Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Στ' αζήτητα.....


Μεγαλογιατρός ο Λάμπρος Λάμπρου, με έδρα το Κολωνάκι ,παντρεύτηκε από προξενιό την κατά 12 χρόνια νεώτερη του Ευτέρπη, κόρη μεγαλοεπιχειρηματία Λαρισαίου ,με προίκα ,με καλό όνομα, με τα Γαλλικά της, το πιάνο της και με αριστοκρατική εμφάνιση . ¨Όλα καλά τα είχε. Αλλά παιδιά δεν έκανε.

Πέρασαν έτσι 12 χρόνια με προσπάθειες
αποτυχημένες Μέχρι και στην Αγγλία πήγανε. Τότε η εξωσωματική γονιμοποίηση στην Ελλάδα δεν απολάμβανε απολύτου αποδοχής και εμπιστοσύνης
Ύστερα από μια αποτυχημένη θεραπεία , ένα Σάββατο απόγευμα που πίνανε στου
Floka τον καφέ τους ,ο Λάμπρος της ανακοίνωσε την απόφασή του

Τέρμα οι προσπάθειες, τέλος τα πειράματα . Θα υιοθετήσουμε ένα παιδί μιαν ώρα αρχύτερα για να προλάβουμε να το μεγαλώσουμε, τα χρόνια περνούν.

Δεν της άρεσε κατά βάθος η ιδέα της
Ευτέρπης( να μπλέξει, να μεγαλώσει τώρα ένα παιδί, που δεν είναι δικό της ; ) Αλλά δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση. Ήταν πολύ προσεκτική. Δεν ήθελε να εναντιωθεί φανερά στον άνδρα της , σε ένα θέμα για το πρόβλημα του οποίου,άθελά της , ήταν υπεύθυνη.
Πάντα πήγαινε με τα νερά του. Μπορεί να ήταν ο γάμος τους συμβατικός αλλά ο Λάμπρου ήταν ένας ευυπόληπτος άνθρωπος και αξιόλογος επιστήμων, που αν μη τι άλλο της παρείχε μιαν εξαιρετική κοινωνική κάλυψη….
Έδειξε να μην διαφωνεί και προσέθεσε:
----Δεν είναι άσχημη ιδέα, αλλά ποιος ξέρει από που θα κρατάει η σκούφια του?
Τότε ο άνδρας της ,της έκανε την ιστορία.

Συναντήθηκε όλως τυχαία με τον φίλο του Αντώνη που κάνανε μαζί διδακτορικό στην Αγγλία σε άλλη ειδικότητα αυτός. Τώρα ήταν και επιστημονικός διευθυντής του
Βρεφοκομείου Αθηνών. Θυμήθηκαν τα παλιά. Μιλήσανε για το σήμερα και τα προβλήματα τους και κουβέντα στην κουβέντα ο Αντώνης έθεσε επί τάπητος την λύση της υιοθεσίας. Αυτός θα τα κανόνιζε όλα και σύντομα ο Λάμπρος θα είχε ένα δικό του παιδί με τον νόμο.

Μέσα σε έξη μήνες όλες οι διαδικασίες είχαν τελειώσει και ένα αδύνατο, μικροσκοπικό, αλλά χαριτωμένο κοριτσάκι με μεγάλα εκφραστικά καστανά μάτια, μόλις έξι μηνών, συμπλήρωσε την οικογένεια τους.

Στον πρώτο κι'
όλας χρόνο ο Λάμπρου παρατήρησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την μικρή.
Σοβαρή εκ γενετής αναπηρία στα κάτω άκρα . Δεν θυμάμαι να σας περιγράψω την ιατρική διάγνωση.
Όσο περνούσε ο καιρός ,γινόταν ολοφάνερη η αναπηρία του κοριτσιού στα πόδια και η μη φυσιολογική σωματική του ανάπτυξη.
Μαραθώνιες προσπάθειες ακολούθησαν που απέδωσαν σε βαθμό να μπορέσει η Χαρίκλεια
-- της έδωσε ο Λάμπρου το όνομα της μητέρας του-- να περπατάει σαν βαρκούλα ακυβέρνητη σε ρηχά νερά.

Η Ευτέρπη δεν άντεξε για πολύ. Ξεσπάθωσε.!
---- Μας εξαπάτησε ο φίλος σου , μας δώσανε ψεύτικο ιστορικό, δεν μας
πληροφόρησαν τι κληρονομικό βαραίνει το κορίτσι και την μάνα του. Να τους κάνουμε αγωγή για απάτη, να ακυρώσουμε την υιοθεσία ,να το πάρουν πίσω ,εγώ δεν θα αφιερώσω την ζωή μου σε ένα σακάτικο πλάσμα που δεν είναι δικό μου. Δεν το θέλω . Η αυτή , ή εγώ εδώ μέσα , τελεία και παύλα.
Ο Λάμπρος , ευαίσθητος άνθρωπος αλλά και σκληρό καρύδι.
Το είχε αγαπήσει το κοριτσάκι το πόναγε, το φρόντιζε και το περιέβαλε με μεγάλη στοργή και τρυφερότητα.
Της απάντησε.
Ορθά-κοφτά Μια κι έξω.
----- Η επιλογή δική σου . Η Χαρίκλεια φέρει το όνομά μου και θα μείνει παιδί μου με όλα τα δικαιώματα στην ζωή μου και την περιουσία μου.
Η Ευτέρπη έμεινε άναυδη. Τελικά , επέλεξε να μείνει ξένη στο ίδιο της το σπίτι.

Στα δεκατέσσερα της η Χαρίκλεια ήταν μια κοπελίτσα με σοβαρά κινητικά προβλήματα, αλλά και με προβλήματα συμπεριφοράς «επί εδάφους νοητικής στέρησης».( Οριακή Νοημοσύνη
IQ70 Έτσι έλεγε η ιατρική γνωμάτευση.)

Τότε ήταν που ο Λάμπρος ύστερα από ένα βαρύ εγκεφαλικό που τον κράτησε δυο μήνες σε αφασία, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο και εγκατέλειψε την Χαρίκλεια έφηβη στα χέρια της
Ευτέρπης.
Μετά τα σαράντα του Λάμπρου, η Ευτέρπη ξεκίνησε , με την βοήθεια ενός
μεγαλο- δικηγόρου του Κολωνακίου ,έναν δικαστικό αγώνα ( χρήματα της περίσσευαν) ενάντια στο βρεφοκομείο για απόκρυψη σοβαρών στοιχείων με σκοπό τον δόλο, και με αίτημα την ακύρωση της υιοθεσίας.
Εν τω μεταξύ την έβαλε εσώκλειστη σε ένα ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες..
Εκεί τις γνώρισα εγώ «μητέρα» και «κόρη.»

Η Χαρίκλεια ήταν ένα υπερκινητικό άτομο παρ’ όλη την αναπηρία της,δεν στεκόταν πουθενά. Μιλούσε δε διαρκώς με έπαρση για την καταγωγή της και τον
μεγαλογιατρό του Κολωνακίου πατέρα της.
Δεν ήταν όμως λίγες οι φορές που η ματιά μου την έπιανε σε μια γωνιά στο προαύλιο μονάχη σιωπηλή ,με τα μάτια βουρκωμένα ,χαμηλωμένα ,ιδίως όταν έβλεπε τα εξωτερικά παιδιά να επιστρέφουν μετά το μεσημέρι σπίτι τους.

Την «μητέρα» Ευτέρπη την είχα δει μια δυο φορές σε κάποιες εκδηλώσεις.
Μία κηδεμόνας, ανέκφραστη, σοβαρή ,τυπική ,αγέλαστη.

Κάποια μέρα η Χαρίκλεια έφυγε από το ίδρυμα. Δεν θυμάμαι κάτω από ποιες συνθήκες.
Αργότερα έμαθα ότι παντρεύτηκε έναν τυφλό τον οποίο φρόντιζε με πολύ στοργή, τον κοίταζε στα μάτια. Δεν ξέρω αν άντεξε αυτός ο γάμος.
Ούτε έμαθα τι απέγινε με την υιοθεσία αν ακυρώθηκε ή όχι.

Πριν μερικά χρόνια, μια βραδιά που παρακολουθούσα στην τηλεόραση την εκπομπή που άνθρωποι αναζητούν ανθρώπους, είδα την Χαρίκλεια αρκετά μεγαλωμένη, να ψάχνει απεγνωσμένα τις ρίζες της. Την πραγματική της μάνα ζητούσε και παρακαλούσε.
« Μόνο να μου ανοίξει την αγκαλιά της θέλω, δεν θα της ζητήσω ,δεν θα την ρωτήσω τίποτα.»
Παρ' ότι οι πληροφορίες έδειχναν ότι η δημοσιογράφος είχε βρει την άκρη, έπεσε βαριά σιωπή .
Μάνα δεν φανερώθηκε, ούτε αδέλφια ούτε συγγενείς.

Άφησαν για μια δεύτερη φορά την Χαρίκλεια
στ' αζήτητα........

9 σχόλια:

  1. Την ιστορία αυτή θυμάμαι πάντα όταν έρχεται στη μνήμη μου ,πολυ συχνά, η κυρά Δέσποινα της προηγούμενης ανάρτησης
    " Σβήσε το Φως να κοιμηθούμε.".
    Κατά βάση η ίδια ιστορία με επίκεντρο μια υιοθεσία με ανάπηρα παιδά.
    Οι ήρωες όμως " θετοί γονείς" εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι,δυο διαφορετικοί κόσμοι.
    Η μία γυναίκα απλή ,αγράμματη, φτωχή Γυναίκα όμως γεννημένη μάνα ...
    Η άλλη "μορφωμένη" ευκατάστατη,με προσωπικότητα και κουλτούρα πάμπτωχη όμως σε αίσθημα ,στείρα από Αγάπη για τον άνθρωπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να επιστραφεί... δεν είναι στα μέτρα μας... δεν έχει τις προδιαγραφές...

    Α, ρε γιαγιά... ναι, η γιαγιά μου η Ελένη. Που ούτε "Θεός σχωρέσ'την" δεν τολμώ να πω... από τον σεβασμό που έχω σ' αυτό που ήταν ως γυναίκα και μάνα.
    Παντρεύτηκε 16 χρονών, μέσα στη φτώχεια και την ορφάνια, τον παππού που είχε ένα μωρό ενώ η γυναίκα του είχε πεθάνει στη γέννα... και όχι μόνο δεν έιπε ποτέ τη φράση: "δεν είναι παιδί μου αυτό", αλλά όταν έπρεπε να χειρουργηθεί η μάνα μου σε κάτι πιο ελαφρύ ή ο θείος μου σε σοβαρότερο πρόβλημα (χρήματα δεν περίσσευαν) είπε: "Θεέ μου άσε, τη Μάρω μου, δεν πειράζει... το Βασίλη να κάνεις καλά." Πούλησε ό,τι είχαν και δεν είχαν, χειρουργήθηκε ο Βασίλης...και γυρίζοντας σπίτι διαπίστωσε ότι είχε γίνει και η Μάρω καλά... και δεν σηκώνω κουβέντα γι αυτά τα θαύματα της αγάπης.

    Α, ρε πού να το βρουν οι Ευτέρπες το περίσσευμα της αγάπης; Κάτι ξέρει ο Θεός που δεν επιτρέπει στο γενετικό τους υλικό να αναπαραχθεί...

    Κι ας γίνομαι πολύ κακιά που το λέω αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η απονιά κι η αναλγησία περισσεύει στην κοινωνία μας ...
    Η ελπίδα όμως κι η αγάπη για όλα τα πλάσματα ευτυχώς κρατάει κι αυτή το δικό της σοβαρό μερίδιο !!!
    Έτσι είναι η ζωή δυστυχώς κι έτσι θα την παλεύουμε ...
    Εύχομαι η ανθρωπιά κι η προσφορά ζωής να κερδίζει συνέχεια έδαφος !!!
    Καλό Σ.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λυγερή μου καλή, το ζήτημα της υιοθεσίας είναι πολύ μεγάλο. Όταν έρχονται οι μελλόνυμφοι για να υιοθετήσουν τα του γάμου τους, τους θέτω τον προβληματισμό, τι θα έκαναν αν δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδιά. Και η απάντηση εύκολη! Θα υιοθετήσουμε μου λένε. Ωραία τους λέω, θα δώσετε την ευκαιρία σε ένα παιδί να αποκτήσει γονείς. Αν όμως ανακαλύψετε ότι είναι άρρωστο; Ε τότε με βλέπουν άναυδοι, λέγοντας από μέσα τους μα τι μας λέει ο πάτερ τώρα! Κι όμως λυγερή μου, μεγαλώνουμε και κανείς αυτά δεν μας τα μαθαίνει, κανείς δεν μας τα διδάσκει, και ούτε καν έχουμε την υποψία για τέτοια πράγματα και καταστάσεις. Αποτέλεσμα της πιο πάνω κατάστασης είναι η φιλαυτία. Δυστυχώς Χαρίκλειες και Ευτέρπες υπάρχουν πολλές. πάτερ Ανδρέας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Side 21

    Ισως και γι' αυό ,όπου η Αγάπη και η Ανθρωπιά γίνεται διακριτή, η μήμη μου στέκεται σ' αυτήν σαν μελισσάκι στον ανθό και γίνεται νέκταρ και βάλσαμο στην ψυχή μου.
    Νομίζω αν όλοι το ψάξουμε στην σκέψη μας,θα θυμηθούμε και θα σταθούμε σε περιπτώσεις όπου η Αποδοχή, η Αγάπη, ο Σεβασμός στην Ζωή των άλλων και στην δική μας είναι πραγματικά γεγονότα, όχι αφηγήματα. Τότε κατά βάθος παραδεχόμαστε ότι έχει ο άνθρωπος και την ωραία του πλευρά δεν τα έχει όλα σκεπάσει η αναλγησία η απονιά και η ασχήμια.
    Πολύ μου άρεσε που σε βρήκα εδώ και τα είπαμε, στον καφέ μου απάνω.
    Ξέρεις είναι μια ιδιαίτερη γωνίτσα αυτή που ξαποσταίνω όπως στα διαλείματα της μάχης ο πολεμιστής....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πάτερ Ανδρέα, Σάββατο ημέρα ,Καλημέρα.

    Η προσωπική μου εμπειρία αλλά και η ενασχόληση μου με παιδιά και οικογένειες από τον χώρο των ΑμεΑ μ' έχει εμπλουτίσει με εμπειρίες που δεν θα τις αποκτούσα ποτέ.
    Ό,τι γράφεται εδώ είναι πραγματικά γεγονότα χωρίς να παρεμβαίνω σχεδόν καθόλου εγώ παρά μόνο για την συγγραφή τους.
    Σας διαβεβαιώ λοιπόν ότι μπορεί να υπάρχει σκεπτικισμός κι αντίδραση και ιδιαίτερα σ' ένα νέο ζευγάρι ,όταν τίθεται το ερώτημα πως θα αντιμετώπιζαν την έλευση ενός παιδιού άρρωστου ,είτε από μία γέννα είτε από μία υιοθεσία. Είναι σταυρός πάτερ μου, βαρύς κι ασήκωτος, αλλά:
    Όταν υπάρχει υποδομή κι έδαφος γόνιμο στην ψυχή για Αγάπη άδολη, τότε οικοδομείται μέσα σου ένας διαφορετικός κόσμος που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα πρότυπα του κόσμου που έχουμε. Μέσα σ' αυτόν τον ιδιαίτερο κόσμο χωράνε όλα μέσα, πιστέψτε με....
    Δεν θέλω να παρασυρθώ σε μιαν δημόσια εξομολόγηση ,δεν είναι αυτό το σκοπούμενο σε αυτήν την σελίδα.
    Αλλά και από τις αληθινές βιωματικές Ιστορίες που θα επακολουθήσουν βλέπει κανείς ότι οι άνθρωποι που "ατυχούν" τελικά είναι πλήρεις γιατί δοκιμάζουν την ζωή με το κουτάλι....
    Καλή μέρα Πάτερ μου.
    Παρηγοριά κι ένα ακόμη έσοδο για μένα η παρουσία σας στις σελίδες μου.
    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάλι βγήκα έξω από τα ρούχα μου!και...αναρωέμαι?
    Γιατί πάντα "φεύγουν" οι καλοί και μένουν οι κακοί?....
    Καλή σου μέρα Λυγερή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εva-ki μου.
    Δεν βγήκες άδικα .Δικαία η αγανάκτησή σου.
    Μου δίνει την ευκαιρία το σχόλιό σου και σ' ευχαριστώ γι αυτό να κάνουμε μιαν ανατομία του...εγκλήματος χωρίς να θέλω να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου.

    Αλλά ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα λίγο αποστασιοποιημένα.

    Η κύρια Ευτέρπη είναι ολοφάνερα ότι δεν ήταν πλούσια σε αισθήματα αλλά είχε μεγάλη περιουσία και όφειλε να την διαχειριστεί.
    Ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του άνδρα της κατά νόμο και η νόμιμη μοίρα της δικής της ιδιαίτερα μεγάλης περιουσίας εκ των πραγμάτων θα πήγαινε στην Χαρίκλεια. Μια Χαρίκλεια όμως εντελώς ανίκανη να την διαχειριστεί και το χειρότερο ανήμπορη να αυτοπροστατευτεί από το κάθε κοράκι αρπακτικό που το πιο πιθανό ήταν να της τα έπαιρνε όλα και να την άφηνε στο δρόμο να επαιτεί ή να κατέληγε σε κάποιο δημόσιο ψυχιατρικό κατάστημα.
    Η Ευτέρπη πάλι,καθώς ήταν φτωχιά σε αισθήματα δεν είχε φίλους, συγγενείς ανθρώπους να τους εμπιστευτεί (όπως μου εξομολογήθηκε) να τους διορίσει επιμελητές της Χαρίκλειας.
    Αν όμως ακύρωνε την υιοθεσία αφ΄ ενός μεν θα απάλλασσε την Χαρίκλεια από την κληρονομιά αλλά αυτό δε θα εμπόδιζε την ίδια την κυρία Ευτέρπη να της παραχωρήσει μιαν καλή επικαρπία ενός ακινήτου που θα κάλυπτε την δαπάνη ενός Ιδρύματος όπου η «μονάχη» Χαρίκλεια θα ζούσε όλη της την ζωή με ασφάλεια και θα την πρόσεχαν κι όλας για να μη χάσουν το έσοδο….
    Έρχομαι εγώ όμως τώρα και λέω ΕΑΝ υπήρχε ένα θεσμοθετημένο από την πολιτεία όργανο να παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα σε ανήμπορα να υπερασπίσουν και να προστατέψουν τον εαυτό τους μοναχικά άτομα ,δεν θα κινδύνευαν να μείνουν στον δρόμο κι όλα αυτά τα προβλήματα θα επιλύονταν με το νόμο χωρίς κανείς να μπορεί να τα αδικήσει ή να τα εκμεταλλευτεί.
    Η ρίζα του κακού Εύα μου βρίσκεται εκεί, στην έλλειψη πρόβλεψης Πρόνοιας από πλευράς της πολιτείας κι όχι στην άδεια από αισθήματα καρδιάς της κάθε Ευτέρπης,
    Νομίζω.
    ΥΓ: Στην επόμενη ανάρτηση ,αυτό αποτυπώνεται ολοκάθαρα κι ας μην παίζει καμία περιουσία στην μέση. Κι ας υπάρχει πολύ αγάπη κι έννοια για το ανάπηρο παιδί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος ,που η ονομαστική του αξία είναι διαφορετική για τον καθένα ,
    αντανακλάται στα λόγια τα απλά κι αληθινά της φτωχής Χαρίκλειας.
    « Μόνο να μου ανοίξει την αγκαλιά της θέλω, δεν θα της ζητήσω ,δεν θα την ρωτήσω τίποτα.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή