωπίζουν τα δικά τους άγχη. Ζουν διαρκώς μέσα στον φόβο. Μπορεί να νομίζουν ότι τους παρακολουθούν ή ότι τους καταδιώκουν. Στις κουβέντες που είχαμε μαζί τους ένας έλεγε ότι έκανε θαύματα. Οπως εξηγεί η κ. Ζαχαροπούλου, «μπερδεύουν το λογικό με το παράλογο, ακούν φωνές ή βλέπουν πράγματα που δεν υπάρχουν.

Εχουν μια γενετική προδιάθεση στη νόσο και την εκδηλώνουν συνήθως έπειτα από έντονα ψυχοτραυματικά γεγονότα στην εφηβεία ή τον στρατό».

Περίπου 30.000 Ελληνες πάσχουν από σχιζοφρένεια. Ωστόσο, παρά τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που λαμβάνει η χώρα από το 1984 η ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν έχει προχωρήσει όσο θα έπρεπε.

Ο κ. Σακελλαρόπουλος λέει ότι τα περισσότερα κέντρα ψυχικής υγείας που λειτουργούν σήμερα είναι υποστελεχωμένα. «Μπορεί στο Δαφνί να μειώθηκαν οι ασθενείς κατά 30%, παράλληλα όμως αυξήθηκαν οι ιδιωτικές κλινικές. Το κόστος του σχιζοφρενούς μεταφέρθηκε από την ευθύνη του Δημοσίου στις οικονομικές δυνατότητες των οικογενειών». Στην Αμφισσα, η περίθαλψη κάθε ασθενούς που ζει σε προστατευόμενα διαμερίσματα κοστίζει, σύμφωνα με τον κ. Σακελλαρόπουλο, 105 ευρώ την ημέρα. Η χρηματοδότηση της δομής γίνεται από την Πολιτεία.

9 σχόλια:

  1. Στον αντίποδα της ελπίδας ,της χαράς και της δημιουργίας οφείλουμε να μεταφέρουμε από τον aggeleioforos.gr (Παρασκευή, 19 Αυγούστου 2011)
    Μιαν διαφορετική δυσάρεστη κι απογοητευτική είδηση.
    Γι αυτό επιμένω να καθιερωθεί επί τέλους ένα Εθνικό θεσμικό πλαίσιο στήριξης για την λειτουργία όλων των προνοιακών ιδρυμάτων της χώρας ώστε να πάψει πια η αναπηρία να είναι όμηρος της εκάστοτε Κυβέρνησης…


    Εικοσιδύο ιδρύματα πρόνοιας της Κεντρικής Μακεδονίας βρίσκονται στον «αέρα» για ακόμη μια φορά, καθώς ακόμα δεν έχει εκταμιευθεί η δεύτερη δόση χρηματοδότησης, ύψους 437.000 ευρώ. Τα χρήματα για το πρώτο τρίμηνο του 2011 εκταμιεύθηκαν τον Μάιο, ενώ η δεύτερη δόση ακόμα εκκρεμεί, με αποτέλεσμα τα ιδρύματα να αντιμετωπίζουν σοβαρά λειτουργικά προβλήματα, σύμφωνα με την περιφερειακή σύμβουλο, εντεταλμένη σε θέματα πρόνοιας, Έφη Βασιλειάδου.

    «Ενδεικτικό της κατάστασης είναι το γεγονός ότι πέρυσι, για 13 ιδρύματα μόνο της Θεσσαλονίκης, τα οποία φιλοξενούν περισσότερα από 500 παιδιά, δόθηκαν 4,5 εκατομμύρια ευρώ κρατικής χρηματοδότησης σε σχέση με φέτος που για τα 22 ιδρύματα όλης της Κεντρικής Μακεδονίας θα δοθούν μόλις 1,9 εκατομμύρια ευρώ», εξηγεί η κ. Βασιλειάδου. Όπως επεσήμανε, «η βιωσιμότητα των ιδρυμάτων είναι πλέον αμφίβολη καθώς το προσωπικό είναι απλήρωτο και οι οφειλές, όπως και τα χρέη στο ΙΚΑ και τους προμηθευτές, συσσωρεύονται».
    «Ήδη, βασιζόμαστε στην καλή διάθεση των εργαζομένων που προτιμούν να παραμένουν απλήρωτοι, παρά να βγουν στην ανεργία σε καιρό οικονομικής κρίσης», λέει η κ. Βασιλειάδου, διευκρινίζοντας ότι τα συγκεκριμένα ιδρύματα κάνουν αξιόλογο κοινωνικό έργο και τα περισσότερα διοικητικά συμβούλια απαρτίζονται από γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες.
    Στη Θεσσαλονίκη, προβλήματα αντιμετωπίζουν το ορφανοτροφείο θηλέων «Μέλισσα», ο σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Αυτιστικών Ατόμων «Ελπίδα», το σωματείο Αποκατάστασης και Ειδικής Αγωγής ΑΜΕΑ «Σωτήρ», το Κέντρο Ειδικής Αγωγής, η Μέριμνα Παιδιού, το Άσυλο Παιδιού, το ίδρυμα παίδων Τούμπας «Ελπίς», η Αγροτική Παιδική Φωλιά, ο παιδικός σταθμός «Αργώ», η Εταιρία Σπαστικών, η Σχολή Τυφλών «Ηλιος», ο σύλλογος Γονέων και Φίλων Αυτιστικών Ατόμων και το σωματείο Ειδικής Αγωγής και Προστασίας ΑΜΕΑ «Η ζωή».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ας στοιχηθουμε ο ενας διπλα στον αλλονε
    Καθε ανθρωπος εχει δικαιωμα σε μια αξιοπρεπη ζωη
    Δεν πρεπει να το ξεχναμε

    Μακαρι να γλυκανει λιγο η ζωη του καθενος
    Οπως για τον κ. Γιαννη

    Σε θαυμαζω Λυγερη για το συνεχες ενδιαφερον σου
    και που δεν το βαζεις κατω

    Καλημερα κυρια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα ήθελα να σου εξομολογηθώ το πέρασμα ενός σκοταδιού... αλλά δεν βρίσκω το μεηλ σου...

    Αγαπημένη να επιμένεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ωραίο άρθρο σε ένα "δύσκολο" θέμα, το να κλείνει κανείς τα μάτια δεν είναι λύση, αλλά να παλεύει για κάθε θετική αλλαγή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Velvet

    Velvet

    Είναι η ισχυρή δόση αγάπης που με συνδέει με την ζωή(http://lygeri.pblogs.gr/2011/08/ametanohtoi-erastes.html) που μου υπαγορεύει να μην το βάζω κάτω φίλε μου...Κι' από ένα σημείο και μετά μετράει και η μεγαλοσύνη της αξιοπρέπειας που κάθε άνθρωπος δικαιούται για τον εαυτό του όποιο κι αν είναι το ανάστημά του, ή ο σταυρός που σηκώνει.
    Σ’ ευχαριστώ για το ανθρώπινο ίχνος σου στον Πηγαιμό ,τιμή και ευχαρίστηση μου κάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιαγιά Αντιγόνη

    Αυτό το διήμερο προσπαθώ με ψυχραιμία να βάλω σε τάξη στο μυαλό μου το πέρασμα ενός σκοτεινού τούνελ που ανοίγεται στο χώρο των ΑμεΑ ( αύριο θα κάνω σχετική ανάρτηση στο http://ligery.pblogs,). Μ΄έχει απορροφήσει κυριολεκτικά αυτή η βασανιστική σκέψη γι'αυτό δεν επισκέφτηκα παρά μόνο τώρα αυτό το μπλοκάκι...Στο εξηγώ για να μην παραξηγηθώ που δεν ανταποκρίθηκα άμεσα στο αίτημά σου.
    Το email μου είναι στην δάθεσή σου, και η αδυναμία μου σε Σένα δεδομένη .
    φιλιά
    mariamoy23@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ

    Κοκκινίζω όταν κάποιος μου αναγνωρίζει ότι ..παλεύω.
    Σ’ αυτήν την φάση της ζωής μου τουλάχιστον, έχω αποσυρθεί από την ενεργό συλλογική συμμετοχή στον αγώνα των ΑμεΑ.
    Φυσικά διακατέχομαι πάντα από τις ίδιες Αξίες, Πιστεύω και Οράματα.
    Γράφω από το βήμα που μου δίνεται στο διαδίκτυο βουτώντας την πέννα στην καρδιά με μόνη ελπίδα ,έστω και ένας αναγνώστης να ευαισθητοποιηθεί και αλλάξει θεώρηση περί αναπηρίας. Αυτό κατ’ επέκταση συμβάλλει στην ευρύτερη κινητοποίηση αλλαγής της επικρατούσας αντίληψης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων ζωής των Αναπήρων, ψυχικώς πασχόντων και ΑμεΝΥ
    Σ’ ευχαριστώ για την παρουσία σου.
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ-ΦΙΛΕΣ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΕΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ Ο ΝΕΟΣ ΜΗΝΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΑ ΣΤΗ ΜΠΛΟΚΟΓΕΙΤΟΝΙΑ!!!!
    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!
    ΕΓΩ ΑΠΛΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS

    Καλώς τον ,τον αγαπητό σε όλους μας Σκρουτζάκο.
    Καλό μήνα νάχουμε και υγεία για να τα καταφέρουμε να διαβούμε τον Ρουβίκωνα...

    Η εκτίμησή σου με τιμά πραγματικά αλλά και μου δίνει αυτή την ανθρώπινη ζεστασιά όταν παγώνει το αίμα από την ανασφάλεια και την αγωνία όπως αυτή την περίοδο.
    Αν περάσεις από http://ligery.pblogs.gr θα καταλάβεις τι εννοώ...
    Καλημέρα καλέ μου μπλογκογείτονα με το χαρακτηριστικά έντονο ανθρώπινο profile.
    Νάσαι καλά !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή