Τα πάντα " Αγάπη "

Από τα «τυχερά μου» στο διαδίκτυο, είναι το  κείμενο  που ακολουθεί.
Τυχαία πέρασα από την σελίδα Μικρές Καθημερίνες Ιστορίες  κι έπεσα πάνω σ’ ένα  παλιό μοναχικό  παγκάκι.

Κατά ένα παράδοξο τρόπο έχω μιαν τρυφερή οικειότητα με τα παγκάκια.
Λές  και σε προηγούμενη ζωή μου  ήμουν άστεγη και κοιμόμουν σε παγκάκι.
  Μπορεί να ήμουν  παιδί των λουλουδιών που την έβγαζα στο ύπαιθρο.

 Που ξέρεις πάλι, μπορεί και κανένα αλανιάρικο περιστέρι που συναντούσα τον σύντροφό μου για ένα παρατεταμένο φιλί στην κουπαστή ενός παγκακιού .
Τίποτα δεν μπορεί ν’ αποκλείσει κανείς.

Στο σήμερα  όμως :

 Ένα  μοναχικό παγκάκι  διάλεξα και γω , (http://pygemos.blogspot.gr/) απάγκιο  να ξαποσταίνουν οι συνοδοιπόροι  που με συντροφεύουν  στον Πηγαιμό προς  την Ιθάκη.

Στο σκεπτικό του συντάκτη που  όπως θα διαπιστώσετε  δίνει  λαλιά ,με απαράμιλλο γλαφυρό αλλά και ρεαλιστικό τρόπο ,  σε κάθε «παλιό μοναχικό παγκάκι» ας μου επιτραπεί  να προσθέσω και γω  μιαν άλλη διάσταση.

Ένα  μοναχικό παγκάκι  εκτός από του να εξομολογεί  πόθους,αισθήματα,ονειρέματα,πόνους ,βιώματα,ανάσες,φλυαρίες και σιωπές μοναχικών  και μη, ανθρώπων ,μπορεί ενίοτε να αναβαθμίζεται σε μια Τράπεζα συμποσίου.

Μια Τράπεζα ,όπου  όσοι εμείς συνδαιτυμόνες  Στον Πηγαιμό για την Ιθάκη
----έστω και στα δάκτυλα του ενός χεριού---γινόμαστε  κοινωνοί περιστατικών και Ανθρώπων που φωταγωγούν και κάνουν απολύτως ορατή  την Καλή Πλευρά της ζωής.

Σε πείσμα της άγριας εποχής που ζούμε υπάρχει κι αυτή η πλευρά.!!!
Την συντηρούν διαχρονικά οι Άξιοι, οι Ευλογημένοι, οι Χαρισματικοί Άνθρωποι που την  αγαπούν  και την σέβονται.
Μεταξύ  αυτών παγκοσμίως   και Υπέροχοι Έλληνες !

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Τίποτα δεν ήμουν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι

Σκέψου μονάχα πόσα έχουν δει και ακούσει οι τρίζουσες σανίδες

ενός μοναχικού-παρ΄όλ΄αυτά προς φιλοξενία δύο ατόμων-παγκακίου.

Κάθε λογής λεξικά κι αν έχουν αποστηθίσει.

Κάθε στιγμή ερωτευμένων έχουν αντέξει

και κάθε καύτρα κάποιου μόνου έχουν νιώσει, που αφηρημένος ξέχασε

το τσιγάρο στα χείλη αναμμένο, χαμένος στα χθες του και τα αύριο.

Τίποτα δεν ήταν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι.

Σκέψου πόσες φορές προσπάθησε να τους αγκαλιάσει όλους αυτούς,

μα δεν μπορούσε.

Αυτό δε σημαίνει “παγκάκι”;

Δυο χέρια ανοιχτά, ανίκανα προς αγκάλη;

-Άκου άδικη κατάρα που δίνει ο ξυλουργός εν αγνοία του.-

Κάθε γέλιο κι αν έχουν ακούσει-αληθινό ή ψεύτικο.

Κάθε δάκρυ-χαράς ή λύπης-κι αν έχει ποτίσει τις τρίζουσες σανίδες του.

Αυτό εκεί…πρόθυμο κι ανεκτικό να παραμένει πιστό στο όνειρό του:

-Μια μέρα να είναι ικανό να αγκαλιάσει ό,τι πέρναγε και μετά χανόταν

και ό,τι είναι να έρθει, που μπορεί να μοιάσει κατάλληλο

προς παραγωγή νέων ονείρων.

Τίποτα δεν ήταν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι.

Τι του άφηναν γι΄αναμνηστικό;

Κάθε ανάμνηση δική και ξένη απ΄το παρόν τους, που ήταν ανίκανο να ζήσει.

Κάθε είδους αποτσίγαρα πεταμένα από κάτω του

σα να το χλεύαζαν που δεν μπορούσε να καπνίσει.

Σκέψου τη μοναξιά του…

Να κουβαλάει την ίδια μέρα μοναχικούς κι ερωτευμένους.

Τους πρώτους να μην μπορεί να τους φέρει κοντά

και στους δεύτερους να μην μπορεί να χαμογελάσει.

Τουλάχιστον, ήταν πάντα ειλικρινές και στιβαρό με τους καθήμενους.

Τίποτα δεν ήταν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι.

Κάθε που χάραζαν οι ερωτευμένοι τα αρχικά τους πάνω του

ως δείγμα της στιγμής που αγαπιόνταν,

εκείνο κρυφά δάκρυζε, καθώς ήξερε, πως η στιγμή αυτή

μια μέρα θα γινόταν απλά μια ανάμνηση, μια απόδειξη πως τότε, έζησαν.

Οι άνθρωποι είμαστε-εκτός των άλλων-και τα δοχεία που φυλάμε τις αναμνήσεις

και ξένων Ερώτων, ανθρώπων, γεγονότων και καταστάσεων… όμορφων και άσχημων.

Τόσο ξένων, που καταλήγουν τόσο οικείοι, τόσο δικοί μας,

και μια μέρα ανακαλύπτουμε πως:

ακόμη και οι ξένες αναμνήσεις είναι και δικές μας αναμνήσεις,

επομένως και αναπόσπαστο κομμάτι μας που χωρίς αυτό, δεν κάνουμε βήμα.

Δεν απαίτησα ποτέ κάτι λιγότερο από Αγάπη.

Ίσως γι΄αυτό να μην την είχα ποτέ σταθερή στα ασταθή, γεμάτα λαχτάρα, ανοιχτά μου χέρια:

Γιατί χωρίς να το γνώριζα, ζητώντας Αγάπη, ζητούσα τα πάντα.

Τίποτα δεν ήμουν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι.

Βαλάντης Γαούτσης 

Πηγή: Μικρές Καθημερίνες Ιστορίες