Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Του Έρωτα Αναλφάβητοι


Η Ιστορία είναι αληθινή. Τα ονόματα φανταστκά για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των ηρώων της.
Θέλει κουράγιο , να φτάσει μέχρι το τέλος ο αναγνώστης ,να πάρει μια βαθιά ανάσα για ν' αρχίσει να συλλογάται..

Στα δεκαεπτά του ο Ορέστης απ' την Κρήτη, μπήκε στο πλοίο της γραμμής και τα ξημερώματα έφτασε Πειραιά. Στο χωριό του στα Χανιά, άφησε την μάνα του και τα δύο αδέλφια του αποκαταστημένα. Εκείνος ήλθε στην Αθήνα να κάνει την τύχη του. Τράβηξε για τα Πατήσια, όπου έμενε η μεγάλη του αδελφή Μαρίκα παντρεμένη μ' έναν πατριώτη τους. Ζήτησε κατάλυμα και το βρήκε.

Σύντομα έπιασε δουλειά σ' ένα εργαστήριο αρτοποιίας .Δουλευταράς και φιλόδοξος δεν άργησε να μάθει την δουλειά. Σε πέντε χρόνια άνοιξε δικό του μαγαζί. Η επαγγελματική του εξέλιξη ήταν ραγδαία στα επόμενα 10 χρόνια. Εργαστήριο Ζαχαροπλαστικης έχτισε σε οικόπεδο ιδιόκτητο, στην Άνω Γλυφάδα. Το αγόρασε με τις οικονομίες από την σκληρή δουλειά του.

Η προσωπική του ζωή ,σελίδα άγραφη,. Κάτι σημειώσεις από σχέσεις εφήμερες περαστικές ανυπόγραφες. Κατά τα άλλα μαγγανοπήγαδο . Μέρα νύχτα δουλειά ( στο εργαστήρι κοιμόταν) είχε και τρεις Αλβανούς στην δούλεψή του.

Την ΄Άννα την γνώρισε Μεγάλο Σάββατο στην Ανάσταση. Είχε κατέβει στο χωριό του για τα βαφτίσια της μικρής ανιψιάς του. Στην βάφτιση και στη συνέχεια στο γλέντι δεν πήρε τα μάτια του από πάνω της . Η ΄Άννα ήταν κοντούλα μικροκαμωμένη ,μαζεμένη ,κλειστή, απόμακρη, σχεδόν απούσα. Μόνο σ' ένα πεντοζάλι συμμετείχε. Είχε όμως κάτι μάτια, μα κάτι πελώρια μαύρα μάτια σωστοί μαγνήτες. Εκείνο το βράδυ στο γλέντι ,του έριξε αρκετές κλεφτές ματιές κι ο Ορέστης λαγοκοιμήθηκε μαζί τους την υπόλοιπη νύχτα.
Το πρωί μίλησε στην αδελφή του.
---- Ποια είναι αυτή η μικρή που...»
--Καλέ το Αννιώ του Γιώργη του καντηλανάφτη είναι δεν το θυμάσαι?

Όχι δεν το θυμόταν ,το είχε αφήσει μικρό ,τώρα μεγάλωσε και το θέλει.

« Έλα στα συγκαλά σου. Φρόνιμο κορίτσι είναι δε λέω και δεν πειράζει που είναι πάμπτωχο. Αλλά είναι μόνο δεκάξι χρονών και συ τριάντα δύο, το σκέφτηκες καλά ?

Ο Ορέστης το σκέφτηκε και το αποφάσισε και την ζήτησε απευθείας από τον πατέρα της ο ίδιος. Η Άννα, λες και να το είχε εκείνη σχεδιάσει είπε αμέσως ΝΑΙ .
Ωραίο παλικάρι ήταν ο Ορέστης, είχε τον τρόπο του. Δική του δουλειά, και λιμουζίνα. Ο ίδιος την ζήτησε ,που σημαίνει παίζει κι έρωτας, και το σπουδαιότερα θα πάει να μείνει μαζί του στην Αθήνα. Εκεί την οδηγούσαν πάντα τα όνειρά της. Τι άλλο ήθελε? Δεν περίμενε κανέναν καλλίτερο πρίγκιπα!!
Παντρεμένοι πια ,η Άννα και ο Ορέστη ,εγκαταστάθηκαν στην Άνω Γλυφάδα ,πάνω από το Εργαστήριο της Ζαχαροπλαστικής ,όπου ο Ορέστης είχε σηκώσει τον πρώτο όροφο (οι υπόλοιποι τρεις, σιγά-σιγά .)

Σε εννιά μήνες σπάσανε τα νερά της Άννας.
Κανείς δεν ξέρει λεπτομέρειες για την αιτία του δράματος που ακολούθησε. Η μεγάλη του η αδελφή η Μαρίκα κυκλοφόρησε την είδηση ότι η Άννα ντρεπόταν , δεν άνοιγε τα πόδια της στην γέννα ,και το παιδί-αγόρι- πιέστηκε στο κεφάλι ,και γεννήθηκε με βαριά αναπηρία.( να μην τους κολλήσουν και την ρετσινιά καμιάς κληρονομικότητας . Μεγαλώνουν κ' άλλα παιδιά στο σόϊ .)

Η πόρτα του σπιτιού τους, μπουκαπόρτα βαριά , έπεσε και φυλάκισε την ζωή τους.

Μέσα από την φυλακή της η παλιά απούσα Άννα έδινε κάθε μέρα ένα ηχηρό παρών στην ζωή .
Στα τριάντα δύο της χρόνια, μεγαλώνει τέσσερα παιδιά, το ένα μετά το άλλο και υπηρετεί έναν άντρα που έρχεται σπίτι μόνο για να κοιμηθεί.
( Πως τα έκανα τα παιδιά και γώ δεν ξέρω λέει καμιά φορά, σαρκάζοντας την ζωή της.)

Ένα βράδυ ,μόλις πλάγιασαν μονολόγησε η Άννα.
« Δεν αντέχω άλλο. Το Μανωλιό μας έγινε άντρας ,με ξεπέρασε, δεν μπορώ να τον σηκώνω, κουράστηκα. Καμιά ώρα θα πέσω και θα γίνω κομμάτια. Η Μαρίκα μου είπε ,ότι υπάρχει ένα ίδρυμα στην Αθήνα που τα παίρνουν, τα περιποιούνται μέχρι το τέλος. Ό Ορέστης τινάχτηκε όρθιος και την κατακεραύνωσε στην γλώσσα τους.

« Διάολε τσ'απολιμάρες σου, Ίντα λές? Το πρώτο μου παιδί, το Μανωλιό μου, στο ίδρυμα? Εδώ γυναίκες για να ζήσουν τα παιδιά τους ξενιτεύονται και ξεσκατίζουν αρρώστους γέρους και συ το δικό σου ανάπηρο δεν μπορείς να χουλαντρίσεις μέσα στο σπίτι σου? Κουζουλάθηκες μωρέ ?
( Ούτε λόγος για βοήθεια στο σπίτι ήταν πολύ σφικτός ο Ορέστης)

Χαλαζόπετρες στην καρδιά της Άννας τα λόγια του άντρα της. Πάγοι που δεν λιώνουν και καταψύχουν την ψυχή της.
Λες κι η ώρα ήταν ανοιχτή. Πριν περάσει μια εβδομάδα, μ΄ ένα καλάθι ρούχα αγκαλιά η Άννα μέτρησε από την ταράτσα έναν όροφο σκαλιά και πλατειάστηκε στο πλατύσκαλο στην πόρτα της μπροστά.
Ούρλιαζε από τους πόνους δεν μπόραγε να σηκωθεί. Ούρλιαζε και το Μανωλιό μέσα στο διαμέρισμα.( αυτή ήταν η μιλιά του) Άνθρωπο γύρευαν κι οι δυο.
Δεν υπήρχε κανείς.!

Όταν ανέβηκε το μεσημέρι ο Ορέστης, βρήκε την Άννα ημιλιπόθυμη στο μάρμαρο και το Μανωλιό πεσμένο μπρούμυτα στο πάτωμα, ανάμεσα στα περιττώματά του. Φρίκη!!
Πολλαπλά κατάγματα στην λεκάνη ,δύο ενχειρήσεις μέσα σε ένα χρόνο η Άννα, καθηλωμένη στο κρεβάτι, ανήμπορη να αυτοεξυπηρετηθεί και να υπηρετήσει. Δεν πήγαινε άλλο. Το Μανωλιό μπήκε στο Ίδρυμα και για το σπίτι και την οικογένεια ,ο Ορέστης βρήκε μια οικονομική Μολδαβή καμιά σαρανταπενταριά χρονών. Αλλά τι να πρωτοκάνει κι αυτή? Συχνά-πυκνά ερχόταν και η κόρη της η Νατάσσα να βοηθήσει. Μια δίμετρη ,γαλανομάτα καλλονή 22 Μαΐων , να την πιεις στο ποτήρι.
Οι Μολδαβίνες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους μέσα στο σπίτι .

Η Νατάσσα βοήθαγε και στο εργαστήριο και όχι μόνο. Το χαμόγελο μπήκε δειλά-δειλά στην ζωή τους. Γέλια ,αστεία. παιχνίδια η Νατάσσα με τα παιδιά, χαμόγελα και φλύαρες σιωπές με τον Ορέστη....

Η Άννα τα έβλεπε, τα ένοιωθε όλα αυτά αλλά μιλιά δεν έβγαζε , βυθισμένη σε καραμπινάτη κατάθλιψη .
Ο Ορέστης αποφάσισε να πάει στο ίδρυμα να δει τον Μανωλιό. Από τότε που το παιδί μπήκε μέσα ,από το τηλέφωνο μάθαινε ότι ζει. Δεν άντεχε να το δει ,( ποιος ξέρει πώς?) φοβότανε τον εαυτό του. Εκείνο το πρωί της Κυριακής, τον ξεπέρασε-έτσι τουλάχιστον νόμιζε- και πήγε.


Μια ηλιόλουστη αλκυονίδα μέρα του Γενάρη. Στάθηκε έξω από την καγκελόπορτα του ιδρύματος. Μπροστά μια μικρή αυλή με δέντρα λιγοστά και λουλούδια γύρω-γύρω στα παρτέρια. Κάποιοι ασθενείς ήταν εκεί καθηλωμένοι στα καρότσια τους. 2-3 κοπέλες με λευκή ποδιά περιφέρονταν. Περιέφερε την ματιά του πέρα δώθε και κείνη έπεσε πάνω σε ένα καρότσι αναπηρικό ,που κρατούσε σφικτά στην αγκαλιά του , ένα σώμα δεμένο με ιμάντες . Ήταν το Μανωλιό..
Μια δυνατή κραυγή βγήκε από τα σπλάχνα του Ορέστη .Παιδί μου!!! . Ο Μανωλιός σαν από ένστικτο γύρισε το κεφαλάκι του( ήταν το μόνο μέρος του σώματός του που όριζε) προς τα κει που ερχόταν η κραυγή. Το ουρλιαχτό του έσχισε την απανεμιά. Τα λουλουδάκια και τα φυλλώματα των δέντρων ελαφρά κουνήθηκαν σαν να τα χάιδεψε ένα αγέρι.

Δεν άντεξε ο Ορέστης ,λιπόθυμο τον πήρε το 166. Λιποθυμικό επεισόδιο γράψανε οι γιατροί στο βιβλίο τους.
Στο ίδρυμα δεν ξαναπήγε. Η Άννα πήγαινε πότε πότε με πατερίτσες να δει το παιδί της.
Ένα Σάββατο πρωί ,κτύπησε νωρίς το τηλέφωνο στο εργαστήριο της «Ζαχαροπλαστικής . Δεν ήταν πελάτης. ΄Ηταν ο Δ/ΝΤΗΣ του ιδρύματος.
«Ο Μανώλης πέθανε. Τον βρήκαν στο κρεβάτι του νεκρό το ξημέρωμα» .
Το πιστοποιητικό έγραφε ,,πνιγμός από αναρρόφηση κατά τον ύπνο. ΄Ήταν 18 χρονών.

Με τον Ορέστη σπάνια συναντιόμαστε. Τα νέα του τα μάθαινα από στενά συγγενικά του πρόσωπα που τότε ζούσαν στο περιβάλλον μου. ΄Ήμουν σίγουρη ότι και κείνος μάθαινε τα δικά μου, από το ίδιο κανάλι πληροφόρησης. Υπήρχε μια αμοιβαία εκτίμηση έως συμπάθεια μεταξύ μας πολύ πριν ακόμη βρεθούμε στο μετερίζι απ' όπου ο καθένας έδινε τον δικό του αγώνα.
Ένα κατακαλόκαιρο Κυριακάτικο πρωί ,πήγα με τα κορίτσια μου για μπάνιο στην πλάζ της Βούλας. Εκεί συνάντησα τον Ορέστη, ηλιοκαμένο, μια χαρά μέσα στο μαγιό του ,ούτε που του φαινότανε ότι είχε περάσει τα πενήντα. Με είδε πρώτος. Με φώναξε με ολοφάνερη χαρά με το όνομά μου.
---- Τι κάνεις, τι κάνουν οι κούκλες σου?»
----Καλά είναι, εδώ τις έχω ,να εκεί κολυμπούν» Εσύ πώς πάς?
---Μια χαρά είμαι( φαινότανε) ξέρεις ξαναπαντρεύτηκα. Να σου συστήσω την γυναίκα μου.
----Νατάσσα έλα δω, μην ντρέπεσαι μια παλιά καλή μου φίλη είναι η κυρία. Της έδωσα το χέρι με ανυπόκριτο χαμόγελο.
Δεν αιφνιδιάστηκα με τα νέα του. Τα είχα μάθει με όλες τις λεπτομέρειες, αλατοπιπερωμένες.
Ο Έρωτας τον έβαλε στο σημάδι, και η Νατάσσα, νεώτερή του κατά 27 χρόνια, τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε σε πελάγη ευτυχίας, μακριά από την γωνιά της γης που είχε γράψει και θάψει την δική του αληθινή ιστορία.

18 σχόλια:

  1. Με συγκίνησε η ιστορία, αλλά θύμωσα κιόλας πολύ με τον κυρ-Ορέστη. Από ένα σημείο και μετά αισθάνομαι πως αυτός ο ίδιος έγινε κακιά μοίρα για όλους τους υπόλοιπους εκτός από τον εαυτό του. Είμαι θυμωμένη τώρα, ίσως τον αδικώ, αλλά όχι πολύ. Αναρωτιέμαι σε λίγο καιρό τη Νατάσσα ποια θα τη διαδεχτεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νεράνια καλησπέρα
    Δεν νομίζω να εξαιρείται της κακιάς τους μοίρας ο Ορέστης και μάλιστα υπαιτιότητά του. Η μοίρα στάθηκε καταπέλτης για το ζευγάρι. Ίσως στον Ορέστη , έτσι αναλφάβητος στον ΄Ερωτα όπως ήταν, να του έπαιξε εκείνο το παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά όταν χτίζουν παλάτια στην άμμο. Θα μπορούσε το ίδιο να συμβεί και στην Άννα. ….
    Εξ’ όσων γνωρίζω ,έφυγε η Νατάσσα , πήγε στην Πατρίδα της. Την βοήθησε να τελειώσει τις πανεπιστημιακές σπουδές της .Δεν είναι πλέον σύζυγοι. ΄Εχουν όμως μια καλή ανθρώπινη σχέση. Θέλω να πιστεύω ότι μεσήλικας πλέον ο Ορέστης είναι λιγότερο αναλφάβητος.
    Έτσι είναι η Ζωή μας, αγαπητή μου, μια δια βίου εκπαίδευση!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπρος στη ζωή, σιωπώ.

    Με τσάκισες Κυριακάτικο Κυρά μου...

    Με τσάκισες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μια και ειμαι δια βιου μεταξεταστεος...
    http://astrojoggi.pblogs.gr/2009/09/dames-booze-chains-and-boots.html
    Φιλια σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. astrojoggi

    Δεν πειράζει ,γνωστός και μη εξαιρετέος....
    αρκεί να μην κάνεις σκασιαρχείο !

    και δικά σου .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Big Mama

    Σε τσάκισαν Κυρά μου τα λόγια χαλοζόπετρες που παγώνουν την ψυχή μας ; Πές μου ποια θελεις να πάρω πίσω ;
    Η μήπως ο ..πρωτόγονος έρωτας υπεράνω κάθε συμβατικής λογικής; Θέλεις να τον ξορκίσω για χάρη σου;
    Συγχώρα με ,είμαι η τελευταία που θα το κάνω.....
    Καλή νύχτα φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πέρα για πέρα ανθρώπινο. Μια από τις χιλιάδες καθημερινές ιστορίες που συμβαίνουν γύρω μας και μας κάνουν να αναρωτηθούμε μήπως η πραγματικότητα καμιά φορά ξεπερνάει τη φαντασία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτή η πραγματικότητα είναι που διεγείρει και προάγει την φαντασία σε πνευματικές ζώνες
    υπερβασης .....
    Σ'ευχαριστώ φίλε που ήλθες να μοιραστείς εδώ μαζί μου, κάποια παράλληλα βήματα στον Πηγαιμό της Ψυχής μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όχι καλή μου... δεν με τσακίζει ό έρωτας, ούτε η αλήθεια. Η ίδια η ζωή των ανθρώπων με τσακίζει...

    Μην ξορκίζεις τίποτα. Έτσι πρέπει να λέγονται τα πράγματα... άλφα βήτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μερικές φορές ή μάλλον σχεδόν πάντα η ζωή ξεπερνά οποιαδήποτε γοερή φαντασία...

    Σκληρή ζωή... γλυκιά ζωή... πως ανακατεύονται όλα μαζί;

    Και εμείς; Τι ευθύνη έχουμε; Έχουμε... έχουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μ΄έκανες και συγκινήθηκα....
    Αχ! καλή μου Λυγερή....
    Τι να πω!
    Εγώ πάντως εξοργίστηκα με τον....Ορέστη!
    **********
    Αυτό ήταν έκπληξη?......
    Πάντως ευχάριστη!
    Με πολύ-πολύ αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπημένη Big Mama
    Πράγματι Η Ζωή είναι αυτή που μας τσακίζει .Η Ζωή των άλλων και η δική μας όταν την παίρνουμε σοβαρα….
    Αν κάνουμε μιαν ανατομία(θεωρητικά) στην Ζωή των ηρώων μας θα αγκυλώσουμε σε κάποια κομβικά σημεία , αδύνατοι κρίκοι που σπάσαν το νήμα της.
    -----Ενώθηκαν δυο ξένοι στην ουσία.
    ----Εκείνος την επέλεξε για σύντροφο της ζωής του με μόνο κριτήριο την έλξη.
    ----Εκείνη ,αρκέστηκε στο …βιογραφικό του. «Καλοκαμωμένος, επαγγελματίας,
    με αυτοκίνητο, Αθηναίος» Αυτά ονειρευόταν, αυτά βρήκε και τον παντρεύτηκε στο
    άψε -σβήσε.
    -----Η πρώτη δοκιμασία με την μορφή της αναπηρίας του παιδιού τους βρήκε ανώριμους, κι ανίκανους να την διαχειριστούν από κοινού, Κλείστηκαν ο καθένας στο καβούκι του, έπαιξε το ρόλο του στην οικογένεια όσο μπορούσε κι όπως θεωρούσε . Κανένα μοίρασμα στα δυο . Ούτε ένας καφές . Η απόσταση μεταξύ τους έγινε μεγαλύτερη καθώς δεν μιλούσαν ,δεν μίλησαν ποτέ, την ίδια γλώσσα. Ταφόπλακα στην σχέση. Μοναδικές διαπροσωπικές συναντήσεις κάποιες συνευρέσεις όπου η φύση έπαιρνε την εκδίκησή της .Και το οικογενειακό τους δέντρο απόκτησε τελικά τέσσερεις κλώνους …..Ο Θεός είδε μέσα σε πόση γκρίζα σιωπή---γιατί και η σιωπή έχει χρώμα----και τι βάρος εσωτερικής μοναξιάς σηκώνουν μέχρι και την ενηλικίωσή τους.
    -----Ο Έρωτας που τους είχε ξεχάσει και τους δύο εισέβαλε μια μέρα από το κλειστό παράθυρο της καρδιάς του Ορέστη , ηλιαχτίδα που τον τύφλωσε . Τον ακολούθησε με την αγωνία του ανθρώπου που τα δίνει όλα ,τα παραμερίζει όλα για να προλάβει να ζήσει την ζωή που δεν έζησε
    ----Και ένα πρωί , ο Θάνατος του παιδιού , σήμανε την απελευθέρωση από τα δεσμά τους . Τους ωρίμασε αρκετά ώστε η τυπική τους απομάκρυνση ( αφού ουσιαστική προσέγγιση δεν υπήρχε) να αποτελέσει ένα λυτρωτικό φυσικό γεγονός και για τους δυό .
    Δεν μείνανε αναλφάβητοι…Τους τσάκισε η ζωή τους για να τους μάθει πέντε πράγματα. Άραγε τα κράτησαν μήπως και τα χρειαστούν έκτοτε; Εκείνοι ξέρουν !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ
    Αγαπητέ μου. Αυτή η σελίδα ,δεν θα έχει στο εξής ίσως τον καταγγελτικό χαρακτήρα που βιώνομε ΣΤΟΝ ΠΗΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ στο PATH.
    Οδοι-πορώντας σε παράδρομους ,καλντερίμια και σύντομες διαδρομές θα δίνουμε την ευκαιρία στις σκέψεις μας να συναντώνται ,ν' ανταλλάσσονται,. Θα ανακαλύπτουμε στα μικρά, συνήθη κι ασήμαντα που θα συναντάμε την ευχαρίστηση να τα αξιολογούμε και να τα μοιραζόμαστε . Είσαι μεταξύ των συνοδοιπόρων που θα χαιρόμουν ιδιαίτερα να έχω σε τούτη την πορεία.
    Ως προς την Ιστορία μας, όπου η πραγματικότητα υπερβαίνει την φαντασία , την υπερβαίνει πράγματι ή επειδή δεν μας λέει κάτι επί προσωπικού μας αιφνιδιάζει;.
    Άμα υποχωρήσει η εντύπωση της πρώτης ανάγνωσης , και το καλοσκεφτούμε , θα δούμε στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα που ζούμε δεν λείπουν ανάλογες ιστορίες με μικρές παραλλαγές….
    Ας έχουνε οι φύλακες την γνώση. ¨όχι για τις ωραίες ξενόφερτες δίμετρες , αλλά για τα υλικά που χρειάζεται μια διαπροσωπική σχέση ν’ αντέξει στο χρόνο.
    Και μη ξεχνάμε ότι και το ωραιότερο έργο Τέχνης θέλει συντήρηση για να διατηρηθεί.
    Γιατί όχι και ο Έρωτας ;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Eva F.

    Εva μου. Η αντίδρασή σου είναι μια φυσιολογική αντίδραση.Εμείς βέβαια δεν θα προσθεσουμε τίποτα στην υπόθεση εκφράζοντας επιείκια ή απόρριψη για τους ήρωες της. Μπορούμε όμως να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας κι αν το θελήσουμε να κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας κάποια απ' αυτά που θεωρούμε χρήσιμα .
    Εσύ,μετά χαράς, μην διστάζεις σε ότι σε συγκινεί ή σε προκαλεί να δίνεις την δική σου ερμηνεία και να παίρνεις την δική σου θέση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Στο κατώφλι μιας αμηχανίας βρίσκομαι
    τα παπούτσια μου φθαρμένα..
    πρέπει να περάσω στο παλάτι
    πήρα πρόσκληση από τον πρίγκιπα
    μα πως;
    Στις στάχτες κάποτε ένα κορίτσι αναστήθηκε
    μα ήταν παραμύθι..
    άλλοτε πάλι ο μύθος έφερε τα θαύματα
    μπρος σε πόρτες σφραγισμένες,
    καιρός χιονιάς..
    μα ναι, κρατάω σπίρτα..
    ίσως να είναι νωρίς ακόμα
    και δεν ταιριάζει το γοβάκι στις μέρες μας..

    Καλός ο δρόμος που διάλεξες..
    Την αγάπη μου έχεις!

    L.N.E

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. L.N.E
    Μαγιοπούλα μου , το παρτέρι τούτο δώ , είναι για να μοιράζομαι μαζί σας επιλλεκτικά ευρήματα που βγαίνουν από μέσα μου από ανάγκη να πάρουν μιαν άλλη διάσταση μέσα από το φως των δικών σας ματιών.

    Ο ΠΗΓΑΙΜΟΣ της Ψυχής μας ,που τόσες φορές τον περπατήσαμε μαζί , δεν τα χωράει όλα , και έχει πολύ μεγάλη ανάγκη να δίνει καθημερινό αγώνα σε όλα τα μέτωπα.Δεν επιτρέπει παραχωρήσεις σε ανάπαυση του νου.
    Αυτη την "ανάπαυση του πολεμιστή" θα την απολαμβάνω εδώ , παρέα με διαλλεχτούς.
    Ναι , έχεις δίκιο, η διαφυγή σε τέτοιες μέρες κρίσημες δεν ..εξυπακούεται.. Πλην όμως ο αγώνας συνεχίζεται εκεί απ' όπου άρχησε ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ από τον Path. Εδω αναζητώ την ελευθερία του δραπετη.....
    Σε φιλώ πολυαγαπημένη μου Ελένη των στίχων.
    Σε φιλω γλυκιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δυσκολες οι περπατησιές στο μονοπάτι του ΄ερωτα ακόμα και για όσους δεν ειναι "αναλφάβητοι" μα γνώστες καθε του λακκούβας και στροφής...

    Καλό σου Σ/Κ Λυγερή μου

    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Aristodimos

    Όσο ανάλαφρα υπερίπτασαι πάνω από το έδαφος στον δρόμο του Έρωτα ,τόσο απρόβλεπτο και άβατο γίνεται έτσι και πεις να τον περπατήσεις επί της Γης...Καμιά επιστήμη δεν σου δίνει τα φώτα της. Όλες κάνουν πίσω όταν βρεθούν ενώπιος ενωπίω μαζί του.
    Καλό Σαβ/κο Άρη μου.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή