"Κανονικότητα"

Κανονικότητα !!!   Μια λέξη της  μόδας .
Του συρμού θάλεγα  εγώ.

Τι ,ποια και πως τέλος πάντων  είναι αυτή η  «κανονικότητα»  που πάει παντού ?
 Από την απλή καθημερινότητα ενός εκάστου, έως το κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό  γίγνεσθαι των λαών, (μηδέ του καιρού εξαιρουμένου φυσικά)  ο όρος «κανονικότητα» αποτελεί το  προσδόκιμο για τα πάντα.

Η πιο παράδοξη χρήση όμως  του όρου γίνεται αναφορικά με την  οντότητα,φυσιολογία  και συμπεριφορά του ανθρώπου.Την ψυχολογική, συναισθηματική, διανοητική  του κατάσταση .

Εμείς σήμερα σ' αυτήν την παράδοξη χρήση του (αμφιλεγόμενου) όρου της κανονικότητας θα εστιάσουμε  χαλαρά την σκέψη μας  και θα αφήσουμε αβίαστα την αίσθηση,την φαντασία, την αντίληψη,την κοινή λογική, γιατί όχι και την αισθητική μας, να κρίνει αν είναι δόκιμος ο όρος "κανονικότητα"  για τους ανθρώπους, ή ....μαϊντανός που πάει παντού!!!

Το ερώτημα μας είναι εύλογο.

 Με δεδομένο ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός,  πως διασφαλίζεται η αντικειμενική κρίση περί της κανονικότητας  ή  μη , ενός εκάστου ;
 Υπάρχουν  πρότυπα ,δείκτες, κλίμακες, είδωλα, στατιστικές, που όλα μαζί να συγκλίνουν ,να στοιχειοθετούν , να συνιστούν  κανονικότητα διακριτή  αναγνωρίσιμη και de facto αποδεκτή  σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας?

Εάν υπάρχουν ,ποιοι είναι αυτοί οι εγκέφαλοι που  τις ορίζουν, τις τυποποιούν και τις επιβάλουν  στα κοινωνικά σύνολα ?  Και κυρίως γιατί;;;;;;;;;

Κάπου εδώ λέω να μην επιμένουμε  περισσότερο στους  δικούς μου προβληματισμούς αλλά  να αφεθούμε  στην   συγκλονιστική
ΜΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ  της Rosie King

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Η αυτιστική Rosie King μας δείχνει την μοναδική πλευρά του αυτισμού

Εκφραστικότατη, έξυπνη και ατάραχη η Rosie King εξηγεί πώς ο αυτισμός την βοήθησε να βγάλει τον πραγματικό της εαυτό. Πήρε αυτή την ταμπέλα και της έδωσε εντελώς θετικές ερμηνείες. Απολαμβάνει τη μοναδικότητά της και κάνει «νορμάλ» πράγματα αν και τη λέξη νορμάλ την έχει πετάξει πέρα από κάθε γνωστή ... νόρμα!

Η Rosie έχει περάσει τα όρια της αποδοχής με τη νέα της οπτική. Βλέπει τον αυτισμό περισσότερο ως ικανότητα παρά ως ασθένεια. «Δεν προσπαθώ να με βάλω μέσα σε "πρέπει" και κουτάκια της καθημερινότητας. Αυτό είναι το καλό με τον αυτισμό. Δεν έχεις την παρόρμηση να κάνεις κάτι τέτοιο. Απλά σκέφτεσαι τι θες να κάνεις, βρίσκεις έναν τρόπο να το κάνεις και το κάνεις! Αν προσπαθούσα να ταιριάξω σε κάποια άλλα πρότυπα, δε θα είχα κάνει ούτε τα μισά από αυτά που έχω κάνει σήμερα.»

Η Rosie κάνει όλα όσα θέλει δίχως αυτό να την απαλλάσσει από τα καθημερινά προβλήματα του αυτισμού. «Είναι κουραστικό να εξηγώ κάθε μέρα στους καθηγητές μου, ότι πολλές φορές η ζωηρότατη φαντασία μου προλαβαίνει τα αρκετά βαρετά μαθήματα και αναλαμβάνει δράση. Και όταν η φαντασία μου αναλαμβάνει δράση, το σώμα μου ζει τη δική του πραγματικότητα που πολλές φορές είναι εξαιρετικά συναρπαστική και τότε ίσως να πρέπει να τρέξω ή να μετακινηθώ μπρος πίσω, ίσως και να ουρλιάξω».

Μετά αναφέρεται στην κανονικότητα και στο πόσο περιοριστική και άσκοπη είναι. Συζητά για το πόσο σκληρά προσπαθούμε να τα χωρέσουμε όλα και όλους σε κουτάκια κανονικότητας, όμως αν θελήσει κάποιος να μας κάνει ένα κομπλιμέντο και μας πει «Ω! Πόσο κανονικός είσαι!» νιώθουμε άσχημα. Τα κομπλιμέντα που μας αρέσουν είναι το πόσο μοναδικοί είμαστε, πόσο ξεχωριστοί, πόσο υπέροχοι! Οπότε, αν οι άνθρωποι θέλουν να είναι όλα αυτά τα πράγματα γιατί προσπαθούν να κρύψουν τη λάμψη τους μέσα σ' ένα μικρό ίδιο κουτάκι; Γιατί πετούν τη μοναδικότητά τους στη λάσπη; Είναι τρομακτικό το ότι σήμερα υπάρχουν κατασκηνώσεις αυτιστικών που προσπαθούν να τους κάνουν να είναι κανονικοί!».

Η King λέει πως δε θα αντάλλασσε τον αυτισμό της, ούτε κάποιο από τα χαρακτηριστικά του, τη φαντασία, για τίποτα στον κόσμο. Ελπίζει πως όλο και περισσότεροι θα συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει χώρος για τον φόβο της διαφορετικότητας. Είναι για όλους αποπνικτικό να προσπαθούμε να χωράμε σε κουτάκια. Είναι καλύτερα να περνάμε ωραία την ώρα μας κι όχι να μας τιμωρούμε επειδή δεν είμαστε κανονικοί.

Είναι καλύτερα να διασκεδάσουμε με τη διαφορετικότητά μας, γιατί τι πιο απελευθερωτικό από το να γνωρίζεις πως είσαι ένα εντελώς ξεχωριστό πλάσμα μέσα στον κόσμο;

Να είστε Εκεί

'Ολους Εσάς και τον καθένα χωριστά  ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές σας  τον χρόνο  και την σκέψη που εστιάσατε  στο πρόσωπό μου
την ημέρα των γενεθλίων μου .

Αντεύχομαι ό,τι επιθυμείτε ,ό,τι ποθείτε  αλλά και ό,τι δεν τολμάτε να ονειρευτείτε .

Το καλό να  έλθει να σας βρει οποτεδήποτε , σε οποιαδήποτε στιγμή
 Εσείς να είστε  εκεί …..

Η Αγάπη είναι εκεί...

Η Αγάπη είναι εκεί. ....

Η αληθινή ιστορία που ακολουθεί είναι υφασμένη σε σκληρό καμβά με πολύ λεπτή κλωστή γι' αυτό την δούλεψα με προσοχή μεγάλη !!!!
Τα ονόματα. ο τόπος ,ο χρόνος είναι φανταστικά .


Ο Κωνσταντής , παλικαρόπουλο, τώρα πια, γεννήθηκε πριν δεκαοκτώ χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Πριν περάσουν τρεις μήνες βρέθηκε στο Νοσοκομείο με βαριές κρανιακές και λοιπές σωματικές κακώσεις . Βίαιη πτώση ήταν η αιτία. Το περιεχόμενο της ιατρικής διάγνωσης και όχι μόνο ,δεν θα γραφεί εδώ. Έχει καταχωρηθεί στα αυστηρά προσωπικά δεδομένα της ζωής του. Οι συνέπειες όμως της πτώσης άφησαν μόνιμη την αναπηρία στο κορμί του και κατέγραψαν ανεξίτηλα σημάδια στην άγραφη ψυχή του.
Αναστήθηκε σε μονάδα Νοσοκομείου για ανάπηρα παιδιά.
Μάνες του οι αδελφές και οι εθελόντριες επισκέπτριες.
Η φυσική του μητέρα βρήκε περίθαλψη και καταφύγιο σε δημόσιο Ψυχιατρείο. Πατέρας άγνωστος.

Ο Κωνσταντής μεγάλωνε ιδρυματικά . Τα κατάφερε όμως σαν το πληγωμένο δεντρί που επιμένει κάθε άνοιξη καχεκτικά κλωνιά να βγάζει, αδύνατα φύλλα δροσερά να ξεπετά. Περπάτησε δύσκολα κι ακόμη έτσι περπατάει,. Απόκτησε όμως στα χέρια δύναμη μεγάλη. Η ομιλία του έστρωσε με τον καιρό. Κουβέντες και σωστές προτάσεις διατυπώνει μέχρι που τούγινε συνήθεια να συνομιλεί και με τον κόσμο γύρω του ευγενικά και να επικοινωνεί σωστά.

Η ΑΓΑΠΗ παιδοψυχίατρος, με δυο παιδιά , ένα αγόρι ένα κορίτσι, και άντρα δικηγόρο, παρακολουθούσε την εξέλιξη του παιδιού μέχρι που μεγάλωσε.

Έχασε τον ύπνο της. Μήνες την βασάνιζε η σκέψη του.
« Ο Κωνσταντής δεν πρέπει να μείνει άλλο στο ίδρυμα. Θα θαφτεί ζωντανό. Θα πάει όλη μου η δουλειά μαζί του χαμένη. .Έλεγε στον άντρα της τον Θύμιο , άνθρωπο πονετικό και υποχωρητικό . Δεν της είχε ποτέ χαλάσει χατίρι.

Μια μέρα ,θες γιατί κουράστηκε τα ίδια και τα ίδια να του λέει, θες γιατί τον είχε μυήσει στην ιδέα της , υποχώρησε.
-----Άντε κάνε ότι θέλεις .Πάρε τον σπίτι αφού το θέλεις . Να ξέρεις όμως είναι μεγάλη η ευθύνη και κοίτα τι θα κάνεις με τα παιδιά.

Αυτό ήταν. Άνοιξε πράσινο για την έξοδο του Κωνσταντή από το ίδρυμα και την είσοδο του στον έξω κόσμο.
--- Μην ανησυχείς . Εγώ θα τα τακτοποιήσω όλα. . Θα τον εντάξω σε ομάδες Ειδικών ατόμων , θα κοινωνικοποιηθεί μέσα από προγράμματα , θα μάθει όσα γράμματα μπορεί , θα γίνει αυτόνομος. Στο σπίτι μας μόνο την οικογενειακή θαλπωρή θα βρει, όλα τα άλλα θα τα κατακτήσει μόνος του γιατί ΜΠΟΡΕΙ .!
Έτσι κι έγινε .Γιατί αυτή ήτανε η ΑΓΑΠΗ !
Έγινε ανάδοχος του Κωνσταντή και ο Κωνσταντής έγινε το τρίτο της παιδί.
.
Δεν ήταν απλά μια παιδοψυχίατρος. 'Όποια πέτρα ΑΜΕΑ στην Θεσσαλονίκη σήκωνες θα την εύρισκες από κάτω. Δεν θα πω περισσότερα γι αυτήν την σπουδαία αθόρυβη γυναίκα , γιατί είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ . Οποιαδήποτε λεπτομέρεια για την δραστηριότητά της παραπέμπει στη ταυτότητά της και ας έχω εγώ αλλάξει ονόματα, τόπο και επαγγέλματα...( εκτός από το δικό της)

Ο Κωνσταντής ,σπουργιτάκι με πληγωμένα φτερά, αδοκίμαστος στο πέταγμα, δεν άργησε να προσαρμοστεί στην νέα του ζωή .
Η εφηβεία του σωστή γιορτή . Οικογένεια, δραστηριότητες ,δράσεις, ταξίδια με την ΑΓΑΠΗ ,όπου πήγαινε μαζί της τον έπαιρνε. Του μάθαινε να βηματίζει στο νέο μονοπάτι της ζωής του απ΄όπου έμπαινε ήλιου φως και έβλεπε ουρανό. Τις νύχτες μετρούσε τα αστέρια από την βεράντα της ΑΓΑΠΗΣ κι έγραφε με το νου του στο φεγγάρι την ίδια πάντα ευχή. « Την μάνα του να δει!»
Το φεγγάρι δεν την έσβησε την ευχή του.

Ένα μεσημέρι που γύρισε από το σχολείο του , η ΑΓΑΠΗ είχε καλά μαντάτα..
Η μάνα του η Ισμήνη πάει πολύ καλά, παίρνει εξιτήριο από το ψυχιατρικό και θα εγκατασταθεί σε προστατευόμενο ξενώνα . Θα μπορεί να την συναντά , να βγαίνουν μαζί , να περνούν μια μέρα μαζί , να…. να….να….
Έτσι κάπως γράφονται τα παραμύθια τα αληθινά!!!

Το σπουργιτάκι απέκτησε γερά φτερά και πέταξε μέχρι και την μέση εκπαίδευση. Σπουδαστής σε ειδικό γυμνάσιο ,μαθητής καλός , επιμελής και σε όλα μέσα. Γλυκοκοίταζε και τα κορίτσια !!! Απέκτησε και δικό του νοικοκυριό. Η ΑΓΑΠΗ του εξασφάλισε δικό του σπίτι. Μια περιποιημένη ισόγεια γκαρσονιέρα. Η μητέρα του η Ισμήνη ερχόταν συχνά τον νοικοκύρευε , αντιλογούσανε κάπου-κάπου, σαν μάνα με γιο , αλλά του έφτιαχνε και κάτι μακαρονάδες, μα κάτι μακαρονάδες!!!

Ή Ισμήνη ήταν μια γλυκιά ,ευγενική νέα γυναίκα σαράντα ετών. Την είχα γνωρίσει από κοντά. Ακόμη θυμάμαι την ελαφρά ακαμψία της (φαρμακευτική παρενέργεια) και κείνο το απλανές βλέμμα που την ταξίδευε στην νιότη που δεν έζησε.

Η παλάμη της λευκή κι αδούλευτη άγγιζε δειλά ,στον καναπέ τα βράδια, το χέρι του παιδιού της που δεν χάιδεψε μωρό, δεν κορφολόγησε δεν νανούρισε ,δεν κανάκεψε σαν μάνα.

Είχα καιρό να μιλήσω με την ΑΓΑΠΗ. Στις γιορτές πήρα το τηλέφωνο να ευχηθώ. Το σήκωσε ο Κωνσταντής
---Γεια σου Κωνσταντή , Χρόνια Πολλά , Καλή Χρονιά. Τι κάνεις?
---Σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής
--- Κωνσταντή , η Αγάπη είναι εκεί.?
---Όχι. Παύση και ...---Τα μάθατε κυρία Βασιλείου;
---Όχι τι?
---Η μητέρα μου έφυγε .
---Πού πήγε?
---Στον ουρανό ,πριν μια εβδομάδα
--- Πώς, από τι?
---Από πνευμονικό οίδημα!!

Η γραμμή έπεσε όπως και η αυλαία στην σύντομη παρένθεση της ζωής του Κωνσταντή .

Η ΑΓΑΠΗ είναι εκεί !! δίπλα του. Στήριγμα. Είναι ο δικός του άνθρωπος.
Να του κρατά το χέρι στο ταξίδι. …
``````````````````````````````````````

Πέρασε μια δεκαπενταετία και πλέον από τότε... Με την Αγάπη δεν βλεπόμαστε συχνά,και μάλιστα τον τελευταίο χρόνο έχει αποκλειστεί σε μιαν επαρχία λόγω κορωνοιού .Την θυμάμαι όμως πάντα με πολύ αγάπη..Σήμερα την κάλεσα στο τηλέφωνο να μάθω νέα της. Τα είπαμε ,χαρήκαμε και ξαφνικά ήλθε στην μνήμη μου .Ο Κωνσταντής.

-------Τι γίνεται μωρέ ο Κωνσταντής;;;

--------Α, μια χαρά είναι ! Είναι εντελώς αυτόνομος πλέον,και πολύ υπεύθυνο άτομο. Εργάζεται ως σεκιουριτάς, διεκδικεί και υποστηρίζει τα δικαιώματά του και συνδικαλίζεται μάλιστα....
-------Μράβο βρε Αγάπη μου Εσύ είσαι ο συντελεστής αυτού του θαύματος.

Είπαμε ακόμη μερικά ασήμαντα και καθημερινά που ανταλλάσσουν οι φίλοι απο μακριά και κλείσαμε το τηλέφωνο.

υγ: Επ' ευκαιρία σας εύχομαι ότι ονειρεύεστε, ότι επιθυμείτε να πραγματοποιηθεί ακόμη και μέσα από ένα θαύμα....