Τρίτη 19 Απριλίου 2011

"ANAΣΤΑΣΗ"

Η πρώτη «AΝΑΣΤΑΣΗ» είναι αυτή που συντελείται στην Ψυχή μας, την Συνείδησή μας, την Σκέψη μας.
Ας αναστηθεί η Ανθρωποσύνη και ας υπηρετήσουμε την Ζωή με την Αγάπη και τον σεβασμό που της αξίζει.

Ας συνειδητοποιήσουμε θαρραλέα το πραγματικό νόημα της Ζωής, το έσοδο της προσφοράς , τον πλούτο της «Δωρεάς» και την «παρηγοριά» της «μοιρασιάς»

Ας ξεμπλοκάρουμε την σκέψη μας , απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις ,φόβους, ανασφάλειες ,εμμονές κι ας χαρούμε τούτο το ταξίδι βέβαιοι όντες ότι στο πέρασμα μας απέναντι δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας . Ούτε έναν κόκκο από την ύλη του σώματός μας .

Ας αξιωθούμε στην ιδέα ότι φεύγοντας, την υστάτη στιγμή του αποχωρισμού μας με την Ζωή, μπορούμε να την «αναστήσουμε» σε κάποιον που μένει πίσω και κινδυνεύει να την χάσει.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Μια καρδιά στην τηλεόραση

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

Το παιδάκι δεν σωζόταν. Ηρθαν οι γονείς του με την ψυχή στο στόμα να «βγουν στην τηλεόραση»... Το ξέραμε πως το αγόρι ήταν φευγάτο. Τι να λέγαμε, όμως, στη μάνα και στον πατέρα που ήρθαν οπλισμένοι μοναχά με την απελπισία τους κι ένα ματσάκι ιδρωμένες φωτογραφίες. «Να βρεθεί, έστω και στο παραπέντε, μία καρδιά για το παιδάκι μας».

Θυμάμαι την απάντηση που πήρα στην τυπική, προβλέψιμη ερώτηση «πόσο καιρό είστε στη λίστα». «Δύο χρόνια, τέσσερις μήνες, μία εβδομάδα και τρεις ημέρες», μου απάντησε ο πατέρας με σιγουριά, έτοιμος να απαριθμήσει ακόμα και τα δευτερόλεπτα της αναμονής. Θυμάμαι τα λόγια της μητέρας που έλεγε ότι ακόμα κι αν «δεν έβρισκαν καρδιά στην τηλεόραση» ίσως κάποιος να επηρεαστεί, να δεχτεί να μεταμοσχευτούν τα όργανα του οικείου του προσώπου, βγάζοντας στο μέλλον μια άλλη μάνα από την ίδια θέση. Οι δωρητές οργάνων είναι πολύ λίγοι στην Ελλάδα.

Στη συζήτηση εκείνη έμαθα για τη λεγόμενη «πολιτική εξαίρεσης». Πρόκειται για ένα εθνικό σύστημα δωρεάς οργάνων που θεωρεί τους πολίτες μιας χώρας «υποχρεωτικώς δωρητές», εκτός αν οι ίδιοι ζητήσουν, με γραπτή δήλωσή τους, να εξαιρεθούν. Τέτοια πολιτική εφαρμόζεται, λόγου χάρη, στην Ισπανία (για να αναφέρω μια μεσογειακή χώρα, με έντονες κοινωνικές ομοιότητες με την Ελλάδα). Το «ισπανικό μοντέλο» δωρεάς οργάνων έχει θεωρηθεί παγκοσμίως επιτυχημένο και αρκετές χώρες το αντιγράφουν ή συζητούν άμεσα να το αντιγράψουν, ολοκληρωτικά ή εν μέρει.

Δεν ξέρω αν τελικώς θα ισχύσει η πρόταση για να περάσουμε και στη χώρα μας από την εθελοντική στην υποχρεωτική (πλην αυτο-εξαίρεσης) δωρεά οργάνων. Προσωπικά θα το χειροκροτούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Ξέρω, όμως, ότι η «υπόθεση όργανα» είναι σύνθετη, έχει να κάνει με τις προσωπικές πεποιθήσεις του καθένα μας. Υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης, προκαταλήψεις και ταμπού. Αυτά, ως προς τη δωρεά, βεβαίως.

Γιατί όταν βρεθούμε στην απέναντι όχθη, στην πλευρά της ανάγκης, η οπτική γωνία αλλάζει τραγικά: τότε «ξεπερνάμε» όλα μας τα ταμπού, όλα τα κενά ενημέρωσης και ψάχνουμε «μία καρδιά για το παιδί», ένα νεφρό για μας, έναν πνεύμονα για το ταίρι μας. Τότε που οι όποιες «πεποιθήσεις » εξατμίζονται μπροστά στην ανάγκη να σωθεί ο άνθρωπός μας. Ψάχνουμε οπουδήπτε, ακόμα και στην τηλεόραση.

(Η εκπομπή εκείνη δεν παίχτηκε ποτέ, από σεβασμό στο πένθος των γονιών. Το αγοράκι τους δεν έζησε ούτε μέχρι την ημέρα της προγραμματισμένης προβολής, δύο εικοσιτετράωρα μετά τη μαγνητοσκόπηση.)


Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Ο Έλληνας παραμυθάς


"Το ιδανικό μου δεν είναι να πλουτίσω, ούτε να ζήσω ευτυχής, αλλά να εργασθώ, να δράσω, να δημιουργήσω। Να κάνω κάτι αντάξιο ενός ανθρώπου ηθικού και δυνατού"
(Γεώργιος Ν। Παπανικολάου)

Γεώργιος Παπανικολάου Γεννήθηκε στην Κύμη της Εύβοιας το 1883- πέθανε στο Μαϊάμι στις 19 Φεβρουαρίου 1962.

Σε μιαν εποχή που ήταν αμφιλεγόμενη ακόμη και η σκοπιμότητα εισαγωγής των καρκινοπαθών σε νοσοκομείο, Εκείνος πάλευε νυχθημερόν να θέσει υπό έλεγχο τον καρκίνο και να προλάβει τον θάνατο σε εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο . Η μελέτη αυτή τον οδήγησε στην ανακάλυψη του –« Paptest» που τον καθιέρωσε σαν έναν από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους ευεργέτες της ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Δέον να σημειωθεί ότι γι' αυτή την έρευνα που απετέλεσε γι αυτόν Όραμα Ζωής ,δέχτηκε πολλές αρνητικές,περιπαιχτικές κριτικές από συναδέλφους του επιστήμονες της εποχής ,οι οποίοι τον σαμποτάρανε και τον αποκαλούσαν επιεικώς,

"Ο Ελληνας Παραμυθάς."

Γι αυτόν τον «Ωραίο Έλληνα» έχει να πει η στενή συνεργάτης του στο New York Hospital παθολογοανατόμος - κυτταρολόγος κ. Νέδα Βουτσά - Περδίκη,

Το ρεπορταζ είναι της Ιφιγένειας Διαμαντή στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Η ζωή δίπλα στον Γεώργιο Ν. Παπανικολάου

Κάθε χρόνο, στην επέτειο θανάτου του Γεωργίου Ν. Παπανικολάου, που απεβίωσε σαν σήμερα πριν από 49 χρόνια, μία από τις βοηθούς και συνεργάτιδές του στο New York Hospital του Πανεπιστημίου Κορνέλ τη δεκαετία του ’50, η παθολογοανατόμος - κυτταρολόγος κ. Νέδα Βουτσά - Περδίκη, μοιράζεται με όσο το δυνατόν περισσότερους αποδέκτες, την εκτίμησή της στο πρόσωπο του σπουδαίου γιατρού και ερευνητή, που αναγνωρίστηκε διεθνώς για την ανεκτίμητη συμβολή του στη διάγνωση του καρκίνου. Το τεστ Παπανικολάου (Pap test ή Pap smear), που σήμερα θεωρείται εξέταση ρουτίνας, ανιχνεύει σε πρώιμο στάδιο τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, τη δεύτερη συχνότερη κακοήθη νόσο των γυναικών μετά τον καρκίνο του μαστού. Ηταν αυτή η συμβολή του επιστήμονα που του χάρισε περισσότερες από 50 διακρίσεις και που περίπου τέτοια εποχή πριν από δύο χρόνια τον έφερνε με 103.661 ψήφους, δεύτερο στους 100 «Μεγάλους Ελληνες» του ΣΚΑΪ.

«Απόλυτα αφοσιωμένος στο έργο του, ο καθηγητής αξιοποιούσε κάθε στιγμή της ημέρας. Ακόμη και καθ’ οδόν προς το εργαστήριο, μελετούσε εργασίες και συγγράμματα στο αυτοκίνητο που οδηγούσε η αγαπημένη του γυναίκα, Μάχη», διηγείται η κ. Περδίκη. Στο τραπέζι του σαλονιού δίπλα της, προσεκτικά φυλαγμένα και τακτοποιημένα τα ενθύμια μιας ζωής, οι φωτογραφίες και η αλληλογραφία, δημοσιεύματα και άρθρα «συνδράμουν» την αφήγησή της για πώς η τύχη, αλλά και η δική της επιμονή να κυνηγήσει το όνειρό της, την έφεραν να εργαστεί στο πλευρό του. «Ο ένας χρόνος που δούλεψα στο εργαστήριό του ήταν αρκετός για να δει κανείς το ποιόν του. Ηταν άνθρωπος που νοιαζόταν για το καθετί. Σχολαστικός και επίμονος, τον διέκρινε η σεμνότητα, η απλότητα, η σοβαρότητα και η στοργή. Δεν θα ξεχάσω το πώς με υποδέχθηκε», λέει. Με ανοιχτές αγκάλες! «Σηκώθηκε όρθιος, άνοιξε τα χέρια του και μου είπε “Καλώς την!”. Σαν πατέρας που υποδέχεται την κόρη του. Κάθε Πέμπτη, εκείνη πήγαινε στο σπίτι τους στη Νέα Υόρκη και έφτιαχνε το αρχείο του. Από τα χέρια της πέρασαν δημοσιεύσεις, συνεντεύξεις και ένα σωρό άλλα ντοκουμέντα μιας σπουδαίας σταδιοδρομίας και η τακτή αυτή επικοινωνία συνετέλεσε ώστε να τους γνωρίσει περισσότερο, αλλά και να διατηρήσει μια στενή φιλική σχέση και με τη Μάχη Παπανικολάου μέχρι το θάνατό της πριν από 29 χρόνια.

«Ακούραστη σύντροφος, η Μάχη στάθηκε στο πλευρό του και πάντα τον ενθάρρυνε να συνεχίσει την πρακτική εφαρμογή των ερευνών του μέχρι την αναγνώριση της σπουδαίας ανακάλυψής του», συνεχίζει. Κι αυτό, επειδή χρειάστηκε να περάσουν χρόνια από την πρώτη επιστημονική ανακοίνωση το 1923, την οποία ακολούθησε δεύτερη, πέντε χρόνια αργότερα, και άλλη μια δεκαετία, ώσπου το 1939 άρχισαν να γίνονται επίσημα δεκτές οι έρευνές του στον νέο -τότε- κλάδο της Κλινικής Κυτταρολογίας, μέχρι την επίσημη θεμελίωσή της το 1943 με την εργασία του επάνω στη «Διάγνωση του Καρκίνου της Μήτρας διά του Κολπικού Επιχρίσματος», που προσυπέγραφαν μέλη των ιατρικών σχολών του Χάρβαρντ, της Βοστώνης και της Νέας Υόρκης.

Αξια μαθήτριά του, η κ. Νέδα Βουτσά - Περδίκη συνέχισε σπουδές και ερευνητικό έργο που την αξίωσαν να διατελέσει επιμελήτρια στο Mass Memorial Hospital του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, συνεργάτιδα του Memorial Hospital της Νέας Υόρκης, διευθύντρια της Σχολής Κυτταρολογίας του Πανεπιστημίου της Φλόριδα και του Παθολογοανατομικού - Κυτταρολογικού Τμήματος στη «Σωτηρία».

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Στον αστερισμό του μέλλοντός μας


Παροιμιώδης ο Ελληνικός ουρανός για το γαλάζιο την ημέρα χρώμα του αλλά και για το φως των αστεριών του την νύχτα. Χιλιάδες άστρα φωταγωγούν το εξοχικό του Θεού (την Ελλάδα) τα περισσότερα βράδια του χρόνου.
Ποιητές, μουσικοί ,καλλιτέχνες αλλά και απλοί θνητοί Έλληνες και ξένοι τα κοιτούν , εμπνέονται, κ'ονειρεύονται Τα μελετούν ,τα διαβάζουν και κάποιο παιδί πέρασε στην ιστορία της Ελληνικής Λογοτεχνίας γιατί κάθε βράδυ «μετρούσε τ’ άστρα»(ΜΛουντέμης) και δεν του βγαίνανε σωστά …
Δεν είναι μόνο τ΄αστέρια τ' ουρανού στο Ελληνικό Στερέωμα.

Μεσουράνησαν και στην Ελληνικής Γη «ΑΣΤΕΡΙΑ» με πανανθρώπινη ακτινοβολία, που καταχωρήθηκαν στην παγκόσμια Ιστορία κι έμειναν ως Φάροι Γνώσης,Σοφίας, Τέχνης και Πολιτισμού.
Δεν έχω πρόθεση να ευλογήσω τα γένια της Ιστορίας μας μπας και την καλοπιάσω κι αλλάξει την σημερινή στραβή πορεία που έχει ήδη πάρει.

Ούτε θέλω να ρίξω στάχτη στα μάτια των τιμητών της σημερινής Ελλάδος από την Ελληνική φλόγα που φώτισε επί αιώνες την ανθρωπότητα.

Απλά θέλω να μοιραστώ τον καημό μου με τους συνοδοιπόρους μου Στον Πηγαιμό για την Ιθάκη και χαμηλόφωνα να τους διαβάσω το παρακάτω κείμενο από την Απολογία του Σωκράτη.


Ο Σωκράτης και η θεμελίωση της ηθικής στον λόγο

Στην ιστορία της φιλοσοφίας ο Σωκράτης θεωρείται ο θεμελιωτής της ηθικής φιλοσοφίας επειδή έστρεψε το φως της σκέψης και του προβληματισμού του ανθρώπου από τη φύση στην ψυχή και την ηθική συμπεριφορά του ,

Με αυτή τη στροφή ο Σωκράτης κατέκτησε μιά, αν όχι την κορυφαία θέση στο Πάνθεον των φιλοσόφων της ανθρωπότητας.
Το παράδοξο είναι Ότι τούτο το πέτυχε δίχως ποτέ ο ίδιος νά γράψει τίποτε.

Απλά με τη δύναμη του κριτικού στοχασμού και την καθαρότητα του προσωπικού του παραδείγματος ζωής (μιας ζωής που την οικοδόμησε σαν έργο τέχνης) άφησε τέτοια εντύπωση στους συγκαιρινούς και τους φίλους του ώστε αυτό αρκούσε για να γράψουν κατόπιν εκείνοι ( ο Πλάτων, ο Ξενοφών, ο Αριστοτέλης ),όσα έγραψαν για την ύπαρξη και τη σκέψη του ως παρακαταθήκη στην ιστορία του πνεύματος.

Εξ’ αρχής το γνώθι σ'αυτόν της Δελφικής προσταγής ο Σωκράτης το ερμήνευσε ως το έναυσμα για μια πορεία αναζήτησης που ένας σκεπτόμενος άνθρωπος Θα μπορούσε ν' ακολουθήσει προκειμένου να επιτύχει την αρετή.

Ως αρετή εννοούσε ο Σωκράτης την επιλογή του αγαθού, το ευ πράττειν, ύστερα από κριτική ανάλυση και στοχασμό.

Συνέδεσε έτσι με τρόπο μοναδικό και αξεδιάλυτο την αρετή με τη γνώση, τη γνώση εκείνου που είναι πραγματικά και όχι φαινομενικά καλό και χρήσιμο στον άνθρωπο.
Στο τέλος η ηθική συνοχή δεν αποκτάται παρά μόνο μέσα από τη διαρκή αναζήτησή της.
Και τούτο είναι το μέγα προνόμιο των ανθρώπων,διαφορετικά η ζωή δεν έχει αξία.
Βίος ανεξέταστος δεν είναι αποδεκτός από τον άνθρωπο ( ο δε ανεξέταστος βίος ,ου βιωτός ανθρώπω ) κατέληξε ο Σωκράτης
στην εκπληκτική Απολογία του.

Από το βιβλίο SOKRATES by W ।K। Guthrie of Cambridge