Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

ΡΙΖΕΣ

Χρόνια τώρα έχω μπει στην διαδικασία να συλλογίζομαι διεξοδικά κάθε τι που συμβαίνει ολόγυρά μου. Ασήμαντα έως σημαντικά ,κατά την άποψη μου πάντα . Συνδέω τις άκρες τους με την συμπεριφορά της Φύσης ,του σύμπαντος που δεν γνωρίζω και δεν θα μάθω ποτέ, αλλά νοιώθω ότι είμαι-είμαστε ένα μέρος του.



Η ιστορία που ακολουθεί είναι ένα πραγματικό μου βίωμα .

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ψώνιο μεγάλο έχω με τα λουλούδια. Με τα φυτά εν γένει.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια μεγάλωνα ένα benzamin στο μπαλκόνι μου. Ο Κορμός και τα κλαριά του γέρικα αλλά δυνατά. Διαμετρικά δεν χωρούσαν στην χούφτα μου.
Η φυλλωσιά του παραδόθηκε στον χιονιά του περυσινού Χειμώνα και το δεντράκι έμεινε σχεδόν γυμνό από φύλλα. Δυο τρία κλαριά μόνο έμειναν ακόμη ντυμένα πράσινα.
Είπα λοιπόν να του αλλάξω γλάστρα, νέο φρέσκο χώμα ακόμη και θέση, μήπως και το ξανανιώσω σε νέο περιβάλλον. Το άφησα 7 ημέρες απότιστο, για να μπορέσω να το βγάλω από τη γλάστρα. ΑΔΥΝΑΤΟΝ ! Βρε το έσερνα από δω, το γύριζα από κει τίποτα. .Σύσσωμο φυτό και γλάστρα λες κι είχαν τεντώσει τα πόδια, είχαν σφηνώσει στο μωσαϊκό του μπαλκονιού και δεν μετακινούνταν ούτε με γερανό. Ώσπου ανακάλυψα, ότι «χλωρές» ρίζες έχουν τρυπήσει τη γλάστρα έχουν γίνει τουλάχιστον πέντε εκατοστά κορμός. Έχουν διεισδύσει εκεί που σμίγει το μαρμάρινο πρεβάζι με το μωσαϊκό, έχουν προχωρήσει προφανώς βαθιά στη πλευρά του μπαλκονιού όπου τοίχος. Νηστικές, άνυδρες προχωρούν ακάθεκτες όπου τις οδηγεί το ένστικτό τους. Χωρίς τροφή, χωρίς νερό, χωρίς φως.
Έμεινα άναυδη και έκθαμβη να παίρνω ακόμη ένα μάθημα από τη Φύση.
Τι να έκανα όμως που έπρεπε να «χτυπήσω το κακό στην ρίζα του», πριν φουσκώσει για τα καλά ο τοίχος , πέσει και σπάσει και κανενός περαστικού το κεφάλι;;;
Άρχισα να σκέπτομαι πώς θα αποκόψω αυτόν τον ομφάλιο λώρο του φυτού με την μάνα ( παραμάνα από τσιμέντο) Γη.
Πριόνι, σφυρί, μαχαίρι, ψαλίδι για κλαριά, και όση δύναμη στα χέρια διαθέτω δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Τελευταίο εργαλείο μου η φαντασία μου και η ΘΕΛΗΣΗ μου.
Στηρίχτηκα με όλο το ύψος μου (1.65) και βάρος μου πάνω στην γλάστρα ( 65 κιλά δεν είναι λίγο). Άρχισα με αργές απαλές κινήσεις( η πονηρή Οδυσσέας) να την στρίβω αριστερά μέχρι εκεί που έφτανε η αντίσταση της ρίζας που δεν κοβόταν. Όταν έβλεπα ότι δεν πάει άλλο ,ξανά στροφή προς τα δεξιά αυτή τη φορά, και τανάπαλιν. Μέχρι που μου παραδόθηκε , μου έμεινε η γλάστρα στα χέρια .
Η ρίζα ξεκομμένη, διεστραμμένη, βαθιά χωμένη μεταξύ τσιμέντου και μαρμάρου η μισή, και η άλλη μισή κρεμασμένη έξω από την διαρρηγμένη γλάστρα ,σαν ακρωτηριασμένο σαλιγκάρι που δεν μπορούσε να γυρίσει στην κρυψώνα του .
Σαν το χεράκι ενός εμβρύου που ζητάει βοήθεια να βγει από την μήτρα καταδικασμένο να πεθάνει πριν γεννηθεί ...ή ευλογημένο μ' ένα θαύμα να σωθεί.....



Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Μυστικός Δείπνος


Κυριακή!. Κάθε Κυριακή ώρα 4.30 μμ. Είναι μια στιγμή , κεκτημένο δικαίωμα της Αφροδίτης. Ένα δικαίωμα που απέκτησε χωρίς αγώνα, χωρίς διαμαρτυρίες, σιωπηλά, γλυκά έτσι απλά..

Είναι η στιγμή που περιμένει να κτυπήσει το κουδούνι του Ξενώνα που κατοικεί. Θα τρέξει να πάρει το κλειδί να μην προλάβει άλλος κανείς να μου ανοίξει.

Στηριγμένη στην κουπαστή της σκάλας και τα αδύναμα ποδαράκια της , κατεβαίνει όσο πιο γρήγορα μπορεί να ξεκλειδώσει την πόρτα , να ανοίξει μια αγκαλιά να με χωρέσει.

Η Αφροδίτη είναι ένα «παιδί» που διανύει την 5η δεκαετία της ζωής της.

Παιδί αγνώστων «γονέων» που από το μαιευτήριο οδηγήθηκε ,«δημοσία φροντίδα» σε ίδρυμα και στην συνέχεια σε δημόσιο ψυχιατρικό κατάστημα… λόγω της πνευματικής και σωματικής αναπηρίας της.

Δεν γνώρισε Μάνα. Δεν ζεστάθηκε ποτέ σε μια αγκαλιά σαν παιδί. Δεν της κράτησε ποτέ κανείς το χέρι σαν ενήλικη.

Είναι κοντούλα ,μικροκαμωμένη φιγούρα ξωτικού , βγαλμένη από παραμύθι η αληθινή Αφροδίτη.

Ορθώνεται στις μύτες των αδύναμων ποδιών της και εγώ σκύβω για να αγκαλιαστούμε και τα στήθη μας ν' αγγίξουν στο μέρος της καρδιάς που κτυπάει μεθυσμενάκι από μια δόση αγάπης κλεμμένης θαρρείς.


Έξη μήνες τώρα, την ίδια ώρα και μέρα αυτός ο κτύπος της καρδιάς της ανοίγει την πόρτα της ψυχής μου για να μας βάλει μέσα και τις δυο , συνδαιτυμόνες σε έναν δικό μας μοναδικό μυστικό δείπνο !!!!

Δημοσιεύτηκε στις 18.1.2008


Πέρασαν δυο χρόνια από τότε. Τίποτα δεν άλλαξε για μένα ούτε και για κείνη κάθε Κυριακή, εκτός ανωτέρας βίας….

Μια μέρα η «ομάδα» της κάλεσε σε γεύμα τους συγγενείς και φίλους και όλοι μαζί πήγαμε σε μια οικογενειακή ταβέρνα της περιοχής που είχε και αυλή με λουλούδια κι ένα –δυο δεντράκια απ’ αυτά που ανθίζουν τον Χειμώνα.

Το χαρήκαμε .Κουζίνα οικογενειακή, ποτό της αρεσκείας μας, παλιά τραγούδια στο κασετόφωνο, κουβεντούλα μεταξύ μας και αβίαστα χαμόγελα.

Όλα τόσο ανθρώπινα τόσο ζεστά τόσο φυσικά μεταξύ μας..

Κάποια στιγμή δόθηκε το σήμα για αναχώρηση.

Μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά,( το άναρχο συναίσθημα περιλαίμιο βλέπεις), προηγήθηκα προς την έξοδο με αργά βήματα.

Ξαφνικά η Αφροδίτη φεύγει από την «ομαδική» παρέα ,τρέχει, με προσπερνά ,
κόβει ένα λουλούδι από το δεντρί που έστεκε πλάϊ στην αυλόπορτα και με μια μικρή υπόκλιση μου το προσφέρει….κάτι ψιθύρισε ,δεν άκουσα, με κοίταξε στα μάτια, χαμογέλασε και γύρισε τρέχοντας στην ομάδα της.

Είμαι σίγουρη ότι ποτέ της ή ίδια δεν δέχτηκε μια προσωπική τέτοιου είδους χειρονομία. Κι ασφαλώς κανείς δεν της υπέδειξε κάτι ανάλογο.

Κατάπια έναν λυγμό….
Η τελευταία φορά που δέχτηκα μια γαρδένια δια χειρός,ήταν τον Δεκαπενταύγουστο του 2.000. Τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους έκλεισε οριστικά ο κύκλος της ζωής μου που πήρε αμέτρητες γαρδένιες μαζί του .


Την Αφροδίτη διάλεξε ,με μια χειρονομία αστραπή ,να μου στείλει την Αγάπη Του από τον Ουρανό….