Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

"Εθνική Ελλαδος"



Η οικονομική αλλά και ανθρωπιστική κρίση ,αυτός ο λαίλαπας  ,εισέβαλε στην ζωή μας και καλά κρατεί εδώ και 5 χρόνια .
Εκτός όμως από την δραματική  ανατροπή που έφερε στην καθημερινότητά σημαντικού  αριθμου πολιτών, προκαλεί  ν' απανήσουμε,λαός και εξουσία,  στο αγωνιώδες ερώτημα:
"Υπάρχει ελπίδα για Ανάσταση;
Πως θα αντισταθούμε στην κατάρρευση ύστερα από μια πιθανή τελική πτώση; 
Διαβάζοντας τις ειδήσεις που ακολουθούν ,ο απλός πολίτης  δεν μπορεί  παρά να ελπίσει και να επενδύσει, στο ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδος και μόνο...

Άνθρωποι ,όπως οι φερέλπιδες Νέοι που διακρίνονται διεθνώς, σε όλα τα πεδία της Επιστήμης ,πρέπει οπωσδήποτε να αποτελέσουν την "Εθνική Ελλάδος " για να μπορέσουμε σαν λαός να περάσουμε μέσα από την Εθνική Αντίσταση στην Επίθεση για την κατάκτηση του μέλλοντός μας. 
ΥΓ:Ανάγκη και υχαρίστησή μου ,να μοιραστώ μαζί σας και τα δύο ακόλουθα δημοσιεύματα.
``````````````````````````````````````````````````````````````````````





 Έλληνας 15χρονος κατασκεύασε ρομπότ! (pics)

 

Ο 15χρονος Δημήτρης Χατζής βρίσκεται μεταξύ των έξι makers παγκοσμίως στην κατασκευή του ρομποτικού ανθρωποειδούς «InMoov».


Χρειάστηκε ένας χρόνος συστηματικής και καθημερινής ενασχόλησης, 475 εκτυπωμένα κομμάτια, περισσότερο από ένα χιλιόμετρο πλαστικού ABS (πρώτη ύλη) και πάνω από 1.400 ώρες εκτύπωσης, συναρμολόγησης, προγραμματισμού και πειραματισμού για να συμπεριλάβουν τον 15χρονο μαθητή της Α' Λυκείου Δημήτρη Χατζή, στον μικρότερο κατασκευαστή ρομποτικού ανθρωποειδούς ανοικτού κώδικα, με ανθρώπινες διαστάσεις και εξ ολοκλήρου εκτυπωμένο από αυτοσχέδιο τρισδιάστατο εκτυπωτή ή αλλιώς σε έναν κατασκευαστή «InMoov», όπως είναι η επίσημη επιστημονική ονομασία του ρομπότ.


Η κατασκευή όμως του «InMoov» με την κωδική ονομασία «Troopy», όπως το βάφτισε ο Δημήτρη Χατζής, συμπεριέλαβε αυτόματα τον 15χρονο μαθητή σε μια ξεχωριστή κοινότητα αποτελούμενη από έξι makers (κατασκευαστές) όσοι δηλαδή και οι δημιουργοί του συγκεκριμένου τύπου ρομπότ στον κόσμο.
Ο Δημήτρης Χατζής με την κατασκευή του κατάφερε να συμπεριλάβει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και την Ελλάδα σε μια διεθνή κοινότητα δημιουργών τεχνολογικής εξέλιξης, αποδεικνύοντας ότι όταν βάζεις στόχους στη ζωή σου μπορεί να τους επιτύχεις με υπομονή, επίμονη, πίστη και μεθοδικότητα.
Στην ομάδα των κατασκευών «InMoov» συμμετέχουν μέχρι σήμερα ένας Γάλλος γλύπτης και designer ο Gael Langevin (που το 2012 δημιούργησε το πρώτο ρομποτικό ανθρωποειδές δίνοντας το έναυσμα για μια σειρά από ποικίλα projects), δυο Ρώσοι, ένας Ιταλός, ένας Γερμανός και πλέον ένας Έλληνας, ο Δημήτρης Χατζής. Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι σήμερα δεν έχει συμπεριληφθεί σε αυτή την ομάδα κανένας από τις ΗΠΑ ή την Ασία.

Με όλους αυτούς, ο 15χρονος Καβαλιώτης μαθητής έχει συνομιλήσει έχει ανταλλάξει ιδέες, γνώσεις και εμπειρίες και νιώθει ισότιμος συμμέτοχος μιας νέας τεχνολογικής οικογένειας από την οποία μόνο κέρδος και όφελος μπορεί ν' αποκομίσει.


Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, κάθε ένας από τους makers ενσωματώνει πολλές και διαφορετικές βελτιωτικές παρεμβάσεις στην αρχική μορφή του «InMoov» ανάλογα με το τι θα ήθελε να παρουσιάσει. Άρα, γίνεται αντιληπτό, ότι κάθε ένα από τα ρομποτικά ανθρωποειδή αποτελεί και ένα εξελιγμένο μοντέλο του αρχικού. Για τον λόγο αυτό, δεν έχει λάβει ακόμα την τελική του μορφή, μιας και εξελίσσεται συνεχώς με μοναδικά όρια την ικανότητα και την φαντασία των makers.

Η ταυτότητα του «InMoov»

Το «InMoov» είναι ένα project που έχοντας σαν κεντρική ιδέα τις έννοιες του sharing και community, έδωσε και δίνει τη δυνατότητα να αναπαραχθούν με βάση αυτό, αμέτρητα έργα σε όλο τον κόσμο. Σήμερα, έχει οδηγήσει στην δημιουργία του συγκεκριμένου ρομπότ με ύψος 1,85μ. αποτελούμενο από 28 servo κινητήρες, ηχεία, κάμερα, xbox kinect και φτιαγμένο με πάνω από 10 κιλά φυσικού ABS. Μπορεί να μιμηθεί άψογα σχεδόν όλες τις κινήσεις του ανθρώπινου σώματος, λόγω των ανεξάρτητων κινήσεων που υποστηρίζει και να επικοινωνήσει στην αγγλική γλώσσα με τον κατασκευαστή του ανάλογα με τον προγραμματισμό που του έχει γίνει.


Όντας λοιπόν ένας από τους λιγοστούς κατασκευαστές «InMoov» στον κόσμο και ταυτόχρονα ο μικρότερος από αυτούς επισκέφθηκε τη διεθνή έκθεση
  Maker Faire Berlin 2015 που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο στις αρχές του μήνα ύστερα από πρόσκληση του κατασκευαστή «InMoov» Gael Langevin και την οικονομική υποστήριξη του Επιμελητηρίου Καβάλας.

ΥΓ: για όσους αξιοπεριεργούν για την  καταπληκτική περίπτωση του δεκαπεντάχρονου ,η  συνέχεια ,στο http://e-diseis.gr/2015/10/euge-uparxoun-kai-autoi-oi-ellines-15xronos-kataskeuase-rompot/



                                                                           ..//..


Τη δεύτερη θέση κατέλαβε η νομική σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) στους παγκόσμιους τελικούς του Διεθνούς Διαγωνισμού Εικονικής Δίκης για το Δίκαιο του Διαστήματος «Manfred Lachs 2015», εκπροσωπώντας την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή ήπειρο ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, ενώ η εκπληκτική απόδοση των Ελλήνων φοιτητών επισφραγίσθηκε με τη βράβευση του Αθανασίου Πλεξίδα – μέλους της ομάδας – ως καλύτερου αγορητή του διαγωνισμού παγκοσμίως.

Στους τελικούς, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν στην Ιερουσαλήμ, 13-15 Οκτωβρίου, η ελληνική ομάδα, υπό την ακαδημαϊκή επίβλεψη του Γιώργου Κυριακόπουλου, λέκτορα της νομικής σχολής του ΕΚΠΑ, πρώτα απέκλεισε την πρωταθλήτρια Αφρικής και στη συνέχεια, αντιμετώπισε στον τελικό, ενώπιον τριών δικαστών του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, την ομάδα του Πανεπιστημίου του Mississippi.


Η ομάδα αποτελείτο από τους προπτυχιακούς φοιτητές Αθανάσιο Πλεξίδα, Μαρία Βασιλάκη και Μαριάνθη Κουτρή, ενώ συνεπικούρησαν στην προετοιμασία της και δύο μέλη της περυσινής ομάδας της σχολής στον εν λόγω διαγωνισμό, ο μεταπτυχιακός φοιτητής Χαράλαμπος Παναγιωτόπουλος και η προπτυχιακή φοιτήτρια Νίκη Κουρή.


Η εμφάνιση και απόδοση των Ελλήνων φοιτητριών και φοιτητών, απέσπασε τους επαίνους τόσο των παρευρισκομένων μελών του International Institute of Space Law όσο και των τριών Δικαστών της Χάγης που έκριναν την εικονική υπόθεση: Peter Tomka (Σλοβακία), Dalveer Bhandari (Ινδία) και Kirill Gevorgian (Ρωσία).

Αξίζει να σημειωθεί, ότι, από το 2011, όταν έλαβε μέρος για πρώτη φορά στον εν λόγω διαγωνισμό, η νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών έχει διαγράψει μια πορεία, που την κατατάσσει στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως, καθώς (από το 2011) είναι η μόνη ομάδα με τρεις συμμετοχές σε ευρωπαϊκούς τελικούς, η μόνη ομάδα που έχει κατακτήσει τον Ευρωπαϊκό τίτλο δυο φορές και η μία από τις δύο ομάδες με δυο συμμετοχές σε παγκόσμιους τελικούς (Η άλλη είναι το Πανεπιστήμιο της Florida των ΗΠΑ). Επίσης, η Νομική Αθηνών είναι η μόνη ευρωπαϊκή ομάδα με δύο συμμετοχές σε παγκόσμιο τελικό από το 2004.


Σημειώνεται ότι ο διαγωνισμός «Manfred Lachs Space Law Moot Court Competition» διοργανώνεται, σε ετήσια βάση, από το International Institute of Space Law και, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, από το European Centre of Space Law (ECSL). Η προς κρίση υπόθεση της φετινής χρονιάς αφορούσε θέματα που ήδη απασχολούν εντονότα τη Διεθνή κοινότητα, όπως η ανάπτυξη εμπορικών δραστηριοτήτων στο Εξω-ατμοσφαιρικό Διάστημα και η λήψη μέτρων για την αποφυγή της σύγκρουσης με τη Γη διαστημικών αντικειμένων (μετεωρίτες, κλπ.).
πηγή: topontiki.gr

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Τα πάντα " Αγάπη "




Από τα «τυχερά μου» στο διαδίκτυο, είναι το  κείμενο  που ακολουθεί.
Τυχαία πέρασα από την σελίδα
Μικρές Καθημερίνες Ιστορίες  κι έπεσα πάνω σ’ ένα  παλιό μοναχικό  παγκάκι.

Κατά ένα παράδοξο τρόπο έχω μιαν τρυφερή οικειότητα με τα παγκάκια.
Λές  και σε προηγούμενη ζωή μου  ήμουν άστεγη και κοιμόμουν σε παγκάκι.
  Μπορεί να ήμουν  παιδί των λουλουδιών που την έβγαζα στο ύπαιθρο.
 Που ξέρεις πάλι, μπορεί και κανένα αλανιάρικο περιστέρι που συναντούσα τον σύντροφό μου για ένα παρατεταμένο φιλί στην κουπαστή ενός παγκακιού .
Τίποτα δεν μπορεί ν’ αποκλείσει κανείς.

Στο σήμερα  όμως :

 Ένα  μοναχικό παγκάκι  διάλεξα και γω , (http://pygemos.blogspot.gr/) απάγκιο  να ξαποσταίνουν οι συνοδοιπόροι  που με συντροφεύουν  στον Πηγαιμό προς  την Ιθάκη.

Στο σκεπτικό του συντάκτη που  όπως θα διαπιστώσετε  δίνει  λαλιά ,με απαράμιλλο γλαφυρό αλλά και ρεαλιστικό τρόπο ,  σε κάθε «παλιό μοναχικό παγκάκι» ας μου επιτραπεί  να προσθέσω και γω  μιαν άλλη διάσταση.

Ένα  μοναχικό παγκάκι  εκτός από του να εξομολογεί  πόθους,αισθήματα,ονειρέματα,πόνους ,βιώματα,ανάσες,φλυαρίες και σιωπές μοναχικών  και μη, ανθρώπων ,μπορεί ενίοτε να αναβαθμίζεται σε μια Τράπεζα συμποσίου.

Μια Τράπεζα ,όπου  όσοι εμείς συνδαιτυμόνες  Στον Πηγαιμό για την Ιθάκη
----έστω και στα δάκτυλα του ενός χεριού---γινόμαστε  κοινωνοί περιστατικών και Ανθρώπων που φωταγωγούν και κάνουν απολύτως ορατή  την Καλή Πλευρά της ζωής.

Σε πείσμα της άγριας εποχής που ζούμε υπάρχει κι αυτή η πλευρά.!!!
Την συντηρούν διαχρονικά οι Άξιοι, οι Ευλογημένοι,
οι Χαρισματικοί Άνθρωποι που την  αγαπούν  και την σέβονται.
Μεταξύ  αυτών παγκοσμίως   και Υπέροχοι Έλληνες !

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Τίποτα δεν ήμουν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι

Σκέψου μονάχα πόσα έχουν δει και ακούσει οι τρίζουσες σανίδες

ενός μοναχικού-παρ΄όλ΄αυτά προς φιλοξενία δύο ατόμων-παγκακίου.

Κάθε λογής λεξικά κι αν έχουν αποστηθίσει.

Κάθε στιγμή ερωτευμένων έχουν αντέξει

και κάθε καύτρα κάποιου μόνου έχουν νιώσει, που αφηρημένος ξέχασε

το τσιγάρο στα χείλη αναμμένο, χαμένος στα χθες του και τα αύριο.

Τίποτα δεν ήταν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι.

Σκέψου πόσες φορές προσπάθησε να τους αγκαλιάσει όλους αυτούς,

μα δεν μπορούσε.

Αυτό δε σημαίνει “παγκάκι”;

Δυο χέρια ανοιχτά, ανίκανα προς αγκάλη;

-Άκου άδικη κατάρα που δίνει ο ξυλουργός εν αγνοία του.-

Κάθε γέλιο κι αν έχουν ακούσει-αληθινό ή ψεύτικο.

Κάθε δάκρυ-χαράς ή λύπης-κι αν έχει ποτίσει τις τρίζουσες σανίδες του.

Αυτό εκεί…πρόθυμο κι ανεκτικό να παραμένει πιστό στο όνειρό του:

-Μια μέρα να είναι ικανό να αγκαλιάσει ό,τι πέρναγε και μετά χανόταν

και ό,τι είναι να έρθει, που μπορεί να μοιάσει κατάλληλο

προς παραγωγή νέων ονείρων.

Τίποτα δεν ήταν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι.

Τι του άφηναν γι΄αναμνηστικό;

Κάθε ανάμνηση δική και ξένη απ΄το παρόν τους, που ήταν ανίκανο να ζήσει.

Κάθε είδους αποτσίγαρα πεταμένα από κάτω του

σα να το χλεύαζαν που δεν μπορούσε να καπνίσει.

Σκέψου τη μοναξιά του…

Να κουβαλάει την ίδια μέρα μοναχικούς κι ερωτευμένους.

Τους πρώτους να μην μπορεί να τους φέρει κοντά

και στους δεύτερους να μην μπορεί να χαμογελάσει.

Τουλάχιστον, ήταν πάντα ειλικρινές και στιβαρό με τους καθήμενους.

Τίποτα δεν ήταν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι.

Κάθε που χάραζαν οι ερωτευμένοι τα αρχικά τους πάνω του

ως δείγμα της στιγμής που αγαπιόνταν,

εκείνο κρυφά δάκρυζε, καθώς ήξερε, πως η στιγμή αυτή

μια μέρα θα γινόταν απλά μια ανάμνηση, μια απόδειξη πως τότε, έζησαν.

Οι άνθρωποι είμαστε-εκτός των άλλων-και τα δοχεία που φυλάμε τις αναμνήσεις

και ξένων Ερώτων, ανθρώπων, γεγονότων και καταστάσεων… όμορφων και άσχημων.

Τόσο ξένων, που καταλήγουν τόσο οικείοι, τόσο δικοί μας,

και μια μέρα ανακαλύπτουμε πως:

ακόμη και οι ξένες αναμνήσεις είναι και δικές μας αναμνήσεις,

επομένως και αναπόσπαστο κομμάτι μας που χωρίς αυτό, δεν κάνουμε βήμα.

Δεν απαίτησα ποτέ κάτι λιγότερο από Αγάπη.

Ίσως γι΄αυτό να μην την είχα ποτέ σταθερή στα ασταθή, γεμάτα λαχτάρα, ανοιχτά μου χέρια:

Γιατί χωρίς να το γνώριζα, ζητώντας Αγάπη, ζητούσα τα πάντα.

Τίποτα δεν ήμουν. Απλώς ένα μοναχικό, παλιό παγκάκι.


Βαλάντης Γαούτσης