Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Κάνε τόπο να περάσω


Εξομολόγηση αντί προλόγου.

Η αληθινή ιστορία που ακολουθεί σκοπό δεν έχει μόνο να αναδείξει για πολλοστή φορά την απουσία της πολιτείας και της κοινωνικής μέριμνας στην χώρα μας.

Είναι επίσης ένα άδειασμα της ψυχής μου. Είναι μια ενοχή που θέλω να την μοιραστώ γιατί μου περισσεύει.
Ήλθα πρόσωπο με πρόσωπο με τους ήρωες μου. Μου ζήτησαν το χέρι και δεν τους το έδωσα γιατί κάτι τέτοιο ξεπερνούσε τα όρια μου. Δεν είναι δικαιολογία.
Εξήγηση όμως είναι.

Ο Τάσος και ο Πέτρος, δίδυμα αδέλφια και η μάνα τους η Αντιγόνη ιερόδουλη , ήταν τα μέλη μιας μονογονεϊκής οικογένειας.

Η Αντιγόνη δεν το κατάλαβε και ποτέ δεν έμαθε με ποιον πελάτη τα έφερε στον κόσμο τα δίδυμα.

Τα παιδιά, μεγάλωσαν μόνα τους σχεδόν στο δρόμο. Ούτε στον παιδικό σταθμό δεν βρήκαν θέση. Η Αντιγόνη ήταν λαθραία εργαζόμενη και δεν συγκέντρωνε τις προϋποθέσεις ένταξης των παιδιών σε παιδικό σταθμό.

Τα έγραψε στο Δημοτικό αλλά δεν βγάλανε την πρώτη τάξη. Η Δ/ση του σχολείου κάλεσε μια μέρα την Αντιγόνη και προσπάθησε να της εξηγήσει την αδυναμία προσαρμογής των παιδιών στην τάξη και την αναγκαστική απομάκρυνση τους από το σχολικό περιβάλλον. Εκείνη δεν κατάλαβε και πολλά, σαν τιμωρία το εξέλαβε επειδή ήταν άτακτα τ’ αναθεματισμένα..

Με ενέργειες Κοινωνικής Λειτουργού που κλήθηκε από τον Δ/ντή του σχολείου να διαχειριστεί το περιστατικό, διαγνώσθηκε από την εξέτασή τους στην τοπική υπηρεσία του ΠΙΚΠΑ ελαφρά διανοητική στέρηση με ψυχωσική συνδρομή .
Τα παιδιά απομακρύνθηκαν από το «κανονικό σχολείο» Στο σημείο αυτό έκλεισε και η παρέμβαση της κοινωνικής λειτουργού. Τα υπόλοιπα έπρεπε να τα φροντίσει η μητέρα Αντιγόνη.

Η Αντιγόνη, υπολειπόμενο άτομο και η ίδια, δεν ήξερε ,δεν ήθελε. δεν μπορούσε να προβεί σε καμιά ενέργεια για τίποτα. Την ζωή των διδύμων Πέτρου και Τάσου ,την πήρε στα χέρια της η σκληρή τους μοίρα ,βάρκα χωρίς πανιά,χωρίς κουπιά που σκάλωσε ναυαγισμένη σε ξέρα.

Χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη, χωρίς περίθαλψη, με εξαίρεση το Προνοιακό αναπηρικό επίδομα των 430 Ευρώ (τότε) ανά δίμηνο. Μια "φίλη "της Αντιγόνης που ήξερε απ' αυτά, βοήθησε. Τα παιδιά περάσανε από την σχετική Νομαρχιακή επιτροπή ,πιστοποιήθηκε η αναπηρίας τους 67% με την βούλα του ψυχωσικού
κι έτσι κατοχυρώθηκε το δικαίωμα τους στην βαριά αναπηρία.

Ακολούθησαν είκοσι πέτρινα χρόνια στους δρόμους του Πειραιά ,με τελευταίο κατάλυμα κεντρικό φιλόξενο πεζόδρομο, πλημμυρισμένο στο φως της ημέρας και τα λαμπερά φώτα των πολυτελών καταστημάτων τα βράδια. Τον δρόμο με τις ωραίες βιτρίνες, τα παγκάκια , τα δεντράκια κατάφορτα με ανθούς την Άνοιξη, τα πολύβουα ταχυφαγάδικα και τον πολύ κόσμο περαστικό αλλά και μόνιμο κάτοικο. Τουλάχιστον δεν ήταν μόνοι... Υπήρχαν κι άλλοι εκεί αναγνωρίσιμοι και μη...Απλώνανε το χέρι στους ανθρώπους για βοήθεια . Κάποιοι τους την δίνανε σε ψιλά. Αλλά ο Θεός τους την αρνήθηκε.!

Τερατοειδή του υποκόσμου που την μέρα κοιμούνται και την νύχτα τροφοδοτούνται με ανθρώπινες σάρκες, τους έβαλαν στο χέρι, τους έκαναν βαποράκια , τους μάθανε τα ναρκωτικά.

Έτσι χάθηκε η όποια ελπίδα για μια φωλιά γι αυτά τα ανυπεράσπιστα πουλιά, που δεν κελάηδησαν ποτέ . Το κορμί τους ένοιωσαν να ξεπαγιάζει τους χειμώνες στα παγκάκια του πεζόδρομου « της μικρής μας πόλης».
Η μάνα, τους πήγαινε φαΐ κάπου -κάπου ..Δυό φορές πήγε και στην αστυνομία, την Κεντρική Ασφάλεια του Πειραιά ,εκεί κοντά στο Δημοτικό Θέατρο είναι.

.--Σας παρακαλώ μαζέψτε τα να τα βάλετε φυλακή. Να έχουνε ένα πιάτο φαϊ . ένα κρεβάτι να κοιμηθούν , να παίρνουν και τα φάρμακά τους

--Κυρία μου δεν μπορούμε, τους χρήστες δεν έχουμε τι να τους κάνουμε.. Για να πάνε φυλακή πρέπει να δικαστούν, να τους πιάσουν αυτόφωρο ή να υπάρχουν αποχρώσεις ενδείξεις ότι διακινούν ναρκωτικά.. Η Αστυνομία δεν έχει αρμοδιότητα στην περίπτωσή σας. Πηγαίνετε στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου μήπως μπορούν να βοηθήσουν!!!.
(Ποια δημοτική υπηρεσία ποιανού Δήμου?)

Εκεί συναντούσα τα αδέλφια όσες φορές περνούσα και περνούσα κάθε μέρα, αλλά βιαστικά τους προσπερνούσα. Δεν άντεχα να τους δω κατά πρόσωπο. Δεν τους έδινα την βοήθεια που ζητούσαν με απλωμένο το κατατρυπημένο τους χέρι. Είμαι της θεωρίας, ότι όποιος χρηματοδοτεί μιαν τέτοια κατάσταση, την υποστηρίζει, συμβάλλει στην διατήρησή της δεν την αποτρέπει.. Έτσι άνοιγα βήμα κι έφευγα . Άσε που ψιλοφοβόμουν κι όλας . Το ίδιο και τα κορίτσια μου η Μαρία και η Βαρβάρα, ιδιαίτερα το Μαράκι μου.

Πριν μερικούς μήνες κατηφόριζα με το Μαράκι μου τον πεζόδρομο. Ο ένας από τους δύο( δεν τους ξεχωρίζω, τόσο όμοιοι είναι) μας πλησίασε τρικλίζοντας, μας έκλεισε τον δρόμο. Δεν είχε δύναμη ν' απλώσει χέρι. Με φωνή που μόλις έβγαινε από μέσα του μου ζήτησε ένα Ευρώ. Κοφτά του είπα:
---- Δεν έχω , άφησε με σε παρακαλώ να περάσω.
Η Μαρία πανικοβλήθηκε. Άρχισε να φωνάζει και να με τραβάει βίαια.
-----Όχι ...όχι .... όχι, πάμε να φύγουμε. Οι περαστικοί σταμάτησαν και κοίταζαν το Μαράκι, εκείνον τον ήξεραν οι περισσότεροι..
Δεν μου ήταν εύκολο να ξεφύγω από τον συνωστισμό. Τον κοίταξα για πρώτη φορά ευθέως στα βασιλεμένα , άχρωμα σκοτεινά του μάτια και του είπα αυστηρά:

--- Δεν βλέπεις ότι υπάρχει πρόβλημα με το κορίτσι ? Κάνε τόπο να περάσω..

Δεν κουνήθηκε από την θέση του. Στύλωσε την απλανή ματιά του για δευτερόλεπτα στην Μαρία και αργά την άδειασε πάνω μου ψελλίζοντας με απορία.
------ Γιατί φοβάται ? εγώ ένα Ευρώ ζητάω να πάρω μια τυρόπιτα.

Με μια βίαιη κίνηση ξέφυγα από τον «κλοιό του» και χάθηκα βιαστικά μέσα από τα πηγαδάκια των περίεργων θεατών μας.

Προ ημερών ,γύρισε η Βαρβαρούλα μου σπίτι αναστατωμένη.

----Μαμά τα έμαθες ? ό ένας από τα δύο αδέλφια, τους ναρκομανείς στον πεζόδρομο, ( ποιος άραγε από τους δυό ? και οι δύο ένας ήταν ) πέθανε το μεσημέρι, εκεί στο παγκάκι απέναντι από το EVEREST ,αλήθεια σου λέω το είδα με το μάτια μου. Τα ματάκια της γιόμισαν δάκρυα .Η ψυχούλα της δεν αντέχει σε τέτοια βάρη.

Ίσως ήταν και το μοναδικό δάκρυ για τον Πέτρο ή Τάσο.. .Τι σημασία έχει άλλωστε!
Ένας ακόμη νέος άνθρωπος καταδικασμένος σε ισόβια εγκατάλειψη, δραπέτευσε για πάντα,ευτυχώς, από τα χέρια της σκληρής του μοίρας.

24 σχόλια:

  1. Καλή σου ημέρα Λυγερή μου!....
    Άλλη μιά ιστορία γεμάτη πόνο!....¨
    Άλλη μιά ιστορία που και πάλι εμπεριέχει την φοβερή αυτή λέξη
    "ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ"
    Δέν έφερα στον κόσμο παιδιά ίσως γιατί δεν θεώρησα τον εαυτό μου αρκετά ικανό να ανταπεξέλθω σε τυχόν δυσκολίες....
    Φοβήθηκα!...
    Να είσαι καλά και το εννοώ!
    Εχεις την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eva F.

    Έva μου καλησπέρα.

    Μην αδικείς φίλη μου τον εαυτό σου.
    Αλλά είδες , εκτός από δυσάρεστα
    συναισθήματα, προβληματισμό,αγανάκτηση που μας προκαλούν εικόνες ζωής με το στίγμα της Κοινωνικής αναλγησίας, μας καταλαμβάνει ένας φόβος ακαθόριστος. Χωρίς να το θέλουμε μπαίνομε στο κάντρο της εικόνας που βλέπουν τα μάτια μας, φέρνομε τον εαυτό μας στη θέση των πρωταγωνιστών της ατυχίας και μας πιάνει πανικός.
    Κι όταν αυτός ο φόβος περνάει στο υποσυνείδητο του Νέου ανθρώπου,ας αναλογιστούμε πόσο τον βλάπτει στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του.

    Το πρόβλημα είναι πολύμορφο με μεγάλες διαστάσεις και πολλές παραμέτρους.

    Μια κουρασμένη αλλά εγκάρδια Καληνύχτα για σένα
    Έυα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω!
    Ούτε ποιος φταίει ξέρω.Η μάνα,η κοινωνία,το κράτος;
    Εδώ είναι που σηκώνεις ψηλά το κεφάλι και λες:"γιατί Θεέ μου τόση δυστυχία;"
    Λυγερή ένας κανόνας στην επικοινωνία λέει πως όσο μακριά μας συμβαίνει κάποιο γεγονός τόσο λιγότερο μας αγγίζει!Πριν γνωρίσω τις σελίδες σου όλα αυτά τα προσπερνούσα και 'γω βιαστικά ως πιθανόν να συμβαίνουν.Απο τότε που άρχισα να διαβάζω ειδικά εδώ στο blogspot κάθε φορά που βλέπω καινούργιο θέμα φοβάμαι να μπω,φοβάμαι τι θα διαβάσω γιατί δυστυχώς όσα αναφέρεις συμβαίνουν δίπλα μας,ανάμεσά μας!
    Πόσοι Πέτροι,πόσοι Τάσοι και πόσες Αντιγόνες υπάρχουν ακόμα στη σκοτεινή πλευρά της ζωής;
    Καλό βράδυ,όσο καλό μπορεί να είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η Ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε στον ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ στο path (http://ligery.pblogs.gr) to 2007.
    Δυστυχώς εξακολουθεί να είναι επίκαιρο όσο ποτέ το θέμα.
    Ας διαβάσουμε μαζί μερικές αξιόλογες παρεμβάσεις επί του Θέματος των φίλων σχολιαστών ΤΟΤΕ'

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. zeidoron

    Καλησπέρα αγαπητέ μου.
    Λες και είμαστε συνεννοημένοι ! Εστιάστηκες και Συ τόσο άμεσα στον φόβο που μας προκαλούν τέτοιες καταστάσεις.
    Θετικό όμως ,όταν οι άνθρωποι κάθονται συντροφικά σ' ένα τραπέζι και εκφράζονται με ειλικρίνεια δεν πέφτουν έξω ως προς την αναζήτηση της αλήθειας .Οι αγωνίες τους συγκλίνουν και δεν έχει να κάνει πόσο δυνατότερος είναι ο ένας από τον άλλον.
    Εγώ π.χ, τρέμω στην ιδέα μιας τέτοιας εμπλοκής δικού μου ανθρώπου. Όταν μοιράζομαι όμως τον φόβο μου μαζί σου ,παίρνω κουράγιο απ' το δικό σου δέος, και λέω :
    Ο Θεός να φιλάει , μεγάλη κουβέντα για τίποτα.
    Για να δούμε , θα καταφέρω να μεταφέρω εδώ σχόλια φίλων που μνημονεύω πάρα πάνω ; Έχουν εδιαφέρον.
    Καλό σου βράδυ και Σένα με την οικογένειά σου τα πάντα μοιρασμένα. Τα καλά όταν τα μοιραζόμαστε αναπαράγονται ! Τα κακά αποδυναμώνονται !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. athanospaschos

    δεν ξερω γιατί νιώθω τύψεις,, το σύνδρομο της κοινωνικής αναλγησίας και του ωχαδελφισμού φταίει?
    σιωπώ και σκυβω το κεφαλι..
    θάνος..

    Από ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΣΧΟΣ | Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2007 2:42 μμ
    ...........
    amazona74

    ...Έρχεται μια μέρα στη ζωή σου , που αναθεωρείς , αντιλαμβάνεσαι με διαφορετικό τρόπο τα πράγματα , που έχεις διάθεση να σαρώσεις και να καταστρέψεις παλιά αρρωστημένα δεδομένα και να αγωνιστείς για ένα καλύτερο αύριο...Πόσοι από μας ζουν τέτοιες στιγμές και τις κάνουν πράξη?

    Από ΡΑΝΙΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ | Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2007 2:57 μμ
    .................


    GEORGINA_KOK

    ΒΡΕ ΛΥΓΕΡΗ ΜΟΥ ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ...ΕΚΕΙΝΗ Η ΜΑΝΑ...ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΖΟΥΜΕ..

    Από ΓΩΓΩ | Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2007 3:03 μμ
    ...................


    igeri

    Καλώς τον Θάνο
    Και μόνο η συνειδητοποίηση της αναλγησίας της κοινωνίας και κυρίως της πολιτείας είναι ένα βήμα προόδου και εξανθρωπιστικής εξέλιξης.. Η σιωπή όμως δεν βοηθάει μιαν υπόθεση που θέλουμε πράγματι να υποστηρίξουμε αλλάζοντας το status. της. Οφείλομε να πάρουμε θέση και να την εκφράσουμε, ο καθένας μας στον βαθμό που του αναλογεί στο περιβάλλον του το εργασιακό ,το οικογενειακό, το φιλικό, στο πολιτικό κυρίως και όσους μπορεί να επηρεάσει. Αν το καλοσκεφτούμε, όταν για κάτι πραγματικά ενδιαφερόμαστε, και μαθαίνομε, και μπορούμε, και άποψη έχουμε και θέση διατυπώνομε. Αυτό σημαίνει συνειδητοποιημένος πολίτης. , που δεν έχει λόγο και δεν πρέπει να σκύβει το κεφάλι&
    Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που . μου έδωσες να τα σκεφτούμε και να τα πούμε.
    Σ ευχαριστώ επίσης γιατί μέσα από τους στίχους σου μου δίνεις την ευκαιρία να ονειρεύομαι και γώ μαζί σου και να ξεκουράζω την σκέψη μου που τόσο πολύ παιδεύω.
    Γεια σου φίλε

    Από ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ | Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2007 6:56 μμ
    .................


    igeri

    Αγαπητή Ράνια,
    Σε ευχαριστώ που με τίμησες με την επίσκεψή σου ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ,
    Πολύ πετυχημένη η επισήμανση σου, της στιγμής που ανάβει η φλόγα μέσα μας και δίνει την εκκίνηση για τον αγώνα του καλού του ωραίου και του αληθινού .
    Όταν ήμουν έφηβη διάβασα το ΜΠΟΡΕΙΣ του Πισσάνου και θυμάμαι με σημάδεψε τότε. υπάρχει ακόμη- ζήτησέ το και αν μπορείς διάβασέ το. Θα με θυμηθείς και θα πάρεις πολλές απαντήσεις στα ερωτηματικά σου.
    Νάσαι καλά
    Χάρηκα

    Από ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ | Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2007 7:11 μμ
    ................

    igeri

    ΓΩΓΩ μου,
    πρόθεση μου δεν είναι να σε ψυχοπλακώσω με τις αληθινές ιστορίες μου.
    Πρόσκληση κάνω να σκεφτούμε όλοι μαζί και ο καθένας χώρια...θέματα που καίγανε πάντα, καίνε,και θα μας κάψουν εντελώς την ανθρωπιά μας αν δεν κάνουμε κάτι.
    Αν θέλεις την γνώμη μου για την δίσμοιρη μητέρα ,μέρος του προβλήματος είναι κι αυτή με μεγάλο μερτικό στην δυστυχία.
    Καλό σου βράδυ
    Λυγερή

    Από ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ | Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2007 7:23 μμ
    .................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. onisimos

    Πολλές φορές μιλάμε για ανύπαρκτο κράτος και κοινωνική μέριμνα. Αναρωτιέμαι αν εμείς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση και δε θέλουμε. Αυτό αν είναι έτσι σίγουρα είναι χειρότερο.
    Καλημέρα Λυγερή. Καλό μήνα να έχεις!!!

    Από onisimos onisimos | Τρίτη, 2 Οκτωβρίου 2007 8:39 πμ
    ...................


    igeri

    Σαφώς και μπορούμε ,και όχι με δακρύβρεχτες ιστορίες " ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ" για να τον κάνουμε περίπατο....
    Δεν υπάρχει ΑΝ , δυστυχώς υπάρχει πολύ αλήθεια στον υπαινιγμό σου.
    Κι επειδή η δική μου ελπίδα θα πεθάνει μετά από μένα, η αίσθησή μου είναι οτι ο χρόνος και η φορά των πραγμάτων είναι προς στην σωστή κατεύθυνση.

    Μαζί σου

    Από ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ | Τρίτη, 2 Οκτωβρίου 2007 1:33 μμ

    ..................

    mayator

    Μαλιστα Λυγερη, μαλιστα. Δεν ξερω αν πρεπει να ειμαι σκληρος και να πω οτι το κρατος ειμαστε εμεις. Οτι εμεις περιθωριοποιησαμε την Αντιγονη και την καθε Αντιγονη. Εμεις δεν αφησαμε τα παιδια μας να παιξουν στις κουνιες με τα μικρα αλητακια οταν ακομα ηταν αγνα, αθωα, αλλα με βρωμικα ρουχα. Εγω και εσυ δεν δωσαμε δουλεια σε αυτα τα παιδια, αλλα προτιμησαμε, το καλοντυμενο καθωςπρεπει ευγενικο τσογλανακι στην θεση τους. Εμεις γκρινιαζουμε που ο ΟΚΑΝΑ ειναι στην γειτονια μας και δεν παει στην αλλη. Εμεις, εμεις, εμεις.
    Και τωρα τι γινετε? Κλαιμε? Οκ. Ας κλαψουμε για εναν, δυο, χιλιους δυο που χαθηκαν αδικα.
    Για μενα το θεμα ειναι τι θα κανουμε στον επομενο που θα δουμε μπροστα μας ....οχι οταν ζητησει 1 ευρω ....αλλα οταν ειναι ακομα ενα αγνο παιδακι, ενα αγραφο χαρτι που περιμενει και την δικη μας υπογραφη πανω του.
    Νομιζω οτι θα κανουμε αλλη μια μεγαλοπρεπεστατη μουντζουρα .....Αρης

    http://no-name.pblogs.gr/

    Από ase ade | Πέμπτη, 4 Οκτωβρίου 2007 10:28 πμ
    ......................


    igeri

    Αυτή είναι η ντροπή που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας , Αρη, και ευχαριστώ που μου άπλωσες το χέρι.. Έτσι ακριβώς είναι φίλε όπως τα λες. Να προσθέσω μόνο ότι η παιδεία αρχίζει από την κούνια ,μέσα στην οικογένεια. Δεν ξέρω τώρα πόσο νωρίς η πόσο αργά είναι για τον καθένα μας να αλλάξουμε νοοτροπία και στάση απέναντι στο μέγα αυτό θέμα.
    Συμφωνώ ότι με δάκρυα δεν ξεπλένονται ούτε κλείνουνε πληγές ούτε ανασταίνονται ψυχές χαμένες. Και μιλώ για τις ψυχές των ευπρεπών, δυνατών και ευυπόληπτων..
    Αν και συ είσαι απ αυτούς που βλέπουν το ποτήρι μισογιομάτο,
    ας υποσχεθούμε στην ψυχή μας ότι θα προσπαθήσουμε να την ανυψώσουμε απ όποιο χαράκωμα και αν την έχουμε θαμμένη.
    Με εκτίμηση Λυγερή

    Από ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ | Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 2007 9:12 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΠΟΛΥ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο ευρέως διεθνώς διαδεδομένο,δεδομένο,κι ανεξέλεγκτο που φέρνει Ευρωπαϊκές πόλεις στο ίδιο επίπεδο.
    Όπου τουλάχιστον έχω πάει εγώ ,μόλις βγείς από τους πολυτελείς , καλλιμάρμάρους ή παραδοσιακούς σταθμούς των τρένων ή βρεθείς σε θαυμάσιες κεντρικές πλατείες, θα δείς τα "χαμένα παιδιά"
    σε αθλία κατάσταση περιφερόμενα ή ξαπλωμένα φαρδιά πλατιά στα μαρμάρινα σκαλιά ή τα παγκάκια των πάρκων.
    Νομίζω ,ότι και εδώ και αλλού, ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που προκύπτει είναι η στάση του απλού καθημερινού ανθρώπου πως ν'αντιμετωπίσει αυτούς
    τους δυστυχείς.
    Να τους πλησιάσει; Και τι θα βγεί; Και ποιος μπορεί να το κάνει; Είναι μια φρίκη που ακόμη και τα πιο ανθρώπινα συναισθήματα όπως η συμπόνοια, η στοργή, η κατανόηση υποχωρούν μπροστά της.
    Νομίζω ότι ο ΆΡΗΣ ,πάρα πάνω ,έπιασε ο θέμα από την άκρη του κι άνοιξε "βατό" δρόμο στην σκέψη και την κοινή λογική.

    Καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ για την συμμετοχή σου στην παρέα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αλλο ενα παράδειγμα απο το σκληρο πέτρινο ανέκφραστο προσωπο της πολιτείας μας και το κίβδηλο προσωπείο της δηθεν κοινωνκης προνοιας και φροντίδας ειναι αυτό...

    Καλό σου Σ/Κ Λυγερή μου

    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλώς σε βρήκα!
    Ωραία είναι εδώ. Σου εύχομαι καλό μήνα και πολλές τέτοιες αναρτήσεις :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλό μηνα πέρασα να ευχηθώ

    Την αγάπη μου

    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Aristodhmos

    Άρη μου. Ευγενικέ μου φίλε !
    Σ' ευχαριστώ που δεν με παρεξηγείς,
    με καταλαβαίνεις.
    Ξέρεις Εσύ !

    Απ' όπου και να την κοιτάξεις την Πολιτεία αμβλείες γωνίες της θα δεις δυστυχώς.
    Αλήθεια διερωτώμαι :
    Θα υπάρξει ποτέ μια μέρα που θα νοώσουμε πραγματικά ασφαλείς και φροντισμένοι πολίτες στην χώρα που ζούμε;
    Καλό μήνα σε όλους μας .Βλέπεις οι μέρες είναι δύσκολες ,κι αυτές που ακολουθούν ακόμη δυσκολότερες. Δεν μπορούμε να ευελπιστούμε πέρα του μηνός....
    Με όλη μου την αγάπη και ιδιαίτερη εκτίμηση στο πρόσωπό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. matriga

    Καλώς όρισες και σ' ευχαριστώ για την θετική σου άποψη
    Ενας ακόμη φίλος στην σελίδα μου είναι μια ακόμη ανθρώπινη ανάσα που της προσδίδει ανθρώπινη ζεστασιά. Ειλικρινά ευχαριστώ!

    Πριν απαντήσω στο ευγενικό σου σχόλιο σ....έψαξα!
    Πολύ φροντισμένες και οι δικές σου σελίδες.Γι αυτό θα σε βάλω στα αριστερά του Πηγαιμού για να παρακολουθώ εύκολα τις αναρτήσεις σου.
    Διέκρινα την ευαισθησία σου στα παιδιά.Ίσως ο Πηγαιμός στο path (http://ligery.pblogs.gr) συναντηθεί μαζί τους και όχι μόνο.

    Καλό μήνα νάχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλησπέρα Λυγερή μου.
    Δε θα σχολιάσω την ιστορία, δεν έχω λόγια...
    Σήμερα που είναι η παγκόσμια ημέρα ΑΜΕΑ θέλω να ευχηθώ από τα βάθη της καρδιάς μου σύντομα κάθε μέρα οι άνθρωποι αυτοί να μη χρειάζεται να παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Και να μην τους θυμάται μόνο κάθε τέτοια μέρα το κράτος μας.
    Φιλιά και μια μεγάλη αγκαλιά σε σένα και τις μικρούλες σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. meta

    Kαλώς την
    Ευχαριστώ για τις ευχές σου και την ζεστή αγκαλιά σου. Δεν είναι απαραίτητο πάντα τα αισθήματα να είναι ...χειροπιαστά. Όταν είναι πηγαία κατακτούν όλες τις αισθήσεις και την αφή.
    Όσο για την ημέρα την αφιερωμένη στα ΑμεΑ, εμένα αυτά κορίτσι μου με προκαλούν όταν τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου η πολιτεία προσπερνά
    τις ανάγκες των ΑμεΑ ,που σημαίνει τις ανάγκες του 10% του λαού μας, γιατί σε αυτό το ποσοστό
    ανέρχονται τα ΑμεΑ στην Ελλάδα σήμερα.
    Καλό μας βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Λυγερή μου, σε θαυμάζω για την ψυχική σου δύναμη να θίγεις και να περιγράφεις τέτοια σοβαρά κοινωνικά θέματα-δράματα και μάλιστα με πολύ υπευθυνότητα και ευαισθησία.
    Πέρασε άλλη μία παγκόσμια ημέρα των ΑΜΕΑ και η κατάσταση παραμένει ίδια. Για γιορτές και πανηγύρια είμαστε οι πρώτοι! Για πράξεις, για αλλαγή νοοτροπίας και αληθινή κοινωνική πρόνοια είμαστε προβληματικοί... Εκεί κουτσαίνουμε.

    Καλή δύναμη σου εύχομαι στο έργο σου
    και στην προσωπική σου ζωή
    με υγεία και αγάπη πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. VASILIKI

    Το ξέρω Βασιλική μου, έχει "ψυχολογικό" βάρος η συζήτηση πάνω σε τέτοια κοινωνικά θέματα. Αλλά αν τα προσπερνάμε για να μην ψυχοπλακωνόμαστε έτι περισσότερο ,δεν πετυχαίνομε τίποτ' άλλο από το να τα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα χωρίς καμία προσπάθεια αναζήτησης αιτιών και εξομάλυνσης των προβλημάτων που εμπεριέχονται σ' αυτές και σε άλλες αληθινές καθημερινές ιστορίες.
    Γι αυτό εκτιμώ πάρα πολύ όσους λαμβάνουν μέρος -καμία υποχρέωση δεν έχουν- στις συζητήσεις που προκύπτουν από τις εγγραφές μου τόσο εδώ όσο και από τον ΠΗΓΑΙΜΟ στο Path. (http:ligery.pblogs.gr)
    Αυτή η συμμετοχή είναι ένα δείγμα ευαισθητοποίησης του πολίτη. Προσωπικά το θεωρώ σημαντικό.
    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την δική σου συμμετοχή, Βασιλική μου, και ιδιαίτερα για τις ευχές σου αναφορικά με την προσωπική μου Ζωή. Τις χρειάζομαι καλή μου .
    Αντεύχομαι ότι καλό για σένα και την οικογένειά σου. Υγεία πρωτίστως και μετά όλα τ' άλλα.
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Και όλοι γνωρίζουμε πως αυτό το "κράτος" αν ήθελε θα εξάρθρωνε κάθε λογής καρτέλ σε μία εβδομάδα..
    αλλά συντηρούν τέτοια συστήματα διότι βολεύει πολλές καταστάσεις..

    κρίμα..

    χαιρετώ σας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Συγκλονίστηκα...τρεμω ολοκληρη
    Η ιστορία ειναι αληθινη;
    Θέλω να πω πως έμαθες τα παρα μέσα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ρίκη Ματαλλιωτάκη

    Όλες οι ιστορίες σ’ αυτήν την σελίδα είναι αληθινές και βιωματικές, λόγω του ότι ο χώρος που κινούμαι είναι ο χώρος των ΑμεΑ .
    Πέρα του ότι το Μαράκι μου είναι ΑμεΝΥ ,επί μία πενταετία ήμουν πρόεδρος Συλλόγου Γονέων ατόμων με ειδικές ανάγκες και διεύθυνα εθελοντικά το ένα από τα δύο Κέντρα δημιουργικής απασχόλησης ΑμεΝΥ που υπάρχουν στον Πειραιά .Το 2006 απεχώρησα με δική μου αμετάκλητη απόφαση. Είχα κι άμεση επαφή και διαπροσωπική επικοινωνία με άλλους φορείς και με τους εκπροσώπους της Πρόνοιας φυσικά.
    Ειδικότερα τα παιδιά αυτά ,τα ξέρω από παλιά, γιατί το στέκι τους ο πεζόδρομος είναι η γειτονιά μου Εκεί μένω. Τους έβλεπα κάθε μέρα. Τα ενδότερα τα γνωρίζω από τους περιοίκους, κι από την κοινωνική Υπηρεσία. Μα δεν ήταν τίποτα κρυφό, μόνα τους ένοιωθαν την ανάγκη να τα μοιράζονται με τους ανθρώπους που βλέπανε κάθε μέρα.
    Τις προάλλες, σταμάτησα με το Μαράκι μου στο περίπτερο να πάρω κάτι. Μας πλησίασε ο ένας που απέμεινε. Περιέργως ήταν καθαρός, μάλλον περιποιημένος, και επικοινωνούσε καλούτσικα. Η Μαρία μου τον γνώρισε και σφίχτηκε απάνω μου….
    ------Μη φοβάσαι κοριτσάκι μου της είπε. Σε ξέρω, είσαι ψυχούλα ., αλλά είσαι τυχερή, έχεις και την μανούλα σου .Κι εγώ ψυχούλα είμαι αλλά είμαι άτυχος στην ζωή μου. Πολύ άτυχος…
    Η Μαρία ασάλευτη και βουβή..Εγώ συμπλήρωσα.
    ----Σε βλέπω πιο καλά σήμερα.
    ----Δεν είμαι, είμαι άρρωστος μου απάντησε.
    -----Να προσέχεις του είπα.
    -----Είναι αργά πια…. είπε κι απομακρύνθηκε .
    Κατάλαβες ευαίσθητη μου Κρητικιά γιατί τίποτα ψεύτικο δεν θα συναντήσεις εδώ ,ούτε στον ΠΗΓΑΙΜΟ της ψυχής μου http://ligery.pblogs.gr ????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ευρύνοος

    Καλώς ορίζω σε και χαιρετώ σε επίσης.
    Εγώ δεν είμαι τόσο αισιόδοξη. Θεωρώ ότι ιδιαίτερα στον χώρο των ναρκωτικών δεν μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα όπως δεν γίνονται και σε καμία άλλη χώρα. Είναι τόσο μυθώδη τα ποσά που διακινούνται κι έχουν τέτοια δύναμη διαπλοκής κι εξάπλωσης που σ' αυτή τη ζωή δεν βλέπω τίποτα ν' αλλάζει.
    Αλλά σε επίπεδο πρόληψης, προστασίας, προσανατολισμού και στήριξης των νέων ανθρώπων της χώρας μας, ασφαλώς πολλά θα μπορούσα να γίνουν. Αλλά...Δεν υπάρχει υποδομή πολιτική βούληση τώρα μάλιστα που μπατιρίσαμε κι όλας.
    Για να δούμε τι θα δούμε ακόμη .
    Με δεδομένο ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι κι ότι δεν πάει άλλο, έχω μιαν ελπίδα ότι θα ανανήψουμε γιατί αν δεν πιάσεις πάτο δεν "πετιέσαι απ την αρχή "
    Καλό σου απόγευμα ,
    Σ’ ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ax Λυγερή μου λιγοστές οι "Αγάπες" σ΄αυτό τον κόσμο μα τυχεροί όσοι τις συναντήσουν στο δρόμο τους...

    Απίστευτες οι ιστορίες σου!
    Και αυτή με τους δίδυμους, με συγκλόνισε!
    Νάσαι καλά!
    Καλές γιορτές γλυκειά μου, αληθινές με αγάπη και γλύκα στην ψυχή μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. marianaonice

    Μαριάνα μου καλή Χρονιά κι από δώ.
    Συγνώμη που μου διέλαθε της προσοχής μου το σχόλιο σου γιομάτο ανθρωπιά και τρυφερότητα .

    Θα συμφωνήσω μαζί σου οτι σπανίζουν ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ στους καιρούς μας. Είναι τόσο σκληρή η ζωή μας που δεν περισσεύει δυστυχώς χρόνος και φροντίδα για όσους είναι έξω και πέρα από τα όριά μας. Είναι η μόνη εξήγηση γιατί δεν θέλω να παραδεχτώ ότι άδειασε από αγάπη η καρδιά μας.

    Σου εύχομαι Υγεία και κάθε άλλο καλό σε σένα και την οικογένειά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή