Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Σύγχρονοι «Τραγικοί»



Ένα βράδυ 12:30 περίπου η αδερφή μου Μαρία που την προηγούμενη μέρα τι φέραμε από το χωριό, για να ξεφύγει λίγο , στο σπίτι του αδερφού μου Μιχάλη, παθαίνει κρίση.

Χτυπάει το τηλέφωνο ,αδελφέ έλα η Μαρία δεν είναι καλά.


Φτάνοντας στο τρίτο όροφο και μέχρι να την πείσουμε να κατέβει στο δρόμο ,στο αυτοκίνητο για να πάμε στη Σταυρούπολη για να της προσφέρουν βοήθεια ,που δεν μπορούσαμε εμείς ,στο Ψυχιατρείο ,φοβερή προσπάθεια.

Τέλος πάντων, φτάσαμε μετά από μια ώρα, μπήκαμε μέσα και βρίσκοντας ένα γιατρό, μας είπε πως πρέπει να μείνει μέσα λίγες μέρες για παρακολούθηση για να μπορέσουν να της δώσουν φαρμακευτική αγωγή. ΕΠΡΕΠΕ όμως να υπογράψει η ίδια.
ΤΙ?
ΜΑ ΠΩΣ? ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΤΕ ? ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ , ΥΠΟΦΕΡΕΙ.-

Δυστυχώς έτσι είναι οι κανονισμοι, κι αφου δεν μπορεί να υπογράψει η ίδια τότε χρειάζεται εισαγγελική εντολή.

Αφήνω τον αδερφό μου μαζί της και φεύγω για τα δικαστήρια,.
Ψυχή μέσα ,φωνάζω ,βγαίνει ένας αστυνομικός του λέω τι συμβαίνει και μου λέει ευθύς ότι δεν μπορεί να ενοχλήσει τον εισαγγελέα γι αυτό το λόγο πρέπει να πάω το πρωί.
Μέχρι τότε τι?-
Πήγαινε στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής σου και μέσω αυτών να γίνουν ενέργειες.

Φεύγω στο Α.Τ. της περιοχής μου ,ξαναλέω τι συμβαίνει ,μου λένε ότι είναι υποχρεωμένος ο εισαγγελέας να είναι εκεί(στα δικαστήρια) και να δώσει την εντολή.

Χτυπά το κινητό, είναι ο αδερφός μου ,ακούω δίπλα την αδερφή μου να ουρλιάζει στην κυριολεξία, ευθύς βάζω ανοικτή ακρόαση,-
κε Αξιωματικέ Υπηρεσίας
ακούστε ,ακούστε και πείτε μου τι να κάνω .


Η ώρα
είχε πάει 3:30 ,δύο ώρες μέσα στο ψυχιατρείο η αδερφή μου, ο αδελφός μου αβοήθητοι. Απελπισμένα γυρνούσα με το αυτοκίνητο μου. Φτάνω εκεί. Ο αδερφός μου είχε ξεσηκώσει το Νοσοκομείο στο πόδι.

Τελικά ο Υπεύθυνος της βάρδιας γιατρός παίρνει την απόφαση να κάνει την εισαγωγή. Βάζουμε την αδερφή μας στο αυτοκίνητο και την πάμε σε μια άλλη πτέρυγα ,εκεί με την συνοδεία μιας νοσοκόμας και ενός άνδρα συνοδεία της ,ο αδερφός μου κι εγώ συνοδεύουμε την Μαρία στο κρεβάτι της . Με δυό κινήσεις την ξαπλώσανε και τις δέσανε τα πόδια.


Εκείνη την βραδυά μου
δέσανε την καρδιά μου. Η αδερφή μου δεμένη.

Από τότε είμαι δεμένος σφιχτά.

Μια βδομάδα έμεινε εκει. Δεν επιτρέψαμε ξανά να το ξανακάνουν. Ξενυχτούσαμε δίπλα της για να είναι ελεύθερη. Μα η δουλειά έγινε.

Πέρασαν τρία χρόνια και είμαι ακόμα δεμένος....

ΣΑΡΑΝΤΗΣ ΚΑΛΑΠΟΥΤΗΣ: Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007 10:12 πμ

@@@

ΛΥΓΕΡΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007 11:24 πμ

Σαράντη,
Κοίταξέ με στα μάτια /και θα δείς
Οι αναμνήσεις μπορεί / ίδιες να μην είναι
ανάλογες μπορεί, χειρότερες ίσως
το ίδιο αλυσίδες παγωμένες ,
δένουν σφιχτά το νου
ανεξίτηλα γραμμένες με μαύρο αίμα / στην μνήμη.

Αυτές μου έστειλε ο Θεός
ανεμόσκαλα να φτιάξω να ανεβώ /να υπερβώ,
με νύχια και με δόντια να κρατηθώ
στης περίστασης το ύψος .
να γράψω την ζωή μου /απ’ την αρχή,
από ψηλά να αρχίσω .

Ξεκίνα το και θα το δεις το ΘΑΥΜΑ,
Είμαι και γω εκεί,
θα δεις και Εκείνον /που σε επέλεξε
υπηρέτη- αγωνιστή / σε μάχη υπερβατική
με
όπλο την ψυχή σου
ασπίδα την καρδιά σου / βόλι την ΑΓΑΠΗ

(http://ligery.pblogs.gr/2007/11/xypnate-reeeeeeeeee.html)

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Καθ' υπέρβαση

Η απόφασή μου να επισκεφτώ όσο το δυνατόν περισσότερα blogs για να ζητήσω την συνειδητή συμμετοχή Σας στην διαμαρτυρία

Online petition - Είναι έγκλημα η άρνηση του δικαιώματος των ΑμεΑ να ζούν σαν άνθρωποι

υπερβαίνει τις Αρχές και τα όρια μου τα οποία υποχωρούν μπροστά στην ιερότητα αλλά και την αναγκαιότητα του σκοπού αυτής της διαμαρτυρίας.

Ευχαριστώ για την κατανόηση.