Κουλτουριάρηδες.....

Σε θυμάμαι από τότε που απολάμβανα μαζί με τα παιδιά μου την δουλειά σου στο Παιδικό Θέατρο «Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου

Παρακολουθώ την διαδρομή σου ,θετράνθρωπε, στην σκηνή και πίσω απ’ αυτήν γιατί και γω αγαπώ τον χώρο που έχεις την τύχη ,το ταλέντο και την αξιοσύνη να υπηρετείς.

Σε διαβάζω να αρθρογραφέίς--λογο-τεχνίτη-- και το νοιώθω , απευθύνεσαι περισσότερο σε Σένα τον ίδιο και λιγότερο στους αναγνώστες σου.

Έχω κρατήσει μερικά φυλλαράκια από κείνη την

α ν υ π ο τα κ τ η «Βουκαμβύλια» σου στο μπαλκόνι σου και απόψε την θυμήθηκα διαβάζοντας το πάρα κάτω δημοσίευμα .

Σε ερωτώ επί προσωπικού λοιπόν :

Αλήθεια με το χέρι στην καρδιά πιστεύεις πράγματι ότι

Οι καλλι -τέχνες , οι λογο-τέχνες- οι πνευματικοί άνθρωποι διαδραματίζουν σωστό ρόλο στην κοινωνία ή από μπροστάρηδες που θα έπρεπε να είναι έχουν αποσυρθεί στον κόσμο τους ,βολεμένοι σε κάποιο πόστο,ή προσπαθούντες να βολευτούν, τηρώντας σιγή ιχθύων ;;;

Έφταιξαν και φταίνε φίλε μου, γιατί δεν βγήκαν πολύ ενωρίτερα στο κοινωνικό παλκοσένικο να εμπνεύσουν τους νέους που διψούν για οράματα.

Να διεκδικήσουν χαμένες Αξίες που δεν εξαφανίστηκαν σε μια νύχτα ,αλλά σε βάθος χρόνου παράλληλα με την δική σας διαδρομή . Ποιες είναι οι δυναμικές παρεμβάσεις του πνευματικού κόσμου και εν γένει των κουλτουριάρηδων, στο κοινωνικό γίγνεσθαι;

Καμία। Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ,

Ψίθυροι και παρα-φιλολογικές αντικρουόμενες απόψεις στα καφενεία του Κολωνακίου ,κουβέντα να γίνεται άντε και κάποια αρθράκια στις επιφυλλίδες των εντύπων από κάποιους τολμηρότερους όπως Εσύ ।

Γι αυτό σε δείχνω.

Ο ψεύτης και ο κλέφτης όλο τον χρόνο χαίρονται

Του Σταµάτη Φασουλή

Είναι όµως και κάτι Ελληνες που µέσα στο κακό και την αντάρα της αγοράς, σφιγµένοι στη ζώνη µε τις καινούργιες τρύπες, κάθονται στη γωνιά αµίλητοι, περίλυποι έως θανάτου σαν να περιµένουν στην ουρά να πάρουν µε το δελτίο τη χαρά.
Δεν έφταιξαν σε τίποτα. Τόσα χρόνια µέτραγαν τη ζωή τους όχι µε τη σέσουλα του λαµόγιου, όχι µε το σταγονόµετρο της µιζέριας, αλλά µε της ψυχής τους τον καηµό.
Δεν ανακατεύτηκαν ούτε µε τους πολιτικούς ούτε µε τους εργολάβους. Ούτε µε την εξουσία ούτε µε τους αντιεξουσιαστές. Δεν χώθηκαν στο Δηµόσιο µε τη βοήθεια του εκάστοτε κοµµατόσκυλου, δεν άφησαν ποτέ τα χείλη τους να πάρουν το σχήµα του παραπόνου. Κρατήθηκαν χρόνια στη ζωή µε την ελπίδα και το χαµόγελο, µε την πίστη στο αύριο και στους νέους, µε την αγάπη στη γνώση και την καρδιά στο αίσθηµα, µε εκδροµή κι απόδραση την τέχνη, µε όπλο το φως το ελληνικό και µόνη τους παρηγοριά τη γλώσσα, τη λαλιά τους.

Οι άλλοι τους είπαν «κουλτουριάρηδες» παλιά κι αργότερα επειδή η «κουλτούρα» και µόνο σαν ήχος θάµπωνε τα φρεσκοασπρισµένα τους τα δόντια, τους αποκαλούσαν ειρωνικά «ευαίσθητους». Κάτι σαν τραυµατικούς παρίες της ζωής που µόνο µε συγκατάβαση µπορούν να τους δουν από το απάνθρωπο ύψος του Καγιέν ή από τα κάγκελα της φυλακής - καριέρας τους. Κι όµως, αυτοί οι καταχρηστικά «ευαίσθητοι», που δεν καταχράστηκαν ούτε καν την εµπιστοσύνη τους προς το αύριο, όπως έκαναν όλοι οι υπόλοιποι, είναι οι µόνοι που βλέπω να είναι σε στενάχωρη θέση.

Δεν έφταιξαν σε τίποτα κι όµως µόνο αυτοί κυκλοφορούν µε τη θλίψη στο βλέµµα και το βαθύ ερωτηµατικό που κάνει ένοχο το βήµα «µήπως εγώ είµαι ο φταίχτης; Κι αν ναι, πού έφταιξα; Σε τι;». Ολοι οι άλλοι βγαίνουν στην αγορά ουρλιάζοντας οι ηµιάγριοι και µε το δάχτυλο σηκωµένο δείχνουν και... «να τος», λένε, «να τος ο κλέφτης, πιάστε τον. Τον φοροφυγά, τον έτσι, τον αλλιώς, τον αρχιµαφιόζο» και δείχνουν τον απέναντι. Μόνο που απέναντί τους έχουν έναν τεράστιο καθρέφτη.

Ετσι µένουν µόνοι στη γωνία σαν ένοχοι οι αθώοι που οι αλήτες λένε «ευαίσθητους». Αυτοί και οι γέροντες της σύνταξης να πληρώνουν για όλα. Ωραία µέρα µάς ξηµερώνει και ελληνική. Με τους αθώους στον πάγκο και τους ενόχους να νοµοθετούν και να καταδικάζουν.

Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ χθες δήλωσε ότι δεν θα παραστεί στο Φεστιβάλ των Καννών «εξαιτίας προβληµάτων τύπου Ελλάδας» (de type grec). Παλιά τον έλεγαν «κουλτουριάρη», τώρα ούτε ευαίσθητο νοµίζω θα καταδεχτούνε. Το πολύ πολύ να ρωτήσουν, όπως για όλους τους αθώους: «Ποιος είναι αυτός µωρέ µαλάκα;».