Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Να τελειώνομε με την Ελλάδα που μας πλήγωσε.,πριν μας τελειώσει...




 Να τελειώνουμε με την Ελλάδα του Άκη….


Μεγάλη Eβδομάδα, εβδομάδα θείου δράματος, και η μέση ελληνική οικογένεια παρακολουθούσε αμίλητη το ξεδίπλωμα του επίγειου  δράματος της Μεταπολίτευσης, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Ο εθνικός μας Άκης οδηγείται στης φυλακής τα σίδερα, που σίγουρα ταιριάζουν και σε αρκετούς άλλους λεβέντες των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, και το φιλοθεάμον κοινό χαρίζει το τελευταίο του χειροκρότημα στον μεταπολιτευτικό θίασο, λίγο πριν πέσει η αυλαία της τελευταίας του παράστασης.

Ο Άκης σηματοδοτεί  το τέλος μιας εποχής που καταταλαιπώρησε την αισθητική μας με την ξιπασιά της, την κενότητά της και το δήθεν της. Μιας εποχής που κατήργησε όλες τις ιεραρχίες στο όνομα ενός θολού αριστερού εξισωτισμού. Ο γιός του οδηγού λεωφορείου μπορούσε να στέκεται δίπλα στον μεγάλο Αντρέα και να το παίζει Υπουργός και υποψήφιος δελφίνος του, όχι επειδή διέθετε τα τυπικά προσόντα της αξίας, ούτε επειδή διακρινόταν έστω από μια υποτυπώδη ευστροφία, αλλά επειδή ήταν το λαϊκό παιδί του οδηγού ενός λεωφορείου από μια λαϊκή γειτονιά της συμπρωτεύουσας και έτυχε να συναντήσει στη ζωή του τον μεγάλο Αντρέα. Απλά και καθημερινά υλικά για μια πετυχημένη συνταγή ζωής.

‘Ενας κυρίαρχος κοινωνικός ισοπεδωτισμός συνάντησε τα ισοπεδωτικά ήθη και τις λαϊκίστικες προκαταλήψεις  του σοσιαλιστή νομοθέτη, όπως πολύ εύστοχα θα σημείωνε και ο Μοντεσκιέ, και το εκρηκτικό μίγμα που προέκυψε δεν άργησε να δώσει τους πρώτους καρπούς του. Μετριοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου και ξιπασμένος νεοπλουτισμός στην ιδιωτική ζωή όλων όσων ευνοήθηκαν από τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό των προηγούμενων ετών . Ένα εμμονικό κόμπλεξ απέναντι στην ικανότητα και το πνεύμα, μια εξακολουθητική αποστροφή απέναντι στην αγχίνοια και την ευστροφία. Ό,τι δεν καταλαβαίναμε το απαξιώναμε. Και ό,τι μας ξεπερνούσε το αξιολογούσαμε αρνητικά και το απορρίπταμε.

Ανεχτήκαμε Άκηδες να μας κυβερνούν, σιωπήσαμε μπροστά στα τσιράκια του μεγαλοκαθηγητή που θεμελίωναν με προκλητικό τρόπο δικαίωμα ακαδημαϊκής ικανότητας, λουφάξαμε μπροστά στην πανεπιστημιακή πλεμπάγια των κομματικών φοιτητοπατέρων που έκανε άνω κάτω τα Πανεπιστήμια, χαριεντιστήκαμε με τους αμόρφωτους και τους άγλωσσους που μας αυτό-διοικούσαν και, γενικώς, κρατήσαμε με τη συμπεριφορά και τις επιλογές μας τον πήχυ της δημόσιας καταξίωσης πολύ χαμηλά, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε, είτε εμείς είτε οι κανακάρηδες και οι τσαπερδόνες μας, να τον ξεπεράσουμε.

Μαζί με την εποχή αυτή τελειώνουν και πολλές άλλες παράλληλες εποχές της ίδιας και απαράλλαχτης αισθητικής. Η εποχή που αρκούσε το νεύμα ή το ανασήκωμα του ώμου ενός Υπουργού  για να μπεις στο γραφείο του ξεβράκωτος και πειναλέος και να βγείς ματσωμένος και καταξιωμένος. Η εποχή του «ό,τι δηλώσεις είσαι» και της καφρίλας του κάθε τυχάρπαστου να κορδώνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι στο άκουσμα της λέξης Πρόεδρος. Η εποχή που μπαζώναμε ρέματα, χτίζαμε όπου μας κάπνιζε, ρυπαίναμε όπου δεν χτίζαμε και με rooms to let πουλούσαμε λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου και πορευόμασταν με θέα τον 21ο αιώνα . Η εποχή που το «έτσι γουστάρω» ήταν το κυρίαρχο μότο μιας ολόκληρης κοινωνίας που έμαθε στην ανομία, τη συναλλαγή και τη ρεμούλα. H εποχή που το σβήσιμο της κλήσης συνιστούσε μαγκιά, αποτυπωμένη στο πρόσωπο του μαλάκα με εκείνο το κλασικό ύφος της επιτυχίας που έλεγε σε όλη την παρέα: «Κοιτάξτε με. Είμαι σπουδαίος. Σβήνω κλήσεις». Η εποχή που το «πρώτο τραπέζι πίστα» μοίραζε τίτλους ευγενείας και η έκβαση των λουλουδοπόλεμων καθόριζε τον νέο συσχετισμό δυναμέων στην κραιπαλική ελίτ των Β.Π. Αυτές τις εποχές τερματίζουν οι χειροπέδες του Άκη.

Βαυκαλίζαμε, με κατανάλωση και θεσιθηρία, τις συνειδήσεις μας, για να μην εξεγερθούν μπροστά στη θέα του ηλίθιου, που διεκδικούσε την αιρετότητα ως άλλοθι για την ηλιθιότητά του και τώρα που αυτές αφυπνίστηκαν στεκόμαστε αποσβολωμένοι να κοιτάμε  το πολιτειακό τσαντίρι που φτιάξαμε. Και το δράμα μας είναι πως αποψιλώσαμε τόσο πολύ τον πνευματικό μας κόσμο από λογοτέχνες, ποιητές και φιλοσόφους  και παραδώσαμε τόσο αστόχαστα  την πολιτική μας, βορά στις αρπακτικές διαθέσεις του μεσαίου όρου ώστε να μην έχουμε σήμερα τις ποιότητες εκείνες που θα κληθούν να κάνουν πράξη την αγωνία του ποιητή.
Να αφουγκραστούν, δηλαδή, τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων και να μας ορμηνέψουν για τα επόμενα βήματα που πρόκειται να γίνουν. Να απαιτήσουν έναν γενναίο μεταρρυθμιστικό σχεδιασμό για την επόμενη μέρα και να εποπτεύσουν, με την καθαρή ματιά τους, την υλοποίησή του.
Να σταθούν απέναντι στη μετριοκρατία και τα κομματικά μειράκιά της και να την ξεμπροστιάσουν μέσω της απλής σύγκρισης.  Να δείξουν, επιτέλους, το δρόμο της πραγματικής ανάπτυξης στα εκατομμύρια των κατοίκων των μεγάλων αστικών κέντρων και να στηρίξουν, με τον λόγο τους,  ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο το οποίο θα έχει στο επίκεντρο τα χωριά και τις κωμοπόλεις της ελληνικής περιφέρειας και το οποίο θα βασίζεται στον πραγματικό μόχθο του πρωτογενή και του δευτερογενή τομέα και όχι στο αεριτζίδικο, που κοντεύει να μας γίνει δεύτερη φύση.

Δίχως, λοιπόν, στιβαρές πολιτικές ηγεσίες,  δωρικά αναστήματα του πνεύματος και ανθρώπους της πρώτης γραμμής καλούμαστε να πορευτούμε τα επόμενα δύσκολα χρόνια. Μόνοι απέναντι στους δαίμονες της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας που,  με τις επιλογές μας, τους αναδείξαμε σε γενικούς κουμανταδόρους της ζωής μας.
Μόνοι απέναντι σε μια κυρίαρχη νοοτροπία αρπαχτής που δεν προτίθεται να παραδοθεί αμαχητί.



Μπορεί ο Άκης να πήρε την άγουσα για τις φυλακές Κορυδαλλού, αλλά υπάρχουν πολλοί ακόμα Άκηδες εκεί έξω που πρέπει να ακολουθήσουν την ίδια διαδρομή. Εκλογές πλησιάζουν, ας πάρουμε τα όστρακα του δήμου στα χέρια και ας αναγράψουμε πάνω σε αυτά  τα ονόματά τους. Μικρή κοινωνία είμαστε και γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά. Ξέρουμε ποιος μένει πού και πώς το απέκτησε. Ας ξαναγίνουμε «κυρίαρχοι επι του οστράκου» μήπως και φοβηθούν οι θρασύδειλοι και φύγουν από μόνοι τους. Μήπως.
Τάσος Φούντογλου
www.aixmi.gr

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Ένα κελί πολλές Ιστορίες....


Καθημερινές, σουρεαλιστικές, σκηνές στο... Hilton του Κορυδαλλού

Της Μαριλης Μαργωμενου

Απ’ την απέναντι πλευρά του δρόμου ένας τύπος φωνάζει «άντε να μπουν μέσα και οι υπόλοιποι!», αλλά ο κρατούμενος ούτε που γυρίζει να τον κοιτάξει. Τρίτη πρωί, ώρα 10.30. Η BMW σταματά έξω απ’ την πύλη, κι ο Ακης Τσοχατζόπουλος βγαίνει απ’ το πίσω κάθισμα. Από τότε μέχρι τώρα, είναι ακόμα εκεί: Κορυδαλλός, έκτη πτέρυγα – η επονομαζόμενη και «Hilton» των ελληνικών φυλακών. Τα κελιά της μεταξύ των ποινικών αποκαλούνται «σουίτες»: είναι πιο μεγάλα απ’ ό,τι στις άλλες πτέρυγες, στο καθένα μένει ένας ή δύο κρατούμενοι, και όποιος θέλει μπορεί να έχει τηλεόραση, δικά του σεντόνια και μαξιλάρια. Αλλά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι το πιο σημαντικό πλεονέκτημα της παραμονής εκεί. Το βασικό θέμα είναι η ασφάλεια.

Στο προαύλιο της έκτης δεν έχουν πρόσβαση οι κρατούμενοι απ’ τις υπόλοιπες ακτίνες, δεν υπάρχουν ποινικοί να διαταράξουν την ηρεμία των παραστρατημένων «VIP του Κορυδαλλού». Αυτός, άλλωστε, ήταν και ο λόγος που η έκτη πτέρυγα δημιουργήθηκε. Αρχικά σ’ αυτόν το χώρο υπήρχε μια αίθουσα κοινωνικών εκδηλώσεων, περίπου 150 τ.μ., και αυτή ήταν που μετατράπηκε σε χώρο με κελιά επί των ημερών του Αντ. Αραβαντινού, του αρχιφύλακα του Κορυδαλλού, για να κρατά εκεί, όπως είχε πει σε μια παλιά του συνέντευξη, τους φυλακισμένους τοξικομανείς που θα κατέληγαν τελικά στον Αυλώνα. Ολ’ αυτά άλλαξαν όταν στην 6η μπήκαν οι κρατούμενοι για τη «17Ν», και μετά εκείνοι του ΕΛΑ και του Επαναστατικού Αγώνα. Κι έτσι, άρχισαν να κρατούνται εκεί όσοι κινδύνευαν στους άλλους χώρους των φυλακών: οι μπράβοι που είχαν διαφορές μεταξύ τους, όσοι είχαν καρφώσει άλλους κρατούμενους, οι επίορκοι δικαστές, οι φυλακισμένοι αστυνομικοί, οι τρομοκράτες, οι πολιτικοί, οι ιερείς.


Φυσικά, η συνύπαρξη όλων των παραπάνω δημιούργησε κατά καιρούς διάφορα σουρεάλ περιστατικά. Το 2009, ας πούμε, συνέπεσαν στο ίδιο κελί ο αρχιμανδρίτης Φώτιος Μακρυστάθης, κατηγορούμενος για εμπλοκή σε κύκλωμα παιδικής πορνογραφίας, και ο πρώην μητροπολίτης Αττικής Παντελεήμων Μπεζενίτης, που το ποινικό του μητρώο πλησιάζει σε όγκο τη Βίβλο. Το αποτέλεσμα; Ούτε γκόσπελ χορωδία δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει τέτοιο τραγουδιστικό εφέ, σαν τις ψαλμωδίες των δύο φυλακισμένων παπάδων. Στο τέλος, οι υπόλοιποι κρατούμενοι της έκτης πτέρυγας απαίτησαν σιωπητήριο – και με την παρέμβαση των δεσμοφυλάκων, ο Εσπερινός σχόλασε νωρίς…
Ακόμη σουρεαλιστικότερες στιγμές έζησε η έκτη πτέρυγα το 2009, όταν μία διακομματική επιτροπή βουλευτών αποφάσισε να συναντήσει τον παλαιότερο κάτοικό της, τον απριλιανό Ν. Ντερτιλή. Ατυχώς για τους βουλευτές, στον δρόμο προς τον Ντερτιλή έπεσαν πάνω στον Ε. Καλούση, τον εισαγγελέα με τη μεζούρα και τις Ρωσίδες, που στη μέση του διαδρόμου ξεκίνησε να βγάζει στους βουλευτές λόγο για το πόσο άδικη είναι η Δικαιοσύνη! Κοντά σαράντα χρόνια τώρα, ο Ντερτιρλής ζει ακόμα στην Ελλάδα που άφησε πίσω. Στο κελί του έχει απλωμένους χάρτες και φωτογραφίες του με τη στρατιωτική στολή. Παλιότερα είχε κι ένα χάρτη της Βοσνίας στον τοίχο, με σημαιάκια στα σημεία των κερδισμένων μαχών του Κάραζιτς και του Μλάντιτς!

Βλέπετε, μετά τόσο καιρό στον ίδιο χώρο, ο Ν. Ντερτιλής καθόλου δεν ενδιαφέρεται για τις μάχες στους διαδρόμους της φυλακής. Οπως, ας πούμε, για την επίθεση που εξαπέλυσε ο Χ. Ξηρός εκείνο το πρωί που είδε από μακριά τον γέροντα Εφραίμ: «Φύγε από δω, σαν δεν ντρέπεσαι που εκμεταλλεύεσαι τον κόσμο!», άρχισε να τσιρίζει ο τρομοκράτης, και έντρομος ο γέροντας έκανε μεταβολή για το κελί του. Δηλαδή, το κελί Νο 2, που πλέον έχει καταλάβει ο Ακης Τσοχατζόπουλος, και το οποίο αποκαλείται χαϊδευτικά «το μονόκλινο».
Με αυτό για ορμητήριο, ο Εφραίμ έκανε το εκκλησιαστικό του άνοιγμα στον Κορυδαλλό. Κάθε που είχε επισκεπτήριο, μια ουρά πιστών μαζευόταν απ’ έξω, και στο ταχυδρομείο της φυλακής το σακί με τις επιστολές δεν άδειαζε ποτέ.

Αλλά ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, η φυλάκιση στην έκτη πτέρυγα δεν είναι καθόλου διασκεδαστική εμπειρία. Γι’ αυτό, μπορεί να σας διαβεβαιώσει ο εργατολόγος Χρ. Νικολουτσόπουλος, όταν βγαίνοντας απ’ την 6η, ο εργατολόγος άφησε τους ανυποψίαστους δημοσιογράφους να απλώσουν τα μικρόφωνά τους, και ξαφνικά, αντί δηλώσεων, ξεκίνησε τραγουδάει «φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια»...

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

"γύρνα πίσω".



ΟΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ!

Της είπε "σ'αγαπώ" και αναστήθηκε. Η συγκλονιστική ιστορία μιας 49χρονης η οποία επανήλθε στη ζωή όταν την αποχαιρετούσε ο σύζυγός της

Η 49χρονη Lorna Baillie από τη Σκωτία υπέστη καρδιακή προσβολή και ενώ πέθανε επανήλθε στη ζωή όταν ο άνδρας της θέλοντας να την αποχαιρετίσει της ψιθύρισε "σ'αγαπώ".
Ο σύζυγος της, ο γιος της και οι τρεις κόρες ήταν απαρηγόρητοι όταν μετά από σκληρές προσπάθειες τριών ωρών οι γιατροί δεν κατάφεραν να την επαναφέρουν στη ζωή.
Η γυναίκα ήταν "τεχνικά νεκρή" καθώς το μόνο που κρατούσε τη γυναίκα στη ζωή ήταν ηλεκτρικά σοκ και ισχυρές δόσεις αδρεναλίνης.
Έτσι, η οικογένεια συντετριμμένη συγκεντρώθηκε γύρω από το κρεβάτι της 49χρονης για να την αποχαιρετίσει...
Δε πέρασαν παρά μόνο λίγα λεπτά αφότου ο σύζυγός της έσκυψε στο αυτί της και της ψιθύρισε "Lorna, σ'αγαπώ, γύρνα πίσω", και η γυναίκα άρχισε να αποκτά το φυσιολογικό της χρώμα και πάλι.
Η νοσοκόμα τότε απλά τους διαβεβαίωσε πως ήταν μια φυσιολογική "παρενέργεια" της έκτακτης θεραπείας που ακολούθησαν οι γιατροί προκειμένου να την σώσουν και ακόμα και όταν άρχισαν να τρεμοπαίζουν οι βλεφαρίδες της γυναίκας και να σφίγγει το χέρι της κόρης της, η νοσοκόμα και πάλι τους είπε πως είναι συχνό κάτι τέτοιο.
Όμως η οικογένεια δεν πίστεψε πως κάτι τέτοιο ήταν φυσιολογικό για ένα νεκρό άτομο και έτσι, πεπεισμένη ότι η 49χρονη επέστρεψε στη ζωή απαίτησε να έρθει άμεσα ένας γιατρός στο δωμάτιο.
Ο γιατρός που έσπευσε βρήκε σφυγμό στη γυναίκα και άρχισαν άμεσα θεραπεία.
"Είμαστε τόσο δεμένη οικογένεια που δε θα τα παρατούσαμε τόσο εύκολα", είπε η μεγάλη κόρη της οικογενείας, η οποία ανέφερε πως δε σταμάτησε ποτέ να ψιθυρίζει στη μαμά της "γύρνα πίσω".
Αρκετές μέρες μετά, η 49χρονη μπορεί να κουνάει τα χέρια της, σηκώνεται από το κρεβάτι και επικοινωνεί κανονικά με την οικογένεια της.
"Μια τέτοια ανάκαμψη είναι σπάνια ενώ η γυναίκα συνεχίζει να σημειώνει πρόοδο", σχολίασε ο γιατρός της David Farquharson.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

ΑΥΤΙΣΜΟΣ

2 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό - 01/04/2012

http://www.ert.gr/webtv/index.php/component/k2/item/3024-2-apriliou-pagkosmia-imera-enhmerosis-kai-euesthitopoiisis-gia-ton-autismo-01-04-2012.html


Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό στις 2 Απριλίου, η εκπομπή προσεγγίζει το θέμα του αυτισμού μέσα από προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που το βιώνουν . «…Είναι σα να βλέπεις μια ταινία, χωρίς να ξέρεις τον τίτλο και ξαφνικά τυχαίνει να τη δεις ξανά στην τηλεόραση και λες ‘’αυτή την ταινία την ξέρω, αλλά έτσι τη λέγανε;’’. Αυτό συνέβη σε εμένα. Ζούσα βλέποντας την ταινία που λεγόταν αυτισμός χωρίς να ξέρω τον τίτλο της…Όταν επιτέλους ήρθε η διάγνωση , ήταν μια επιβεβαίωση. Αισθάνθηκα ανακούφιση… Από την άλλη μεριά , όμως, έχασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου, αγωνιζόμενη να γίνω σαν τους άλλους ενώ ήταν κάτι το οποίο δε θα γινότανε ποτέ...» Η Πέρλα Μεσίνα , η οποία σπούδασε γραφικές τέχνες, ψυχολογία και κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και μιλά 8 γλώσσες, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της χωρίς να γνωρίζει ότι έχει μια μορφή αυτισμού, το σύνδρομο Άσπεργκερ . Η διάγνωση ήρθε πριν από 6 χρόνια , από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Άμστερνταμ. Η άγνοια έχει οδηγήσει τους περισσότερους από εμάς, στη διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης εικόνας για τα αυτιστικά άτομα, η οποία σε κάποιες περιπτώσεις, απέχει πολύ από την πραγματικότητα... Υπολογίζεται ότι 1 στους 166 Έλληνες έχει αυτισμό. Το 70% παρουσιάζει ταυτόχρονα διαφορετικής σοβαρότητας νοητική υστέρηση, το 20% νοητικές λειτουργίες σε φυσιολογικό επίπεδο και το υπόλοιπο 10% υψηλό επίπεδο νοητικών δεξιοτήτων. Πριν 16 χρόνια , μπήκε στη ζωή της Ευαγγελίας Χαβιάρα -Κοκκινάκη, η Ειρήνη, ένα όμορφο κοριτσάκι , ηλικίας μόλις 2,5 χρόνων. Η απόφαση για υιοθεσία ήταν απόλυτα συνειδητή τόσο για την ίδια, όσο και για το σύζυγό της, ο οποίος είναι ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. 2ικράτησε2,5 χρόνια η απόλυτη οικογενειακή γαλήνη. Εντελώς τυχαία, έμαθαν ότι η μικρή Ειρήνη είναι αυτιστική. «Λέγεται ότι έχουν αυτισμό 60.000 άτομα. Τα βλέπετε να κυκλοφορούν ; Τα κρύβουν…Το φάσμα του αυτισμού είναι ευρύτατο. Άλλο είναι επιθετικό, άλλο δεν είναι. Άλλο μιλάει άλλο όχι. Άλλο καταλαβαίνει τα πάντα κι εάν θέλει μιλάει» Το μεγαλύτερο άγχος, όμως, όλων όσων μεγαλώνουν παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας είναι τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά , όταν δε θα βρίσκονται οι ίδιοι στο πλευρό τους ...Ο Δημήτρης Βεζυράκης , Διοικητής του Κέντρου Προστασίας του Παιδιού «Η ΜΗΤΕΡΑ» ,τονίζει ότι πρέπει να καταλάβει ο κόσμος πόσο σημαντικός είναι ο θεσμός της αναδοχής , επισημαίνοντας ότι όλα τα παιδιά και ειδικά αυτά που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας θα έπρεπε να μεγαλώνουν σε οικογένειες και όχι σε ιδρύματα. «Ανάμεσα στα παιδιά που φιλοξενούμε υπάρχουν και κάποια με στοιχεία αυτισμού . Είναι από τα ’’άτυχα’’ παιδιά με την έννοια ότι δεν ανήκουν στην κατηγορία των ‘’επιθυμητών’’ παιδιών . Αυτών που θα ήθελε μια οικογένεια να πάρει κοντά της. Εμείς όμως επιμένουμε…».

Παραγωγή:ΕλληνικήΣκηνοθέτης: Στάθης Μουρδουκούτας Αρχισυνταξία:Ελενα Κατρίτση Επιμέλεια εκπομπής:Μαρία Θανοπούλου Μουσική Επιμέλεια:Σταμάτης Γιατράκος Διεύθυνση παραγωγής:Γιώργος ΓκεζερλήςΠαρουσιαστής: Έλενα Κατρίτση

Ο Πειραιώτης "ΜΑΓΟΣ"

Ο «μάγος των μεταμοσχεύσεων» στο πλευρό του υπουργείου Υγείας «Συστράτευση» με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων από τον δρ. Ανδρέα Τζάκη

O Δρ Ανδρέας Τζάκης, επονομαζόμενος και «μάγος των μεταμοσχεύσεων», βρίσκεται στην Ελλάδα, κατόπιν πρόσκλησης της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας. Στόχος του είναι να προσπαθήσει να «μεταμορφώσει» το άψυχο μεταμοσχευτικό σύστημα της χώρας μας σε ένα ζωντανό σύστημα με επάρκεια μοσχευμάτων.

Επί τέσσερις δεκαετίες, που διαπρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες ο εκ Πειραιά ορμώμενος γιατρός, διατηρεί άρρηκτους τους δεσμούς του με την Ελλάδα, επιστρέφοντας τακτικά στη γενέτειρά του, στα αδέλφια του, αλλά και στην «οικογένεια» των εκατοντάδων Ελλήνων ασθενών που έχει αποκτήσει πλέον, όλων εκείνων των ανθρώπων που τους χάρισε μια δεύτερη ζωή χάρη στο… μαγικό του ραβδί.

Τα σχέδιά του για το φετινό καλοκαίρι περιλάμβαναν όπως κάθε χρόνο παραμονή λίγων εβδομάδων και στην Ελλάδα -συνοδευόμενος από την σύζυγό του, Πατρίσια, είχε προγραμματίσει στάσεις στην Αθήνα όπου ζουν τα αδέλφια του, επίσης γιατροί, Μαργαρίτα και Μιχάλης, στα Φραγκάτα Κεφαλονιάς, τόπο καταγωγής του πατέρα του και στα Δωδεκάνησα, αγαπημένος του προορισμός λόγω και της καταγωγής της μητέρας του.

Όταν του ζητήθηκε από την ηγεσία του υπουργείου Υγείας να… αλλάξει πορεία, προκειμένου να συμμετάσχει στη μεγάλη ενημερωτική εκστρατεία για την αξία της δωρεάς οργάνων, αλλά και στη συντονισμένη προσπάθεια του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) για την ίδρυση Κέντρων Μεταμόσχευσης στην χώρα, ο κ. Τζάκης δεν το σκέφτηκε λεπτό. Άλλωστε, η θέση του για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει διατυπωθεί δημοσίως με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο: «Η ζωή είναι πολύτιμη και το σώμα το πιο σοβαρό περιουσιακό στοιχείο του καθενός.

Έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη να το θάψουμε. Η δεύτερη να το κάνουμε χρήσιμο σε συνανθρώπους μας που πάσχουν, προσφέροντας τα όργανά μας».