Με πόσους Θεούς και δαίμονες ;;;;

Φθινόπωρο. Οκτώβρης ήτανε θαρρώ ।
Είχε συμπληρωθεί ο αριθμός των προστατευομένων στο Κέντρο Ημερήσιας Δημιουργικής Απασχόλησης ΑμεΑ όπου διακονούσα ως διοικητική δ/σα και πρόεδρος του συλλόγου των γονέων.

Μια ημέρα γύρω στις 10 το πρωί ήλθε στο γραφείο μου απροειδοποίητα μια νεαρή γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας .Λιγομίλητη, σοβαρή, χλωμή λιτά ντυμένη σ’ ένα στενό τζίν ,ένα λευκό ζιβάγκο και ένα μαύρο ελαφρό φούτερ.

-----Έχω ένα παιδί «καθυστερημένο» 20ετών.Μπορείτε να το πάρετε; Μου είπε αντί για καλημέρα।

------Καλημέρα σας, της είπα, καθίστε σας ακούω.

-----Θέλω να πάρετε το γυό μου στο κέντρο σας. Αυτοκίνητο να το παίρνει από νωρίς το πρωί και να το επιστρέφει αργά το απόγευμα.

------Τα δρομολόγια κανονίζονται από τον οδηγό και την συνοδό ανάλογα με τις περιοχές που μένουν τα παιδιά. Δεν μπορώ να δεσμευτώ για τις ώρες αν δεν ενταχθεί πρώτα το παιδί σε πρόγραμμα. Που μένετε; Την ρώτησα.

------Πέραμα .Μου απάντησε. Τέλος πάντων πότε μπορείτε να το ξεκινήσετε;. Θα σας πληρώνω κάθε μήνα όσα δίνει η πρόνοια για επίδομα ειδικού σχολείου. Πάρα πάνω δεν μπορώ. Πείτε μου.

Βιαζόταν. Ήθελε να τελειώνει γρήγορα η συζήτηση μαζί μου.

----Να σας προσφέρω κάτι ; ρώτησα για να αλλάξω το κλίμα.
Δεν τα κατάφερα ।

-----Όχι ευχαριστώ.

------Εργάζεστε ; ξαναρώτησα

-----ΟΧΙ απάντησε κοφτά.

Έβλεπα ότι δεν υπήρχε έδαφος για διάλογο και προχώρησα στην τυπική διαδικασία που ακολουθείτο για κάθε νιόφερτο παιδί στο Κέντρο.

Ξέρετε ,συνέχισα , για να ενταχθεί ένα παιδί στο Κέντρο μας ,πρέπει πρώτα να το δει ο γιατρός . Να πάρει η κοινωνικός λειτουργός το ιστορικό του παιδιού και τις απαιτούμενες πληροφορίες σχετικά με ό, τι το αφορα π.χ. οικογεγειακό περιβάλλον, κ.λ.π. και κυρίως να εκτιμήσει η επιστημονική ομάδα μας αν η μονάδα μας μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες του παιδιού.
Σ αυτό το σημείο σηκώθηκε απότομα από το κάθισμά της και με διέκοψε.

Δεν υπάρχει Οικογένεια। Δεν υπάρχει πατέρας. Ο Τάσος γεννήθηκε αυτιστικός . Μέχρι τα 18 ήτανε σε ίδρυμα.

Κι από τότε ποιος είναι μαζί του ; την ρώτησα αιφνιδιαστικά .

---Μια γειτόνισσα τον φυλάει μου απάντησε ενοχλημένη κι έδειξε την πρόθεση να φύγει.

Σηκώθηκα από το γραφείο μου κι έκλεισα την πόρτα . Είμαστε οι δυό μας.

Κάτσε καλή μας της είπα φιλικά. Αξίζει κι οι δυό μας να αφιερώσουμε λίγο χρόνο. Πρόκειται για το παιδί σου, τον Τάσο। Και γω που σου μιλώ μάνα ειδικού παιδιού είμαι και ξέρω τις τεράστιες δυσκολίες που έχουμε όλοι στην καθημερινότητά μας με τα παιδιά μας. Όσο και να τ΄αγαπάμε αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν κουραζόμαστε ,δεν λυγίζουμε.

Κάθισε ,με κοίταξε ευθέως επίμονα αλλά δεν έδειξε καμιά διάθεση για περαιτέρω συζήτηση.

Πήρα το λόγο.

Εν τάξει . Έλα την Τετάρτη το πρωί με το παιδί ,να το δει η γιατρός , να δούμε αν μπορούμε να το βοηθήσουμε κι όλα τ’ άλλα θα τακτοποιηθούν. Στο υπόσχομαι .Έχε μου εμπιστοσύνη, της είπα φιλικά και το ένστικτό μου υπαγόρευσε να σταματήσω εκεί.

Χαλάρωσε το περίγραμμα του προσώπου της. Γλύκανε η φωνή της

------Σας ευχαριστώ κυρία ,ο Θεός να σας το δώσει στο παιδί σας….

Ο Τάσος ήταν πράγματι ένα παλικαράκι με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές. Δεν μίλαγε, κραύγαζε . Στην αρχή χρειάστηκε πολύς κόπος για να προσαρμοστεί στο σύνολο.

Σιγά-σιγά ηρέμησε. Ερχόταν καθημερινά περιποιημένος και καθαρός για αρκετούς μήνες.

Η μητέρα συνεπής μόνο στις οικονομικές υποχρεώσεις της τις οποίες διεκπεραίωνε μέσω της συνοδού. Δεν εμφανίστηκε ποτέ στο Κέντρο .

Την είδα ξαφνικά μπροστά μου να κάθεται στα σκαλιά ξενοδοχείου , όταν χρειάστηκα ένα πρωί να βρεθώ σε περιοχή της Αθήνας όπου κατοικοεδρεύει ο αγοραίος έρωτας.
Κοιταχτήκαμε στα μάτια . Της χαμογέλασα σαν σε παλιά γνώριμη χωρίς να σταματήσω.
Άκουσα πίσω μου ένα σκληρό γέλιο και δυο λόγια " γ….. ω την ατυχία μου."

Δεν την ξανάδα έκτοτε . Ούτε τον Τασούλη τον οποίο θυμάμαι ακόμη. ….