Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Tα Θαύματα δεν γεννιούνται στο λυκόφως και την απανεμιά


Μια αληθινή ιστορία Αγάπης .

Η Αργυρώ, αγρότισσα από την Μεσσηνία, δεν είχε που να πάει στην Αθήνα, μετά την κηδεία της κόρης της που σκοτώθηκε από μηχανή στην Λεωφόρο Συγγρού ,τα ξημερώματα μιας Τρίτης .

Δεν έφυγε όμως αμέσως για το χωριό της, γιατί ήθελε να δει τι θα αποκάνει, με δαύτο το άλαλο παιδί 3-4 χρονών ( ? ) που βρήκε αφημένο στη κάμαρα της κόρης της, στο μισογκρεμισμένο ξένο σπίτι κοντά στην χωματερή του Σχιστού.

Το αγόρι δεν μιλούσε, δεν λαλούσε,, πείναγε διαρκώς, πήγαινε κι ερχόταν επί τόπου στο μικρό δωμάτιο.

Η Γριά τα είχε χαμένα. Στην Αθήνα ,είχε να έλθει πριν δεκαπέντε χρόνια όταν η κόρη της είχε μπερδέματα με το τμήμα Ηθών. Έκανε ,λέει, πεζοδρόμιο χωρίς άδεια.
Κάποια πρωτοξάδελφα στα Μανιάτικα, του Πειραιά, ούτε ήξερε που να τα βρει αλλά ούτε και που ήθελε για να την δουν.

Αγνοούσε ,μέχρι τότε, την ύπαρξη του παιδιού ,ούτε που γνώριζε τίνος ήταν ! Περίμενε από μέρα σε μέρα κάποιος να το αποζητήσει ,ο πατέρας του ίσως. ..Αν και αυτή την εβδομάδα δεν φαινόταν κανείς θα πήγαινε να το παραδώσει στην αστυνομία. Τι άλλο μπορούσε να κάνει ? Να το πάρει στο χωριό ?
Δεν σφάξανε.

Παρασκευή πρωί, είπε να πάει στο νεκροταφείο ν' ανάψει το καντήλι στην κόρη της . Μετά θα άφηνε το παιδί στην αστυνομία και την επομένη το πρωί θα έφευγε πρώτα ο θεός για τον τόπο της, να ησυχάσει στο φτωχικό της ,να κλάψει το αδικοχαμένο στην ζωή και τον θάνατο κορίτσι της.

Κάθισε σε ένα ανάχωμα ,δίπλα στο μνήμα ,έβαλε το πρόσωπο της στα δυο της χέρια κι αναλύθηκε σε αναφιλητά . Μόνη ,σίγουρη πως δεν την άκουγε κανείς.

Ξαφνικά θυμήθηκε το μικρό.. Άρχισε να φωνάζει:

βρέεεεεε που είσαι βρεεεε? Άφαντος ο μικρός. Γύρισε η δόλια, όλο το νεκροταφείο . Δεν το βρήκε πουθενά. Δεν την κρατούσαν άλλο τα πόδια της. Σύρθηκε μέχρι την λεωφόρο Σχιστού, πήρε το λεωφορείο, κατέβηκε στον Πειραιά και πήγε στην αστυνομία .

Το και Το.!!!

Κινητοποιήθηκαν οι αρχές. Πριν ακόμη δύσει ο ήλιος , βρήκαν τον μικρό φυγάδα φοβισμένο, ένα πουλί χωρίς φτερά, χωρίς φωλιά, κουρνιασμένο σε έναν άδειο ανοικτό οικογενειακό τάφο
Ένα παιδί χωρίς μιλιά, χωρίς μάνα, χωρίς πατέρα μόνο πάνω στη Γή.

Δεν είναι το μοναδικό.

Ακολούθησε, η νόμιμη διαδικασία, το παιδί παραδόθηκε στο ΠΙΚΠΑ και από κει στο Νταού Πεντέλης.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ό,τι Θέλεις είμαι εγώ εδώ.

Η κυρία Ασπασία, έχασε τον άντρα της πολύ νέα . Έμεναν με την μοναχοκόρη της την Ευγενούλα 8 χρονών στη Νεάπολη του Πειραιά.. και αποφάσισε να μην ξαναπαντρευτεί.

Είχε μια φίλη στο ΠΙΚΠΑ . Αυτή μύησε την κυρία Ασπασία στην ιδέα της Αναδοχής. Το ΠΙΚΠΑ εξασφαλίζει την απαιτούμενη στοιχειώδη δαπάνη διαβίωσης,. Το κοριτσάκι της θα μεγάλωνε με ένα αδελφάκι και κείνη θα ανάσταινε ένα γιο που τόσο πολύ επιθύμησε στην ζωή της.
Πράγματι έγινε ανάδοχος μητέρα ενός ορφανού αγοριού 5 ετών του Μάνου, που βρήκε μάνα κι αδελφή κι έγινε αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας τους.

Η ζωή τους κυλούσε αθόρυβα με τις καθημερινές λύπες και χαρές που συμβαίνουν και στις καλλίτερες οικογένειες. Τα δύο αδέλφια μαλώνανε, αγαπιόντουσαν, αλλά ευτυχώς παίρνανε τα γράμματα κι έτσι η κυρία Ασπασία είχε μόνο να τα φροντίσει, να τα νοιαστεί, και να ζει μέσα από τα δυο παιδιά της την ζωή που δεν έζησε πριν αποκτήσει τον Μάνο.

Μια Καθαρά Δευτέρα κάλεσε την οικογένεια, η φίλη τους από το ΠΙΚΠΑ
( που ήταν και χρεωμένη, από την Υπηρεσία της, με την παρακολούθηση της αναδοχής του Μάνου), στην Ραφήνα στο εξοχικό της να περάσουν την ημέρα , να παίξουν και τα παιδιά.

Πήγαν!
Αυτή η Καθαρά Δευτέρα σημάδεψε την ζωή τους. Εκεί συνάντησαν για πρώτη φορά τον Στέφανο. Αυτό το όνομα έδωσαν οι ιθύνοντες του Νταού Πεντέλης, στον μικρό μας ήρωα. Τον δραπέτη που διάλεξε για καταφύγιο στη ζωή έναν ανοικτό τάφο.

Τα δυο παιδιά, ο Μάνος και η Ευγενούλα ξετρελάθηκαν με τον μπόμπιρα Στέφανο, έτσι όπως ήταν, λευκός, στρουμπουλός γαλανομάτης, κινητικός, με εμφανή την νοητική του αδυναμία και με κείνο το πλατύ αθώο χαμόγελο που ζωγράφιζε άγιο το προσωπάκι του.

Το πρότεινε η φίλη του ΠΙΚΠΑ .
Το θέλησαν πολύ τα παιδιά.
Το θέλησε ο Θεός.
Το σκέφτηκε και η κυρία Ασπασία και έγινε ανάδοχος μητέρα
και του Στέφανου !!!

Μεγάλη η ευθύνη. Πολύς ο κόπος. Η κούραση αξεκούραστη..

Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί με βαριά νοητική αναπηρία.

Τα θαύματα όμως δεν γεννιόνται στο λυκόφως και την απανεμιά.

Τα θαύματα ξεπηδούν μέσα από τον πόνο την βάσανο, και λάμψη τους ακολουθεί.

Η λάμψη της Αγάπης γιόμισε με φως το φτωχικό της κυρίας Ασπασίας.

Τα δυο αγόρια αγαπήθηκαν σαν να είχαν βγει από την ίδια κοιλιά, και η Ευγενούλα φρόντιζε το Στεφανάκο της σαν μια δεύτερη μάνα του. Η κυρία Ασπασία πάλευε σκληρά να τα φέρει βόλτα με τρία παιδιά. Αξιώθηκε όμως να τα «μεγαλώσει»

Την Ευγενούλα την πάντρεψε «καλά» και έχει και εγγονάκι σήμερα.

Ο Μάνος έγινε ηλεκτρονικός μηχανικός, ένα ευγενέστατο παλικάρι, στέλεχος σε μια ιδιωτική επιχείρηση που τον εκτιμούν και οι πέτρες.

Ο Στέφανος, αχ αυτός ο Στέφανος το στερνοπούλι της ! Δεν βάζει γλώσσα , τώρα πια , μέσα.
Κάθε μέρα πάει βόλτα με το αυτοκίνητο που τον πάει και τον φέρνει σ’ ένα Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης για παιδιά με Ειδικές Ανάγκες στην περιοχή τους.
Της ξεφεύγει και πάει μόνος του στο φούρνο και το ζαχαροπλαστείο και αγοράζει ότι θέλει η ψυχή του με το χαρτζιλίκι που φροντίζει ο αδελφός του να μην του λείπει.|
Άσε που χαλάει τον κόσμο με τα γέλια του, τα τραγούδια του και τις γυροβολιές του. Κι όχι τίποτ΄ άλλο, δεν μπορεί σαν μάνα να του βάλει φωνή να τον αγριέψει. ΄ Έχει τον μεγάλο τον Μάνο της, που όλη την ώρα της παραγγέλνει:.

« Μάνα ,πρόσεχε τον αδελφό μου, μην τον μαλώνεις σε παρακαλώ.
Ό,τι θέλεις είμαι εγώ εδώ....."


18 σχόλια:

  1. Προσωπικά δεν έχω συναντήσει στο χώρο,Αδελφό να έχει τόση αδυναμία σε αδελφό, Να νοιάζεται και ν΄αγαπάει σε τέτοιο βαθμό,εκτός από το Βαρβαράκι μου που είναι διδυμάκια με την Μαρία μου.

    Με είχε τόσο αποσχολήσει η συμπεριφορά αυτου του νέου ,που με ενθάρρυνε και μου ενίσχυσε την άποψη του λαού μας που λέει:
    ο Θεός δεν αφήνει κανέναν!
    Αρκεί να μη τον ξεχάσει!
    Να τον θυμάται !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι να πω βρε Λυγερή! Μέσα από το παιδί σου είχες την ευκαιρία να συναντήσεις ιστορίες ζωής τόσο θλιβερές αλλά και κάποιες που μας αποκαλύπτουν το αληθινό νόημα της ύπαρξής μας όπως η παραπάνω! Και εγώ το πιστεύω ότι δεν είναι πάντα εύκολο να πάρεις υπό την προστασία σου κάποιο παιδί αλλά πιστεύω και το ότι η ζωή η ίδια τέτοιες πράξεις τις ανταμείβει. Και μόνο η αγάπη που θα λάβεις φτάνει.
    Στα λέω αυτά γιατί έχω ζωντανό παράδειγμα μια φίλη την ιστορία της οποίας θα σας διηγηθώ στο άμεσο μέλλον.
    Φιλάκια καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. meta

    Η ανελλιπής παρουσία σου σε τούτο δω το φρέσκο blog, που μόλις πριν ένα μήνα ενεργοποιήθηκε και για το οποίο δεν έχω κάνει καμία ιδιαίτερη προσπάθεια αναγνωσιμότητας , με συγκινεί πραγματικά.
    Το είχα ανάγκη να υπάρχει μια γωνιά μου διαδικτυακή στην οποία να συναντιέμαι με κάποιους φίλους που θα διαθέτουν λίγο περισσότερο χρόνο. Διαφορετικά ,λόγω του περιεχομένου του δεν θα μπορούσαν να το παρακολουθήσουν.
    Μέσα από αληθινά περιστατικά Ζωής αποκτά κανείς εμπειρίες χρήσιμες και νοιώθει συχνά και ο ίδιος να συμμετέχει. Γιατί η Ζωή βιώνεται μέσα από ανθρώπινες πράξεις . Η Πείρα είναι σημαντικότερη ακόμη και από την μελέτη.
    Ξέρεις πόσες φορές ,μαζί με το Μαράκι μου-εμείς κι οι δυο είμαστε εξωστρεφείς- συναντήσαμε ανθρώπους και πάνω στην κουβέντα ,μου είπαν ,καλή ώρα σαν εσένα τώρα. :
    ----«Ξέρετε, έχω και γω ένα ανάλογο περιστατικό στην οικογένειά μου, της ξαδέλφης, του κουμπάρου, της γειτόνισσας κ.ο.κ.» Η συζήτηση που ακολουθεί, ειλικρινής, φυσική,
    ανεπιτήδευτη ζεστή είναι πολύ χρήσιμη και για τις δυο πλευρές .
    Ευχαρίστως λοιπόν να μας πεις την ιστορία που εσύ γνωρίζεις από πρώτο χέρι και αν θέλεις, γιατί όχι, να σου παραχωρήσω όσο χώρο θέλεις εδώ στον pygemo να την αναδείξεις ενυπόγραφα.
    Η πάρω πάνω Ιστορία την οποία έχω βιώσει προσωπικά , με γιομίζει πίστη , ελπίδα και παρηγοριά , ότι δεν χάθηκαν τα ανθρώπινα τα συναισθήματα που προσδίδουν νόημα και ποιότητα στην ζωή μας.
    Σ’ ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λυγερή μου δεν είναι το γεγονός ότι έχω χρόνο και σε παρακολουθώ, κάθε άλλο αν δεις στο μπλογκ μου έχω και μέρες να γράψω. Απλά λόγω του περιεχομένου του ακριβώς γι αυτό έγινα πιστή αναγνώστρια. Μαθήματα ζωής που δεν πρέπει να χάνουμε.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. meta

    Κοπέλα μου το φαντάζουμε ότι δεν σου περισσεύει ο χρόνος είσαι και μανούλα.
    Αν πρόσεξες όμως, το εξειδίκευσα και μίλησα για: κάποιους φίλους που θα διαθέτουν λίγο περισσότερο χρόνο.κ.λ.π. Ίσως θα έπρεπε να προσθέσσω ,
    " Λίγο χρόνο από το υστέρημά τους," όπως το κάνεις εσύ Καλή μου και σ' ευχαριστώ.

    Καλό σου βράδυ κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η αγαπη Λυγερή μου αναπληρώνει καθε "ατέλεια" και επουλώνει ολες τις πληγές.

    Αγαπη βρηκε και στοργή και αυτα του δινουν δύναμη να χαλάει τον κόσμο με τα γέλια του, τα τραγούδια του και τις γυροβολιές του.

    Νασαι καλα καλη μου που μοιράζεσαι και μας αναδεικνυεις αυτα τ' ανθρώπινα θαύματα.

    Την αγάπη μου

    Αρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα Λυγερή μου !!Μια ιωσούλα με κρατα και σήμερα μακριά απ το σχολείο αλλά έτσι μου δώθηκε η ευκαιρία να διαβάσω αναρτήσεις αγαπημένων και να καταθέσω τις σκεψεις μου.
    Είναι αλήθεια πως τέτοια ανθρωπιά και αγαπητική-θυσιαστική ζωή υπάρχει γύρω μας και θάλεγα συγκριτικά με το σκληρο πρόσωπο της εποχής μας,σε μεγάλο βαθμο.Μόνο που να,γλυκιά μου,η ομορφιά της ψυχής δεν έχει ανάγκη απο ΜΜΕ για να προβληθεί ,ζει στην αφάνεια ευτυχής για οτι επιλογές κάνει!
    Αντίθετα η ασχήμια χρησιμοποιεί τα πάντα για να νοιωσει οτι υπάρχει μες την ουσιαστικη ανυπαρξία της!
    Η αγάπη λοιπον είναι ζωή!Προυποθέτει αγώνα συνεχή ,ταπεινή καρδιά ,μια ματιά πέρα απ αυτο που βλέπουν τα μάτια και σε τελική ανάλυση ένα άφημα ,μια παράδοση στα μικρα κι ασήμαντα ....
    Φιλιά πολλά Λυγερή μου με την καρδιά σου γεμάτη απ το δόσιμο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Άρη μου .
    ΄Οσο πιο δοκιμασμένος κάποιος, τόσο βαθύτερος
    γνώστης είναι της θεραπευτικής αξίας της Αγάπης.
    Κι εγώ το ξέρω πολύ καλά αυτό το γιατρικό. Το έχω δοκιμάσει και στο δώσε και στο πάρε.....

    Από αυτή την ιστορία γίνονται ολοφάνερα κι άλλα συστατικά,εκτός από την Αγάπη, που συνθέτουν αξίες και δίνουν ερμηνεία και νόημα στη Ζωή μας.
    .
    Ισως στη συνέχεια κάνω έναν απολογισμό ,γιατί αυτή η ¨παραδειγματική ζωή " αυτής της γυναίκας
    μ' έχει πολύ επιρρεάσει και σε προσωπικό επίπεδο.
    Τα λέμε
    πάντα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση μοιράζομαι σκέψεις μαζί σου .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. katerina

    Κατερίνα μου ! Στον ίδιο παρανομαστή είμαστε. Και γω έχω μερικές μέρες τα μαύρα μου τα χάλια. Κι ενώ η ...ίωση δεν είχε τα έντονα συνήθη συμπτώματα σε μένα, μούβγαλε όμως μια ανημποριά, μια καθολική κατάπτωση που τα χρειάστηκα.(όπως και δεν είμαι καθόλου φοβητσιάρα με την αρρώστια)
    Ανέστειλα όλες μου τις δραστηριότητες. Σήμερα ένοιωσα λίγο καλύτερα και πήρα τους δρόμους πάλι το πρωί, αλλά όσο περνάει η μέρα βαραίνω για τα καλά.
    Για να δούμε που θα πάει !
    Εσύ που «δασκαλεύεις» όχι μόνο την γνώση αλλά διδάσκεις και την ανάγνωση της ψυχής του ανθρώπου ,δείξε υπομονή και κατανόηση για τις προεκτάσεις που έχει πάρει μέσα μου αυτή η αληθινή ιστορία .
    Η ηρωίδα μας η Ασπασία, είναι μια συνήθης γυναίκα, περιορισμένης εκπαίδευσης, χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες ζωής και μάλιστα καλής ζωής αφού έμεινε πολύ νέα χωρίς σύντροφο. Ούτε κανένα κοινωνικό περιβάλλον ή οικονομικό πλαίσιο που να κάλυπτε ελλείψεις και προσωπικά κενά.
    Με λίγα λόγια, μια γυναίκα ανεκπαίδευτη ,μη χειραφετημένη, νέα, μόνη, φτωχή με την ευθύνη ενός παιδιού 8 ετών . Και σαν όλα αυτά να ήταν τα φυσικότερα και τα ευκολότερα πράγματα για μια γυναίκα της ηλικίας της, όχι μόνο τα δέχτηκε στωικά, αδιαμαρτύρητα, χωρίς να
    αντιδράσει με σπασμωδικές ενέργειας , αλλά συνέχισε στα εφ’ ώ ετάχθη .
    Προχώρησε στην αναδοχή ενός ακόμη ξένου ορφανού παιδιού δίπλα στο δικό της.
    Στη συνέχεια ,εν γνώσει της ανέλαβε το βαρύ φορτίο ενός αγνώστου ανάπηρου παιδιού. Όλα αυτά γίνανε μέρος της προσωπικής της Ζωής, και συνέθεσαν αρμονικά ένα οικογενειακό περιβάλλον πρόσφορο στην καλλιέργεια της πραγματικής άδολης αγάπης στις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις που δεν προσδιορίζονται από την εξ’ αίματος ή μη συγγένεια.
    Πες μου εγώ δηλαδή και η κάθε μάνα τι πάρα πάνω έχω κάνει για τα παιδιά μου που τάχω γεννήσει η ίδια; Δεν φρόντισα μάλιστα να συμπληρώσω την οικογένεια και με άλλα αδέλφια για να διευρύνω τον «μικρόκοσμο» των παιδιών μου.
    Γι αυτό όταν ρώτησα μια μέρα την Μαρία μου που βούρκωσαν τα ματάκια της όταν βρεθήκαμε οι δυό μας σπίτι, ύστερα από ένα πλούσιο σε δραστηριότητες απόγευμα
    -----Γιατί Μαρία μου κλαίς ;
    Μου απάντησε
    ------Είμαι μόνη μου.
    ------Μα, δεν είμαστε μαζί ; την ρώτησα!
    Και κείνη με κοίταξε κατάματα (πως μπορώ να το ξεχάσω;) και μου απήντησε .
    -----Δεν μου φτάνεις !!!!
    Θέλω να πω με όλα τα πάρα πάνω ότι αυτή η γυναίκα μέσα από την φτώχεια της, την μοναξιά της, την ορφάνια της ,αφανής έδωσε ένα δείγμα Ζωής, ποιοτικής, σεβαστής και πολύτιμης πέρα από τα καθιερωμένα πρότυπα.

    Αν καθόμαστε δίπλα-δίπλα εμείς οι δυο τελειωμό δεν θα χαμε …
    Σε φιλώ κοριτσάκι μου και σου εύχομαι να είσαι αύριο καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Να υπήρχε στους ανθρώπους περισσότερο εύρος ψυχής και ακόμα περισσότερη αγάπη σαν της υπέροχης αυτής Μάνας...Τότε θα αυγάταιναν τα χαμόγελα των παιδιών και μαζί τους θα ευτυχούσε και ο κόσμος μας.. Αλλά η ζωή μας είναι, πάντα ήταν, γεμάτη απάθεια από τη μιά και λίγη αγάπη απ' την άλλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

    Έρχονται μερικές στιγμές που η πραγματικότητα
    θέτει υπό αίρεση θεωρίες και απόψεις που θεωρούνται και είναι αρχές διαχρονικές.
    Το εύρος της ψυχής π.χ. και η πνευματική καλλιέργεια είναι αδιαφιλονίκητο αποτέλεσμα κουλτούρας, παιδείας και καταβολών από την παιδική μας ηλικία. . Αυτή η υπέροχη Μάνα, όπως δικαίως την αποκαλείτε ,που την βρήκε την κουλτούρα; Ποιας πνευματικής καλλιέργειας έτυχε, και ποιες προσλαμβάνουσες αξίες είχε μέσα από μια κακοπαθημένη, στερημένη και άδικη μαζί της ζωή; Κι όμως διέθετε μιαν ευρεία αντίληψη κι ένα ψυχολογικό υπόβαθρο που της επέτρεψε να δειγματίσει μια ζωή αξιοσέβαστη τιμημένη με την υπέρτατη Αξία της Αγάπης και την αξιοπιστία της ανθρωπιάς.
    Μήπως αυτά και άλλα μυστήρια που συμβαίνουν γύρω μας ,αρκεί « να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά» να τα διακρίνουμε ,σηματοδοτούν ότι η Ζωή μας δεν είναι τόσο «άδεια» και αξίζει να την ζούμε;

    Καλό σας βράδυ ,ώρα 23.39 μμ. και όχι αυτη που φαίνεται στο blog που δεν ξέρω να ρυθμίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν χορταίνω να διαβάζω τις σκέψεις σου ,καλή μου και να ακουω τους χτύπους της καρδιάς σου! Αυτο Λυγερή μου δεν ειναι απλως ένα δειγμα ζωης όπως λες αλλα, μεταξύ μας,αυτό είναι άγιότητα!Δεν υπερβάλω, αυτό ακριβώς ειναι η αγιότητα για την οποια μιλούν τα πατερικά κείμενα!Υπέρβαση του εγώ χωρις μάλιστα να το νοιωθεις ως υπερβαση.Βλεπεις τι λες?''σαν όλα αυτά να ήταν τα φυσικότερα και τα ευκολότερα πράγματα ''.Γιατι ας μην κρυβόμαστε ,εκείνο που μας εμποδίζει ναμαστε Ασπασίες είναι τελικά η στενότητα της καρδιας μας.Βλέπεις ,η καρδια για να μεγαλώσει ,θελει αέρα αγαπης και χώρο ελευθερίας...κι εμεις την καγκελώνουμε στη ατολμη λογική μας...Οσο για το Μαράκι σου ,αυτο είναι ένα αγγελούδι και τα αγγελούδια γλυκια μου ''πετάνε ''εκει που εμεις οι φτωχοί δεν μπορούμε...Ο αγώνας σου Λυγερή μου,είναι μεγάλος και εσυ κι συ μια Ασπασία ...Ο καθένας ας σηκώνει το σταυρο της αγάπης που οι ωμοι του μπορουν ν'αντεξουν.Ας κανουμε τουλάχιστον αυτό !Θα ξερεις καλύτερα απο μένα ποσοι γονείς εγκαταλείπουν τα ανημπορα παιδιά τους αρνουμενοι να σηκώσουν το σταυρο της αγαπης γιατι ας μην γελιόμαστε ,αγάπη χωρίς σταυρο δεν είναι αγαπη!
    Φιλιά καλή μου και προσεχε τον εαυτό σου[σταυρός είναι κι αυτός]!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τελικά η πιο σπουδαία ιδιότητα του ανθρώπου
    είναι να προσφέρει την αγάπη σε άλλους ...
    κι η πιο μεγάλη ικανοποίηση είναι όταν παίρνει αγάπη σαν ανταπόδοση !!!
    Την Αγάπη μου ... Νά 'σαι καλά ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Katerina

    «Θέματα» βάζεις προς συζήτηση καλή μου φίλη.
    Θα παρακολουθήσω τους συλλογισμούς σου, ξεκινώντας από το…τέλος.
    « Πρόσεχε τον εαυτό σου[σταυρός είναι κι αυτός]!
    Σταυρός δεν θα πει τίποτα Κατερίνα μου! Για όλους πρώτιστο καθήκον είναι ο σεβασμός, η επιμέλεια και η προσοχή που οφείλομε ν’ αποδίδουμε στον εαυτό μας. Σε μένα όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. « Δεν έχω δικαίωμα να πεθάνω» όσο ακραίο και αν ακούγεται, Είναι αλήθεια για την ώρα τουλάχιστον.
    Αν πας, Στης Ψυχής τα Λόγια τα Γραμμένα, σελίδα που εκφράζει τα εσώψυχα μου ,εκτός πλαισίου και θεματολογίας,
    (http://lygeri.pblogs.gr/2009/10/524175.html) μιλώ για την Αγάπη ,την μεγαλύτερη μας μάχη όπως την θεωρώ από την δική μου οπτική γωνία. Αυτό που λες εσύ «Σταυρός.» Πράγματι είναι Σταυρός όταν δεν είναι επιφανειακά επιδερμική, επικοινωνιακή …. . Δεν είναι λίγες οι φορές που σε δύσκολες στιγμές μου σκέφτηκα, ότι ίσως αν αγαπούσα λιγότερο θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα…..
    Ο Αγώνας κάθε συνειδητοποιημένου γονέα είναι μεγάλος να μεγαλώσει τα παιδιά του και μάλιστα στους δύσκολους από κάθε άποψη καιρούς που ζούμε.
    Η μάχη όμως που δίνει ο γονιός που έχει ν’ αντιμετωπίσει την αναπηρία και την ασθένεια εν γένει είναι πολύ σκληρή γιατί πρωτίστως έχει να παλέψει με τον εαυτό του. Πρώτα εκείνος πρέπει να σταθεί όρθιος. Κι αυτή είναι η δυσκολότερη φάση της μάχης που σπάνια κερδίζεται .
    Όχι ,μάτια μου, εγώ δεν είμαι «ΑΣΠΑΣΙΑ» Είμαι μια μάνα που αγαπώ όπως όλες οι μάνες του κόσμου ,λίγο ίσως περισσότερο παθιασμένη ..κουκουβάγια από άλλες ,και από τις τυχερές που τα κατάφεραν να κερδίσουν την μάχη με τον εαυτό τους, να μην τον χάσουν και να σταθούν όρθιες. Η Ασπασία είναι μια κιβωτός ανθρωπιάς προορισμένη να ανα-παράγει Αγάπη, αν κρίνει κανείς από τις επιλογές της.
    Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές ,δεν μπορεί ο καθένας να γίνει ή να συμπεριφερθεί σαν την Ασπασία. Είμαστε συνήθεις άνθρωποι ,τουλάχιστον ας παραμείνουμε Άνθρωποι! Κι αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μέσα από Αγωγή, Γνώση και Παιδεία. Σαν αυτή την Παιδεία που υπηρετείς Εσύ Κατερίνα μου.
    Θα το ξαναπώ. Τυχεροί οι γονείς, κι ας μην το ξέρουν, που εμπιστεύονται τα παιδιά τους στα χέρια σου.
    Σε φιλώ καρδούλα μου. Ελπίζω να είσαι καλύτερα σήμερα. Εγώ έτσι κι έτσι. Αλλά δεν με παίρνει να κάνω διαφορετικά σήμερα και αύριο είμαι σε διατεταγμένη υπηρεσία, που λένε, όλη την ημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Side21

    Λοιπόν βρήκα στο πρόσωπό σου ένα ομοϊδεάτη !!!
    Πάντα μου ,έλεγα ότι δεν καταλαβαίνω αυτούς που ισχυρίζονται ότι αγαπούν μόνο για την Αγάπη χωρίς να περιμένουν καμία ανταπόδοση. " amour pur l' amour που λένε και οι Γάλοι."
    Η ταπεινότητά μου έχει την πεποίθηση ότι μια τέτοια ισχυρή δόνηση στην καρδιά μας χρειάζεται αντίβαρο για να μην την συντρίψει.
    Η ανταποδοτικότητα σε οποιαδήποτε μορφή Αγάπης, την αναπαράγει, την ισχυροποιεί και συντελεί στην διάρκεια και συνέχειά της κατά την προσωπική μου άποψη .
    Η ικανοποίηση λοιπόν που εισπράττει κανείς από την ανταπόκριση, την ανταπόδοση δεδικαίωται , γιατί τροφοδοτεί την αστείρευτη πηγή της Ψυχής μας που έχει ανάγκη να δίνει αλλά και να παίρνει Αγάπη.
    Πολύ σ’ ευχαριστώ και ειλικρινά χαίρομαι για την παρέμβασή σου που έδωσε και μια άλλη διάσταση στο θέμα μας.
    Καλή σου μέρα συνταξιδιώτη….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Για μιά ακόμα φορά Λυγερή μου μ΄έκανες και ανατρίχιασα μ΄αυτές τις απίστευτες/αληθινές ιστορίες που μοιράζεσαι μαζί μας...
    Να ήξερες πόσο χαίρομαι όταν έχουν όμορφο τέλος....
    Εχεις την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Eva F.

    Αν το καλοσκεφτούμε Εύα μου, οι αληθινές ιστορίες, αυτές που η ίδια η ζωή γράγει(εγώ απλώς τις μεταφέρω σε αυτή την σελίδα) τέλος δεν έχουν. Σνεχίζονται όσο υπάρχουν στη ζωή οι ήρωές τους και κανείς δεν ξέρει το τέλος τους.
    Μου αρέσει να τις γράφω,γιατί νομίζω ότι μαθαίνοντας ο ένας την ιστορία του άλλου (Ποιος δεν έχει την δική του ιστορία;)ερχόμαστε οι άνθρωποι πιο κοντά....
    Και φυσικά χαίρομαι που τις διαβάζεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ποσο μ' αρεσε!...
    αστρογιογγι

    ΑπάντησηΔιαγραφή