Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Μερικές φορές η Αγάπη κάνει τρέλες !!!!!


“Στο υπόσχομαι μωρό μου ότι θα ζήσεις μια ωραία ζωή” Η συγκλονιστική ιστορία μιας μητέρας

Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή, βγαλμένη από την ίδια τη ζωή. Η Αν Ντοφίν είναι μία μητέρα που η δύναμη της ψυχής της είναι τεράστια. Τον πόνο που ένιωσε όταν της είπαν ότι η 2χρονη κορούλα της πάσχει από μία σπάνια γενετική ασθένεια και δεν της απομένουν παρά μόνο λίγοι μήνες ζωής, τον μετέτρεψε σε δύναμη.
Ακόμη κι ένα θαύμα φάνταζε αδύνατο στην περίπτωσή της. Η μικρούλα της κοιμόταν κι εκείνη σπάραζε στο κλάμα. Ήξερε ότι σε λίγο καιρό δεν θα την έχει δίπλα της. Δεν θα ξανάκουγε το γέλιο της, το κλάμα της, την φωνούλα της. Κι όμως δεν το έβαλε κάτω. Ξεπέρασε τις δυνάμεις της και έδωσε μία υπόσχεση στον εαυτό της και στο αγγελούδι της.
«Στο υπόσχομαι, μωρό μου: θα ζήσεις μια ωραία ζωή. Όχι σαν όλα τα κοριτσάκια, αλλά μια ζωή για την οποία θα μπορείς να είσαι περήφανη. Και δε θα σου λείψει ποτέ η αγάπη».
Το συγκλονιστικό βιβλίο που έγραψε η ίδια μιλάει για την ιστορία αυτής της υπόσχεσης και την ομορφιά αυτής της αγάπης. Για όλα όσα μπορούν να προσφέρουν ένα ζευγάρι, μια οικογένεια, οι φίλοι, η νταντά.
Η ιστορία αρχίζει σε μια παραλία, όταν η Αν-Ντοφίν παρατηρεί ότι η κορούλα της περπατάει με διστακτικό βήμα, καθώς το ποδαράκι της στρίβει προς τα έξω. Γιατροί, εξετάσεις, νοσοκομεία μέχρι να δουν από τι πάσχει η μικρή της πριγκίπισσα.
«Μεταχρωματική λευκοδυστροφία..Τι βάρβαρη ονομασία. Δυσπρόφερτη, απαράδεκτη. Όπως και η ασθένεια που αποκαλύπτει. Μία λέξη που δεν ταιριάζει στην πριγκίπισσά μου. Είναι εκεί όρθια στην είσοδο, και ζητά χτυπώντας παλαμάκια, το δώρο και τα κεράκια της. Σπάει η καρδιά μου, χίλια κομμάτια γίνεται. Αυτό το θέαμα είναι ανυπόφορο. Η γεμάτη ζωή κόρη μου δεν μπορεί να πεθάνει. Όχι τόσο νωρίς. Όχι τώρα. Συγκρατώ για λίγο τα δάκρυά μου, όσο χρειάζεται για να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να τη βάλω να δει τα αγαπημένα της κινούμενα σχέδια. Κλείνω την πόρτα, μου χαμογελά».
Οι μέρες περνούσαν. Η μικρούλα κάθε μέρα γινόταν όλο και χειρότερα. Ξαπλωμένη σε ένα κρεβατάκι νοσοκομείου, δεν έπαψε ποτέ να χαμογελά. Ούτε εκείνη ούτε η μητέρα της η οποία περίμενε να γεννήσει το τρίτο της παιδάκι. Κι όμως η μοίρα της είχε φυλάξει κι άλλο χτύπημα.
Τέσσερις μήνες μετά τη γέννα της, οι γιατροί την ενημέρωσαν ότι η νεογέννητη κορούλα της πάσχει από την ίδια ασθένεια που έπασχε κι η Ταίς. Ποτέ δεν αναρωτήθηκε γιατί συνέβη αυτό σε εκείνην. Άλλωστε όπως αναφέρει η ίδια, κάτι τέτοιο μπορεί να σε τρελάνει, μιας και δεν υπάρχει απάντηση. Η καθημερινότητά της, χωρισμένη στους δύο ορόφους του νοσοκομείου. Στον πρώτο ήταν η Ταίς που καθημερινά έδινε τη δική της μάχη για να κρατηθεί στη ζωή, και στον άλλον η μόλις λίγων ημερών Αζιλίς.
Οι γιατροί στην περίπτωση του νεογέννητου, της είπαν ότι αν της μεταμοσχεύσουν οστικό μόσχευμα, ίσως καταφέρει να ζήσει. Έτσι κι έγινε. Η εγχείριση πήγε καλά. Η μητέρα της, χαμογελά γιατί σώθηκε το αγγελούδι της. Παρόλο που έχει βαριά αναπηρία και δεν μπορεί να περπατήσει ούτε και να μιλήσει, είναι κοντά της, δίπλα της, μαζί της.
Την ίδια ώρα η μικρή Ταίς γινόταν όλο και χειρότερα. Την μετέφεραν στο σπίτι μέχρι την στιγμή που δεν άντεξε άλλο η καρδούλα της.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο την συγκλονιστική αφήγηση της Αν Ντοφίν, μέσα από την οποία θα μάθετε ότι αν δεν μπορείτε να προσθέσετε μέρες στη ζωή, οφείλετε να προσθέσετε ζωή στις μέρες.
Το απόσπασμα ήταν από το βιβλίο «Βήματα στην Άμμο», από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Δείτε το βίντεο:

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Μια ζωή αληθινή , παραμύθι για μεγάλα παιδιά...

Το ζευγάρι που έζησε και "έφυγε" μαζί

Το ζευγάρι που έζησε και "έφυγε" μαζί


Η συγκινητική ιστορία του ζευγαριού που δεν έζησε ούτε μια μέρα χώρια στα 68 χρόνια γάμου και έφυγε από τη ζωή με διαφορά δέκα ωρών.
Ο 91χρονος George Doughty εισήχθη στην μονάδα εντατικής θεραπείας με λοίμωξη στο στήθος. Την ίδια στιγμή, η σύζυγός του, η 92χρονη Dorothy, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Εκείνος δεν άργησε να την ακολουθήσει, παρόλο που δεν ήξερε για τον θάνατό της.
Το ζευγάρι γνωρίστηκε μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της Dorothy κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν παντρεμένοι μόλις τέσσερις μήνες. Ο George και ο Victor, ο πρώτος σύζυγος, ήταν συμμαθητές στο σχολείο και στο ίδιο σύνταγμα στον στρατό.
Μετά τον χαμό του Victor, ο George έστειλε ένα γράμμα στην νεαρή χήρα, για να εκφράσει τη συμπόνια του. Έτσι, μια αγάπη άνθισε ανάμεσα στις πολλές κακουχίες του πολέμου. Λίγο καιρό αργότερα, ο George αποφάσισε να ταξιδέψει για να την γνωρίσει από κοντά στο σπίτι της, στην πόλη Stalybridge.
Συναντήθηκαν για πρώτη φορά στον σιδηροδρομικό σταθμό Manchester Piccadilly. Εκείνος κρατούσε μία εφημερίδα και εκείνη ένα τριαντάφυλλο. Δεν είχαν βρεθεί ποτέ και έτσι, με κάποιον τρόπο, έπρεπε να μπορεί να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο.
Γνωρίστηκαν μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της Dorothy, Victor, και έζησαν μαζί για 68 χρόνια
Γνωρίστηκαν μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της Dorothy, Victor, και έζησαν μαζί για 68 χρόνια
Η απόφαση να παντρευτούν πάρθηκε σύντομα και ήρθε φυσικά. Έκαναν δύο γιους, τον Allan και τον Paul. Μετά το τέλος του πολέμου, ο George επέστρεψε στο παλιό του επάγγελμα, ήταν αρτοποιός, και η Dorothy είχε ένα σαλόνι ομορφιάς με τον γιο της Paul.
Όταν συνταξιοδοτήθηκαν, αποφάσισαν να αφιερώσουν τη ζωή τους στην οικογένειά τους. Είχαν άλλωστε πέντε εγγόνια, τους Stuart, Mark, Rachel, Andrew και Adelle, και δύο δισέγγονα, τις Charlotte και Mabel.
Στον ελεύθερό τους χρόνο ήταν εθελοντές στην ομάδα Tameside League of Friend του νοσοκομείου, ενώ παράλληλα η Dorothy ήταν και μέλος της ομάδας μπόουλινγκ του Βασιλιά Γεωργίου, μαζί με την αδελφή της, Audrey Stopford.
Το ζευγάρι είχε την ίδια μέρα επέτειο με την Βασίλισσα και ταξίδεψε στο Λονδίνο για να παραστεί στο πάρτι στον βασιλικό κήπο, όπου γιόρτασαν την χρυσή επέτειο του γάμου τους το 1997. Δέκα χρόνια αργότερα, γιόρτασαν την 60η επέτειό τους μαζί με την οικογένεια και τους φίλους τους.
Ο εορτασμός της 60ής επετείου τους, μαζί με την οικογένεια και τους φίλους τους
Ο εορτασμός της 60ής επετείου τους, μαζί με την οικογένεια και τους φίλους τους
Ο George εισήχθη στο νοσοκομείο του Tameside με πνευμονία την 21 Μαΐου και μεταφέρθηκε στην μονάδα εντατικής θεραπείας δύο μέρες αργότερα. Εκεί ήταν συνεχώς ναρκωμένος και έτσι δεν πληροφορήθηκε ότι η σύζυγός του έκανε εισαγωγή στην ίδια κλινική, τρεις μέρες μετά από εκείνον.
Δυστυχώς, η Dorothy δεν επιτρεπόταν να δει τον άνδρα της, επειδή οι γιατροί φοβόντουσαν την μεταφορά κάποιου βακτηριδίου. Σχεδόν μια εβδομάδα αργότερα, έπαθε λοίμωξη. Δεν κατάφερε να καταπολεμήσει τον ιό και απεβίωσε την 1 Ιουνίου, στις 2:30 το μεσημέρι.
Ο George, που δεν γνώριζε τι είχε συμβεί, δεν κατάφερε να ξεπεράσει την πνευμονία και έφυγε από τη ζωή δέκα ώρες αργότερα, στις 00:30 το πρωί της 2 Ιουνίου.
Όπως δήλωσε ο γιος τους Paul: “Πολλοί μας είπαν ότι είναι πολύ όμορφο και πιο εύκολο για εμάς να γνωρίζουμε ότι είναι τελικά και πάλι μαζί. Δεν ήξεραν τίποτα ο ένας για τον άλλο, όποτε δεν είχαν άγχος. Για εμάς, όμως, ήταν μεγάλο σοκ”.
“Ήταν δύο καλοί άνθρωποι, που νοιάζονταν για την οικογένεια και ήθελαν να συμμετέχουν σε όλα. Ήταν παντρεμένοι για 68 χρόνια και ήταν πάντα μαζί. Δεν υπήρχε ούτε μια μέρα που να την περάσουν χωριστά”.
Η κηδεία του ζευγαριού πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Οι τάφοι τους βρίσκονται δίπλα ο ένας στον άλλο. Της Dorothy έχει επάνω μια εφημερίδα, ενώ του George ένα τριαντάφυλλο..

 Αρόη Αθανασοπούλου