Θνητοί μέχρι το πρώτο φιλί

Εδώ κι αρκετούς μήνες παλεύουμε, κονταροχτυπιόμαστε με τον εαυτό μας να τον πείσουμε να διαχειριστεί το αίολο σήμερα αλλά και το απειλητικό αύριο με όσο το δυνατόν ασφαλέστερο και ευνοϊκότερο για μας και το στενό περιβάλλον μας τρόπο…

Ανάμεσα στα «τιμαλφή» μου ,βρήκα ένα κείμενο διαχρονικά επίκαιρο ,μια πραγματική συνταγή ζωής παντός καιρού που την ζητάει ο οργανισμός μας σαν κουρασμένος, ξεστρατισμένος , διψασμένος οδοιπόρος.

Χαρείτε το . `````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

«ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ η καλύτερη θεραπεία», δηλώνει διάσημος Αμερικανός γιατρός κατηγορηματικά. «Ζήστε τη ζωή σας». Και τα χάπια, οι ενέσεις, οι επεμβάσεις, οι ειδικές ασκήσεις, η προσοχή, η ανησυχία; Τίποτα απ΄ όλα αυτά. «Ζήστε τη ζωή σας». Το καλύτερο φάρμακο, σου λέει. Με συνταγή γιατρού. Τα θεραπεύει όλα.

Διότι όσο καθυστερείς, διστάζεις και αναβάλλεις τη ζωή για αργότερα, εκείνη περνά. Μέχρι να μην υπάρχει πλέον τίποτα να θεραπευθεί...

Πριν από αρκετά χρόνια στο Τόκιο έμενα σ΄ ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, το οποίο περιβαλλόταν από παραδοσιακό ιαπωνικό κήπο. Έξω οι δρόμοι ήταν μποτιλιαρισμένοι, τα κορίτσια ντυμένα σαν φιγούρες από μάνγκα και ο πυρετός του γιεν, που ανεβοκατέβαινε στις διεθνείς αγορές, μεγάλος. Κάθε μέρα γύρω στις 5 το απόγευμα ένας ηλικιωμένος Γιαπωνέζος ερχόταν και καθόταν δίπλα στη λίμνη με τα χρυσόψαρα. Είχε γυρίσει όλο τον κόσμο, βιολόγος με περγαμηνές, διεθνείς δημοσιεύσεις και πρωτοπόρος στον τομέα του. «Έχετε καταλάβει κάτι από όλα αυτά;» τον ρώτησα ενώ τα χρυσόψαρα μάς κοιτούσαν ατάραχα. «Ότι ο άνθρωπος», απάντησε, «πρέπει να μπει μέσα στο ποτάμι της ζωής και να αφήσει το ερώτημα για το νόημά της να το πάρει το ρεύμα».

Το ίδιο έλεγε δηλαδή, με άλλα λόγια. Ζήσε τη ζωή. Διότι η ζωή φαίνεται πως είναι το καλύτερο φάρμακο για τη ζωή. Ένας έρωτας γιατρεύει έναν έρωτα, μια παρέα θεραπεύει τη μοναξιά, ένας σκοπός απαλύνει τη θλίψη, μία βόλτα μπορεί να δώσει απάντηση στην ψυχή. Ο Ότο Ρανκ, μαθητής του Φρόυντ, μιλούσε για τον άνθρωπο που πάσχει από φοβία της ίδιας της ζωής, έγραφε ότι «υπάρχουν κάποιοι που αρνούνται το δάνειο της ζωής για ν΄ αποφύγουν το χρέος του θανάτου». Γιατί να επενδύσεις σε οτιδήποτε, γιατί να κάνεις φίλους, να ενδιαφερθείς για άλλους αφού είναι βέβαιο ότι το ταξίδι κάποτε θα τελειώσει;

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ στην παραλιακή λεωφόρο Μαλεκόν στην Αβάνα είχε στηθεί ένα αυτοσχέδιο πάρτι. Ρούμι άφθονο, μουλάτες και ερωτύλοι Κουβανοί αναμειγνύονταν με τους τουρίστες που έψαχναν αφορμή να πετάξουν από πάνω τους το βάρος της γκρίζας καθημερινότητας στην αναπτυγμένη Δύση. Ένας από τους Κουβανούς, 40άρης, όχι ιδιαίτερα εμφανίσιμος αλλά με τη γοητεία του ανθρώπου που έχει μπει με τα μπούνια μέσα σε όλα, ύψωνε κάθε λίγο ένα μπουκάλι και φώναζε: «Είμαστε όλοι θνητοί. Μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο ποτήρι». Είναι και η αθανασία μέρος της ζωής. Αυτής εδώ, που ζούμε.

Η πραγματικότητα γίνεται διαρκώς όλο και πιο μίζερη. Μεγάλα απαισιόδοξα σενάρια πασπαλίζουν στάχτες σε ζορισμένες προσωπικές ιστορίες. Είμαστε απορροφημένοι, όπως έλεγε ένας φιλόσοφος, από τον τρόπο που τα πράγματα είναι στον κόσμο και ξεχνάμε ότι τα πράγματα είναι στον κόσμο.

ΕΙΔΑ ΤΟΝ Κώστα προχθές και τα μάτια του έλαμπαν. Μόλις είχε γυρίσει από διακοπές και θα ξανάφευγε σε λίγες ημέρες. Δεν χρειάστηκε να πει πώς τα πέρασε, ήταν φανερό, ξεχείλιζε από τη χαρά της ζωής.

«Θα σε πάρω φωτογραφία», του είπα, «να στη δείχνω τον χειμώνα, όταν κάθεσαι μέχρι αργά στη δουλειά, όταν ζορίζεσαι με αυτά που πρέπει να γίνουν, όταν τα μάτια σου δύουν μακριά από όσα θέλεις να κάνεις». Ας μην είναι το καλοκαίρι διάλειμμα. Ας είναι μπούσουλας για τα όσα δικαιούμαστε να ζήσουμε. Πυξίδα για το πώς να ακολουθήσουμε τη συνταγή του γιατρού.

Διότι τελικά δεν είναι τα χρόνια στη ζωή μας που μετράνε. Είναι η ζωή στα χρόνια μας.

ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΑΣΤΕΑ

ΤΑ ΝΕΑ