Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Στ' αζήτητα.....


Μεγαλογιατρός ο Λάμπρος Λάμπρου, με έδρα το Κολωνάκι ,παντρεύτηκε από προξενιό την κατά 12 χρόνια νεώτερη του Ευτέρπη, κόρη μεγαλοεπιχειρηματία Λαρισαίου ,με προίκα ,με καλό όνομα, με τα Γαλλικά της, το πιάνο της και με αριστοκρατική εμφάνιση . ¨Όλα καλά τα είχε. Αλλά παιδιά δεν έκανε.

Πέρασαν έτσι 12 χρόνια με προσπάθειες
αποτυχημένες Μέχρι και στην Αγγλία πήγανε. Τότε η εξωσωματική γονιμοποίηση στην Ελλάδα δεν απολάμβανε απολύτου αποδοχής και εμπιστοσύνης
Ύστερα από μια αποτυχημένη θεραπεία , ένα Σάββατο απόγευμα που πίνανε στου
Floka τον καφέ τους ,ο Λάμπρος της ανακοίνωσε την απόφασή του

Τέρμα οι προσπάθειες, τέλος τα πειράματα . Θα υιοθετήσουμε ένα παιδί μιαν ώρα αρχύτερα για να προλάβουμε να το μεγαλώσουμε, τα χρόνια περνούν.

Δεν της άρεσε κατά βάθος η ιδέα της
Ευτέρπης( να μπλέξει, να μεγαλώσει τώρα ένα παιδί, που δεν είναι δικό της ; ) Αλλά δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση. Ήταν πολύ προσεκτική. Δεν ήθελε να εναντιωθεί φανερά στον άνδρα της , σε ένα θέμα για το πρόβλημα του οποίου,άθελά της , ήταν υπεύθυνη.
Πάντα πήγαινε με τα νερά του. Μπορεί να ήταν ο γάμος τους συμβατικός αλλά ο Λάμπρου ήταν ένας ευυπόληπτος άνθρωπος και αξιόλογος επιστήμων, που αν μη τι άλλο της παρείχε μιαν εξαιρετική κοινωνική κάλυψη….
Έδειξε να μην διαφωνεί και προσέθεσε:
----Δεν είναι άσχημη ιδέα, αλλά ποιος ξέρει από που θα κρατάει η σκούφια του?
Τότε ο άνδρας της ,της έκανε την ιστορία.

Συναντήθηκε όλως τυχαία με τον φίλο του Αντώνη που κάνανε μαζί διδακτορικό στην Αγγλία σε άλλη ειδικότητα αυτός. Τώρα ήταν και επιστημονικός διευθυντής του
Βρεφοκομείου Αθηνών. Θυμήθηκαν τα παλιά. Μιλήσανε για το σήμερα και τα προβλήματα τους και κουβέντα στην κουβέντα ο Αντώνης έθεσε επί τάπητος την λύση της υιοθεσίας. Αυτός θα τα κανόνιζε όλα και σύντομα ο Λάμπρος θα είχε ένα δικό του παιδί με τον νόμο.

Μέσα σε έξη μήνες όλες οι διαδικασίες είχαν τελειώσει και ένα αδύνατο, μικροσκοπικό, αλλά χαριτωμένο κοριτσάκι με μεγάλα εκφραστικά καστανά μάτια, μόλις έξι μηνών, συμπλήρωσε την οικογένεια τους.

Στον πρώτο κι'
όλας χρόνο ο Λάμπρου παρατήρησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την μικρή.
Σοβαρή εκ γενετής αναπηρία στα κάτω άκρα . Δεν θυμάμαι να σας περιγράψω την ιατρική διάγνωση.
Όσο περνούσε ο καιρός ,γινόταν ολοφάνερη η αναπηρία του κοριτσιού στα πόδια και η μη φυσιολογική σωματική του ανάπτυξη.
Μαραθώνιες προσπάθειες ακολούθησαν που απέδωσαν σε βαθμό να μπορέσει η Χαρίκλεια
-- της έδωσε ο Λάμπρου το όνομα της μητέρας του-- να περπατάει σαν βαρκούλα ακυβέρνητη σε ρηχά νερά.

Η Ευτέρπη δεν άντεξε για πολύ. Ξεσπάθωσε.!
---- Μας εξαπάτησε ο φίλος σου , μας δώσανε ψεύτικο ιστορικό, δεν μας
πληροφόρησαν τι κληρονομικό βαραίνει το κορίτσι και την μάνα του. Να τους κάνουμε αγωγή για απάτη, να ακυρώσουμε την υιοθεσία ,να το πάρουν πίσω ,εγώ δεν θα αφιερώσω την ζωή μου σε ένα σακάτικο πλάσμα που δεν είναι δικό μου. Δεν το θέλω . Η αυτή , ή εγώ εδώ μέσα , τελεία και παύλα.
Ο Λάμπρος , ευαίσθητος άνθρωπος αλλά και σκληρό καρύδι.
Το είχε αγαπήσει το κοριτσάκι το πόναγε, το φρόντιζε και το περιέβαλε με μεγάλη στοργή και τρυφερότητα.
Της απάντησε.
Ορθά-κοφτά Μια κι έξω.
----- Η επιλογή δική σου . Η Χαρίκλεια φέρει το όνομά μου και θα μείνει παιδί μου με όλα τα δικαιώματα στην ζωή μου και την περιουσία μου.
Η Ευτέρπη έμεινε άναυδη. Τελικά , επέλεξε να μείνει ξένη στο ίδιο της το σπίτι.

Στα δεκατέσσερα της η Χαρίκλεια ήταν μια κοπελίτσα με σοβαρά κινητικά προβλήματα, αλλά και με προβλήματα συμπεριφοράς «επί εδάφους νοητικής στέρησης».( Οριακή Νοημοσύνη
IQ70 Έτσι έλεγε η ιατρική γνωμάτευση.)

Τότε ήταν που ο Λάμπρος ύστερα από ένα βαρύ εγκεφαλικό που τον κράτησε δυο μήνες σε αφασία, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο και εγκατέλειψε την Χαρίκλεια έφηβη στα χέρια της
Ευτέρπης.
Μετά τα σαράντα του Λάμπρου, η Ευτέρπη ξεκίνησε , με την βοήθεια ενός
μεγαλο- δικηγόρου του Κολωνακίου ,έναν δικαστικό αγώνα ( χρήματα της περίσσευαν) ενάντια στο βρεφοκομείο για απόκρυψη σοβαρών στοιχείων με σκοπό τον δόλο, και με αίτημα την ακύρωση της υιοθεσίας.
Εν τω μεταξύ την έβαλε εσώκλειστη σε ένα ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες..
Εκεί τις γνώρισα εγώ «μητέρα» και «κόρη.»

Η Χαρίκλεια ήταν ένα υπερκινητικό άτομο παρ’ όλη την αναπηρία της,δεν στεκόταν πουθενά. Μιλούσε δε διαρκώς με έπαρση για την καταγωγή της και τον
μεγαλογιατρό του Κολωνακίου πατέρα της.
Δεν ήταν όμως λίγες οι φορές που η ματιά μου την έπιανε σε μια γωνιά στο προαύλιο μονάχη σιωπηλή ,με τα μάτια βουρκωμένα ,χαμηλωμένα ,ιδίως όταν έβλεπε τα εξωτερικά παιδιά να επιστρέφουν μετά το μεσημέρι σπίτι τους.

Την «μητέρα» Ευτέρπη την είχα δει μια δυο φορές σε κάποιες εκδηλώσεις.
Μία κηδεμόνας, ανέκφραστη, σοβαρή ,τυπική ,αγέλαστη.

Κάποια μέρα η Χαρίκλεια έφυγε από το ίδρυμα. Δεν θυμάμαι κάτω από ποιες συνθήκες.
Αργότερα έμαθα ότι παντρεύτηκε έναν τυφλό τον οποίο φρόντιζε με πολύ στοργή, τον κοίταζε στα μάτια. Δεν ξέρω αν άντεξε αυτός ο γάμος.
Ούτε έμαθα τι απέγινε με την υιοθεσία αν ακυρώθηκε ή όχι.

Πριν μερικά χρόνια, μια βραδιά που παρακολουθούσα στην τηλεόραση την εκπομπή που άνθρωποι αναζητούν ανθρώπους, είδα την Χαρίκλεια αρκετά μεγαλωμένη, να ψάχνει απεγνωσμένα τις ρίζες της. Την πραγματική της μάνα ζητούσε και παρακαλούσε.
« Μόνο να μου ανοίξει την αγκαλιά της θέλω, δεν θα της ζητήσω ,δεν θα την ρωτήσω τίποτα.»
Παρ' ότι οι πληροφορίες έδειχναν ότι η δημοσιογράφος είχε βρει την άκρη, έπεσε βαριά σιωπή .
Μάνα δεν φανερώθηκε, ούτε αδέλφια ούτε συγγενείς.

Άφησαν για μια δεύτερη φορά την Χαρίκλεια
στ' αζήτητα........