Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Με το βλέμμα στο μέλλον








Δεκάδες νέοι άνεργοι επιστήμονες, που μεγάλωσαν στις πόλεις και τα χωριά της χώρας μας, που έμαθαν γράμματα στα ελληνικά δημοτικά και στα γυμνάσια και που σπούδασαν στα εδώ πανεπιστήμια, φεύγουν με εισιτήριο μιας διαδρομής για το εξωτερικό. Έξι χιλιάδες γιατροί έχουν φύγει ήδη από την Ελλάδα και άλλοι τόσοι μηχανικοί, μηχανολόγοι, πολιτικοί μηχανικοί που είναι περιζήτητοι για τα «μεγάλα έργα» στο εξωτερικό. Η θλίψη από την αφαίμαξη των Ελλήνων επιστημόνων μετριάζεται από τις επιτυχίες που καταγράφουν, ήδη, οι νεαροί συμπατριώτες μας εκτός συνόρων. Τέσσερα Ελληνόπουλα που ζουν και εργάζονται στη Μεγάλη Βρετανία περιγράφουν στην εφημερίδα  «Ελλάδα» τις εντυπώσεις τους από τα ξένα.
Ειρήνη Εξάρχου, δικηγόρος, 27ετών
Συνήγορος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του Λονδίνου


Η Ειρήνη αμέσως μετά τις πανελλήνιες, έφυγε από το Μαρούσι και σπούδασε νομική στο City του Λονδίνου. Έκανε το υποχρεωτικό μεταπτυχιακό της, εξειδικεύτηκε στο αστικό, το εργατικό και το οικογενειακό δίκαιο, ολοκλήρωσε την πρακτική της και ξεκίνησε να ψάχνει για δουλειά. 8 μήνες αναζητούσε εργασία και τελικά…
«Εργάζομαι ως δικηγόρος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του Ανατολικού Λονδίνου. Βρίσκομαι στο οικογενειακό τμήμα, καθώς η εξειδίκευση μου είναι πάνω στην κοινωνική πρόνοια. Ουσιαστικά είμαι αυτή που θα κρίνω, αν η οικογένεια είναι σε θέση να μεγαλώσει ένα παιδί ή θα πρέπει, το κράτος, να μεριμνήσει για το μέλλον του.»
Αυτή η θέση στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν υπάρχει στο ελληνικό δημόσιο, καθώς το σύστημα της Βρετανίας είναι εντελώς διαφορετικό.
«Τα ορφανοτροφεία και τα ιδρύματα» τονίζει η Ειρήνη, «έχουν κλείσει στην Βρετανία την δεκαετία του ’80. Εδώ τα παιδιά που οι οικογένειές τους δεν μπορούν να τα φροντίσουν δίνονται για υιοθεσία ή σε ανάδοχες οικογένειες τις οποίες πληρώνει το κράτος 300 λίρες την εβδομάδα».
Η ίδια αμείβεται με 36.000 χιλιάδες λίρες το χρόνο, που όπως μας λέει είναι ένας συνηθισμένος μισθός για έναν δικηγόρο που εργάζεται στο δημόσιο, στο Λονδίνο.
«Όταν έφυγα δεν σκέφτηκα την οικονομική κρίση της Ελλάδας. Ήμουν 18 και ήταν η μικρή εξέγερσή μου. Αλλά όταν αποφοίτησα, είχα αποφασίσει ότι δεν υπήρχε προοπτική να βρω δουλειά, αν επιστρέψω. Έτσι «εγκλωβίστηκα» εδώ!»
Η 27χρονη δικηγόρος εξομολογείται στην «Ε» ότι δεν θέλει να μείνει στο Λονδίνο για όλη της την ζωή. Θέλει να επιστρέψει!
«Μου λείπει η Ελλάδα!» τονίζει, ενώ συνεχίζει πως στο μέλλον σίγουρα το αντικείμενό της θα έχει προοπτική στην Ελλάδα λόγω της οικονομική κρίσης.
«Αν κρίνω από την Αγγλία, οι θεσμοί της οικογένειας στην Ελλάδα θα σπάσουν κατά την διάρκεια της οικονομική κρίσης. Θα αυξηθούν τα περιστατικά κατάθλιψης, αλκοολισμού, ναρκωτικών. Και τότε θα υπάρξει ανάγκη για δημιουργία μίας τέτοιας υπηρεσίας. Θα δημιουργηθεί δηλαδή η ανάγκη, το κράτος να αναλάβει τον ρόλο του γονέα. Μπορεί να ακούγομαι καταθλιπτική, αλλά αυτή είναι η αλήθεια… Σε καμία περίπτωση δεν το εύχομαι, αλλά αν συμβεί θα ήθελα να είμαι στην χώρα μου και να βοηθήσω».

 
Ετεοκλής Νικολάου, Δημοσιογράφος, 26 ετών

Εργάζεται στο BBC αλλά τον ρωτάνε αν έχει για μπίρες 
Ο Ετεοκλής είναι δημοσιογράφος. Έκλεισε πριν μερικούς μήνες τα 25, όμως έχει πραγματοποιήσει ήδη το όνειρο εκατομμυρίων συναδέλφων του: Έχει εργαστεί στο CNN και αυτή την στιγμή εργάζεται στο BBC!
«Η πιο σημαντική στιγμή, στη μικρή δημοσιογραφική μου πορεία, ήταν η συνέντευξη που πήρα για το CNN, από τον Φρανσουά Ολάντ, λίγες ημέρες πριν εκλεγεί πρόεδρος» λέει στην «Ε» ο Ετεοκλής. Τον τελευταίο χρόνο εργάζεται ως freelancer στο BBC, τα χρήματα δεν είναι πολλά μας λέει, ένας δημοσιογράφος στο Λονδίνο αμείβεται από 1800 μέχρι 2000 λίρες.
Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, το Λονδίνο, τονίζει ο 26χρονος, είναι μία πόλη με εκατοντάδες νέα παιδιά που έχουν στα χέρια τους μεταπτυχιακά και διδακτορικά και προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους.
«Το Λονδίνο είναι γεμάτο από νέους Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς και Πορτογάλους. Οι χώρες που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση, θα έλεγε κανείς πως «αιμορραγούν» από πτυχιούχους.»
Ο Ετεοκλής γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Ηλιούπολη, σπούδασε στην Πάντειο. Έκανε την πρακτική του σε ένα ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι και τον Σεπτέμβριο του 2009, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, ο Ετεοκλής έφυγε με στόχο το μεταπτυχιακό στις διεθνής σχέσης και προορισμό το Λονδίνο.
«Η οικονομική κρίση στην χώρα μας, εμένα προσωπικά με βοήθησε. Όλοι ήθελαν να έχουν έναν έλληνα δημοσιογράφο, που να γνωρίζει καλά την γλώσσα, ώστε να έχουν γρήγορα και άριστα μεταφρασμένο το οικονομικό ρεπορτάζ από την Ελλάδα».
Από την άλλη πλευρά οι κάτοικοι του Λονδίνου δεν είναι και τόσο χαρούμενοι όταν γνωρίσουν έναν έλληνα… «Η εικόνα που έχουν από την Ελλάδα, είναι πολύ κακή. Ένα βράδυ σε μία πάμπ ο μπάρμαν με ρώτησε από πού είμαι, όταν του είπα ότι είμαι από την Ελλάδα με κοίταξε περίεργα και με ρώτησε αν έχω χρήματα να πληρώσω τις μπύρες!»

Βιβή Μαρίνου, Πολιτικός Μηχανικός, 25ετών
Μία 25χρονη στη μεγαλύτερη σιδηροδρομική εταιρεία

Αν η δουλειά ήταν τζόκερ τότε η Βιβή κέρδισε τζάκ πότ. Και αυτό γιατί πριν λίγους μήνες έκανε αίτηση για δουλειά, στην μεγαλύτερη εταιρία σιδηροδρομικών έργων της Βρετανίας, την Colas Rail. Στην εταιρεία αυτή, μαζί με την αίτηση της Βιβής, έφτασαν συνολικά 1000 αιτήσεις, για μόλις 9 θέσεις εργασίας. Η Βιβή πέρασε από 4 συνεντεύξεις. Της ξεσκόνισαν το βιογραφικό, είδαν τις σπουδές της, το πτυχίο της ως Εκπαιδευτικός Πολιτικός Μηχανικός, το μεταπτυχιακό της στο Λονδίνο με θέμα την περιβαλλοντική επιστήμη, τις δραστηριότητες της, τα χόμπι της και τις δουλειές που έκανε part time σε διάφορα καταστήματα του Λονδίνου και τελικά… την επέλεξαν.
«Το απίστευτο είναι πως μέσα σε αυτούς τους 9 υπάρχουν δύο Έλληνες. Εγώ και ένας ακόμα συνάδελφος από την Ελλάδα, εγώ όμως είμαι η μοναδική γυναίκα!»
Η 25χρονη εδώ και 10 μήνες έψαχνε για δουλειά στην πρωτεύουσα την Αγγλίας. Για να επιστρέψει στην Ελλάδα ούτε λόγος. Όλοι οι φίλοι και οι συνάδελφοί της είναι άνεργοι ή κάνουν άσχετες δουλειές με ελάχιστα χρήματα ή στην καλύτερη περίπτωση εργάζονται με δίμηνες και τρίμηνες συμβάσεις.
«Είχα πει στον εαυτό μου ότι προτιμώ να μείνω εδώ στο Λονδίνο και να κάνω μία χάλια δουλειά, παρά να επιστρέψω στην Ελλάδα. Γιατί εδώ έχω προοπτικές, υπάρχει αξιοκρατία».
Φυσικά το γεγονός ότι είναι ελληνίδα, αναφέρει στην «Ε» η Βιβή, δεν πέρασε απαρατήρητο από καμία συνέντευξη της για δουλεία. «Το πρώτο πράγμα που με ρωτάνε είναι: «Πως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα;» Δεν υπάρχει λύπηση για τους Έλληνες μετανάστες αντίθετα μάλιστα, θα έλεγα θαυμασμός! Θεωρούν ιδιαίτερα γενναίο το γεγονός ότι έφυγα από την Ελλάδα, για έρθω στο Λονδίνο χωρίς καμία υποστήριξη».
Η Βιβή έχει υπογράψει την σύμβαση αορίστου και πλέον εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός στον τομέα ανανέωσης γραμμών της Colas Rail.
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίστοιχη θέση στην Ελλάδα. Το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο της Αγγλίας είναι τεράστιο και συνεχώς ανανεώνουν τις γραμμές των τρένων. Για την δουλειά μου εδώ αμείβομαι με 22.000 χιλιάδες λίρες το χρόνο, στην Ελλάδα δεν έχω καμία ιδέα πόσα χρήματα θα έπαιρνα, στο απίθανο ενδεχόμενο να βρω δουλειά στο αντικείμενό μου, στα 25 μου χρόνια».
Η Βιβή είναι μόλις 25ετών, αλλά πήρε κυριολεκτικά την ζωή στα χέρια της.
«Μου λείπουν πράγματα από την Ελλάδα, αλλά και αν γυρίσω στην Ελλάδα θα μου λείπουν πολλά πράγματα από εδώ. Η Αγγλία δεν είναι παράδεισος, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους και αν πραγματικά το αξίζεις θα ανταμειφτείς».
Γιάννης Νενεκίδης, καρδιο – θωρακοχειρουργός, ετών 37

Από τον «Ευαγγελισμό» στο νοσοκομείο της βασίλισσας!



Ο Γιάννης τελείωσε τις σπουδές στην ιατρική, έκανε το αγροτικό του στο Σοχό της Θεσσαλονίκης και ολοκλήρωσε την ειδικότητά του στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα. Στα 37 του χρόνια, βρέθηκε άνεργος σε μια χώρα που δεν του πρόσφερε καμία προοπτική!
«Αν έμενα στην Ελλάδα, έπρεπε να ψάχνω δουλειά σε ιδιωτικά νοσοκομεία όπου η τύχη μου θα ήταν αμφίβολη. Έτσι αποφάσισα να στείλω το βιογραφικό μου σε διάφορα νοσοκομεία της Μ. Βρετανίας και λίγους μήνες αργότερα με δέχτηκαν στο Queen Elizabeth στο Μπέρμιγχαμ. Η μετανάστευση ήταν πραγματικά μονόδρομος».
Τον Δεκέμβριο του 2011 αγόρασε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Μπέρμιγχαμ, πέρασε με επιτυχία την συνέντευξη, και αυτή την στιγμή βρίσκεται στο τμήμα των μεταμοσχεύσεων έχοντας την θέση του επιμελητή.
«Αν έπρεπε να συγκρίνω την Αγγλία με την Ελλάδα στο χώρο της υγείας, θα έλεγα πως, το NHS είναι η μέρα και το ΕΣΥ η νύχτα!» τονίζει στην «Ε» ο Γιάννης Νενεκίδης. «Ως ειδικευόμενος στην Ελλάδα εργαζόμουν 80 ίσως και 90 ώρες την εβδομάδα, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει η λέξη «ρεπό». Στην Αγγλία ως επιμελητής εργάζομαι 48 ώρες την εβδομάδα, ότι ορίζει ο νόμος δηλαδή, και αν χρειαστεί να εργαστώ περισσότερο, η υπερωρία είναι 50 λίρες την ώρα».
Όσο για τον μισθό του, σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτόν που παίρνουν οι γιατροί στην χώρα μας.
«Ως επιμελητής στο Μπέρμιγχαμ, ο μισθός μου είναι 3.000 λίρες το μήνα, στην Ελλάδα οι συνάδελφοί μου δεν αμείβονται περισσότερο από 1800ευρώ μαζί με τις υπερορίες».
Οι διαφορές όμως στα δύο εθνικά συστήματα υγείας δεν αφορούν μόνο τους γιατρούς αλλά και τους ασθενείς, όπως τονίζει ο 37χρονος.
«Στην Αγγλία ο ασθενείς δεν έρχεται ποτέ με εξετάσεις στα χέρια, δεν υπάρχουν ακτινογραφίες, υπέρηχοι, καρδιογραφήματα… όλα αυτά βρίσκονται σε ηλεκτρονική μορφή στο φάκελό του. Ο ασθενής επισκέπτεται τον γιατρό του μόνο με τον αριθμό που έχει στο Εθνικό Σύστημα Υγείας».
Παρόλα αυτά ο Γιάννης Νενεκίδης δεν μπορεί να φανταστεί πως δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά στην Ελλάδα. Έχει μια μικρή ελπίδα, ένα όνειρο πως κάποια μέρα θα γυρίσει…
«Θα προσπαθήσω να επιστρέψω, γιατί πιστεύω πως αν κάτι αλλάξει στην Ελλάδα, θα αλλάξει από αυτούς τους ανθρώπους που εργάστηκαν στο εξωτερικό. Από τους ανθρώπους που είδαν και έμαθαν τι θα πει οργάνωση, συνεργασία αλλά και υποδομές σε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μακάρι να είμαι ένας από αυτούς που θα βοηθήσουν την Ελλάδα να βελτιώσει το ΕΣΥ και την χώρα να κάνει ένα βήμα μπροστά».
Πηγή: Εφημερίδα «Ελλάδα»
Tης Κίας Παπαδοπούλου