Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Αυθεντικές Μαρτυρίες



Πρόγραμμα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ για... νομίμως εθισμένους


«Oτιδήποτε καλό ή κακό συνέβαινε στη ζωή μου συνδεόταν με την μπουκάλα. Αυτή όριζε την ημέρα μου, τη διάθεσή μου, την κοινωνική και προσωπική μου κατάσταση». Ο «Γιάννης» δεν μασάει τα λόγια του για το πρόσφατο, σχετικά, παρελθόν του. Σύντομα ολοκληρώνει το πρόγραμμα απεξάρτησης στο ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ, που απευθύνεται σε ανθρώπους εξαρτημένους από το αλκοόλ και τον τζόγο, τις λεγόμενες «νόμιμες»- αλλά και τόσο επώδυνες και βασανιστικές- εξαρτήσεις.

Κοντά τριάντα χρόνια ο «Γιάννης» αντιμετώπιζε πρόβλημα «με το μπουκάλι» , όπως λέει. «Κάθε πτυχή της ζωής μουήταν απόλυτα συνδεδεμένη με το μπουκάλι.Μπουκάλι,όχι ποτήρι ή σφηνάκι.Αυτά ήταν στην αρχή, εκεί κοντά στα 13- 14. Μετά την εφηβεία,και όταν απέκτησα τα πρώτα χρήματα δουλεύοντας περιστασιακά, το ποτό έγινε καθημερινότητα. Ενα μπουκάλι την ημέρατο λιγότερο και ανεξάρτητα από το ποτό και την ώρα». Πολλά πρωινά ξεκινούσαν «με ένα ποτό για να πάει καλά η μέρα». Είχε συνείδηση της εξάρτησής του από νωρίς. «Στα 27 μουείχα συνειδητοποιήσει ότι είμαι αλκοολικός. Αλλά δεν με ένοιαζε,το ΄χα συνηθίσει σαν δεύτερο δέρμα.Ηταν η ταυτότητά μου στον κόσμο». Μια ταυτότητα που μετέτρεπε τον σχετικά ήπιο και συνεσταλμένο «Δόκτορα Τζέκιλ» σε ένα εριστικό, επιθετικό και ορισμένες φορές βίαιο «Κύριο Χάιντ». «Το αλκοόλ με έκανε πιο θαρραλέο στην εφηβεία, κυρίως στην προσέγγιση των γυναικών. Υστερα από κάποια χρόνιατο θάρρος μετατρεπόταν σε θράσος, οργή και αναίτιο πάθος και ύβρεις ». Τα επεισόδια υπήρξαν πολλά, αλλά ο «Γιάννης», όντας «σε μόνιμη κατάσταση μέθης», ελάχιστα θυμάται. Για την ακρίβεια, «θυμάμαι όσα μου έχουν διηγηθεί εκείνοι οι φίλοι μου που άντεχαν να συνεχίζουν τη συναναστροφή μαζί μου».

«Εχω τραυματιστεί 300 φορές»

Ζει «από καθαρή τύχη». Οδηγούσε φανατικά μοτοσικλέτα, «ακόμη και όταν δεν έβλεπα μπροστά μου από το ποτό».

Εχει υπολογίσει ότι «από απλά πεσίματα ως πιο σοβαρά ατυχήματα, έχω τραυματιστεί τουλάχιστον 300 φορές».

Πιο σοβαρά πριν από 20 χρόνια. «Είκοσι οκτώ σπασμένα κόκαλα σε όλο το κορμί» . Ολα τα παραπάνω δεν αρκούσαν για να το κόψει μια και καλή. Η συμβουλή μιας φίλης του, που είχε πληροφορηθεί τα σχετικά με το πρόγραμμα, αλλά κυρίως «η διαίσθηση ότι μπαίνω στην τελική ευθεία για το οριστικό finish», τον οδήγησαν στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ. Και παρά την αρχική του εντύπωση ότι «δεν θα τα κατάφερνα και θα ΄φευγα στα μισά», ολοκληρώνει το πρόγραμμα απεξάρτησης σε λίγες εβδομάδες. Τι βλέπει στρέφοντας το βλέμμα στο μέλλον; Ο «Γιάννης» θέλει «μια καινούργια ζωή,χτισμένη βήμα-βήμα». Στις εξόδους του δεν πίνει. Βλέπει όμως «νεαρά παιδιά να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες οινοπνεύματος.Αυτό δεν σε κάνει αυτόματα αλκοολικό.Εξαρτημένο σε κάνει η καθημερινή επαφή και το σταδιακό χτίσιμο της ζωής σου γύρω από το ποτό».

Ο «Αγγελος», από την πλευρά του, είναι «πρώην εξαρτημένος του τζόγου». Ολοκλήρωσε το αντίστοιχο πρόγραμμα πριν από μικρό χρονικό διάστημα. Θυμάται ότι «για κοντά είκοσι χρόνια,μπορούσα να τζογάρω ακόμη και για το αν θα ήταν μονός ή ζυγόςο αριθμός της πινακίδας του αυτοκινήτου που θα περνούσε σε δύο λεπτά». Καζίνο, τυχερά παιχνίδια, χρέη... Εχει υπολογίσει ότι συνολικά έπαιξε και έχασε ποσά «άνω των 500.000 ευρώ». Πριν από τρία χρόνια και με τη βοήθεια της φίλης του πήγε στο ΚΕΘΕΑ, «για να τελειώνω μ΄ αυτή την κατάσταση». Εξάλλου είχε φθάσει κοντά στο απονενοημένο . Οι περιπτώσεις του «Γιάννη» και του «Αγγελου» είναι χαρακτηριστικές των ανθρώπων που προσέτρεξαν τα τελευταία χρόνια στο ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ. Το αλκοόλ και ο τζόγος, που είναι το άλλο αντικείμενο ενασχόλησης και καταπολέμησης των φαινομένων εξάρτησης από αυτόν, έχουν γίνει ρυθμιστές της καθημερινότητας του εξαρτημένου ατόμου, καθορίζοντας, στην πλέον κρίσιμη και σοβαρή φάση, τη σωματική και ψυχική του κατάσταση, αλλά και τις σχέσεις του με τον περίγυρό του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ από την Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Βουλευτική Ξεφτίλα


Έξω φρενών είναι ιδιοκτήτες και διοίκηση πλοιοκτήτριας εταιρείας με τον πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο της κυβέρνησης Καραμανλή και νυν βουλευτή Επικρατείας της ΝΔ, Ευάγγελο Αντώναρο. Ο λόγος; Ο κ. Αντώναρος απαίτησε να ταξιδέψει δωρεάν από την Κω στην Πάτμο με το ΒLUΕ STAR 2 προκειμένου να αποφύγει να πληρώσει εισιτήριο των 15,50 ευρώ...

Ο διευθύνων σύμβουλος της Attica, στην οποία ανήκει το εν λόγω πλοίο, Πέτρος Μ. Βέττας, τέσσερις ημέρες μετά το ταξίδι του κ. Αντώναρο, «αδειάζει» τον βουλευτή στον πρόεδρο της Βουλής, Φίλιππο Πετσάλνικο, με την παρακάτω επιστολή την οποία δημοσιεύει το περιοδικό «Εφοπλιστής» και ζητά την αποζημίωση της εταιρείας από τη Βουλή.

«Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Βουλής,

Θέμα: Μεταφορά βουλευτού κ. Avτώναρoυ με πλοία της εταιρείας μας.

Ο βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, κ. Ευάγγελος Αντώναρος, επιβιβάστηκε στις 18 Ιουλίου 2010 στο πλοίο ΒLUΕ STAR 2 της εταιρείας μας, με σκοπό να ταξιδέψει από το νησί της Κω στο νησί της Πάτμου. Κατά την επιβίβαση και σύμφωνα με τον νόμο, του ζητήθηκε από τον αρχιλογιστή του πλοίου το εισιτήριό του, όπως συμβαίνει με κάθε άλλον επιβάτη. Ο κ. Αντώναρος απάντησε ότι είναι βουλευτής και έχει ελευθέρας. Παρά την επισήμανση από τον κ. αρχιλογιστή ότι ακόμη και σ' αυτή την περίπτωση απαιτείται για τη νόμιμη επιβίβασή του εισιτήριο έστω μηδενικό, ο κ. Αντώναρος τον ευχαρίστησε και εισήλθε του πλοίου. Δεδομένου ότι εκείνη τη στιγμή επιβιβάζονταν στο πλοίο 250 επιβάτες, το πλήρωμα προτίμησε να μη δώσει περαιτέρω έκταση στο επεισόδιο, ώστε να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στον καταπέλτη του πλοίου και να μην ταλαιπωρηθούν αναίτια από τη συμπεριφορά του εν λόγω βουλευτή οι υπόλοιποι επιβάτες, οι οποίοι και κανονικά έφεραν τα εισιτήριά τους και τηρούσαν όλες τις νόμιμες διαδικασίες.

Μετά την είσοδό του στο πλοίο, εκδόθηκε εισιτήριο στον κ. Αντώναρο -με το φθηνότερο ναύλο, αξίας 15.50 ευρώ - προκειμένου να ταξιδέψει νομίμως και όχι ως λαθρεπιβάτης. Εκείνος αρνήθηκε να πληρώσει το ποσό με την ίδια δικαιολογία και επέδειξε στο σημείο αυτό τη βουλευτική του ταυτότητα.

Ύστερα από τα παραπάνω γεγονότα, τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι τα εξής:

1. Παρακαλούμε για την αποζημίωση της εταιρείας μας από τη Βουλή για το ταξίδι του κ. Αντώναρου, σύμφωνα με τα συνημμένα παραστατικά.

2. Παρακαλούμε όπως εκδώσετε οδηγία προς τους βουλευτές όταν επιθυμούν να κάνουν χρήση της ελεύθερης κυκλοφορίας με πλοία ακτοπλοϊας που τους έχετε παράσχει, να φροντίζουν εγκαίρως για την έκδοση εισιτηρίου, όπως προβλέπεται από τη νομοθεσία. Σας επισημαίνουμε ότι βάσει νόμου απαγορεύεται η επιβίβαση στο πλοίο ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ χωρίς έγκυρο εισιτήριο.

3. Επειδή αντιλαμβανόμεθα ότι παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν όλες οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, παρακαλούμε όπως προχωρήσετε σε θέσπιση συγκεκριμένης διαδικασίας για την αποζημίωσή μας σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως συμβαίνει με τα άλλα μέσα μεταφοράς και όπως επανειλημμένως έχουμε ζητήσει, διαδικασία που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να εκδίδονται τα εισιτήρια από μια ιδιωτική εταιρεία χωρίς να καταβληθεί το αντίτιμο. Έως ότου μας γνωστοποιηθεί και συμφωνηθεί η διαδικασία αυτή, παρακαλούμε όπως ενημερώσετε τα μέλη του Κοινοβουλίου ότι όσον αφορά στην εταιρεία μας θα πρέπει να εκδίδουν κανονικά εισιτήριο ολόκληρου ναύλου.

4. Τέλος, παρακαλούμε όπως προβείτε σε συστάσεις προς τους Έλληνες βουλευτές, οι οποίοι όλοι έχουν εκλεγεί από τον ελληνικό λαό για να τον υπηρετούν και όχι για να διεκδικούν προνόμια και να αξιώνουν διαφορετική μεταχείριση από τον απλό πολίτη, προκειμένου να αποφεύγονται αμετροεπείς συμπεριφορές, που δεν τιμούν κανέναν και επιτείνουν το κλίμα δυσαρέσκειας που υφίσταται σήμερα.

Με τιμή

Attica Group

Πέτρος Μ. Βέττας

Διευθύνων Σύμβουλος»


Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Θνητοί μέχρι το πρώτο φιλί


Εδώ κι αρκετούς μήνες παλεύουμε, κονταροχτυπιόμαστε με τον εαυτό μας να τον πείσουμε να διαχειριστεί το αίολο σήμερα αλλά και το απειλητικό αύριο με όσο το δυνατόν ασφαλέστερο και ευνοϊκότερο για μας και το στενό περιβάλλον μας τρόπο…

Ανάμεσα στα «τιμαλφή» μου ,βρήκα ένα κείμενο διαχρονικά επίκαιρο ,μια πραγματική συνταγή ζωής παντός καιρού που την ζητάει ο οργανισμός μας σαν κουρασμένος, ξεστρατισμένος , διψασμένος οδοιπόρος.

Χαρείτε το . `````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

«ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ η καλύτερη θεραπεία», δηλώνει διάσημος Αμερικανός γιατρός κατηγορηματικά. «Ζήστε τη ζωή σας». Και τα χάπια, οι ενέσεις, οι επεμβάσεις, οι ειδικές ασκήσεις, η προσοχή, η ανησυχία; Τίποτα απ΄ όλα αυτά. «Ζήστε τη ζωή σας». Το καλύτερο φάρμακο, σου λέει. Με συνταγή γιατρού. Τα θεραπεύει όλα.

Διότι όσο καθυστερείς, διστάζεις και αναβάλλεις τη ζωή για αργότερα, εκείνη περνά. Μέχρι να μην υπάρχει πλέον τίποτα να θεραπευθεί...

Πριν από αρκετά χρόνια στο Τόκιο έμενα σ΄ ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, το οποίο περιβαλλόταν από παραδοσιακό ιαπωνικό κήπο. Έξω οι δρόμοι ήταν μποτιλιαρισμένοι, τα κορίτσια ντυμένα σαν φιγούρες από μάνγκα και ο πυρετός του γιεν, που ανεβοκατέβαινε στις διεθνείς αγορές, μεγάλος. Κάθε μέρα γύρω στις 5 το απόγευμα ένας ηλικιωμένος Γιαπωνέζος ερχόταν και καθόταν δίπλα στη λίμνη με τα χρυσόψαρα. Είχε γυρίσει όλο τον κόσμο, βιολόγος με περγαμηνές, διεθνείς δημοσιεύσεις και πρωτοπόρος στον τομέα του. «Έχετε καταλάβει κάτι από όλα αυτά;» τον ρώτησα ενώ τα χρυσόψαρα μάς κοιτούσαν ατάραχα. «Ότι ο άνθρωπος», απάντησε, «πρέπει να μπει μέσα στο ποτάμι της ζωής και να αφήσει το ερώτημα για το νόημά της να το πάρει το ρεύμα».

Το ίδιο έλεγε δηλαδή, με άλλα λόγια. Ζήσε τη ζωή. Διότι η ζωή φαίνεται πως είναι το καλύτερο φάρμακο για τη ζωή. Ένας έρωτας γιατρεύει έναν έρωτα, μια παρέα θεραπεύει τη μοναξιά, ένας σκοπός απαλύνει τη θλίψη, μία βόλτα μπορεί να δώσει απάντηση στην ψυχή. Ο Ότο Ρανκ, μαθητής του Φρόυντ, μιλούσε για τον άνθρωπο που πάσχει από φοβία της ίδιας της ζωής, έγραφε ότι «υπάρχουν κάποιοι που αρνούνται το δάνειο της ζωής για ν΄ αποφύγουν το χρέος του θανάτου». Γιατί να επενδύσεις σε οτιδήποτε, γιατί να κάνεις φίλους, να ενδιαφερθείς για άλλους αφού είναι βέβαιο ότι το ταξίδι κάποτε θα τελειώσει;

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ στην παραλιακή λεωφόρο Μαλεκόν στην Αβάνα είχε στηθεί ένα αυτοσχέδιο πάρτι. Ρούμι άφθονο, μουλάτες και ερωτύλοι Κουβανοί αναμειγνύονταν με τους τουρίστες που έψαχναν αφορμή να πετάξουν από πάνω τους το βάρος της γκρίζας καθημερινότητας στην αναπτυγμένη Δύση. Ένας από τους Κουβανούς, 40άρης, όχι ιδιαίτερα εμφανίσιμος αλλά με τη γοητεία του ανθρώπου που έχει μπει με τα μπούνια μέσα σε όλα, ύψωνε κάθε λίγο ένα μπουκάλι και φώναζε: «Είμαστε όλοι θνητοί. Μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο ποτήρι». Είναι και η αθανασία μέρος της ζωής. Αυτής εδώ, που ζούμε.

Η πραγματικότητα γίνεται διαρκώς όλο και πιο μίζερη. Μεγάλα απαισιόδοξα σενάρια πασπαλίζουν στάχτες σε ζορισμένες προσωπικές ιστορίες. Είμαστε απορροφημένοι, όπως έλεγε ένας φιλόσοφος, από τον τρόπο που τα πράγματα είναι στον κόσμο και ξεχνάμε ότι τα πράγματα είναι στον κόσμο.

ΕΙΔΑ ΤΟΝ Κώστα προχθές και τα μάτια του έλαμπαν. Μόλις είχε γυρίσει από διακοπές και θα ξανάφευγε σε λίγες ημέρες. Δεν χρειάστηκε να πει πώς τα πέρασε, ήταν φανερό, ξεχείλιζε από τη χαρά της ζωής.

«Θα σε πάρω φωτογραφία», του είπα, «να στη δείχνω τον χειμώνα, όταν κάθεσαι μέχρι αργά στη δουλειά, όταν ζορίζεσαι με αυτά που πρέπει να γίνουν, όταν τα μάτια σου δύουν μακριά από όσα θέλεις να κάνεις». Ας μην είναι το καλοκαίρι διάλειμμα. Ας είναι μπούσουλας για τα όσα δικαιούμαστε να ζήσουμε. Πυξίδα για το πώς να ακολουθήσουμε τη συνταγή του γιατρού.

Διότι τελικά δεν είναι τα χρόνια στη ζωή μας που μετράνε. Είναι η ζωή στα χρόνια μας.

ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΑΣΤΕΑ

ΤΑ ΝΕΑ