Κυριακή!. Κάθε Κυριακή ώρα 4.30 μμ. Είναι μια στιγμή , κεκτημένο δικαίωμα της Αφροδίτης. Ένα δικαίωμα που απέκτησε χωρίς αγώνα, χωρίς διαμαρτυρίες, σιωπηλά, γλυκά έτσι απλά..
Είναι η στιγμή που περιμένει να κτυπήσει το κουδούνι του Ξενώνα που κατοικεί. Θα τρέξει να πάρει το κλειδί να μην προλάβει άλλος κανείς να μου ανοίξει.
Στηριγμένη στην κουπαστή της σκάλας και τα αδύναμα ποδαράκια της , κατεβαίνει όσο πιο γρήγορα μπορεί να ξεκλειδώσει την πόρτα , να ανοίξει μια αγκαλιά να με χωρέσει.
Η Αφροδίτη είναι ένα «παιδί» που διανύει την 5η δεκαετία της ζωής της.
Παιδί αγνώστων «γονέων» που από το μαιευτήριο οδηγήθηκε ,«δημοσία φροντίδα» σε ίδρυμα και στην συνέχεια σε δημόσιο ψυχιατρικό κατάστημα… λόγω της πνευματικής και σωματικής αναπηρίας της.
Δεν γνώρισε Μάνα. Δεν ζεστάθηκε ποτέ σε μια αγκαλιά σαν παιδί. Δεν της κράτησε ποτέ κανείς το χέρι σαν ενήλικη.
Είναι κοντούλα ,μικροκαμωμένη φιγούρα ξωτικού , βγαλμένη από παραμύθι η αληθινή Αφροδίτη.
Ορθώνεται στις μύτες των αδύναμων ποδιών της και εγώ σκύβω για να αγκαλιαστούμε και τα στήθη μας ν' αγγίξουν στο μέρος της καρδιάς που κτυπάει μεθυσμενάκι από μια δόση αγάπης κλεμμένης
Έξη μήνες τώρα, την ίδια ώρα και μέρα αυτός ο κτύπος της καρδιάς της ανοίγει την πόρτα της ψυχής μου για να μας βάλει μέσα και τις δυο , συνδαιτυμόνες σε έναν δικό μας μοναδικό μυστικό δείπνο !!!!
Δημοσιεύτηκε στις 18.1.2008
Πέρασαν δυο χρόνια από τότε. Τίποτα δεν άλλαξε για μένα ούτε και για κείνη κάθε Κυριακή, εκτός ανωτέρας βίας….
Μια μέρα η «ομάδα» της κάλεσε σε γεύμα τους συγγενείς και φίλους και όλοι μαζί πήγαμε σε μια οικογενειακή ταβέρνα της περιοχής που είχε και αυλή με λουλούδια κι ένα –δυο δεντράκια απ’ αυτά που ανθίζουν τον Χειμώνα.
Το χαρήκαμε .Κουζίνα οικογενειακή, ποτό της αρεσκείας μας, παλιά τραγούδια στο κασετόφωνο, κουβεντούλα μεταξύ μας και αβίαστα χαμόγελα.
Όλα τόσο ανθρώπινα τόσο ζεστά τόσο φυσικά μεταξύ μας..
Κάποια στιγμή δόθηκε το σήμα για αναχώρηση.
Μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά,( το άναρχο συναίσθημα περιλαίμιο βλέπεις), προηγήθηκα προς την έξοδο με αργά βήματα.
Ξαφνικά η Αφροδίτη φεύγει από την «ομαδική» παρέα ,τρέχει, με προσπερνά ,
κόβει ένα λουλούδι από το δεντρί που έστεκε πλάϊ στην αυλόπορτα και με μια μικρή υπόκλιση μου το προσφέρει….κάτι ψιθύρισε ,δεν άκουσα, με κοίταξε στα μάτια, χαμογέλασε και γύρισε τρέχοντας στην ομάδα της.
Είμαι σίγουρη ότι ποτέ της ή ίδια δεν δέχτηκε μια προσωπική τέτοιου είδους χειρονομία. Κι ασφαλώς κανείς δεν της υπέδειξε κάτι ανάλογο.
Κατάπια έναν λυγμό….
Η τελευταία φορά που δέχτηκα μια γαρδένια δια χειρός,ήταν τον Δεκαπενταύγουστο του 2.000.
Την Αφροδίτη διάλεξε ,με μια χειρονομία αστραπή ,να μου στείλει την Αγάπη Του από τον Ουρανό….
Έφτασε μέχρι εδώ το άρωμα της γαρδένιας και της καρδιάς σου...Σε φιλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την μοιρασιά....
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε Ελπίδα όταν υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα που με τόση ξαστεριά, μεστάδα
ευθύτητα κι αυτοκριτική αναζητούν ευθέως και χωρίς υπεκφυγές την ευθύνη που μας αναλογεί για την ποιότητα της Ζωής που επιλέγουμε.
Μπορεί αυτό που προσφέρεται σήμερα να είναι πράγματι ένα είδος fast food
ζωής, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο να πω :
" Ευχαριστώ δε θα πάρω"
Να διαλέγω, να διαμορφώνω πρότυπα και πρακτικές που με εκφράζουν και μου εμπνέουν σεβασμό τουλάχιστον όταν κοιτάζομαι στον καθρέπτη μου.
Η παρέμβασή σου στο διαδίκτυο
( http://oly-anazitisis.blogspot.com/) δεν είναι ένα σύνηθες πέρασμα. Είναι ένα προβάδισμα στο όραμα και την ελπίδα.
Ευχαριστώ για την συνάντηση.
Καλησπέρα Λυγερή μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ χειρονομία αυτή της Αφροδίτης γλυκύτατη, αυθόρμητη και Αληθινή, με συγκίνησε πόσο μάλλον εσένα που είχε ως αποδέκτη...
Εξίσου όμως με συγκίνησαν οι γαρδένιες, που αρέσουν πολύ στη μητέρα μου και τις πρόσφερε πάντα ο λατρεμένος μου πατέρας που έφυγε για το μακρινό ταξίδι το 1998 μόλις 50 ετών.
Με άγγιξες σε ευαίσθητη χορδή του εαυτού μου.
Σε νοιώθω και σου στέλνω την αγάπη μου...
Η αστραπιαία ερμηνεία της αυθόρμητης χειρονομίας της γλυκιάς Αφροδίτης ως μήνυμα αγάπης του ανθρώπου σου από ψηλά ειλικρινά με συγκίνησε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυγερή έχω διαπιστώσει ότι είσαι πολύ δυνατή.
Θα μου επιτρέψεις να πω κάτι που πιστεύω ακράδαντα:οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε!
Για την γλυκειά Αφροδίτη δεν θα σχολιάσω....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα είπε μόνη της!....
Θα σταθώ όμως σε σένα καλή μου Λυγερή...
Σε σένα και στην φράση:
"Η τελευταία φορά που δέχτηκα μια γαρδένια δια χειρός,ήταν τον Δεκαπενταύγουστο του 2000. Τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους έκλεισε οριστικά ο κύκλος της ζωής μου που πήρε αμέτρητες γαρδένιες μαζί του" .
Δεν έκλεισε ο κύκλος της ζωής σου Λυγερή....
meta
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα αγαπητή μου.
Αν προσέξει κανείς τις "προσωπικές" λεπτομέρειες που συνιστούν την μοναδική ζωή του καθενός ,θα δει ότι τελικά δεν είναι "αποκλειστικές" "προσωπικές". Είναι κοινές για όλους τους ανθρώπους και όλοι έχουμε μερτικό στ' ανθρώπινα. Η ποσόστωση διαφέρει. Δεν είναι ισότιμη ....
Η μοιρασιά της λύπης ή της χαράς μας επιτρέπει να διαχειριζόμαστε με όσο γίνεται περισσότερη κατανόηση την ζωή που είναι πράγματι ακριβό δώρο Θεού κι έχει πολύ μεγάλο κόστος...
Σ’ ευχαριστώ και γ’ αυτήν μας την συνάντηση. Δεν σου κρύβω ότι προσπαθώ να κρύψω επιμελώς και την δική μου συγκίνηση.
zeidoron
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που αποτελεί για Σένα ακράδαντη πίστη,
για μένα αποτελεί βίωμα, στάση Ζωής.
Που σημαίνει ότι ακόμη και μέσα από αντικείμενα, ή "πρακτικές" διατηρώ ζωντανές έως και επιβάλλω παρουσίες και μνήμες .
Π.χ. δεν αλλάζω όνομα στο τηλέφωνο για να μπαίνει κάθε δίμηνο στο σπίτι μου.Σε περίπτωση αλλαγής επιλέγω τον χώρο μου ώστε να έχουν την ίδια θέση τα αντικείμενα που συνδέονται κι αν μπορούσαν να μιλήσουν ιστορίες ατέλειωτες θα είχαν να πουν .Και το σπουδαιότερο σε κάθε περίπτωση αντιδρώ κατά τρόπο που γνωρίζω πολύ καλά πως θα αντιδρούσαμε από κοινού. Αυτό ίσως εμπεριέχει κι ένα βαθμό "παθογένειας" αλλά το αναλαμβάνω. Μέσα απ' αυτό ,σου το ομολογώ ,δημιουργώ εκείνα τα απαραίτητα αντισώματα που μου επιτρέπουν να ανθίσταμαι όχι τόσο από δύναμη καλέ μου φίλε όσο από ένστικτο αυτοσυντήρησης και ανάγκη μου να διατηρώ μια καλή σχέση με την ζωή για να την υπηρετώ κατά το δυνατόν αποτελεσματικότερα και ν’ ανταποκρίνομαι επαρκώς στα « εφ’ ώ ετάχθη»
Αυτή η σελίδα αποτελεί ένα ιδιαίτερο κατάστρωμα όπου επιτρέπω στον εαυτό μου να εκφράζεται και επί προσωπικού όταν έχει την τύχη να τα μοιράζεται με συνταξιδιώτες του επιπέδου σου.
Σ’ ευχαριστώ.
Eva F.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς μου την φίλη μου Εύα.
Έκλεισε εκείνος ο κύκλος καλή μου. Η φυσική μου παρουσία εξυπακούεται υπάρχει και κινείται μέσα στα όρια του νέου κύκλου που προσπαθώ να χωρέσω όσο πιο ευέλικτα γίνεται και προ παντός ΟΡΘΙΑ .!
Να μου είσαι καλά και ευχαριστώ για την φιλία και την αγάπη που δεν παραλείπεις ευκαιρία να μου υπογραμμίζεις. Είναι αμοιβαία,
χρονολογείται και το ξέρεις.
Φιλώ σε
Με όλη μας την εκτίμηση,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας απονέμεται,
το βραβείο Αγάπης για το Παιδί,
για τους αγώνες σας για το Παιδί και όχι μόνο.
Από το Χαμομηλάκι
hamomilaki ♀
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη μου η τιμή κι ευχαρίστηση μια σελίδα όπως εσείς που κατά κοινή ομολογία έχετε αφιερώσει στο παιδί πολύ χρόνο, πολύ κόπο και με θάρρος κι ευθύνη θίγετε τα κακώς κείμενα υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα όλων των παιδιών, να αναγνωρίζετε στον ΠΗΓΑΙΜΟ την συμβολή του στην υπόθεση αυτή που αφορά όλους μας.
Μόνο που εγώ δεν ξέρω τίποτα να κάνω άλλο από το να γράφω και θεωρώ εαυτόν ελάχιστο για να αναρτήσω στη σελίδα μου μιαν τέτοια τιμητική διάκριση .
Η αναγνώριση του ΠΗΓΑΙΜΟΥ στη συνείδηση σας, πιστέψτε με, καλύπτει το δικαίωμα μου στην αναγνώριση που έχουμε όλοι μας για ό,τι σωστό ή καθήκον θεωρούμε ότι κάνουμε.
Επειδή είμαι ερασιτέχνης κι αδαής blogger ,δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να βάλω π.χ. το μπανεράκι σας η οτιδήποτε άλλο στις σελίδες μου, ή να μπω στην διαδικασία να βάλω συνδέσμους στα ιστολόγια που θα το χαρίσω.( άσε που στα περισσότερα το έχετε κάνει ήδη)
Είμαι ανοικτή όμως σε οποιαδήποτε οδηγία εκ μέρους σας που θα συμβάλλει στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης και αφύπνισης του κόσμου σ' αυτό το μέγα κεφάλαιο που ονομάζεται "μικρό" ή "μεγάλο " παιδί.
Έχω κατά νου μέσα στο Γενάρη να καλέσω τον τεχνικό μου για να μου αναβαθμίσει το antivirus system οπότε θα του ζητήσω την βοήθειά του για ό,τι εσείς θεωρείτε χρήσιμο να κάνω στις σελίδες μου για τον πάρα πάνω σκοπό
Ευχαριστώ και σεμνύνομαι να νοιώθω περήφανη για την θέση που έχει ο ΠΗΓΑΙΜΟΣ στην σελίδα σας,στ'αριστερά του. Μου είναι αρκετό αυτό.
Καλή μας Λυγερή,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια.
Τα καλά σου λόγια είναι και για μας το καλύτερο βραβείο.
Όσον αφορά, τα μπανεράκια και τα Links, καλά είναι, αλλά η θέση που μας έδωσες στην καρδιά σου, είναι η καλύτερη από όλες, μη νοιάζεσαι να μας προβάλλεις, το κάνεις ήδη έτσι κι αλλιώς.
Σημασία έχει, αυτά που κάνεις για το Παιδί και δεν υπάρχει τίποτε άλλο πάνω από αυτά.
Να κρατάς γερά και να έχεις χαρά.
Με εκτίμηση και αγάπη
Το χαμομηλάκι
Χαίρομαι γιατί είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος...κι έτσι η κατανόηση δεν είναι δύσκολη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ουσία των πραγμάτων είναι εκείνο που μετράει και την βρίσκει κανείς κάτω από την επιφάνεια τους.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση