Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017

Η Τέχνη και νεκρούς ανασταίνει.



Δεν είναι μύθος. Είναι μια ασύλληπτη δραματική  ανθρώπινη  Ελληνική  Ιστορία που διαδραματίστηκε στον  χώρο  της Τέχνης  στην  Αθήνα (  1851 –  1938)  

 Κορυφαία η δύναμη της Τέχνης ,ανέστησε και  κράτησε για πάντα στην αγκαλιά της  τον άξιο εκφραστή της και υπέροχο δημιουργό .
 Δεν τον παρεχώρησε  στην Ιστορία να τον καταχωρήσει ως ένα δυστυχισμένο άρρωστο άτομο, θύμα μιας  κοινωνίας που την καταπλάκωνε η μαυρίλα του στίγματος  της διαφορετικότητας .
 

Απεναντίας τον έστεψε  μ’ ένα  άστρο  λαμπερό που θα λάμπει  για πάντα  στο στερέωμα  της  Ελληνικής πολιτισμική  μας κληρονομιάς.
```````````````````````````````````````
```````````````````````````````````````````````

η τελευταία του φωτο στο σπίτι-εργαστήρι του, στην οδό Δαφνομήλη 35


Aπό Δημήτρης Τριάντος

Η περίπτωση του κορυφαίου μας γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά είναι μοναδική και άκρως διδακτική. Έχει ήδη φτιάξει το αριστούργημα του την "Κοιμωμένη" του στο Α’ Νεκροταφείο, μόλις στα 24 του, όταν εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της ψυχικής του ασθένειας πιθανώς κάποια ερωτική απογοήτευση σε συνδυασμό με κληρονομική προδιάθεση.


Η αυταρχική μάνα του θεωρεί ότι αυτή που τον τρελαίνει είναι η γλυπτική, ενώ συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο. Μόνο η γλυπτική θα μπορούσε να τον γλιτώσει, όπως φάνηκε αργότερα. Του απαγορεύει αυστηρά να ασκεί την τέχνη του. Τον πάνε στο εξωτερικό, αλλά δε βλέπει βελτίωση. Δέκα χρόνια βολοδέρνει στην Τήνο, αποπειράται να αυτοκτονήσει κι έπειτα τον κλείνουν για 16 χρόνια στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Εκεί, χωρίς φάρμακα, μέσα στη βρόμα, δεμένος με αλυσίδες, αποτρελαίνεται. Η προσωπικότητα του μεγάλου καλλιτέχνη αποδομείται εντελώς.


Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, η μάνα του τον ξαναπαίρνει στην Τήνο, ενώ είναι πια 51 ετών. Η γριά συνεχίζει να του απαγορεύει κάθε επαφή με το μάρμαρο και τη γλυπτική. Έχει πετάξει ανάκατα τα έργα του στο υπόγειο που το έχει κλειδωμένο. Μερικές φορές τον πιάνει να φτιάχνει κάποια προπλάσματα κρυφά και του τα σπάει. Ο μπάρμπα-Γιάννης είναι ο τρελός του χωριού. Γίνεται νεροκουβαλητής, οι χωριανοί του δίνουν τις κατσίκες τους να τις βοσκήσει, τα παιδιά τον κοροϊδεύουν κι αυτός τριγυρίζει κουρελής, μαζεύοντας από χάμω τις γόπες για να καπνίσει. Το βράδυ γυρίζει στο σπίτι του και κάθεται αμίλητος σε μια γωνιά, για να μην τον μαλώσει η γριά μάνα του. Η Αθήνα τον έχει ξεχάσει, το έργο του έχει τελειώσει πρόωρα.


Και γίνεται το θαύμα! Το 1916, η μάνα του πεθαίνει. Και τότε ο 65χρονος Γιαννούλης κάνει το απίστευτο. Δε χύνει σταγόνα δάκρυ, δεν ακολουθεί την κηδεία της, αλλά ανοίγει το υπόγειο και αρχίζει αμέσως να δουλεύει. Οι χωριανοί το θεωρούν ως την αναμενόμενη αντίδραση ενός τρελού, αλλά δεν είναι έτσι. Η καταπιεσμένη τέχνη του εκρήγνυται.


Μέσα σε λίγους μήνες έχει θεραπευτεί εντελώς. Η σμίλη του αρχίζει να βγάζει και πάλι αριστουργήματα, και μάλιστα με μια εντελώς νέα τεχνοτροπία. Το φαινόμενο μοναδικό. 40 χρόνια δε δούλεψε την τέχνη του, δεν ενημερώθηκε για τις εξελίξεις και ξαφνικά αναδύθηκε ένας ολοκαίνουριος καλλιτέχνης, σαν να φοιτούσε σε ένα δικό του εσωτερικό σχολείο. Από τα 65 του χρόνια ως τα 84 - που πέθανε σαν σήμερα το 1938- έφτιαξε μια ολόκληρη σειρά από αριστουργήματα. Η Αναπαυμένη, η Μήδεια, ο Οιδίπους κλπ. Πεθαίνοντας, συγκέντρωσε την αγάπη και τον σεβασμό ολόκληρης της Ελλάδας. Κι όλοι αναρωτιόντουσαν πόσα θα είχε κερδίσει η Ελληνική Τέχνη αν ο γλύπτης δεν είχε χάσει αυτά τα 40 πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής του.


Ηθικό δίδαγμα: Αποβάλετε τους τοξικούς ανθρώπους από την ζωή σας και θα ξαναγεννηθείτε!


Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Πρώτη μέρα γάμου....


( Εμένα όχι δεν ράγισε η καρδιά , "πέταξε" ....
Πέταξε  μακριά ....Σε μιαν  συναρπαστική  παράσταση ζωής  που άρχισε τέτοια εποχή, ( http://lygeri.pblogs.gr/2009/02/sto-dihnekes.html)
για να καταχωρηθεί στο διηνεκές.

Κι αν έπεσε η αυλαία για το κοινό   κάποιο Σεπτέμβρη, εγώ είμαι εδώ και απορώ
με εμένα που μπορώ ....


Παρακολουθώ αυτή την συναρπαστική ταινία  κάθε μέρα απ' την αρχή  κι ας μην την βιντεοσκοπήσαμε .Την ζήσαμε..)
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ζευγάρι μετά από 60 χρόνια γάμου κάνει κάτι που θα σου ραγίσει την καρδιά…



9 παιδιά, 16 εγγόνια, 4 δισέγγονα.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της Dona Rosa και του Seu Rousso, ενός ζευγαριού από τη Βραζιλία που μετράει ήδη 60 χρόνια έγγαμου βίου
Ο γάμος τους έλαβε χώρα το μακρινό 1957 και φαντάζει λογικό μέσα σε αυτές τις δεκαετίες να έχουν χτίσει χιλιάδες αναμνήσεις, είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο.

Μια από αυτές αφορά σίγουρα και την ημέρα του γάμου τους από την οποία, ωστόσο, δεν είχαν φωτογραφικό υλικό.

Το κενό αυτό είχαν την ευκαιρία να το καλύψουν πριν από μερικές μέρες όταν αποφάσισαν να ανανεώσουν τους όρκους τους. Η τελετή συνοδεύτηκε από μια έξτρα επαγγελματικά και αισθητικά άψογη φωτογράφιση την οποία ανέλαβε η Sao Paulo Fotografia. 



Πηγή: /www.evianews

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Στα Αζήτητα .....ΕΥΡΕΣΙΤΕΧΝΙΑ ΕΛΛΗΝΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ


Η ευρεσιτεχνία που «ρουφάει» τις πετρελαιοκηλίδες είναι ελληνική αλλά είναι... στα αζήτητα!

Οικολογικός καθαρισμός πετρελαιοκηλίδων​ από τη θάλασσα με μαγνήτες; Όχι μόνο γίνεται αλλά είναι ελληνική ευρεσιτεχνία και είναι διεθνώς αναγνωρισμένη!
Ο καθηγητής του ΤΕΙ Πειραιά Γιώργος Νικολαΐδης και η επιστημονική ομάδα του έχουν αναπτύξει μετά από πολυετείς έρευνες μια καινοτόμα τεχνολογία με την επωνυμία Clean Mag (από τις λέξεις Cleaning Magnetically - Καθαρίζοντας Μαγνητικά).



Όπως ο ίδιος περιέγραψε στο star.gr «είναι ένα υλικό για την αντιμετώπιση των θαλάσσιων πετρελαιοκηλίδων και η χρήση του βασίζεται στη μέθοδο του μαγνητικού διαχωρισμού. Είναι ένα ελαιοπροσροφητικό υλικό το οποίο είναι ελαιόφιλο (προσροφά μόνο ελαιώδεις ουσίες και απωθεί το νερό) το οποίο είναι σε κοκκώδη μορφή και είναι επίσης μαγνητικό. Επειδή η πυκνότητα του είναι μικρότερη από αυτή του νερού, το υλικό επιπλέει πάντα στην υδάτινη επιφάνεια ακόμη και μετά την προσρόφηση του πετρελαίου».
Δηλαδή, ρίχνονται στη θάλασσα μικρά πολυμερή σωματίδια τα οποία περιέχουν μαγνητική σκόνη στη σωστή αναλογία (για να μη βυθίζονται), τα οποία και εγκλωβίζουν το πετρέλαιο. «Έχει ελεγχθεί σε πειράματα πραγματικών συνθηκών με εξαιρετικά αποτελέσματα» υπογραμμίζει ο ίδιος στο star.gr, εξηγώντας ότι ακόμη και το υλικό που περισυλλέγεται μπορεί να χρησιμοποιηθεί!

Πως λειτουργεί

Στη περίπτωση πετρελαϊκής ρύπανσης το υλικό διασκορπίζεται στην επιφάνεια της πετρελαιοκηλίδας και περισυλλέγεται άμεσα (η προσρόφηση πετρελαίου είναι στιγμιαία με την επαφή του υλικού στο πετρέλαιο) χρησιμοποιώντας σκάφη εφοδιασμένα με ταινιοδρόμο μαγνητικού τυμπάνου ή σε ειδικές περιπτώσεις ακόμη και με δίχτυα ιχθυοκαλλιέργειας.
Η δυνατότητα προσρόφησης πετρελαίου​ κυμαίνεται από 5-6 κιλά έως και 10 κιλά πετρελαίου ανά κιλό υλικού. Επίσης επειδή το υλικό πάντα επιπλέει μπορεί να περισυλλεχθεί ακόμη και μετά από μέρες μετά την εφαρμογή του, ενώ το σημαντικό είναι πως από τη στιγμή που ριχθεί το υλικό στο νερό, σταματά την εξάπλωση της πετρελαιοκηλίδας.



Όπως εξηγεί ο κ. Νικολαΐδης, «αντίθετα με τις σημερινές μεθόδους με τα χημικά, που μολύνουν τις θάλασσες και το περιβάλλον καθώς διασπούν το πετρέλαιο μέσα στο νερό, το CleanMag μπορεί να καθαρίσει έως και 100% την θαλάσσια πετρελαϊκή ρύπανση»

Ζήτησαν βοήθεια από τις ΗΠΑ για το ατύχημα στον Κόλπο του Μεξικού

Η ιστορία του CleanMag πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω καθώς η ελληνική πατέντα κατοχυρώνεται το 1997 με Δίπλωμα Ευρεσιτεχνίας, ενώ στη συνέχεια υπήρξε μεγάλο διεθνές ενδιαφέρον με την Ευρωπαϊκή Ένωση να χρηματοδοτηθεί το ερευνητικό πρόγραμμά του με 2 εκατομμύρια ευρώ.
Όπως λέει ο κ. Νικολαϊδης, υπήρξε έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον από ιδιώτες, ενώ το μεγάλο «μπαμ» έγινε εν καιρώ ελληνικής κρίσης και συγκεκριμένα το 2010. Καθόλου τυχαία η ημερομηνία καθώς τότε συνέβη το ατύχημα στον Κόλπο του Μεξικού.


Έχοντας «κερδίσει» την πιστοποίηση από την Περιβαλλοντική Προστασία των ΗΠΑ, τον κάλεσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες θέλοντας μια λύση στο πρόβλημα της πετρελαιοκηλίδας στον Κόλπο του Μεξικού.


«Ο Διευθυντής της Πολιτικής Προστασίας του Μισισιπί μου ζήτησε να του παραδώσω 200 τόνους από το υλικό. Εγώ ωστόσο είχα μόλις 500 κιλά έτοιμο. Οι συνθήκες πίεζαν και χρειαζόταν κάτι έτοιμο. Έτσι δεν συνεργαστήκαμε τελικά» λέει στο star.gr ο καθηγητής.

Βράβευση από υπουργείο Παιδείας και πρωθυπουργικό ενδιαφέρον

Για την τεχνολογία του CleanMag είχε δείξει ενδιαφέρον και ο -τότε- πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, όταν είχε παρουσιαστεί -παρουσία του- η τεχνολογία το 2010 στα Ποσειδώνια, ενώ το 2012 έλαβε βράβευση από το υπουργείο Παιδείας.
Μάλιστα, διεθνή μέσα όπως το BBC είχαν ασχοληθεί με την τεχνολογία του κ. Νικολαΐδη.


Ωστόσο, δεν υπήρξε καμία χρηματοδότηση εν καιρώ κρίσης, ιδιωτική ή κρατική (ο ίδιος λέει ότι ήταν ο καιρός που οι επενδυτές άκογυαν για Ελλάδα και... έστριβαν), ενώ από την ΕΕ δεν μπορούσε να ζητήσει νέα χρηματοδότηση καθώς είχε ήδη δοθεί μία φορα για ερευνητικό πρόγραμμα και πλέον -όπως τονίζει- έπρεπε να μπλέξει σε άγνωστα και δαιδαλώδη για τον ίδιο (ως καθηγητή/ερευνητή) μονοπάτια που αφορούν τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να παγώσει το όλο θέμα αλλά και η παραγωγή υλικού. O ίδιος δηλώνει ότι ακόμη και το ειδικό σκάφος που είχε ετοιμαστεί για την περισυλλογή του πετρελαίου μετά την ρίψη του μαγνητικού υλικού, αφέθηκε να σκουριάζει…

«Ακόμη και σήμερα να με φωνάξουν στον Σαρωνικό, πάω»

Από το Κονγκό που βρίσκεται αυτή τη στιγμή, καθώς η κυβέρνηση της αφρικανικής χώρας του ανέθεσε να προετοιμάσει έναν μηχανισμό για την αντιμετώπιση ανάλογου περιστατικού, ο κ. Νικολαΐδης δηλώνει απογοητευμένος από τις εικόνες που βλέπει στην  ευρύτερη περιοχή του Σαρωνικού.
«Ακούω που λένε πως θα καθαρίσει σε 30 μέρες… Αυτά είναι για γέλια. Το πρόβλημα θα το έχουμε για χρόνια μπροστά μας ακόμη κι όταν δεν θα βλέπουμε το πετρέλαιο στο νερό, καθώς με τη χρήση των χημικών θα διαλυθεί μέσα σε αυτό και θα ρυπάνει το περιβάλλον και τους ζωντανούς οργανισμούς» τονίζει ο ίδιος.
Όπως λέει, μπορεί ακόμη και τώρα αν του ζητηθεί να βοηθήσει: «Έχουμε στοκ 500 κιλά από το υλικό στην Ελλάδα. Σίγουρα δεν φτάνουν για ολόκληρη την ρυπανθείσα περιοχή αλλά για ένα μεγάλο μέρος της. Αν επιθυμεί ένας δήμος, να οριοθετήσει μια μικρή περιοχή με ρύπανση, να του κάνουμε επίδειξη και αν ενδιαφέρεται να χρηματοδοτήσει το έργο και να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα και την περισυλλογή αλλά και τη δημιουργία νέου υλικού. Αν και δυστυχώς η δουλειά θα γίνει χειρονακτικά και δίχως το ειδικό σκάφος»
Πηγή:


Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Ένα τραγούδι είναι η ζωή μας. Το τραγούδι των καημών και των πόθων μας ......



Η ανέκδοτη ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στη Στοκχόλμη (1979) 



Την ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη προς τους ομογενείς της Σουηδίας, μετά τη βράβευσή του με Νόμπελ το Νοέμβριο του 1979, διαβάσαμε στο σάϊτ Λογοτεχνικές Μικρογραφίες. Προσέξτε αν θέλετε τι λέει για την γλώσσα.

«Αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες,

περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η “Εβδομάδα Νόμπελ” και ύστερα να ’ρθω σ’ επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένιαστος και ξεκούραστος.


Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες. Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.

Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση. Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του. Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να ’ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καημούς και τους πόθους του καθενός μας. Τόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.

Ταπεινά εργάστηκα σ’ όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν’ ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν. Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια, για να το τελειώσω. Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει. Αυτό είναι όλο. Όμως θέλω να μάθετε, όπως το έμαθα κι εγώ στα 68 μου χρόνια: μόνον αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, ο κόπος δεν θα πάει χαμένος.

Ξέρω, μαντεύω, ότι πολλοί από εσάς περίμεναν άλλα πράγματα από εμένα. Τους ζητώ συγγνώμην που δεν θα τους ικανοποιήσω. Αν είχα το ταλέντο του ομιλητή, του δάσκαλου, του ηγέτη, θα είχα ίσως αφιερωθεί στην πολιτική. Τώρα δεν είμαι παρά ένας γραφιάς που πιστεύει σε ορισμένα πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα θέλει να τα γνωρίσει και στους άλλους, να τα βγάλει από μέσα του, να τα κάνει έργο.

Εμένα μου έλαχε ν’ αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι ν’ αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: ν’ ανήκει σ’ ολόκληρο το λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει και ν’ αγαπά όλον τον λαό του, ν’ ανήκει, το ξαναλέω, σ’ όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς. Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα.

Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενιτεμένος, το ίδιο. Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ’ άσπρα σπιτάκια τ’ ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.

Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκιο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του “Έλεύθεροι Πολιορκημένοι”, έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ. Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού. Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκιο και για τη λευτεριά. Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη. Όχι δική μου νίκη. Δική σας. Γι’ αυτό σας ευχαριστώ. Κι αν μου το συγχωρείτε να σας δώσω μια γνώμη – ακούστε την: όσο καλά κι αν ζείτε σ’ αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε, και κάνετε οικογένεια – μην ξεχνάτε την πατρίδα μας, και προ παντός, τη γλώσσα μας. Πρέπει να ‘σαστε περήφανοι, να ‘μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.

Είμαστε οι μόνοι σ’ ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα” όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ’ αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.

Όμως ένα κομμάτι της ψυχής μου σας το αφήνω μαζί μ’ ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ακούσατε. Μακάρι να μπορούσε να σας μείνει, να το κρατήσετε, σαν ένα μικρό φυλαχτό από την πατρίδα».